Fotografi nga facebook me nënën Guldem dhe babain Guven në Stamboll viti 2023

Historia e tij ka diçka prej përralle, shkruan Corriere della Sera. Can Yaman ishte ende një avokat i ri kur u vu re në dasmën e një miku aktor. I propozuan një rol të vogël në televizion dhe aventura do të kishte mbaruar aty, po të mos ishte fakti se ai si konsulent në Price Waterhouse Coopers në Stamboll, i diplomuar në Jurisprudencë dhe student shembullor ndihej i palumtur duke kaluar ditët para kompjuterit.

Në moshën 24-vjeçare vendosi kthesën që do ta çonte deri te Sandokan, seriali ku sot është protagonist, shkruan gazeta prestigjioze italiane.

Artikulli i plotë:

Fillon karrierën në serialet turke që në vitet 2019–2020 u transmetuan në Canale 5 (Bittersweet – Përbërësit e dashurisë, Day Dreamer – Krahët e ëndrrës). Disa thonë se pamja e tij të kujton Kabir Bedi-n, aktorin indian të sagës së famshme të bazuar mbi veprën e Emilio Salgarit, të transmetuar në vitin 1976. Turmat e fansave, megjithatë, më shumë e krahasojnë me piratin e Karaibeve, Johnny Depp.

Pesëdhjetë vjet pas kolosalit të parë, Can shqiptohet “Zhan”, si në frëngjisht thirret të interpretojë Tigrin e Malajzisë në tetë episode të prodhuara nga Lux Vide (grupi Fremantle) dhe Rai Fiction, me regji të Jan Michelini dhe Nicola Abbatangelo.

Është një prodhim ndërkombëtar, me një kast po aq të gjerë: Alessandro Preziosi në rolin e Yanez De Gomera-s, Alanah Bloor si Perla e Labuanit, ndërsa John Hannah dhe Ed Westwick interpretojnë sergentin Murray dhe Lord Brooke.

Ngjarjet zhvillohen në Borneo, në vitin 1841, mes popujve që luftojnë për liri dhe fuqive koloniale shtypëse. “Ky serial zbulon të kaluarën e Sandokan-it, një pirat me zemër si Robin Hood dhe me një spiritualitet të fortë. Është një luftëtar që buzëqesh,” thotë Yaman.

“Kisha kohë të përgatitesha, sepse xhirimet u shtynë për shkak të pandemisë.”

Me këmishë pak të hapur dhe pamje joshëse, aktori 36-vjeçar bëhet tejet serioz kur flet për profesionin e tij dhe nuk pranon të vlerësohet vetëm për sex appeal-in. Që prej transferimit në Itali në vitin 2021, popullariteti i tij është rritur ndjeshëm. Për shkak të numrit të madh të admiruesve, ai është shfaqur publikisht me një partnere (Sara Bluma, DJ me origjinë algjeriane) vetëm disa muaj më parë.

A e kishte lexuar sagën e Sandokan-it?

“Në Turqi nuk njihet shumë. Fillova të lexoj Salgarin në vitin 2021 për Sandokanin. Isha i paduruar të hyja në set, por pritja më ndihmoi të përgatitesha: humba dhjetë kilogramë, mësova kalërimin, studiova skenarin në anglisht (në versionin italian dubl-het nga Adriano Giannini).”

Ndërkohë, jeni ambientuar plotësisht me Italinë.

“Kam punuar në seriale të tjera që më kanë ndihmuar të rritem profesionalisht (Viola come il mare, Il Turco). Projekti Sandokan më jepte ankth. Fillimisht kisha frikë nga skenat e aksionit, por u desh të përqendrohesha sidomos te zhvillimi emocional. Më mësoi të ruaj pozitivitetin edhe në momentet e vështira. Zbulova edhe një strategji: të mendoj vetëm për të tashmen.”

E fliste tashmë italishten. Pse zgjodhe liceun italian kur ishe adoleshent?

“Mamaja ishte shumë e përkushtuar ndaj arsimimit tim. Donte që të ndiqja shkollat më të mira dhe të rritesha si qytetar i botës. Deri në moshën 14-vjeçare kam studiuar në një shkollë ku flitej anglisht, dhe për të mësuar një gjuhë tjetër zgjodha liceun italian, një nga më elitarët. Përzgjidhnin vetëm 80 studentë; disa lëndë i studionim në italisht, të tjerat, si historia, në turqisht.”

A është e vërtetë që flet edhe gjermanisht, frëngjisht dhe spanjisht?

“Kam bazën shkollore, por nuk i kam praktikuar. Ndërsa spanjishten po e mësoj tani për një serial që do të xhiroj në Madrid, por nuk mund të zbuloj më shumë. Jam shumë i disiplinuar kështu jemi mësuar në Turqi: punojmë 16 orë në ditë, derisa regjisorët na dërgojnë në shtëpi. Ky mentalitet i habit italianët: kërkoj shumë edhe nga bashkëpunëtorët. Për mua, dhjetë orë punë janë pak.”

Si ishte fëmijëria e tij në Stamboll?

“Jam rritur në Suadiye, një lagje rezidenciale në pjesën aziatike të qytetit, me fusha futbolli e basketbolli për djemtë. Është një zonë e banuar nga emigrantë të gjeneratës së dytë e të tretë, si gjyshërit e mi janë me origjinë kosovare e shqiptare, që kishin ardhur në Turqi gjatë luftës. Ata mes tyre flisnin shqip.”

E flet edhe shqipen?

“Jo. Babai ka lindur në Turqi dhe unë jam rritur si një djalë tipik i Stambollit, edhe pse mes njerëzve nga çdo vend. Nuk na habisin kulturat e ndryshme ato janë pjesë e historisë së Perandorisë Osmane. Turqia ka shumë migrantë, dhe vendndodhja jonë mes Lindjes, Europës dhe Afrikës së Veriut ndikon shumë në këtë. Si i rritur, mund të zgjedhësh vetë nëse do të jesh më perëndimor apo më lindor.”

Ke zgjedhur të jetosh në Itali. Çfarë përfaqëson Italia për ty?

“Një kulturë që e njoha për herë të parë falë liceut italian. Në moshën 14-vjeçare kalova verën me një familje në Livorno. U ktheva në 16 dhe tashmë e flisja shumë mirë. Çdo vit shkolla shpërblente nxënësit më të mirë dhe unë fitoja gjithmonë: një herë një laptop, një herë një shumë parash. Kur i thashë drejtoreshës se doja të studioja Jurisprudencë, ajo më këshilloi të përdorja paratë për të vizituar universitete si Padova, Siena dhe Bolonja.”

Por u diplomove në Turqi.

“Për arsye kohe. Në Itali do të më duheshin pesë vjet studim dhe dy të tjerë praktikë, plus dy të tjerë nëse do të kthehesha në Turqi. Më mirë ta përfundoja atje.”

A ishte me të vërtetë ëndrra jote të bëheshe avokat?

“Duhej të zgjidhja një profesion. Më pëlqente të lexoja dhe të mësoja gjuhë, dhe babai më tha: ‘Mund të bëhesh avokat ndërkombëtar’. Ai është shumë bindës dhe ideja e një karriere jashtë më pëlqente. Pas diplomimit u punësova në Price Waterhouse Coopers dhe, falë një mentori që u bë edhe miku im, fillova të shkruaja për revista të specializuara në financë dhe çështje ligjore.”

Si e pritën prindërit kalimin e tij në aktrim?

“Ndoshta fillimisht nuk e kuptonin, por e pranuan. Ata kanë pasur gjithmonë shumë besim tek unë.”