.
Muza e vargut më bën poet kur e di se pranvera nuk vonon.
.
.
.
.
.
.
.
Besoj se bota e jonë do ta shlyen nga faqja e dheut fjalën tradhëtar.
.
– Aroma e bukës dëgjohej me kilometra larg nga unë,e cila kishte shijen e fjalës se nënës kudo që
.
Nënë sa bukur e ke gatue bukën kur unë isha fëmijë
Me ujë të rrjedhjes së burimit të Drinit të bardhë
E pjekur me zjarrin e diellit të lirë të lirisë
Një copë djath delesh ma ke dhënë me vete
Ta shuaj urinë e të vazhdoja përditshmërinë
Sa e shishme më vinte buka e nënës sime
Era e bukës dëgjohej me kilometra larg nga unë
E cila kishte shijen e fjalës se nënës kudo që ndodhej
Ndërsa fytyra e saj më rrinte pranë syve të mi
Nuk ka ma të ëmbël se buka e duarve të nënës
Kur gatuhej dhe pjekej në oxhakun e vatrës tonë
Sot sa më merr malli të ha bukë nga nëna ime
Pres nga ato duar të arta me shije të lirisë
Ta shuaj urinë dhe mallin për bukën e nënës sime
Këtë bukë dhe mallin për nënën e ruaj në zemër
Kjo bukë më shpëtoj nga uria e ferrit të Dantes
M’i çeli sytë dhe më uroj fatbardhësi në jetë
Nënë të falem për bukën e shishme që ma ke dhënë
Dhe uratën për lumturinë time në jetë që më ke dhënë.
.
ACARËT E DIMRAVE FATKEQ
– Lum yjet që kanë zënë vend në një botë që i përkasin vetëm luleve!
.
Po vijnë,po vijnë dimërat fatkeq
Acarët që të ngrin në shpirt
Njeriu fatkeq po e sjell ferrin e vet
Çudi pse zotnat s`kanë dorë tek njeriu
Apo janë edhe këta me mëkate të tokës
Qiellin e yjeve e dojnë për vete
Musafirë të paftuar s`ka më
Në tokë as në qiell
Lum yjet që kanë zënë vend
Në një botë që i përkasin vetëm luleve
Po vijnë,po vijnë ditët kur acarët ngrijnë
Do të qajë për dashurinë e tretur në grimca atomësh
Për vete s`qajë kokën nëse jetoj apo vdes
Gjithçka në jetë na e shkruajnë hyjnitë
Në ditarin si testament për dimrat e acartë
Së do të bashkëjetojnë me ferrin e Dantes
Ndërsa unë nuk i dorëzohem asnjë dimëri të acartë
Na ka burrërue para kohe ferri që pesë shekuj
Tani e dua dashurinë e vetme që shpirti ma do
Asaj që më thotë kurrë s`më ke harrue
Një varg të bukur e mëriton zemra e saj prej çlirimtares
Që më ngriti në varg të poetit Lasgushian.
.
QENI
– Në cilin planet ndodhë kjo histori e qenëve kur njeriun nuk e konsideron as për qen rrugësh!
.
Shpesh më thonë qen bir qeni
Si ta mirëpres këtë gjuhë të errët
Apo i ngjaj vërtetë cilit qen shtrohet pyetja
Atij besnikut që ma ruan shtëpinë
Ndoshta më krahasojnë me qentë endacakë
Kur çdo ditë njeëriu ka frikë të kalon në turmën e tyre
Eu qen ,qen që më krahasojnë me besnikërinë tënde
Fali o zot njerëzit që në shpirtin e tyre kanë urrejtje
Para syve të lavdërojnë
Pas shpine njëmijë të zeza t`i thonë
Në cilin planet ndodhë kjo histori e qenëve
Kur njeriun nuk e konsideron as për qen rrugësh
Sa do ishte mirë që njeriu ynë më mbrojtë qenin e Sharrit
Se ai ka dymijë vjet që jeton me njeriun e Dardanisë
Është besniku ma i madh i vatrave tona nga ujqit e pangopur
Le të më thërrasin qen bir qeni të raacës sonë ilire të Sharrit
Vdekjes nuk ia kanë frikën këta besnikë të popullit tim
Sa ngjajmë me dheun e kësaj toke dhe lirisë që e gëzojmë
Ndoshta një ditë duhet më iu këndue hymne të atdhetarisë
Njeriut që pranoj poshtërimet e njerëzve që s`dinë çfarë flasin
Më mallko o zot nëse mirrëm me mendjen e të çmendurëve
Le të flasin çfarë të duan ogurëzinjtë kështu është jeta e tyre
Sepse bëjnë punën e djallit dhe vetes ia lënë vulën e marrëzisë.
