Eksperimenti formal dhe psikologjik, stilistikë dhe gjuhë imaginare

LIRIKA E ELVIRA ZENELIT NË 10 POEZI TË PËRZGJEDHURA

Nga dr. Mujë Buçpapaj

Letërsia bashkëkohore shqiptare, në dekadat e fundit, po përjeton një zhvendosje të theksuar drejt introspeksionit personal, përvojës së brendshme femërore dhe një gjuhe që përpiqet të ruajë ekuilibrin mes ndjenjës lirike dhe strukturës meditative. Në këtë kontekst, poezia e Elvira Zenelit zë një vend të veçantë, duke e ndërtuar subjektin poetik në një territor ku ndërthuren përvoja personale me ndjeshmëri universale. Poezitë e saj nuk janë vetëm shpërthime emocionale, por edhe fletë ditari të mbushura me kujtime, simbolikë natyrore dhe përsiatje mbi dashurinë, vetminë, përkatësinë dhe identitetin.

Në këtë cikël poetik të përbërë nga dhjetë poezi, autorja ndërton një botë lirike që shtrihet nga rrëfimi intim në një dimension të gjerë kolektiv. Ajo shpesh flet në vetën e parë, por zëri i saj përfaqëson shumëfishimin e zërave të heshtur: të grave që ndjejnë, të njerëzve që humbin, të atyre që ruajnë të paprekur besimin në dashuri, natyrë, flamur dhe në të shenjtën që mbart fjala e shkruar.

MBI STRUKTURËN E POEZISË SË EDLIRA ZENELIT

1. Thellësia e subjektes poetike

Poezitë e Elvira Zenelit manifestojnë një introspeksion të thellë dhe një identitet të brendshëm të ngulitur në dialektikën mes heshtjes, natyrës dhe ndjenjave njerëzore. Në poezi si “Sonte je i paatdhe” dhe “Imazh i heshtur”, autorja rrëfen drama të brendshme shpirtërore nëpërmjet një ligjërimi që përqafon dhimbjen, por nuk bie pre e saj. Kjo prani e qëndrueshme e ndjeshmërisë intime është edhe forca e vetë shkrimit poetik të Zenelit.

2. Simbolika dhe metaforika poetike

Veprat e saj poetike shfaqin një përdorim të ngjeshur e domethënës të simboleve: deti, hëna, guaska, balta, gurët, flamuri, pasqyra. Këto elemente natyrore nuk janë vetëm dekor liriko-estetik, por bartin funksione thelbësore strukturore dhe kuptimore. Në “Guaskë e zbrazët”, për shembull, dashuria shfaqet si një perlë e braktisur në një guaskë, një metaforë e rafinuar për një ndjenjë të konsumuar nga koha.

3. Ngarkesat emocionale dhe kohore

Koha në poezinë e Zenelit nuk është lineare, por ciklike, e mbështjellë me ritmin e stinëve, të kujtesës dhe të harresës. Ajo ndërton një lloj kohe poetike ku gjithçka ndodh dhe rikthehet – malli, dhimbja, dashuria, përhumbja. Në “Shpirti pushon në muzg” dhe “Lamtumirë, deti im!”, subjektja lundron përmes brengës dhe rigjetjes, në një dialog të përhershëm me vetveten dhe me një tjetër që është mungesë.

4. Thirrja kolektive dhe dimensioni kombëtar

Në poezi si “Këngë dhe dritë për ty Flamur”, autorja zhvendoset nga intima drejt një dimensioni më të gjerë patriotik. Kjo poezi është një manifest i dashurisë ndaj kombit dhe historisë, e ndërtuar mbi simbole kolektive – flamuri, gjuha, gjaku, betimi. Figura e flamurit bëhet fanar simbolik i qëndresës, ndërsa poezia shndërrohet në një akt falënderimi dhe nderimi për sakrificën dhe përbashkimin historik.

5. Eksperimenti formal dhe psikologjik

Zeneli ndërton një poezi që eksperimenton me strukturën lirike, shpesh e ndërprerë, me kthesa të brendshme reflektive, duke imituar mënyrën sesi mendja dhe zemra përjetojnë një kujtim apo një dhimbje. Në “CV-ja ime!”, për shembull, poezia shndërrohet në një autoportret ekzistencial të jetës së një gruaje, ku rrudhat bëhen gjurmë të përvojës dhe dëshmi të një identiteti të ndërtuar përmes dhimbjes, dashurisë dhe qëndresës.

