BETIMI NË GUR E DRU – Cikël poetik nga AGIM DESKU

July 27, 2025

BETIMI NË GUR E DRU

S`e besoj që kemi harrue më u betu

Pasha tokë e qiell dhe gur e dru

Të përbej në babë e nënë

Se para djallit jemi në këto anë

.

Para agimit jam zgjue më iu fal diellit

Më iu gëzue edhe ngrohtësisë se lirisë

Kam bërë lutje ditë e natë

Por,lutja ime s`kishte uratë

.

Deri në qiell e ngrita zërin

Të mos humbim asnjë metër tokë

Pse Çakorin më iku parasysh

S`më vyen jeta pa këtë margaritar

.

Kur këtu vdiqen mijëra luftëtarë

Dhemb për dhemb në mbrojtje të tokës sonë

A thua këta trima sot me lot a i kujtojmë

Apo vlerat atdhetare historia po na i harron

.

Nëse është me qëllim të keq kjo harresë

Le të mallohen nga zanat e Çakorrit

Dhe shpirti i heronjve të ju ngritët mbi yje

Nga një rreze dielli uroj mbi secilin luftëtar.

.

FLAKA E ETNËS

-Njerëzit e mirë po zhdukën orë e çast ,ndoshta ndërrojnë emrin në ufo të padukshëm!

.

Çudi me jetën e njeriut të planetit sot

Në asnjërën kohë s`na lanë rehati

Mjafton t`i shihet rrugëtimi plot ëndrra

Ka njëmijë arsye t`i ngjajë zjarrit të etnës

Bëhet vullkan që s`ka det që ia shuan zjarrin

Është kjo një dukuri e natyrës së përditëshme

Apo dikush sërish ka hap portën e ferrit

E njëjta këngë këndohet në jetën e tij

Ç`të dëgjosh tjetër veç këngë të pa orkestruara

Të mbushet mendja se je në maje të malit apokalitik

Kjo gjendje vret njeriun e këngës more

Dhe çdo ditë vdesin kapedanët e fjalës

Në vend të përnandorëve që na shkrumuan jetën

Lirinë e orkestruan me qenë vet të pafajshëm

Përralla të përditëshmërisë që i shohim çdo ditë

Njerëzit e mirë po zhduken orë e çast

Ndoshta ndërrojnë emrin në ufo të padukshëm

Historia nuk i njeh të tillët për njerëz të zotit

Mëkat që pas vetes kanë lënë plagë që s`kanë shërim

Kujtimet janë prangosur në secilin varg të poetit

Ato s`kanë me vdekë deri sa tokë e qiell jetojnë së bashku

Ndoshta një ditë vyshkën në gjethet e trëndafilit

E di që aroma e bukur ka më iu qëndrue acarëve të kohës.

.

VARG I RRALLË

Prof.Begzad Baliut nê ditëlindjen e tij

– E di penën e luftëtarëve ,është pushka e lirisë!

.

E quaj varg të rrallë

Historia i flet ma shumë

Është ikonë e gjallë

Në të gjashtëdhjetat

S’ka kohë për të pakohën

E di penën e luftëtarëve

Është pushka e lirisë

E mundi ferrin

Zot i tokës

Do të thoshte Fishta

Varg i gjallë i përjetsuar

Në gurët dhe murët dardane

Të njëqindat është fjala ime dhuratë

Bekimet e zotnave i marrin zotnat me vete

Ë shtrejtë është liria e luftëtarëve

Kur muza ishte çlirimtarja e lirisë

Atdheu emri ma i bukur i Begzadit

Fole e traditës dhe rritës

E kërkoj në njëqind vite të jetës atfheun tim

Në fytyrat e luftëtarit e gjej në pergamenën e lirisë.

.

LIRI

.

Dëshiroj të di në cilën gjuhë je gjuha ime!

.

Kush mund të më bind të besoj

Se ekziston liria në çdo kohë

Dhe në secilin vend të planetit tim

Si kurorë e mbretëreshës së luleve

.

Liri

Dëshiroj të di

Në cilën gjuhë je gjuha ime

Si mund të kuptohemi

Nëse jemi larg nga njeri-tjetri

.

Liri

Dua të di në cilën fjalë

Je fjala ime

Kur më mungon në secilën fjalë

.

Liri

E di se fjala që ma shpon shpirtin

Është Trëndafili i Çamërisë

.

Liri

Je larg nga nga sëcila fjalë e lirë

E ndarë nga gjuha e nënës

Dhe lotit për rrënjët që flasin shqip.

