Sheholli ka punuar gjithë jetën për Serbinë — dhe në pranga përfundoi si agjent i saj.

Para luftës, projekti i tij ishte që Kosova të mbetej Serbi; pas luftës, që Serbia të kthehej në Kosovë.

Enver Hasani nuk është njeri i Serbisë, dhe as i paditur.

Fushata e tij për ta ripërkufizuar Kosovën si një “Bosnje të dytë” është e pakuptimtë, pa bazë as në formimin e tij kombëtar, as në atë shkencor.

Ai është njeri i ditur dhe patriot — por dikush ia ka shkelur bishtin me diçka.

Ato dreka, darka e “projekte” që s’kanë fund, gjithmonë fshehin ndonjë hile në mes.

Lulzim Peci, fatkeqësisht ish-ambasador i Kosovës, është rast më vete — një lëndë studimi për çdo student diplomacie.

Ai flet për “super të drejta” të serbëve, për projeksione imagjinare ku ata paraqiten si “popull konstituiv” në Kosovë — pra, një super-ortak me privilegje ekskluzive.

Lulzimi nuk është agjent si Sheholli; madje s’besoj se ata do ta pranonin në ndonjë rreth serioz.

Ai është thjesht një parazit i shoqërisë civile që mjel fonde duke folur zi e terr për shtetin dhe popullin e vet.

Një agjent ideologjik i agjendave sorrosiane, kundër vlerave tradicionale të këtij vendi dhe të këtij populli.

Por mos u brengosni. Nuk kemi vdekur. Ende jemi këtu.

Dhe do të jemi derisa të zhduken të gjitha iluzionet e këtij tranzicioni të lodhur.

Ata flasin për ndarje — ne flasim për shtet.

Ata mbrojnë projekte — ne mbrojmë gjak.

Ata mjelin fonde — ne mbajmë barrën.

Kosova jonë s’ka nevojë për tutorë. Ka nevojë për njerëz që e duan — me gjithë plagët e saj.