Miq të dashur, dua t’ju rrëfej një histori reale nga jeta ime në punë.

Për 43 vite punova si infermiere në Spitalin e Traumës (ish-Spitali Ushtarak), në klinikën e Ortopedi-Traumatologjisë. Atje kam mjekuar mijëra plagë – nga më të lehtat deri tek ato më të rëndat, sepse spitali ynë priste të gjitha aksidentet dhe fatkeqësitë që ndodhnin në vend.

Kam parë dhe përjetuar shumë: aksidente rrugore, plagosje nga armët e zjarrit (sidomos vitin e kobshëm 1997), tragjedinë e Gërdecit ku fëmijë e të rritur vinin me gjymtyrë të humbura, si dhe tërmetin që na gjeti të gjithë në alarm. Në çdo rast, ne nuk pyetëm për orar pune – vraponim të ndihmonim jetët njerëzore.

Por një histori nuk do ta harroj kurrë, sa të kem jetë.

Një djalë i ri, rreth 28 vjeç, arsimtar dhe i fejuar, pësoi një aksident tragjik me tren gjatë transferimit të familjes së tij nga Kukësi në Tiranë. Fati i tij ishte i pamëshirshëm: humbi të katër gjymtyrët – këmbët mbi gju dhe duart mbi bërryla. Ishte rasti i vetëm që pashë ndonjëherë me të katër ekstremitetet e amputuara.

Çdo ditë, kur shkoja për ta mjekuar, unë qaja fshehtas. Ai, megjithatë, gjente forcë të buzëqeshte. Më shumë se një orë zgjaste mjekimi i plagëve të tij. Te dera, çdo ditë më priste e ëma me lot në sy:

“Flora, si duken plagët sot?”

Një grua e fortë, malësore zemërmadhe, që edhe në dhimbjen më të madhe, falënderonte Zotin:

“Shyqyr që e kam gjallë djalin.”

Unë e pyesja veten: si do të jetonte ai djalë pa asnjë gjymtyrë? Për më tepër, e fejuara e braktisi. Por ai nuk e humbi buzëqeshjen dhe shpresën.

Tre muaj rresht e mjekova, edhe më pas në shtëpi, derisa plagët u mbyllën. I thosha shpesh: “Mos i humb shpresat, sepse jashtë shtetit bëhen mrekulli.” Ai nuk përgjigjej, vetëm buzëqeshte.

Pas tre vjetësh, ndodhi mrekullia. Një ditë, te dera e spitalit, dikush më thirri:

“Flora, nuk po më njeh?”

Ishte një burrë i shëndoshë, plot jetë. Nuk e njoha. Ai më dha dorën, një dorë të ngrohtë e të fortë. Ishte ai – i njëjti djalë.

që kishte humbur ekstremitet dhe që unë u preka kaq shumë nga fatkeqësia e tij.

Nipi i tij, që kishte punuar 12 vite në Greqi, kishte investuar për t’i dhuruar protezat e të katër gjymtyrëve.

Ai ecte me këmbët e tij artificiale, më dha dorën. Dora ishte e ngrohte dukej si normale dhe më tha se ishte martuar dhe kishte një djalë.

Nuk mund ta besoja syve të mi.

Ishte rikthyer në jetë, me dinjitet e forcë, falë shpresës, dashurisë së familjes dhe përparimeve të mjekësisë.

Mesazhi i kësaj historie është i thjeshtë, por i madh:

Kurrë mos e humbni shpresën!

Ende më kumbojnë në vesh fjalët e nënës së tij:

“Shyqyr, Flora, që Zoti ma ruajti gjallë djalin!”

Ju uroj për ju më të mirat

në çdo familje. dhe në çdo prag.

Dhimbjet e fatkeqësitë i marrtë lumi e i çoftë nga ne sa më larg ..

Me respekt,

Flora Mezini Boja

Tiranë, 29.08.2025