.

H E R O I N A T

.

-Më fal o zot nëse nuk dita mirë të ju falem heroinave!

.

Dikur kam qenë sy e vesh për artin luftarak

Të dëgjoj për heroizmin e heroinave tona

Diçka të bukur kam gjetur tek ato

Artin e luftëtares që atdheut ia kishin falur

Dhe bukurinë hyjnore nga zoti të krijuar

Qysh fëmijë kisha ëndrrue diçka më ju falë

Asgjë s’kisha tjetêr veç një varg kujtimi

Brezave më ju thënë të mos i harrojnë heroinat

Se gjithçka të bukur në jetë ato e kanë ja

S’mjaftojnë vetëm rrezet e diellit

Edhe unë e ti dërgojmë lutje

Të ndriçojnë yjet në tërë botën

Besoj në fuqinë njeriut të dashuruar

E mund njeriun që i urren heroinat.

.

DASHURI NË MELODI ZOGU

– Dashuritë e atdheut të lirë do t’i përjetojmë si beteja të fitoreve!

.

E vetmja melodi e zogut

Që ma deshtën sy e zemër

Sot ma hapi dritarën e pranverës

Ishte dashuria e çlirimtares për heroin e vet

Me vite u luta të fitohen betejat e zemrës

Atëherë porta e lirisë do të rri hapur

Dhe sërish do t’i jetojmë dymijë vjet

Dashuritë e atdheut të lirë

Do t’i përjetojmë si beteja të fitoreve

Kur së bashku me miq do të ngritim dolli

Pas melodisë se zogut të lirë

Asnjë melodi tjetër nuk më fle në shpirt

Tani në uratën time shkruan

Kthenu në kopshtin e luleve

Merrni trëndafilat që falin aromën

Ma të bukur të dashurive të hyjneshës sime

Merrni frymë thell nga melodia e zogut

Ushqeni botë e varfër me melodinë e zogut të lirë..

.

MËKATI I HYJIT

-Sa më vjen keq për poetin kur ia shoh thinjat ,ndërsa në kokën e tij jetojnë mijëra vjet histori!

.

Sonte unë ia mora mëkatin Hyjit

Pafajësia ime më kushtoj shtrënjtë

Më duhej më u rebelue para Titanikut

Më u përballë me tradhëtitë e hienave

E di që bota është thirrë në mëkatin tim

Ka harrue se ne lidhem për besën e shenjtë

Një vyrtyt që bota me vite na e ka lakmi

Askush nuk beson sikur unë që i besova Hyjit

Atëherë më shpallën të vetmin fajtor

Për të gjitha mëkatet e njeriut të planetit

E vërteta bëhet me hollë se çimja e flokut

Por ajo nuk vdes sepse jeton në vargun e poetit

Sa më vjen keq për poetin kur ia shoh thinjat

Ndërsa në kokën e tij jetojnë mijëra vjet histori

Ndoshta lexuesit po i plakët vargu rebel i poetit

E di që s’kanë vdekje asnjëri në planetin e lirë

Për një çast mund t’i mungoj koha e vargut

Muza nëse është hyjneshë fjalën do t’ia mban

Në kroin e zanave aty ku rrjedh burimi i cemit

Ndezet flaka e etnes kur dashuritë lidhin kurorë

Krejt këtë rrugëtim e bëra si nëpër legjenda

Mëkatin e Hyjit e bëra pronë të shpirtit tim

Kështu hyjnitë më falin kopshtin e pafajësisë

Koha ime do t’i falët luleve ma të bukura

Emri i Hyjit sot i takon Trëndafilit të Çamërisë.

.

REBELIMI I FJALËS

-Pse duhej të bëhesha rob i fjalës në vend që ta ngritësha gotën e fitores

.

Sot kot i rebelohem fjalës

Pafajësisht mund të më armiqësohet

Sa i drejtë do të isha

Më iu rebelue vetes

Le të më gjykon fjala e drejtë

E deshta mbrëmjen me yje vargu

As që dëshiroja të jem apokalips nate

Nuk doja të jem Mojsi i vetmuar

Tani do t’i rebelohem vetes

T’ia mallkoj pafajësinë e hyjnive

Pse duhej të bëhesha rob i fjalës

Në vend që ta ngritësha gotën e fitores

E vëra emrin tim mes etnes dhe perëndive

E di për fitoren e betejave të shpirtit tim

Ç’më duhet kjo luftë e pa barabartë

Kur fjala ime u bë shkrumë e hi zjarri

Së bashku me udhët e mia u dogj flakë

Këtë herë sa bukur m’i përkujtoj dhembjet

Vargu im të cilit i besoj me shumë se zotnave

Ai ishte dëshmitar i mbrëmjes të fundit të botës

Një botë të hiqit do të thoshte poeti

Tani i them vargut m’i kthe kujtimet që s’kthehen

Ose më fajëso pse u bëra zot i fjalës se dhënë

Dhe jo Mojsi i vetmuar apo edhe apokalips

Shkruaj vargu im për të vërtetën e fjalës.