6. Stilistikë dhe gjuhë imaginare

Fjalori i poezisë së saj është i pasur dhe i përzgjedhur, por pa rënë në artific. Zeneli përdor një gjuhë figurative që vjen natyrshëm, ku metaforat ndërtojnë një realitet të ri poetik, si te vargjet: “varkëzën sa një lëvozhgë arre” apo “ikonë e braktisur e kësaj nate”. Kjo gjuhë nuk kërkon të imponojë formën, por t’i shërbejë ndjenjës së sinqertë që e përshkon.

7. Kërkesa e poetes për bashkëbisedim

Poezitë e Zenelit nuk janë thjesht rrëfime në vetmi; ato kërkojnë përgjigje, rezonancë, përbashkim emocional. Ajo ndërton një dialog poetik – herë me një “ti” dashurie të humbur, herë me natyrën, herë me vetveten. Kjo përfshirje e lexuesit në dialog e bën poezinë e saj një përvojë të ndjeshme dhe të hapur për interpretim.

SIMBOLIKA DHE METAFORIKA POETIKE

1. Thellësia e subjektit poetik

Në vargjet e poezisë “Sonte je i paatdhe”, ndjenja e braktisjes merr përmasat e një ekzili shpirtëror:

“Sonte je i paatdhe / në një thes të vjetër e të arnuar e fsheha / thellësinë e aromës magjepsëse që të deh…”.

Kjo braktisje nuk është vetëm fizike, por përfaqëson një shpërbërje të përkatësisë – një dhimbje që nuk kërkon zgjidhje, por një dëgjues të heshtur.

2. Simbolika dhe metaforika poetike

Poezitë e Zenelit janë të përshkruara me një gjuhë metaforike, të mbështetur mbi simbole të natyrës dhe përjetimit femëror. Në “Guaskë e zbrazët”, për shembull, dashuria kthehet në një iluzion të fundosur:

“Ah, dashuria? Perlë në guaskë… / në një ishull që duket sikur po fundoset një dashuri.”

Këtu dashuria s’është më realitet, por mbetje e një kujtimi që po e gëlltit deti.

2. Ngarkesat emocionale dhe kohore

Kujtesa, ndryshe nga realiteti statik, në poezinë e Zenelit është e lëvizshme dhe rishfaqet me intensitet të lartë emocional. Në “Imazh i heshtur”, poetja shkruan:

“Në ballkonin e shpirtit u ula e heshta me mendimet e mia / Sepse aty lindin dëshirat e merren vendimet.”

Ballkoni i shpirtit është një metaforë për një hapësirë të përbrendshme kontemplative, ku njeriu nuk gjen vetëm paqe, por edhe guximin për të vendosur.

3. Thirrja kolektive dhe dimensioni kombëtar

Poezia “Këngë dhe dritë për ty, Flamur” shquhet për tonalitetin solemn dhe përndritjen patriotike:

“Flamurin kuq e zi kemi fanar… / Nga Shqipëria në Kosovë / Lavdi të Kombit, dëshmorë…”.

Këtu, Zeneli përdor ritmin dhe imazhin si mjete për të ringjallur ndjenjën e bashkimit dhe krenarisë historike.

4. Eksperimenti formal dhe psikologjik

Në poezinë “CV-ja ime”, poetesha përzien format e një dokumenti zyrtar me emocionet e jetës së përditshme, duke ndërtuar një narrativë identitare jashtë konvencioneve:

“Ja rudha e mëmësisë / kur tërë natën e gdhija pranë djepit… / E tjetra / kur më iku dashuria!”.

Kjo poezi është një nga më të fortat për nga ngarkesa emocionale dhe sinqeriteti i saj, duke shndërruar rrudhat në dëshmi të përvojës, jo në shenja të humbjes.

5. Stilistikë dhe gjuhë imaginare

Zeneli zotëron një gjuhë të pasur poetike, ku thjeshtësia nuk bie në banalitet, por ngrihet në figuracion delikat. Në “Fotografia”, ajo shkruan:

“Era ma rrëmbeu portretin tënd / e lumit ma hodhi mbi valë!”

Ky varg i përngjan një imazhi kinematik, ku poezia bëhet një lëvizje e rrjedhshme dhe konkrete e ndjesisë që kërkon të mbahet gjallë përmes kujtimit.

