Voal.ch po sjell opinionin e Lumir Abdixhikut botuar me 24 Nentor 2014 tek “Koha Ditore” – Titulli origjinal ‘Kur idealizmi vdes’. Titulli vendosur nga redaksia e Voal.ch eshte marre nga brenda tekstit.

E vështirë, miq e bashkëpërpjekës që nga dje zgjodhët të lehtën, ka qenë gjithmonë udha e mbarë për shtet, për vetë Republikën, për përmbysjen e së ligës, së mbrapshtës, së frikshmes. Sepse e drejta dhe e mbara nuk kanë për të qenë të lehta asnjëherë. E drejta dhe e mbara kërkojnë integritet, dinjitet, kredibilitet, qëndrueshmëri e besë; pra kërkojnë vlerë. Dhe vlera, e asgjë tjetër, është valuta e vetme e njerëzores, për çfarë secili përfundimisht do të mbahet në mend

Ka qenë gjithmonë i lehtë bashkudhëtimi me të ligin e të keqin; ka qenë jashtëzakonisht lehtë. Pa kokëçarje, pa mund, pa përpjekje gjithsesi pa ideal por i lehtë. Ka qenë gjithmonë e lehtë dhe mbytja e idealizmit e ecja individuale nëpërmjet veshshurdhjes e shthurjes së unitetit shoqëror për përmbysje. Largimi e nënshtrimi janë gjithmonë të lehta; ato kërkojnë vetëm përulje përulja pra është fare e lehtë. Në katër vjetët e shkuar mund ta kishte bërë secili; lehtë, shumë lehtë pra. Por nuk e bënë.

E vështirë, miq e bashkëpërpjekës që nga dje zgjodhët të lehtën, ka qenë gjithmonë udha e mbarë për shtet, për vetë Republikën, për përmbysjen e së ligës, së mbrapshtës, së frikshmes. Sepse, e drejta dhe e mbara nuk kanë për të qenë të lehta asnjëherë. E drejta dhe e mbara kërkojnë integritet, dinjitet, kredibilitet, qëndrueshmëri e besë; pra kërkojnë vlerë. Dhe vlera, e asgjë tjetër, është valuta e vetme e njerëzores, për çfarë secili përfundimisht do të mbahet në mend.

Këtë javë na e mbytën idealizmin. Këtë javë zgjedhësit e të zgjedhurit na treguan se individualja e oportunizmi janë valuta të reja të sjelljes sonë dhe se mbi këto vlera ne duhet të ndërtojmë edhe të përbashkëtën tonë; shtetin e Republikën tonë. Për këtë sikur na kërkoni mirëkuptim; ta përtypim edhe këtë disi.

E këtë nuk mund ta bëjmë. Sepse, nëse e përbashkëta jonë, shteti e Republika jonë, duhet të ndërtohet mbi themelet e të padinjitetshmes e të papërtypshmes, atëherë ajo nuk na duhet më; nuk mbetet Republikë më. Prandaj dhe nuk do të përtypim asgjë, përveç mllefit e pasdëshpërimit tonë që sot ndërtohet mbi një shpresë të tërë të vdekur. Mbi këtë naivitet tonin që na shpërfaqet pas dëshpërimit e rrënimit, ne do të gjejmë megjithatë forcë të re; me kaq nuk ka mbaruar asgjë.

Nga një situatë statike politike që mori pesë muaj të plotë, shoqëria jonë, për më pak se një natë, shndërrohet në një vorbull dinamike me alternativa nga më të ndryshmet. Në këtë grumbull alternativash, skenarë të bukur e të trishtë të gjithë në një, marrin formë njëtrajtësisht; për të përfunduar kështu në skenarin më të frikshëm, më të dëshpërueshmin, e më të paarsyeshmin, – të thënë nga të gjithë, përfshirë dhe vetë protagonistët bashkimin e dy forcave kryesore politike në një; PDK-së dhe LDK-së. Sa hap e mbyll sytë, e gjithë përpjekja katërvjeçare e rrumbullakuar rreth alternativës më të madhe opozitare zhbëhet për një natë. Çfarë dëshpërimi!

Një ecje të tillë nuk do ta arsyetojë e pranojë askush; përveç militantëve në çka dhe ka mbetur sot baza e një lëvizjeje të tërë intelektuale e shoqërore që provohej të riniste katër vjet më parë. Militantët pra, natyrisht, se do të gjejnë arsye për veprimet e idhujve të tyre, pa kuptuar dëmin afatgjatë që një bashkim i tillë do t’u sjellë të gjithëve; atyre, lëvizjes, neve e gjithë vendit. Sepse bashkimi me të ligun, si arsyetim për largimin e të ligut, është forma e fundit dhe më e pasinqerta e pranimit të joracionalitetit dhe si e tillë nuk do të shitet kurrë. Sepse, secila prezencë e të ligut në pushtet do të forcojë ligësinë, do të dobësojë mirësinë e do të shndërrojë besën dhe shpresën në antivlera të ekzistencës politike. Çfarë shteti ndërtojnë kështu?