.

APOTHOJZA E FJALËS

-Rrugën deri të kopshti i luleve e kishte prangos ferri i Dantes!

.

Vdekja e Krishtit s’krahasohet

Me vdekjen e luftëtares në liri

Ringjallja e Krishtit zgjon protestë

Për fjalën e njeriut të lirë

Apothojzë e kohës se bukës

Migjeni do të thoshte

Funeralët s’ka kush t’i vajtoj

Rrugën deri të kopshti i luleve

E kishte prangos ferri i Dantes

S’kisha kohë më iu rrëfye

Formulës se Pagëzimit

Mbeta mëkatar i kohës së lirisë

Të njëjtës apothojzë të Migjenit

Kot iu rebelova valëve të detit

Ato më fundosen së bashku me Titanikun

Sa që nuk e dija veten për njeri

Për asgjë më s’ka kuptim të jetohet

Kur s’dëgjon asnjëri

Për apothojzën e fjalës

S’mund t’i them askujt dashuro

Në këtë kohë të dhembjes

Protestoj për gjithçka nga pak

S’kam të drejtë ta urrej jetën

Vetëm njeriun që ia vret të ardhmen vetes

Atij që mban peng çlirimtaren time.

.

PRANVERË E VONUAR

– Në ty pranverë isha kënga ma e bukur e bariut e atyre idilave djaloshare të Naimit!

.

Kêtë herë pranverë

Nuk ke ardhur si përherë

Nuk e di kësaj radhe pse u vonove

Si s’të bëri mall pritja ime e gjatë

.

Deshe apo s’deshe ti je ëndrra e së vërtetës

Ty të takon vendi pranë oxhakut

Në sofrën e bashkuar të lirisë

Këmbëkryq së bashku ulur me miq

.

Të ngritim gotën e pafajësisë

Për ca shekuj që mëkatet na i morën me vete

Në ty pranverë isha kënga ma e bukur e bariut

E atyre idilave djaloshare të Naimit

.

Pranverë ti je syri i së bukurës

Që jeton vetëm në këto anë

Kështu thuhet për Anën bijën e Shen Terezes

Që më rrëfej për diellin e vargut të zemrës

.

Jeta është e padrejtë pse pranvera vonon

Asnjë ëndërr më s’ka më u pa në ditën e shejtë

Nëse sytë kanë verbërinë e lirikës serëmbiane

Është koha histotia e së vërtetës ta gjej veten

.

Sot ma mirë se dje e nesër ma mirë se sot

Për pranverën asnjë fjalë a urrejtje s`ia lejoj askujt

As rrezet e diellit nuk e kanë ngrohtësinë pa aromën e luleve

Muza e vargut më bën poet kur e di se pranvera nuk vonon.

.

MASAKRA E TIVARIT

-Secili nga ne nga një pjesë të dhembjes e kemi këtu!

.

4500 trëndafila ju këputen luleve të kopshtit tim

Sapo kishin lulëzue në sytë e pranverës

Të njëjtën natë dhe të njëjtin çast nga gestapoja

A ishte kjo tradhëti e shekullit te lirisë apo e ferrit

.

A e fshehu bota apo ne e fshehem këtë masakër

A e dini sa këngë iu shtuan korbave në fluturim

A e dini nëpër cilat rrugë kaluan luftëtarët e lirisë

A e dini se rrugët i qonin tek ferri i Dantes

.

A e dini se a kishin Zot

Apo rrethoheshin veç me djajë heronjtë e mi

E di që ndoshta nuk dini asgjë për Tivarin

Aty u skuq deti me gjakun e pafajësisë

.

Pse e vërteta vret vetëm se ishin shqiptarë

A e dini se këtë plagë nuk bën ta harrojmë

Secili nga ne nga një pjesë të dhembjes e kemi këtu

Le të më falin rruget nëse ju mallkojnë zanat

.

