Sir Hektori, një lord i pasur dhe i fuqishëm i një qarku pranë Londrës, pret në dhomën e audiencës së rezidencës së tij të dërguarin e Mbretit Rikard Zemërluani, i cili është gati të niset për Kryqëzatën e Tretë: “Madhëria e Tij kërkon që çdo shtëpi e Mbretërisë t’i dërgojë një ushtar për të forcuar ushtrinë e tij, në mënyrë që të mund t’i dëbojë të pafetë nga Toka e Shenjtë.”

Sir Hektori përgjigjet se nuk dëshiron të rrezikojë jetën e djalit të tij të madh, si trashëgimtar të titullit dhe pasurisë së shtëpisë, por do të dërgojë djalin e tij të dytë, një shqytar të aftë dhe të fortë me një reputacion të mirë dhe të etur për t’i shërbyer sovranit dhe vetë Zotit. Megjithatë, pak më vonë, i riu shpreh disa dyshime: “Baba, siç urdhërove vetë, sapo kam marrë një grua. Jemi të rinj dhe nëse shkoj në luftë, kam frikë se nusja ime mund të mos i respektojë betimet e saj të martesës…”

Por Sir Hector gjen një zgjidhje të lehtë: ai thërret farkëtarin nga fshati poshtë kështjellës dhe i vë në dispozicion hekurishtet nëntokësore, në mënyrë që të farkëtojë një rrip të fortë dëlirësie.

Disa ditë më vonë, kalorësi i ri vesh armaturën e tij dhe i thotë lamtumirë familjes dhe shërbëtorëve të tij, sipas traditës, duke ia besuar çelësin e rripit të dëlirësisë vëllait të tij më të madh. Ai hipën mbi kalin e tij dhe, sapo hapet ura lëvizëse, largohet me galop me shumë elegancë. Por pikërisht kur është larg, dëgjon një zë të njohur që e thërret. Duke u kthyer, ai njeh vëllain e tij më të madh, gjithashtu të hipur mbi një kalë të shquar, i cili vjen drejt tij me çelësin qartë të dukshëm:

“Vëlla! Më dhe çelësin e gabuar!”