.
ADEM
.
Në çdo lutje të falem për zjarrët prekaziane!
Adem dua të flasim si burrat
Beso se pak burra kanë mbetur sot
Pas teje të gjallët janë verbue nga lakmia
I kanë harrue zjarret jashariane
Kur ti u dogje për lirinë e shumë pritur
Por nuk do të këtë fuqi më i shue
Zjarret e Prekazit që çdo ditë na ngrohin
Asnjë stuhi apo tornado demonësh
Adem fjala e engjëjve të zbriti në tokë
U bëre dashuri zemrash që s’shuhesh kurrë
Në çdo lutje të falem për zjarrët prekaziane
Që në çdo kohë ti i bën dritë edhe Tiranës
Atyre shpirtave që kanë lot e dhembje për Kosovën
Për dy mijë vjet lashtësi të zënë peng nga ferri i Dantes
Adem në të njëjtat rreze të diellit ngrohemi
Unë në Prishtinë e ti në Tiranë dhe anasjelltas
Kudo na shoqërojnë aroma e lule bozhureve
Së shpejti do të ulemi në sofrën e bashkuar
Pa mallkime e pa mëkate të gotës rebeluese
Për ndryshe kohët që do të vijnë do të na mallkojnë
Për pafuqinë për t`u ulur në një sofër të bashkuar
Bac bashkohu në lutjet e mia të zemrës o sot o kurrë.
.
PA TY L I R I
.
– Të kam si frymën e fundit të jetës!
.
-Eh,pa ty liri as unë s’jam njeri!
Liri
Çdo çast lutem të të ruaj
Si sytë e ballit
Të kam si frymën e fundit të jetës
Eh,pa ty liri
As unë s’jam njeri!
.
KOHË APOKALIPTIKE
-Në dashurinë e Evës ishim shndërrue në Adam të dehur!
.
Vrapoj çdo ditë për ta zënë kohën e diellit
Gjethet e trëndafilit i takova të vyshkura
Kishin rënë rrugës Via Egnatia
Mbrëmjet nuk e kishin dritën e hënës
.
Çudi këtë kohë askush s`e merr si të veten
E deshëm a s`e deshëm është koha jonë
Mjerisht në ditarin e Apokalipsit lexoj nga një zezonë
Këngët nuk i thurën kot këngëtarët nëpër brezat e lavdisë
.
E di se e kam vështirë t`i qëndroj kohës apokaliptike burrërisht
Por ,rrënjët e mia të Durrahut flasin sa i vjetër jam
Kam dëshmitare zanat e malit dhe të bukurën e detit
Si dhe Ferrin e Dantes që dymijë vjet e përjetova në shpirtin tim
.
Edhe pse isha gur dhe mur ne krijuam Kalanë e Rozafës
Në dashurinë e Evës ishim shndërrue në Adam të dehur
Zotnat i fajsuam përse na sollën kohën apokaliptike të djajëve
Lutjet për dritën e diellit i lamë peng shiut për gjethet e trëndafilit.
.
VERBËRI APO HARRESË
-Ditarët e luftês kanë mbetur betejave për liri!
.
Brezat tonë s’i harruan shekujt
Që plagë na e bënë jetën
Edhe pse s’kishin laps a fletore
Çdo brez mendjen e kishin ditar
Kurrë nuk e harruan dhembin e ujkut
S’kishin kohë m’i harrue dhembjet e popullit
As Homeri s’kishte arsye më u verbue
Pse e deshti fjalën fjalë
E verbuan
Sot çudi në mes të ditës ecim të verbuar
Sikur s’kemi sy e vesh
Ditarët janë shndrrue në ditar Apokalipsi
Ditën të merr për mik
Ndërsa natën për armik
Sa mëkat për njeriun e harresës
Dikur ishte i fjalës dhe besës
Ndoshta koha është verbue
Të gjallët nuk shohin larg
Ditarët e luftës kanë mbetur betejave për liri.