Vallë nuk iu shiheshin buzët e etura për ujë

Nuk e dinin se deti nuk i donte të gjallë

Çudi kah ecnin sikur s’ishte asnjë shtëpi

Pse nuk ju shihej tymi i bardhë as tymi i zi

.

Pyes pas kësaj masakre të tmerrshme në Tivar

Besoj se bota e jonë do ta shlyen nga faqja e dheut fjalën tradhëtar.

.

BUKA E NËNËS SIME

– Aroma e bukës dëgjohej me kilometra larg nga unë,e cila kishte shijen e fjalës se nënës kudo që

ndodhet!

.

Nënë sa bukur e ke gatue bukën kur unë isha fëmijë

Me ujë të rrjedhjes së burimit të Drinit të bardhë

E pjekur me zjarrin e diellit të lirë të lirisë

Një copë djath delesh ma ke dhënë me vete

Ta shuaj urinë e të vazhdoja përditshmërinë

Sa e shishme më vinte buka e nënës sime

Era e bukës dëgjohej me kilometra larg nga unë

E cila kishte shijen e fjalës se nënës kudo që ndodhej

Ndërsa fytyra e saj më rrinte pranë syve të mi

Nuk ka ma të ëmbël se buka e duarve të nënës

Kur gatuhej dhe pjekej në oxhakun e vatrës tonë

Sot sa më merr malli të ha bukë nga nëna ime

Pres nga ato duar të arta me shije të lirisë

Ta shuaj urinë dhe mallin për bukën e nënës sime

Këtë bukë dhe mallin për nënën e ruaj në zemër

Kjo bukë më shpëtoj nga uria e ferrit të Dantes

M’i çeli sytë dhe më uroj fatbardhësi në jetë

Nënë të falem për bukën e shishme që ma ke dhënë

Dhe uratën për lumturinë time në jetë që më ke dhënë.

.

ACARËT E DIMRAVE FATKEQ

– Lum yjet që kanë zënë vend në një botë që i përkasin vetëm luleve!

.

Po vijnë,po vijnë dimërat fatkeq

Acarët që të ngrin në shpirt

Njeriu fatkeq po e sjell ferrin e vet

Çudi pse zotnat s`kanë dorë tek njeriu

Apo janë edhe këta me mëkate të tokës

Qiellin e yjeve e dojnë për vete

Musafirë të paftuar s`ka më

Në tokë as në qiell

Lum yjet që kanë zënë vend

Në një botë që i përkasin vetëm luleve

Po vijnë,po vijnë ditët kur acarët ngrijnë

Do të qajë për dashurinë e tretur në grimca atomësh

Për vete s`qajë kokën nëse jetoj apo vdes

Gjithçka në jetë na e shkruajnë hyjnitë

Në ditarin si testament për dimrat e acartë

Së do të bashkëjetojnë me ferrin e Dantes

Ndërsa unë nuk i dorëzohem asnjë dimëri të acartë

Na ka burrërue para kohe ferri që pesë shekuj

Tani e dua dashurinë e vetme që shpirti ma do

Asaj që më thotë kurrë s`më ke harrue

Një varg të bukur e mëriton zemra e saj prej çlirimtares

Që më ngriti në varg të poetit Lasgushian.

.

QENI

– Në cilin planet ndodhë kjo histori e qenëve kur njeriun nuk e konsideron as për qen rrugësh!

.

Shpesh më thonë qen bir qeni

Si ta mirëpres këtë gjuhë të errët

Apo i ngjaj vërtetë cilit qen shtrohet pyetja

Atij besnikut që ma ruan shtëpinë

Ndoshta më krahasojnë me qentë endacakë

Kur çdo ditë njeëriu ka frikë të kalon në turmën e tyre

Eu qen ,qen që më krahasojnë me besnikërinë tënde

Fali o zot njerëzit që në shpirtin e tyre kanë urrejtje

Para syve të lavdërojnë

Pas shpine njëmijë të zeza t`i thonë

Në cilin planet ndodhë kjo histori e qenëve

Kur njeriun nuk e konsideron as për qen rrugësh

Sa do ishte mirë që njeriu ynë më mbrojtë qenin e Sharrit

Se ai ka dymijë vjet që jeton me njeriun e Dardanisë

Është besniku ma i madh i vatrave tona nga ujqit e pangopur

Le të më thërrasin qen bir qeni të raacës sonë ilire të Sharrit

Vdekjes nuk ia kanë frikën këta besnikë të popullit tim

Sa ngjajmë me dheun e kësaj toke dhe lirisë që e gëzojmë

Ndoshta një ditë duhet më iu këndue hymne të atdhetarisë

Njeriut që pranoj poshtërimet e njerëzve që s`dinë çfarë flasin

Më mallko o zot nëse mirrëm me mendjen e të çmendurëve

Le të flasin çfarë të duan ogurëzinjtë kështu është jeta e tyre

Sepse bëjnë punën e djallit dhe vetes ia lënë vulën e marrëzisë.

