Kjo letër funksionoi dhe Ahmeti u punësua edhe pse ende i mitur në një ndërmarrje të madhe tregtare në Vjenë, “Julius Meinel” themeluar më 1862.

Kjo ndermarrje e njohur tregtare ishte ndër të parat që ofronte produkte të ambalazhuara paraprakisht, që garantonin cilësi dhe pastërti.

Deri në mesin e shekullit XX, kishte mbi 1,000 dyqane në Austri dhe në Evropën Qendrore dhe Lindore.

Kompania pati ulje-ngritje, por emri “Julius Meinl” mbeti sinonim i cilësisë, në tregtinë ushqimore.

Që nga momenti i punësimit të Ahmetit në këtë gjigant tregtar, jeta e familjes sonë ndryshoi për mirë.

Nuk kishim më hallin e bukës, veshjes apo strehimit.

Axha Rexhep, përveç vëllait tim, kishte ndihmuar edhe shumë të rinj të tjerë që migrimin e kishin si

zgjidhjen e vetme.

Tek kjo ngjarje e pesëdhjetë viteve më parë më ktheu rrëfimi i të riut Muharrem Ahmeti nga Mazhiqi i

Shalës së Bajgorës së Mitrovicës. Një histori e ngjashme, një fat i përsëritur brez pas brezi.

Muharrem Ahmeti, sot 53 vjeç, që miq e shokë e thërrasin me dashuri “Remo” ishte vetëm 17 vjeç kur

i vdiq babai, Syla, minator në Stantërg. Ai mbeti jetim në një familje me shumë fëmijë dhe në gjendje

të rëndë ekonomike.

Edhe pse ende i mitur, Remo mori guximin të zbriste në thellësitë e galerive të Minierës së Stantërgut,

për të siguruar ekzistencën e familjes, duke zënë vendin e të atit, Sylës.

Pas pushtimit të Kosovës nga Serbia, ai, sikurse shumë minatorë të tjerë, mbeti i papunë. Përveç kësaj,

dhunshëm u mobilizua në Armatën Jugosllave dhe u dërgua në Travnik të Bosnjë e Hercegovinës, pas

disa muajve u transferua në Viroviticë të Kroacisë.

Më 7 shtator 1991, Remo i heshtur dhe pa zhurmë vendosi të dezertojë, pasi me sytë e tij pa se kjo

Armatë vriste pamëshirshëm popujt jo-serbë.

“Do të pranoja vdekjen thotë ai e kurrë nuk do të pranoja të vrisja qytetarë të pafajshëm. E kisha

kuptuar me kohë se kjo ishte një ushtri e politizuar, fashiste dhe e verbër ndaj çdo vlere njerëzore.”

Muharrem Ahmeti – Remo, që për një fije floku u shpëtoi kurtheve të asaj Armate që shqiptarët i

përdorte mish për top, fillimisht u vendos në kantonin Tiçino, më pas në Bernë dhe përfundimisht në

Gjenevë.

Aty hapi një restorant me emrin “Te Remo”, ku angazhoi gjithë familjen e tij. Me përkushtim,

mikpritje dhe cilësi në shërbim, ai u bë emër i respektuar në fushën e gastronomisë, sidomos në

kantonin e Gjenevës.

Remo, dikur minatori më i ri në historinë e bujshme të Kombinatit Metalurgjik “Trepça”, u shndërrua

në simbol të punës, krenarisë dhe suksesit të diasporës shqiptare.

Shqiptarët, edhe nën trysninë e pushtimeve të gjata, nuk u gjunjëzuan. Ata gjetën rrugë alternative,

ecën përpara dhe u bënë zot të vetvetes.

Këto rrëfime nga e kaluara nuk janë vetëm histori personale, por janë kapituj të pavdekshëm të

sakrificës sonë kolektive.

ARIF EJUPI

Gjenevë, 21 korrik 2025