Ikën arlekinët e trembur nën çatinë e përrallës
Kur putha për herën e parë.
Qau vajza e vogël: por kushedi
Ndoshta qau fëminia. Në kopsht,
Nga dritarja e përrallës, arlekinët
Vështronin të trishtuar, tërë lotë.
Nuk desha t’i tremb arlekinët e mirë,
Nuk desha, por nuk bëhej ndryshe
Se nën çdo mollë, bile nën çdo dru
Kurdoherë një Evë më priste.
Komentet