Më 12 shtator, ndërkohë që në Washington ra kambana e rëndë e pezullimit të dialogut strategjik me Kosovën, në Prishtinë ambasada amerikane e ktheu alarmin në akt konkret. Charge d’affaires Anu Prattipati u ul në një tavolinë të vogël me tre liderë të mëdhenj opozitarë: Memli Krasniqin, Lumir Abdixhikun dhe Ramush Haradinajn.

Mesazhi ishte i prerë: “Bëhuni bashkë, formoni qeverinë, sepse koha nuk pret.” Në çdo vend normal, një thirrje e tillë nga një diplomate amerikane do të kishte shkaktuar tronditje politike dhe lëvizje të menjëhershme. Në Kosovë, natyrisht, ajo u interpretua si një ftesë për një lojë të re shahu me gurë të lodhur.

Memli dhe Ramushi, për çudi, e lexuan drejt mesazhin. Haradinaj madje bëri atë që askush nuk priste prej tij: “Merrni votat e mia dhe mos më jepni asgjë në kthim.” Një akt që, po të mos ishte Ramushi, do të dukej i shkruar nga ndonjë manual i politikës perëndimore mbi kompromisin shtetformues.

Pastaj vjen Lumiri. Ai është i aftë të mbajë qëndrime vetëm në Facebook, ku shpall të tjerët të paditur, ndërsa vetë rri në rolin e profesorit që nuk pranon të hyjë në klasë nga frika se mos ia ndotin katedrën. Nuk do qeveri të tre partive, por nuk ofron asnjë alternativë tjetër. Ai duket sikur pret që zonja Prattipati të marrë kutitë zgjedhore, t’i mbushë vetë me vota dhe t’ia dorëzojë si dhuratë.

Në këtë mes, Ramushi tha fjalën më të saktë: derisa kemi akuzuar Kurtin për të gjitha dështimet, nëse sot nuk veprojmë dhe nuk e marrim përgjegjësinë e formimit të qeverisë, atëherë nga nesër dështimet do të jenë edhe tonat.

Kosova nuk është në luksin e një opozite që zgjedh të rrijë rehat dhe të shohë nga dritarja si digjet qyteti. Dhe nëse klasa politike nuk arrin ta kuptojë këtë mesazh, atëherë nuk është më problemi i Albinit, por i tyre.

WHEN DIPLOMACY LOSES PATIENCE, KOSOVO’S POLITICS MAKES COMEDY

On September 12, while Washington rang the heavy bell of suspending the strategic dialogue with Kosovo, the U.S. Embassy in Pristina turned the alarm into a concrete act. Charge d’Affaires Anu Prattipati gathered three big opposition leaders around a small table: Memli Krasniqi, Lumir Abdixhiku, and Ramush Haradinaj.

The message was blunt: “Work together, form a government, because time is running out.” In any normal country, such a call from a U.S. diplomat would have caused political shock and immediate movement. In Kosovo, naturally, it was treated as an invitation to yet another round of chess played with worn-out pieces.

Memli and Ramush, surprisingly, read the message correctly. Haradinaj even did what no one expected of him: “Take my votes and give me nothing in return.” An act that, if it weren’t Ramush, would look like something copied out of a Western political manual on state-building compromise.

And then comes Lumir. He is capable of holding positions only on Facebook, where he declares others ignorant while keeping himself in the role of the professor too afraid to step into the classroom lest someone stain his desk. He doesn’t want a three-party government, but he offers no alternative either. He seems to expect Ms. Prattipati to take the ballot boxes, stuff them herself with votes, and deliver them to him as a gift.

In the midst of this, Ramush said the most accurate thing: while until now we have blamed Kurti for everything, if we fail to act and form the government, from tomorrow the failures will be ours as well.

Kosovo is not in the luxury of an opposition that sits comfortably watching from the window as the city burns. And if the political class fails to grasp this message, then it is no longer Kurti’s problem. It is theirs.

Kadri Kryeziu