6. Kërkesa e poetes për bashkëbisedim

Në poezinë “Lamtumirë, deti im!”, ndjejmë një komunikim të brendshëm mes autores dhe natyrës, ku deti merr trajta të një qenieje të gjallë:

“Dashurinë tënde si pelerinë / rreth shpirtit tim do ta ndjej…”.

Ky varg dëshmon se edhe në largim, dashuria nuk harrohet, por bartet si mburojë e brendshme për të përballuar jetën.

PEIZAZH MELANKOLIK DHE NJË REFLEKTIM MBI HUMBJEN

“Shpirti pushon në muzg” paraqet një peizazh melankolik dhe një reflektim mbi humbjen dhe distancën shpirtërore. Nëpërmjet figurave të detit dhe valëve që përplasen në rërë, poetesha ilustron krizën ekzistenciale të subjektit liriko, i cili është i ndarë nga personi i dashur:

“Kot i përplas valët në rërën e ftohur, / Këmbët tona s’janë më aty…” (Zeneli, 2023).

Muzgu si një simbol i mbarimit dhe heshtjes shpirtërore shfaqet si një vendpushim, por edhe si një gjendje lamtumire ku ndjenja e mungesës përforcohet nga imazhe natyrore të ftohtësisë dhe vetmisë. Kjo poezi ekspozon kompleksitetin emocional të zhgënjimit dhe mallëngjimit, duke i dhënë lexuesit një përvojë të thellë empatie.

“Lamtumirë, deti im!” është një poezi e ngarkuar me simbole largimi, nostalgjie dhe përjetimi të brendshëm të tranzicionit. Deti, që përfaqëson jo vetëm natyrën, por edhe dimensionin shpirtëror dhe kujtimin e dashurisë, bëhet protagonist i një dialogu të heshtur me subjektin poetik:

“Dashurinë tënde si pelerinë / rreth shpirtit tim do ta ndjej…” (Zeneli, 2023).

Kjo metaforë e fuqishme përshkruan mbrojtjen dhe ngrohtësinë që jep një lidhje e thellë emocionale, pavarësisht largësisë fizike. Poezia shfaq një balancë midis dhimbjes së largimit dhe shpresës për mbijetim shpirtëror, duke evidentuar forcën e kujtesës dhe ndjenjës së përjetshme të dashurisë.

Në të dy poezitë, Edlira Zeneli përdor peizazhe natyrore si metafora të gjendjeve emocionale, duke krijuar një dialog midis botës së jashtme dhe asaj të brendshme, ku deti, muzgut, valët dhe rëra bëhen shenja të ndjeshmërisë dhe identitetit shpirtëror.

“CV-ja IME!” është një poezi që ndërthur në mënyrë origjinale përvojën personale me një metaforë të pazakontë: dokumentin e njohur zyrtar të CV-së (curriculum vitae) shndërrohet në një dëshmi emocionale të jetës së poetes. Rudhat në fytyrë, që zakonisht shihen si shenja të kalimit të kohës, përshkruhen si dëshmi të përvojave jetësore, dashurisë, dhe mërzitjes:

“Ja rudha e mëmësisë / kur tërë natën e gdhija pranë djepit… / E tjetra / kur më iku dashuria!” (Zeneli, 2023).

Kjo poezi sfidon idealin e bukurisë fizike të lëmuar dhe përqendrohet në thellësinë e përjetimeve njerëzore që formojnë identitetin. Përmes një qasjeje ironike dhe të sinqertë, poetesha reflekton mbi dokumentin e jetës së saj, ku çdo gjurmë është e vlefshme dhe e bukur në vetvete.

“Fotografia” ngre çështjen e kujtesës dhe humbjes përmes figurës së imazhit të dashurit të zhdukur, të cilin era dhe lumi e largojnë, duke krijuar një ndjesi të thellë mallëngjimi dhe hidhërimi:

“Era ma rrëmbeu portretin tënd / e lumit ma hodhi mbi valë!” (Zeneli, 2023).

Kjo poezi është një meditacion mbi kalimin e kohës dhe përpjekjen për të ruajtur kujtimet përballë zhdukjes. Ajo shpreh nevojën e përjetshme për të kapur imazhin e dikujt që nuk është më prezent fizikisht, duke e kthyer kujtimin në një mjet për të mbijetuar dhimbjen. Në këtë kontekst, fotografia bëhet simbol i një lidhjeje të pakapshme, por të pandërprerë në kujtesë.

