TË LUTEM HERAKLIT

Të lutem Heraklit
Ndale lumin një çast
Që të lahem dy herë në ujërat e tij

Ka gjithë ato ngjarje që më kanë mbetur peng
Dhe dua t’i jetoj sërish
Me mendësinë që kam sot

Heraklit sa të largëta më duken
Ujërat e lumit ku jam larë një herë
Kushedi sa vite sa shekuj më parë

Ato çaste nuk i kanë ngulitur dot
Papiruset tabelat prej balte të pjekur
As mbishkrimet e gdhendura në memer

I ndalur në breg të lumit të kohës
Herakliti më shikon me habi
Si të kishte përpara ndonjë njeri të lajthitur

Ai tund kokën me keqardhje
Dhe me tonin e tij prej filozofi më thotë :
Kushdo qofsh ti e ngado qofsh
As unë as Kronosi vetë
Nuk të ndihmojmë dot

Ngulite mirë në kokë
Atë që kam thënë njezet e gjashtë shekuj më parë :
Askush nuk mund të lahet dy herë
Në ujërat e të njëjtit lumë

Udhëtar pusho së luturi dhe ecë
Në atë copë rrugë që të ka mbetur…

VALLTARJA ILIRIANE

Valltarja iliriane ndodhet përballë meje
Me trupin e saj të hedhur
Me flokët e thurur në dy gërsheta
Ngjyrë grunjërash të pjekura
Që i gjarpërojnë mbi supe
Me një buzëqeshje levarashe dhe enigmatike
Me krahë dhe këmbë në lëvizje
Të rrëmbyer nga shakullina e një valleje

Kam përshtypjen se këtë valltare
E kam parë qysh në të ritë tim
Në dasma fshatare dhe në festime
Hareja e të cilave mishërohej në gjestet e saj
Njëherazi lulore dhe sensuale
Që e metamorfozonin në një qenie
Gjysmë-vajzë gjysmë-zog
Shfaqur në tokë për të zgjuar
Pjesën qiellore që fshihet te secili prej nesh

Me sytë e ngulur te statujëza e kësaj vajze
Mendoj me trishtim
Se po të kishte pasur fatin të rronte
Në një vend tjetër në një epokë tjetër
Ajo do të kishte qenë Beatriçja apo Laura e një poeti
Muza e një tjetër Da Vinçi
Buzëqeshja e saj levarashe dhe enigmatike
Do të ishte bërë e famshme si buzëqeshja e Xhokondës

Duke hequr para meje vallen e saj të pambaruar
Kjo valltare iliriane më blaton pareshtur
Bukurinë e trupit e të gjesteve të saj
Të buzëqeshjes së saj rinore
Prej bronzi dashurie dhe përjetësie
Të pavdekësuara nga skulptori i panjohur
Që ndoshta kishte rënë në dashuri me të
Siç kam rënë në dashuri me të edhe unë vetë
Që e sodit përmes shekujve…

HIJE…

Çfarë është një vdekatar ? Asgjë tjetër veç një hije.
Euripidi, Medeja

Ditë vere me diell/ Eci ngadalë nëpër Tiranë/
I shoqëruar nga hija ime dhe nga shumë hije të tjera/
Hije miqsh dhe të njohurish/ madje edhe nga hijet
E atyre që më kanë shikuar vëngër/ që më kanë pasur
Ose i kam pasur halë në sy …/ Hije/ Hije/ Hije/
Në rrugë/ në shëtitore/ në sheshe/ në udhëkryqe/
Hije që kanë ardhur nga vende shumë të largëta/
Dhe hije që kanë ardhur nga Hadi me liridalje/
Sa për t’u çmallur me qytetin ku kanë rrojtur dikur/
Kanë bërë mirë ose keq/ kanë nxjerrë nga goja
Fjalë mjaltë të ëmbla ose fjalë plumb të rënda/
Por sot janë vetëm hije të palëndëta/ memece/
Ashtu siç do të jem pashmangësisht edhe unë/
Siç do të jenë edhe ata që e quajnë veten të pa-
Prekshëm/ të pazëvendësueshëm/ të pavdekshëm/
Dielli vazhdon në qiell udhëtimin e tij të përditshëm
A mos vallë do të vijë një ditë (larg qoftë !)
Kur ky qytet do të banohet nga një popull hijesh ?/
Ditë vere me diell/ Eci ngadalë nëpër Tiranë
I shoqëruar kudo nga hije / hije / hije…

