Letër për Blertën – nga nëna e saj, Lida

E shtrenjta ime Blertë,

Sot po të shkruaj, jo se kam fjalë të reja, por sepse dhimbja ime nuk ka heshtur asnjë ditë që kur ti ike nga kjo botë.

Kanë kaluar tetë vite pa ty, por zemra ime është ende në ditën kur u largove – në atë dhomë të një spitali privat, ku shkuam për një operim të thjeshtë në gju, dhe doli që ishte fundi yt.

Ti hyre atje për një minisk, një ndërhyrje që çdo prind do e konsideronte pa rrezik. Por doli që të mos ishe më kurrë me ne. Doli që kujdesi nuk ishte kujdes. Ishte neglizhencë. Ishte shpërfillje. Ishte padrejtësi. Dhe më e keqja? Askush nuk mban përgjegjësi.

Që atë ditë, nëna jote nuk është ndalur.

Kam trokitur në dyer gjykatash, kam ndërruar katër avokatë, kam parë prokurorë që mungojnë, gjyqtarë që nuk duan të dëgjojnë dhe një drejtësi që vetëm zvarritet.

Kam folur me institucione, me shoqata, me njerëz që më premtuan ndihmë e nuk më kthyen më kurrë një përgjigje.

Jam lodhur, Blertë. Jam rrëzuar shumë herë. Por prapë çohem. Jo për veten time. Për ty. Se ti ishe vetëm 16 vjeçe. Ti kishe gjithë jetën përpara. Dhe unë nuk do ta pranoj kurrë që të ikësh dhe askush të mos japë llogari.

Ata mendojnë se do më lodhin, se do më blejnë me një çështje civile. Por s’kanë kuptuar asgjë.

Unë nuk dua lekë. Unë dua që e vërteta të thuhet.

Dua që ata që nuk bënë detyrën, ata që heshtën, ata që të lanë të ikje pa asnjë përpjekje të vërtetë për të të shpëtuar, të dalin para drejtësisë.

Bijë, ndoshta jam vetëm në këtë rrugë. Por kam zërin tënd brenda meje.

Dhe derisa të kem frymë, nuk do të ndalem.

Edhe nëse gjykatat më mbyllin dyert,

edhe nëse avokatët më tradhtojnë,

edhe nëse sistemi më hesht,

unë do flas. Do ngrihem. Do të të mbroj.

Se ti ishe vajza ime. Zemra ime.

Dhe asgjë në botë nuk e fik zërin e një nëne që lufton për të vërtetën.

Të dua pafund, Blertë.

Më fal që nuk munda të të mbroj atë ditë.

Por sot, e çdo ditë, unë po përpiqem ta mbroj kujtimin tënd me gjithë forcën time.

Nëna jote,

Lida