Të dyja poezitë plotësojnë gamën e ndjenjave dhe reflektimeve në korpusin poetik të Edlira Zenelit, duke theksuar lidhjen e ngushtë midis dokumentit të jetës, kujtesës, dhe ndjeshmërisë shpirtërore.

MBYLLJE

Poezia e Elvira Zenelit shfaqet si një akt vetëdijësimi dhe ndërtimi identitar, ku fjala poetike nuk ka thjesht funksion estetik, por edhe një funksion thellësisht ekzistencial e shoqëror. Ajo shpesh ndërton ura mes kujtesës dhe ndjesisë, mes realitetit dhe ëndrrës, mes një unë-lirike që vuan, por nuk thyhet, dhe një botë që ndryshon, por s’e zhvesh dot nga idealet e saj.

Në këtë ligjërim poetik që lëviz me lehtësi nga mikrokozmosi i ndjesisë intime në makrokozmosin e përkatësisë kombëtare, lexuesi nuk gjen vetëm estetikën e figurës letrare, por edhe vërtetësinë e përjetimit njerëzor. Kjo është arsyeja pse poezia e Zenelit nuk lexohet vetëm, por ndjehet: ajo nuk imponon ndjesi, por i ngjall ato natyrshëm, përmes një fjale që përherë përpiqet të jetë e vërtetë ndaj vetes.

Poezia e Elvira Zenelit është një përvojë e përbashkët në kërkim të ndriçimit shpirtëror – një udhëtim ku “një shkëmb i shkërmoqur në pritje” bëhet simbol i qëndresës, ku “besimi i vrarë ringjallet” në varg, dhe ku fjala poetike mbetet strehë dhe udhërrëfyes për lexuesin bashkëkohor.

Poezia e Elvira Zenelit përfaqëson një gjuhë të ndjeshme dhe të fuqishme të subjektivitetit poetik, ku ndërthuren dimensionet intime me ato kolektive. Përmes një lirizmi të thellë dhe metaforave të pasura, ajo ndërton një rrëfim shpirtëror që eksploron braktisjen, dashurinë, kujtesën dhe përkatësinë, duke e kthyer poezinë në një akt reflektimi dhe qëndrese shpirtërore.

Poezitë e saj na ftojnë të meditojmë mbi realitetin e përditshëm dhe mbi misteret e përjetimeve njerëzore, duke krijuar një dialog të gjallë midis fjalës dhe ndjenjës. Në këtë mënyrë, letërsia e Elvira Zenelit kontribuon në pasurimin e literaturës shqipe bashkëkohore dhe i jep zë atyre pjesëve të shpirtit që kërkojnë të dëgjohen me sinqeritet dhe pasion.

IMAZH I HESHTUR

Poezi nga Elvira Zeneli

SONTE JE I PAATDHE

 

Sonte në këtë natë të ftohtë qenka shpërthimi i fjalës

Vargun e kreshnikëve e përkuli

Kjo hënë fort po shndrit në këtë errësirë

E mbaj për të shtrenjtë të shkruaj në letër

Për ty po e përdor si një bekim të shenjtë.

Mos u mburr me suksesin lere të vijë natyrshëm

Bëhu ikonë e braktisur e kësaj nate

Sonte je i paatdhe

Në një thes të vjetër e të arnuar e fsheha

thellësinë e aromës magjepsëse që të deh…

Mbi zjarrin e gjoksit tim

Asnjë moshë s’mund të marrë frymë

Kacavirru lartësive e dil në beharin e stinëve

Thithe ajrin aty ku taket e mia shkelin

në kalldrëmin e lodhur për drejtpeshim!

Perdet s’dua ti lëshoj sonte

Drita nuk dua të zihet në dritaren time

Nuk kam frikë

Është mbrëmja që flirtin e deh i dashur

Nëse shpëtoj nga kafshimi në këtë natë me yje

E nesërmja kurrë nuk do të ikë

Por do jetojë aty ku jemi unë dhe ti!

 

IMAZH I HESHTUR

Shpeshherë mes acarit të jetës qava me lot trishtimi

Në natën me hënë heshta për ta vrarë dhimbjen,

Në udhëkryqet e jetës jam rrêzuar, vrarë e gërvishtur

Me mish e me shpirt, me thonj jam terhequr dhe ringritur…

Librin e jetës nisa e shkrova

Ndonëse zemrën e zhvesha prej gjithçkaje

Preka gëzimin, trishtimin dhe të vërtetën

I thashë të gjitha sa herë qava e qesha,

Në ballkonin e shpirtit u ula e heshta me mendimet e mia

Sepse aty lindin dëshirat e merren vendimet

Aty ku ringjallet besimi i vrarë

Ditët që fluturojnë në krahët e shpresës.

