Sa herë që i them qenit tim Laki: hajd se do të takojmë Bujarin, ai çohet menjëherë, duke tundur bishtin i kënaqur. Nuk është e lehtë të fitosh dashurinë e tij. Ata që s`i do, u kthen kurrizin. Nëse e zgjas bisedën me dikë, që atij s`i pëlqen, më leh që të ikim, sikurse dikujt iu hodh me dy këmbët e para, ngaqë fliste me zë të lartë dhe kujtoi se mos po grindej me mua. Nuk është si të tjerët Laki, të bëjë sehir, kur miku e shoku cënohet. Dhe Bujari e do shumë Lakin. Së fundi, i bëri këtë kompliment: “Koefiçienti i zgjuarsisë së Lakit është më i lartë nga i një deputeti”, duke e ilustruar me disa emra, të llojit që lehin. Kemi ndenjur këto ditë, ndërsa përballet me një problem shëndetësor. Sëmundja tek Bujari, duket sikur ka ngatërruar adresë. E kam zënë radhën qyshkuri, që librit në pritje t`ia bëj unë parathënien, por ai vazhdon të dialogojë me veten, të akumulojë, pa ndonjë dëshirë për të botuar. Nëse, si tip, lë vend për keqkuptime, në poezi shfaq një mirëkuptim të admirueshme. Në të folur e ngul shpatën e zemërimit deri në fund, e dalldis padrejtësia, por në vargje kur bën qortuesin, të duket si i zbritur nga sallonet.

Mjafton të ballafaqosh poezitë djaloshare me këto të netëve të pagjumë, hera-herës i hallakutur, kupton rritjen brenda vetes me tjetër lëndë. Djaloshin e shkujdesur s`do ta shihje asnjëherë të kollarisur, (të vetmin sherr që kam bërë me të në vitet e largëta më përmendi vijën e flokëve, ngaqë s`e gjeti tek pantallonat e hekurosura,) shfaq kundërshti ndaj atij që ecën pa sajdi në arën me grurë. Ky i panjohur nga poezia në poezi do marr trajtë.