Rasti që përfshin ish-Shefen e Diplomacisë së BE-së, Federica Mogherinin, në një hetim të Zyrës Evropiane të Prokurorëve, lidhur me tenderin për programin e trajnimit diplomatik (ku dyshohet për manipulim në procedurat e prokurimit), ka nxjerrë në pah një fenomen më të thellë sesa thjesht një interpretim i gabuar lajmi: mënyrën se si opinioni publik shqiptar e percepton drejtësinë ndërkombëtare përmes filtrit të një ekosistemi mediatik që shpesh prodhon tituj tronditës, por jo analiza shpjeguese.

Procedurat penale në Bashkimin Evropian funksionojnë me standarde të qarta dhe me ndarje të ngurta juridike, por sapo këto standarde përcillen në debatin publik shqiptar, ato transformohen (sipas interesave konjukturale politike) në një narrativë të thjeshtuar bardh e zi, e shkëputur nga realiteti procedural.

Rasti Mogherini bëri të dukshme se sa dëmton pikërisht kjo distancë mes asaj që ndodh realisht në proces dhe mënyrës emocionale se si interpretohet lajmi.

Vendimi për t’i lejuar asaj ndjekjen e procesit në gjendje të lirë nuk mund të ngatërrohet me rrëzimin e akuzave. Në doktrinën e drejtësisë evropiane, masa e sigurisë është thjesht një instrument procedural për të garantuar mbarëvajtjen e hetimit dhe jo një vlerësim mbi përgjegjësinë penale. Ky parim përsëritet shpesh në jurisprudencën e vendeve të BE-së.

Për shembull, në vitin 2021, ish-ministri italian Luca Palamara u hetua për ndikim të paligjshëm në sistemin e drejtësisë, por u la i lirë gjatë të gjithë procesit, pasi gjykata gjykoi se ai nuk paraqiste rrezik arratisjeje apo ndërhyrjeje në prova.

Po ashtu, në Francë, ish-kryeministri François Fillon ndoqi procesin në gjendje të lirë deri në vendimin e parë, mbi të njëjtat baza procedurale: mungesën e rrezikut dhe garancinë për paraqitje në gjykim.

Edhe në çështjen Mogherini, “lirimi” është një masë thjesht teknike, jo një deklarim pafajësie. Megjithëse literatura juridike e sqaron këtë dallim (siç e theksojnë studiues si Mirjan Damaška apo Kai Ambos në analizat e tyre mbi procedurat akuzuese dhe garantuese në Evropë), sapo lajmi hyn në qarkullim në mediat shqiptare, dallimi humbet.

Lajmet dhe rrjetet sociale e reduktojnë procesin në një skenar dramatik, duke i atribuar masës së lirimit atë që juridikisht nuk ka: një vlerësim mbi akuzën.

Kështu, publiku përballet me një keqkuptim të dyfishtë: së pari, krijohet ideja se një figurë publike “i shpëtoi” drejtësisë; së dyti, krijohet përshtypja e një vendimi përfundimtar, kur në fakt kemi vetëm një fazë të ndërmjetme të procesit penal.

Në sistemin e së drejtës evropiane, akuzat mbeten në fuqi derisa të shqyrtohen nga gjykata, ndërsa prokuroria vijon punën mbi provat, dokumentet dhe deklarimet.

Asnjë vendim i përkohshëm mbi masën e sigurisë nuk prek vlerësimin e provave. Ky është një fakt që rrallë artikulohet në debatin publik shqiptar.

Raste të tjera në BE e ilustrojnë po aq qartë këtë dinamikë. Ish-ministrja austriake Ursula Rauch u hetua për korrupsion, por gjykata e Vjenës e la të lirë gjatë procesit për të njëjtat arsye si rasti Mogherini: mungesë të rrezikut për arratisje dhe garanci se nuk do të cënonte provat.

Në Gjermani, ish-eurodeputeti Georg Mayer ndoqi po ashtu procesin hetimor pa masa shtrënguese, edhe pse dyshimet e arsyeshme dhe akuzat ndaj tij ishin të konsiderueshme.

Standardi mbetet i pandryshuar: masa e lirimit është një vlerësim teknik mbi sigurinë e procesit, jo mbi moralitetin apo përgjegjësinë penale.

Deformimi ndodh kur nga këto detaje hiqet konteksti juridik dhe zëvendësohet me një narracion emocional, gjë që krijon terren për dyshime të panevojshme ndaj institucioneve evropiane dhe e shndërron debatin mediatik në një garë sensacionalizmi, ku qytetari humb orientimin e duhur.

Për një vend që aspiron integrimin në BE, moskuptimi i parimeve procedurale të vetë Bashkimit Evropian nuk është thjesht problem informimi, por edhe problem kulturor.

Derisa gjykata të japë vendimin përfundimtar, statusi i Mogherinit mbetet ai i një personi që përballet me akuza të vlefshme dhe me një proces të hapur.

Çdo interpretim tjetër, qoftë i pafajësisë së supozuar, qoftë i fajësisë së paracaktuar, është i papërgjegjshëm dhe cenon parimin bazë të drejtësisë: peshën që i takon vetëm provave dhe gjykatës.

Rasti i saj duhet të shërbejë si një pikë reflektimi se si lajmi mund të kalojë nga sensacioni drejt një informacioni më të matur, të verifikuar dhe të përputhur me standardet e vendit ku synojmë të bëhemi pjesë.

Tiranë, e mërkurë, 3 dhjetor, 2025