S’më lë jeta të takoj vetēm ty,

Me kafshatën tënde shpirtin e mbuloj

Mallin tënd më duhet ta nxjerr prej gjoksi

Ta mbyll vjeshtën dhe dimrin në ngrohtësi

Mos mendo se jeta është varur tek ti

Bardhësia po udhëton drejt meje

Jam zgjuar me etje

Në këtë natë kur hëna është e plotë pesëmbëdhjetëshe

Shikoj imazhin e lumturisë sonë të përjetshme….

 

SHPIRTI PUSHON NË MUZG

Kot i përplas valët në rërën e ftohur,

Këmbët tona s’janë më aty,

Mbi butësinë ranore s’ka kush shkelë

Ne u larguam e puthjen e lamë aty…

I dashur

Bota është ulur e mbledhur galuc

S’ka vullnet të sillet nëpër galaktikë

Ai që më deshi dikur me zjarr tani u largua

Në planetin e harresës ai u vendos, aty ku nuk banon askush!

I ftohti i stinës do e mbërthejë,

Malli do e balsamojë vetminë e tij

S’do më ketë kurrë pranë

Në puthjen e tij ka çelë lëndina e lotëve

dhe kristalet me brymë i zēnë frymë!

O deti im!

Ti më kot e zhurmëron atë melodi valësh

Shpirti vërtet m’u thye,

Por ti dot s’më vret

Prandaj të lutem pusho o det, mos shkumëzo,

Ai që më deshi me fundin e dashurisë,

Nuk është më!

Njelmësinë tënde degdise në të çarën e plagës së tij,

Largohu me gjithë të!

Një ditë do e kafshojë zemrën e vet,

Me krenarinë e zjarrtë të Nositit

Sqepi i tij do e copëtoj krak – krak

I lënduar do fluturojë mbi kujtimet e dashurisë që ja dhashë të sinqertë

Mbi shkrepa do fluturojē

T’më kërkojë aty ku dikur më pati puthur

Aty ku dikur e shashtisa!

Në këtë botë unë jam gjurma jote,

Përmasë me rrënjë matjane që nga lashtësia

Magji e lulëzuar mbi thjeshtësinë, modestinë dhe sinqeritetin

Aty ku shpirti pushon i rehatuar në muzg

E hëna prej vargmaleve të vetëtimës

Do ta rrëzojë qetësinë e jetës!

 

SOLIDARITET

Erdhëm në këtë botë pa e ditur ç’është jeta,

Fëmijëri e pastër, e çiltër si drita,

U rritëm krahë njëri-tjetrit me ngrohtësi,

Pa shume t’mira materiale,

Por me dashuri.

Koha ka ndryshuar, a, ne ndryshuam?!

Dashuria ēshtë ftohur, pothuajse harruar.

S’dim ku po shkon bota, kjo botë e arnuar.

Sulmon njeriu- njerin si çakenj të tērbuar!

Kjo jetë është e shkurtër,

Askush se di sa rrojmë

Ndaj t’jemi solidarë,

E bashkë të gëzojmë.

 

LAMTUMIRË, DETI IM!

Tani po largohem prej brigjeve të tua,

Deti im,

Më e vetmuar seç erdha,

Për në brigjet e zemrës sime.

Po marr me vete

Jehonën tënde buçimtare

Dhe heshtjen magjistare po marr,

Bashkë me vellon e shkumës mbi supe.

Po nuk di ku të shkoj

Unë shtegtarja,

Në ç’anë të kësaj bote,

Bashkë me këtë brengë që më le ti në shpirt!

… Lamtumirë,

Lamtumirë, deti im!

Kudo që të shkoj,

Kudo që të jem,

Dashurinë tënde si pelerinë

Rreth shpirtit tim do ta ndjej!

Ajo do më mbrojë

Nga shkulmet e kësaj bote,

Mua,

Varkëzën sa një lëvozhgë arre,

Në oqeanin e pafund të Kohës!