.

ADEM

.

Në çdo lutje të falem për zjarrët prekaziane!

Adem dua të flasim si burrat

Beso se pak burra kanë mbetur sot

Pas teje të gjallët janë verbue nga lakmia

I kanë harrue zjarret jashariane

Kur ti u dogje për lirinë e shumë pritur

Por nuk do të këtë fuqi më i shue

Zjarret e Prekazit që çdo ditë na ngrohin

Asnjë stuhi apo tornado demonësh

Adem fjala e engjëjve të zbriti në tokë

U bëre dashuri zemrash që s’shuhesh kurrë

Në çdo lutje të falem për zjarrët prekaziane

Që në çdo kohë ti i bën dritë edhe Tiranës

Atyre shpirtave që kanë lot e dhembje për Kosovën

Për dy mijë vjet lashtësi të zënë peng nga ferri i Dantes

Adem në të njëjtat rreze të diellit ngrohemi

Unë në Prishtinë e ti në Tiranë dhe anasjelltas

Kudo na shoqërojnë aroma e lule bozhureve

Së shpejti do të ulemi në sofrën e bashkuar

Pa mallkime e pa mëkate të gotës rebeluese

Për ndryshe kohët që do të vijnë do të na mallkojnë

Për pafuqinë për t`u ulur në një sofër të bashkuar

Bac bashkohu në lutjet e mia të zemrës o sot o kurrë.

.

PA TY L I R I

.

– Të kam si frymën e fundit të jetës!

.

-Eh,pa ty liri as unë s’jam njeri!

Liri

Çdo çast lutem të të ruaj

Si sytë e ballit

Të kam si frymën e fundit të jetës

Eh,pa ty liri

As unë s’jam njeri!

.

KOHË APOKALIPTIKE

-Në dashurinë e Evës ishim shndërrue në Adam të dehur!

.

Vrapoj çdo ditë për ta zënë kohën e diellit

Gjethet e trëndafilit i takova të vyshkura

Kishin rënë rrugës Via Egnatia

Mbrëmjet nuk e kishin dritën e hënës

.

Çudi këtë kohë askush s`e merr si të veten

E deshëm a s`e deshëm është koha jonë

Mjerisht në ditarin e Apokalipsit lexoj nga një zezonë

Këngët nuk i thurën kot këngëtarët nëpër brezat e lavdisë

.

E di se e kam vështirë t`i qëndroj kohës apokaliptike burrërisht

Por ,rrënjët e mia të Durrahut flasin sa i vjetër jam

Kam dëshmitare zanat e malit dhe të bukurën e detit

Si dhe Ferrin e Dantes që dymijë vjet e përjetova në shpirtin tim

.

Edhe pse isha gur dhe mur ne krijuam Kalanë e Rozafës

Në dashurinë e Evës ishim shndërrue në Adam të dehur

Zotnat i fajsuam përse na sollën kohën apokaliptike të djajëve

Lutjet për dritën e diellit i lamë peng shiut për gjethet e trëndafilit.

.

VERBËRI APO HARRESË

-Ditarët e luftês kanë mbetur betejave për liri!

.

Brezat tonë s’i harruan shekujt

Që plagë na e bënë jetën

Edhe pse s’kishin laps a fletore

Çdo brez mendjen e kishin ditar

Kurrë nuk e harruan dhembin e ujkut

S’kishin kohë m’i harrue dhembjet e popullit

As Homeri s’kishte arsye më u verbue

Pse e deshti fjalën fjalë

E verbuan

Sot çudi në mes të ditës ecim të verbuar

Sikur s’kemi sy e vesh

Ditarët janë shndrrue në ditar Apokalipsi

Ditën të merr për mik

Ndërsa natën për armik

Sa mëkat për njeriun e harresës

Dikur ishte i fjalës dhe besës

Ndoshta koha është verbue

Të gjallët nuk shohin larg

Ditarët e luftës kanë mbetur betejave për liri.

• twitter

  Follow
• facebook
• linkedin

Fjalë kyçe: Agim Desku