Natyrisht se kontribut në gjithë këtë bashkim kanë pasur edhe forcat ndërkombëtare në vend që nuk mërziten shumë për mbajtjen përgjegjës të shkaktarëve të regresit tonë. Në secilin rrethanë do t’i mbajnë afër për të shuar secilin rrezik nga destabiliteti eventual i vendit përballë proceseve të reja që po na vijnë. Kjo në fund të fundit ka qenë dhe mjeti i vetëm me të cilën zaptuesit kanë shantazhuar secilin kërcënimi pra. Por them se përballë një insistimi të tillë, më e udhës, më e dinjitetshme, më me shpresë, do të mbetej gjithmonë dhe pa hesap largimi me dinjitet. Më mirë do të ishte një opozitë e re e dinjitetshme sesa një pushtet pa dinjitet.

Kosova për një kohë të gjatë nuk do të jetë më e njëjtë. Bërja e të pabërës, të deklaruar e stërdeklaruar nga të gjithë aktorët pjesëmarrës në bërje deri më tash, pra koalicioni i supershumicës, i rivalëve të përjetshëm, i alternativës me zaptimin, ka kthyer vendin tonë prapa në vitin 2007; dhe nga aty, rruga e njëjtë e bërë deri më sot do të ndiqet njëtrajtësisht. Veçse këtë herë, për LDK-në, përkrahja shoqërore nuk do të jetë më; jo dy herë rend.

Kështu, duke bërë secilin hap që nuk duhej bërë, LDK, çuditërisht, transformohet keq nga iracionaliteti i vetvetes. Pas katër vjetëve në opozitëbërje, të kamuflimit e pretendimit për ndryshim, LDK-ja me shumicë jokritike dhe me një pakicë të dinjitetshme shpërfaqet publikisht si ajo e vjetra, e amortizuara dhe e konsumuara; ndoshta sepse kështu ka qenë gjithmonë.

Por kjo më së paku pritet nga një parti e madhe, me një kontribut enorm nëpër vite e me shpresë të grumbulluar rreth saj për ndryshim tash e sa kohë. Trajtimi e kapërcimi i tillë mund të jetë karakteristikë e partive të vogla, atyre që shfrytëzojnë për pak mundësinë e të qenit lart por që gjithsesi, dhe pa pardon dënohen në zhbërje, siç dhe ka ndodhur deri më tani rëndom.

PDK-ja, në anën tjetër, pas një vdekjeje disamujore, kthehet e ringjallet e plotfuqishme, me një mundësi të re, dhe, mbi të gjitha, me rivalin e saj të vetëm besoni ose jo në bashkëqeverisje. Ky bashkërendim i tyre u jep atyre mundësi të re për të ndarë bashkërisht të gjitha të bëmat e rënda, dhe kështu, për të ruajtur diferencën mes tyre deri në status quo. PDK-ja nëpërmjet një bashkimi të tillë ia ka zgjatur vetes prezencën në pushtet për shumë kohë. E me ta, me arrogancën e tyre që nuk njeh opozitë nga ku dhe refleksioni Kosova s’ka për ndryshuar fare.

Kosova sot e gjen veten me një përmbledhje të tmerrshme të sfidave; nga rimëkëmbja ekonomike, integrimi evropian, gjykata speciale, e deri tek luftimi i ekstremizmit e integriteti territorial përballë Serbisë. Qeveria e re, me bashkëpërbërje me të njëjtit që e kanë sjellë vendin në këtë gjendje, ka gjasën e një topi bore në ferr për të ndryshuar e bërë mbarë gjithçka. Kjo, sepse zaptuesit do të vazhdojnë të mbajnë nën kontroll të gjitha burimet financiare të publikes, akomodimet personale të agjencive e bordeve, e sistemin përndjekës e të sigurisë që për ta nuk ka për të funksionuar kurrë. Pra do të jetë pothuajse e pamundur zhbërja e zaptimit të Kosovës me zaptuesit në fuqi. Ky korrelacion rrjedhimisht humb edhe vetë rezonin e bashkimit.

Dy procese ndërkaq kanë për të marrë udhë; dhe për këtë janë përkujdesur po të njëjtit miq ndërkombëtarë. E para është dialogimi me Serbinë dhe përfundimi i transformimit të Veriut; dhe e dyta, dërgimi i secilit të kërkuar me burim nga PDK-ja për në Gjykatën Speciale. Për të bërë këto dy procese realitete, ndërkombëtarëve pavarësisht kostove u është dashur një shumicë dërrmuese shqiptare, e cila në vete përmban të përndjekurit dhe alternativën e vet. Kështu, duke ndarë fajin dhe benefitet për të gjithë, ata shpresojnë të shohin përgjatë disa vjetëve të ardhshëm një stabilitet së paku politik në vend. Në këtë rrugë do të ketë dhe shpërblesa; diçka si liberalizimi i vizave (si të fundit e Evropës) apo ndonjë investim kapital aty-këtu. Për ta, ndërkombëtarët pra, do të jetë lehtë. Për ne, ecjen tonë dhe bërjen e alternativës së re, do të jetë rrugë nëpër ferr.

E ndaj ferrit ne megjithatë kishim alternativa të tjera, të cilat nuk u bënë kurrë. Këto alternativa mund të ishin me plot defekte, por së paku ciklin normal të ndryshimeve politike në vend do ta mbanin gjallë. Kështu siç u bë tani, ky cikël është i zhbërë; dhe nuk kam idenë se sa kohë e çfarë angazhimi do të duhej për të normalizuar atë. Do të duhej një mrekulli që nga joparimorja e kundërintegriteti të dalë e mbara disi.

[email protected]

www.voal-online.ch