Eci duke u kapërcyer me pikat e shiut
dhe
mendime ,
s’dua të më lag kujtimet dhe ëndrrat,
por kur shqetësimet më lag, si një gjethe peme,
atëherë aorta ime,

si aortë hëne, qetë e qetë
më merr, si në lojë fëmije dhe shtruar më nxit tutje horizontesh .
Eci në shi, nuk ndalem, edhe pse ai më lag,
më shfaqet një dritëz hënore e në atë hedh spirancat,
e di që diçka do nis e harrohet
dhe diçka e bukur e kohës do lind e zbukurohet.
Eci, nuk ndaloj, jam natyrë sfidanteje,
s’dua qytet të zbrazët, por kap me shumë shije hapësirat

e shesheve, plazheve…

dhe bulevardet,
ato mbushin mallë secilin

, i cytin vetëbesimin
që të fluturojnë lartësive dhe largësive, si dallëndyshet.
Ka shumë momente që dhe e dua shiun,
prandaj,
si një bredh

feste mbuluar me ngjyra, drita shumë,
m’është çasti kur ngjitur meje pikas mikun e cmuar
ai , si partitura e buzëqeshjeve më hidhet në krah,
më …shfaq mallë dhe brengë., gjurmë që nuk i shqit lehtë..

e unë mbushem me shi dhe më tepër,
por… mos bjerë, o shi, ndal!
Ndalo tek cep i ngrysjeve të shpirtrave,
fatet e asnjeriu mos rëndo!
Sytë e saj të mbushur… Jo! Këto pamje në jetë
dua të përfundojnë. Ah, mik i dashur!
Dhe shpirti im është renduar nga njerëz që shoh e si njoh
si ky shi me ujët e qetë e të rrëmbyer kristali!
Bie shi e mendimet patjetër në fillin e në finalen e tyre
me çojnë gjithmone tek ti,
por, bjerë o shi, mos ndal, bjerë!
Simfoninë e tij dëgjoj me kujdes
notat e tastieres lagin shpirtin tim
me pika të bekuara
e pamje nga larg fushash…
plot lule jasemini….te shtruara si lendine .

Bjer o shi lotet e mi

dergoj ..si nje liqen ,

Ku ngrire nga akujt artaktides
kan vite,
duan shkrirje nga vullkane zjarresh .
Bjere e mos ndalo ..o shi ..kujtimet
i shtroj ne ujrat e detit Jon .

Bjere e mos ndalo o shi ..lotesh !

Aida Meti