.
E PËRVEÇME
1.
Një mëmë e re më fanitet ende …
.
Mua më bëhet sikur ajo shkund
përhera një qilim fluturues,
afër meje përqark meje
shkund dimrat syborë
me vetulla të ngrira
dallgët e jugut
me kësulë
gulçesh.
.
Shpendët e tezgjahut gjithandej
sikur fluturojnë nga ai qilim
i madh, akoma më i vjetër,
bishti i tyre vetëtimthi
shkund nga çatia
qiellore re, re, re
unë shkund
zënka huqe
nga një
pemë
tjetër.
2.
Fluturakët çmerit’ shpup’risin krahët
gjer në kupë të këtij qielli me fe
shplarë epik …ky qiell
hiç hakmarrës
qilim fluturues
për tek ne
përvëlues
hirtë.
.
I vogëlth atëhere, ndrojtur çapkën
i sinqertë plot hile qysh atëhere
mua lart më fluturonin duart,
.
përhera, guxoj t’kqyr qiellin
më duket sikur sot një
ëndërr e re fluturuese
zbret q’andej të më
mbuloj më shpejt
sytë e dëborës
brigje gulçet
s’më mbulon dot
është tjetër qilim
janë të tjerë
shpendë
nga vise
që s’më njohim mua.
.
Zonjë më fanitet…mëma ime…
.
VEÇMAS
1.
Si mund
të dhembshurohem
qeshur ende i përlotur ?
.
Dikur,
një grua e re
nuse e padukshme
një mëmë dhembshurie buzëve
shkundtte th’rrimet e saj jetënatës
brenga huqe brenga sa pafajshëm.
.
Shorti i saj i hidhur dehej natë,
kur vinte në shtëpi lëkundej
andej-këndej k’putur degët,
degët e krahëve, sytë gjak
të ishte ati im … njësoj
tjetër at nga të tjerët?
2.
Kjo grua e thinjur, e pathinjur
dikur nuse e padukshme
tani jeton shumë larg
larg afër mëma ime
e perëndishme,
.
Fjala e saj buiste lutje,
veç lutje … për hir
të fëmijve.
.
Ndërsa deg’këputuri
tani veç parafytyrim
ati im ka qenë
.
dikur
ka qenë ati im …
.
VEÇ … SËBASHKU
.
Përsëmbari, përsëprapthi
rrallë i ndatë ngatërresat,
veç qeshët, së bashku
veç ndonjë çasti
i jetuat brengat.
.
Për hit t’asaj që duhej
ju përtëriheshit
me ngut
për pasardhësit tuaj,
.
rrallë bashkë
i përcjollët humbjet
përveçëm ndjetë gjithçka
harlisje pak, shumë këputje…
.
Në botën e përtejmë aty
mbështetur jeni
shpinë – shpinë
.
A shiheni sy ndër sy ?
.
Veç e veç qeshni … sëbashku..?!.