Në Kishën e Shna Ndout ne Laç, dëshmitarët dëshmojnë mrekullitë e ndodhura. Siç ishte rasti i nje personi me mungese shikimi prej 20 vitesh nga Vlora, të cilit i ka ardhur shikimi sapo ka mberritur ne kete vend te shenjte, duke habitur e mahnitur peligrine te shumte atje.

Po sjell nje pjese nga reportazhi qe kam realizuar atje para 7 viteve:

Fillimisht këtu ka qenë Kisha e Zojës, sipas gojëdhënave. Prej mrekullive që po bante Shna Ndou në kohën e françeskanëve, u kthye në shenjtore me këtë emër. Dhe për shekuj të tërë u bë një kishë devocionale për tan shqiptarët, rrëfen ai. Të tëra përkatësitë fetare vijnë këtu. Shnda Ndou, si askush tjetër, ka qenë shquar për dialog ndërfetar e jo për ballafaqime luftarake, nuk e ka thënë asnjë fjalë kundër myslymanëve, edhe pse bashkëjetesa në mes tyre në vendlindjen e tij, Portugali, para 8 shekujve, ku në çdo 3 te krishterë, një ishte arab, nuk qe e lehtë. Ai u bë URA e parë kulturore në mes Portugalisë e botës.

Dëshmitarë të shumtë okularë të thonë se këtu janë bërë mrekulli të pabesueshme. Një grua thotë se e kam parë me sytë e mij se si e sollën një vajzë pa gojë e që nuk ecte në këmbët e veta. Fjetën një natë këtu, të nesërmen i erdhi goja dhe këmbët. Edhe njëri prej rojeve të këtushme, thotë se para 4 vitesh sollën një vajzë që nuk fliste, sapo doli nga Shenjtorja thirri emrin “Nënë!”, e prej asaj dite flet normalisht. Madje janë dhe dy raste që të thonë ata, kur këtu nga lartësia mbi 200 metra para disa kohësh ishte hedhur një grua me sëmundje mendore për në greminë dhe kishte shpëtuar, të njëjtën gjë kishte bërë dhe një prokuror i sëmurë, por që shpëtoj kur ra atje, dhe sot janë të dy shëndoshë e mirë.

Ndërsa meshtari Ndue Gashi, thotë se mrekullitë e bëra këtu prej Zotit, një libër “nuk kish me i nxanë”,- ndaj ne po i mbledhim dhe dokumentojmë dëshmitë e të gjallëve. Por ai mbi të gjitha rrjeshton “mrekullitë shpirtërore”. Të besosh është e përditshmë, të vish këtu në të martat, është si t’i shtosh një feste, dhe kaq!…buzëqesh ëmbël Fra Ndueja”.