 

GUASKË E ZBRAZËT

Sytë e tu një kullë e lartë

Ku bujtonte dashuria jonë

Mbas nesh kujtimet varg

Shprehjet e bukura të një dashurie pambarim

Por si një pasqyrë e largët në to reflektohet

Pak diell,

Dallgë që përplasen anës detit si një premtim i lënë jetim

Pak plazh diku,

në një ishull që duket sikur po fundoset një dashuri…

Ah, dashuria?

Perlë në guaskë,

Fluturojnë sytë në fushën e kaltër

Zemra ndjek rrahjet e dallgëve

Ngjitet rëra pas trupit të lagur

Sikur po mësonte një të fshehtë të madhe.

Yjet e detit

Merrnin shkëlqimin e yjeve lart

I dashur mbi kryet tona një qiell i mbetur në degët e plepave

– si një gravurë e lashtë.

Pas disa kohësh do kalosh këtej nga unë,

Hëna do të përndjekë kudo

Premtimet do të jenë si një varkë që në brigje e …

 

CV-ja IME!

 

Ç’janë ca rrudhëza

Që më shfaqen pasqyrës,

Thua të jenë të miat

Që më fisnikërohen fytyrës?

Thua të jetë CV-a ime

E kësaj jete të trazuar

Ku çdo stres ka lënë gjurmën e vet,

Si rrathët në trungun e pemës?

Ja rudha e mëmësisë

Kur tërë natën e gdhija prane djepit,

Kjo tjetra kur ecja shtigjve të vështira,

E tjetra

Kur më iku dashuria!

Janë të bukura rudhat e mia

Edhe pse si nënshkruan lumturia!

E ç’ta doja një fytyrë të lëmuar

Pa një cen,

… Sikur të isha alien?!

 

FOTOGRAFIA

Thua të jem unë

E fundit romantike mbi dhe?

Ju lutem,

Mos më quani demode!

Vetëm një natë e pafaj ishte

Kur nën dritë hëne,

Në vendtakimin tonë të argjendë,

(Shelg nuk kishte)

Era ma rrëmbeu portretin tënd

E lumit ma hodhi mbi valë!

O Zot,

Si m’u shtua i pashuari mall,

Sikur kur të kisha humbur sërish,

Shumëfish!

Dhe Hënën e zuri një re e trishtë!

… Dy vragëza lotësh i pikova mbi lumë

E iu luta kumbarit të dashurisë sonë:

– Tretma imazhin e tij

E dërgoma tej në det,

Kur nën hënë të dal sërish,

Në pasqyrën e tij ta shoh kur më përshëndet!

 

KËNGË DHE DRITË PËR TY FLAMUR

Sa herë vjen kjo ditë e bekuar,

Na mbledh të gjithëve mbarë

Ku lind dielli e ku perëndon

Shqipëria, lapidar

Një gjuhë është që na bashkon

Gjak shqipesh na rrjedh n’damar

Kemi besën, krenaria na shkon

Flamurin kuq e zi kemi fanar

Sonte dua shumë të nusëroj

Me kalë të bardhë të vrapoj

Me flamur te kuq në dorë

Nga Shqipëria në Kosovë

Lavdi të Kombit, dëshmorë

Që ranë në altarin e Lirisë

Krujës, Vlorës dhe Prekazit të bukur

I bëni kurorë

Rroftë Pavarësia e Shqipërisë!

Në lapidarin e kujtesës, ruhet prore krenaria

Gëzuar, gëzuar kombi im,

 

PAVARËSIA!

Ah, vetëm ti e din misterin e asaj legjende

Sot m’u duke i mërzitur

Ti shkêmb në perëndim dielli që rrin i fjetur në breg

Shkumëzon me tërbim brenda mban atë dhembjen e mungesës

Duke pritur sirenën blu të një andrre…

Ah, vetēm ti e di misterin e asaj legjende

O dallgë e çmendur

një shkëmbi që shkërmoqet në pritje!

Sikur don këtë ta thuash mijëra herë sa herë

që dallgët qullin edhe një perëndim dielli.

E cdo gjë nisë në ag nga e para!

E tash, dua ta them:

Nuk e besoj se kush si ti bart kaq dhembje shpirti plot stuhi

Merre, merre pra dhe dhembjen time

Shkumëzoje, dallgëzoje, përplase mbi gur.

S’më duhet gjë pa dashurinë e gdhendur në zemërmur.

Se qëndresa deri në murim është betejë e përsëritur në dashuri!