Obri Herberti (Aubrey Herbert), aristokrat, anëtar i Parlamentit britanik, diplomat, udhëtar dhe oficer i inteligjencës britanike, kryetar i Komitetit Shqiptar-Anglez, ishte një mik i madh i Shqipërisë dhe shqiptarëve. Sa ishte i atashuar në ambasadën britanike në Stamboll ai gjeti një ndihmës dhe shoqërues në Selanik, që quhej Qazim Kukeli, nga Dibra, i cili e njoftoi atë me shqiptarët. Qazimi shoqëroi këtë aristokrat anglez gjatë tërë qëndrimit në Stamboll dhe gjatë udhëtimeve në Ballkan e në vende të tjera në Lindje të Mesme dhe të Largët, nëpër vendet arabe, madje deri në Indi e Kinë. Qazimi, madje, vizitoi mikun e tij edhe në Londër. Mirënjohës për ndihmën dhe besnikërinë e treguar ndaj Obrit, ky i fundit e kishte pyetur një ditë Qazimin se çka mund të bënte ai për të si shpërblim. “Asgjë për mua. Fol mirë për Shqipërinë kur të jepet rasti” — ishte përgjigjur Qazim Kukeli. Në “Ditarin” e tij Obri i kushton faqe të tëra këtij personaliteti interesant shqiptar të kohës, ndërkaq në mesin e shënimeve të tij gjetëm këtë poezi të shkruar nga Herbert për mikun dhe bashkudhëtarin e tij. Në të i këndohet mallëngjimit të Qazimit për Prizrenin, dhe pikëllimin për gjendjen e tij mizerabël dhe të papajtueshme me jetën në shkretëtirë mes arabësh, rërës dhe përcëllimit të diellit, në një kontrast të thellë me imazhin parnasian të atdheut të tij të largët, Shqipërisë…

.

Poezia është nxjerrë nga libri i Obri Herbertit, Eastern Songs (Këngë nga Lindja) botuar në vitin 1911 në Edinburg dhe Londër, me pseudonimin Ben KENDIM (në turqisht UNË VETË).