Zgjedhjet e 11 Majit nuk janë vetëm prova e zjarrit për 11 partitë/ koalicionet, por po paralajmërojnë edhe fundin tragjik të televizionit si pushtet i katërt.

Dhjetë ditë para heshtjes zgjedhore dhe njëmbëdhjetë ditë para ditës së votimit, Kryeministri Rama nuk është shfaqur në asnjë studio televizive. Zero. Debat jo e jo, por as intervistë/bisedë. Nuk ka pse. Nuk ka nevojë.

Nuk është thjesht Rama që ka zgjedhur ta braktisë median tradicionale, është vetë televizioni që ka hequr dorë nga misioni i tij.

Fushata nuk raportohet më nga gazetarët, por nga partitë. Rama komunikon me publikun direkt dy herë në javë në Facebook dhe Instagram, përmes rubrikës “Sy më sy”. Fundjavave, me “Flasim”, podcastin e tij personal. Po televizionet? Ritransmetojnë. Bën copy-paste. Bëjnë sikur bëjnë lajme dhe sot ngrenë duart lart si një notar pa ujë.

A janë këto zgjedhjet e para ku televizioni është në koma?

E kemi parë gjatë këtyre javëve: fushatë, pa gazetarë në terren, pa studio me protagonistë e debate reale.

Televizionet po kthehen në limonë të shtrydhur gati për t’u flakur në kosh.

Por, e vërteta është edhe më e hidhur: televizionet nuk janë viktima, janë bashkëpunëtorë. Humbën besueshmërinë duke u kthyer në megafonë të politikës, duke i shërbyer pushtetit, në vend që ta sfidonin atë. TV shpërdoroi besimin kur të gjithë nga mëngjesi në mëngjes “zbuluan” bisedat në studio…, ku i papuni pyetet si kryeministër dhe firauni si të jetë profet.

Ç’është sot një emision politik? Marrim dy “andej”, dy “ketej”, u japim nga një gotë ujë dhe presim cirkun pa akrobatë. Fjalë të mëdha, akuza bajate, të revoltuar me telekomandë, por asnjë ide, asnjë përplasje të vërtetë mendimi, asnjë debat ku fiton logjika, asnjë analizë, asnjë koment për të qenë. Llomotitje.

Në një mjedis të tillë, llokoçitje liderët politikë, logjikisht, nuk kanë më nevojë për televizionet. I bëjnë vetë të gjitha: edhe fushatat, i montojnë vetë videot, i shpërndajnë vetë në rrjetet sociale, ndërsa televizioni bëhet thjesht pasqyrë e sheshtë që reflekton vetëm atë që pushteti dëshiron të tregojë.

Lideri raporton për veten. Gazetarët raportojnë për liderin.

Është një fakt brutal: sot partitë dhe kandidatët shpenzojnë më shumë para për reklama dhe prezencë në rrjetet sociale, sesa në TV. Jo aq për faktin se platformat online janë më të lira, por sepse televizioni ka humbur besimin dhe për rrjedhojë edhe pushtetin që kishte!

Në shumicën e edicioneve të lajmeve, sot sheh “lajme” që i ngjajnë deleve që i qeth një bari: “Lajme” me të njëjtin këndvështrim, me të njëjtin sinkron, me të njëjtin titull, me të njëjtën narrativë!

A ka më shpresë?

Nëse ndonjë ende ka ndërmend të mbijetojë, ka vetëm një rrugë: të refuzojë servilizmin dhe të rifitojë të drejtën për të pyetur, për të vënë në siklet, për të kërkuar llogari. Të heqë dorë nga modeli i talk-show-t fast-food dhe të kthehet te gazetaria e vërtetë.

Ose shoshit premtimet dhe hulumton, ose përfundon si një relikë muzeale, një “dekor” që vjen nga koha kur fjala kishte peshë dhe media pushtet.

Në të kundërt, duhet të pranojmë: pushteti i katërt është në vdekje klinike. Dhe vdekja nuk po vjen nga një atentat brutal. Është më shumë tentativë vetëvrasjeje. E ngadaltë. E turpshme. Pa asnjë tentativë për shpëtim.