Verë 2024

PEMA DHE UNË

Më shumë sesa nga qëndrimi i saj vertikal
Siç ka shkruar Paul Claudel-i
Unë i përngjaj kësaj peme
Nga lulet dhe gjethet e gjelbra
Që përtërihen nga një vit në tjetrin

Lulet e saj me një bukuri lëbyrëse
Por jetëshkurtër
Herë japin fruta herë nuk japin
Ashtu si ëndrrat e mia

Pas harlisjes së tyre pranverore e verore
Gjethet e saj zverdhen e rrëzohen përdhé
Ashtu si ditët e mia të jetuara
Që perëndojnë dhe ikin nga degët
E trungut të jetës sime njerëzore

Kësaj peme që ka lindur para meje
Dhe ndoshta do ta lë pas
Sa do të doja t’i përngjaja
Nga mënyra sesi ajo e pret dhe e duron
Gjithçka që i ndodh gjatë jetës

E ndiej veten të trishtuar
Sa herë që e kundroj këtë pemë
Ngaqë ajo nuk është e aftë të më thotë
Atë që ndien apo përsiat pë mua
Diçka që nuk do ta marr vesh asnjëherë…

BILANC

Vitit që po mbaron i ka mbetur në kalendar
Vetëm data 31 dhjetor
Ai i ngjan një lypësi të mardhur
Që ka në xhep vetëm një monedhë
Me të cilën nuk mund të blejë
Gjithçka që i mungon

Në të ngrysur ai kthehet në kasollen e tij
Të mbuluar me gjethe të rëna
Ulet para një tryeze me dërrasa të pazdruguara
Nxjerr radhorin e shënimeve
Dhe nis të bëjë bilancin e tij

Viti që po mbaron llogarit ciklonet përmbytjet
Luftërat aksidentet falimentimet
Që kanë ndodhur gjatë dymbëdhjetë muajve
Fateqësitë që asnjë qeveri
Nuk do t’i dekretojë katastrofa natyrore
Dhe viktimat e tyre nuk do të zhdëmtohen
Nga ndonjë kompani sigurimesh

Pasi e qëmton radhorin e shënimeve
Viti që po mbaron afrohet te Portali i Kohës :
Mbyll derën e dhjetorit
Pastaj hap derën e janarit

Edhe unë ndjek shembullin e tij…

SHTËPIA KU KAM LINDUR

Si ta gjej rrugën për t’u kthyer
Te shtëpia ku kam lindur
E cila nuk ekziston më ?

Edhe duke qenë shtëpi-vegim shtëpi-hije
Ajo është e vetmja shtëpi në botë
Për të cilën mund të them me plot gojën :
« Ajo ka qenë shtëpia ime »
Megjithëse shtëpia ku kam lindur
Nuk ekziston më
Gurët e mureve të saj nuk janë zhdukur
Nuk kanë fluturuar tutje si trumba zogjsh

Ata gurë që duhet të jenë diku
Ruajnë në kujtesën e tyre
Britmat që kam nxjerrë kur kam ardhur në jetë
Zërat e Parkave që kuvenduan rreth djepit tim
Dhe zërin e nënës që më përkundi me ninulla
Duke më uruar të rritesha si bima në arë
Dhe të bëhesha plak me mjekër

Është e kotë t’u përgjërohem
Gurëve të shtëpisë ku kam lindur
Të m’i përsëritin këta zëra

Largësia midis meje dhe atyre gurëve
Është më e madhe sesa largësia
Midis kujtesës e harrimit
Midis qenies e mosqenies

Për ta ngushëlluar veten
Për zhdukjen e shtëpisë ku kam lindur
Sjell ndër mend Ninivën Babiloninë Pi-Ramsesin
Që dikur qenë qytetet më madhështore të botës
Dhe tashti nxjerrin kokën nga dheu si rrëshqanorë të trembur
Vetëm në fantazinë e arkeolgëve

Vallë si do ta gjej rrugën për t’u kthyer
Te shtëpia ku kam lindur
Kur as ajo as unë
Nuk do të ekzistojmë më ?…

SIRENAT

Duke dëgjuar sirenat e ambulancave
Që kalojnë vërtikshëm nëpër rrugët e qytetit
Sot e ndiej veten si Uliksi
I lidhur pas pajorit të anijes së tij
Duke dëgjuar këngën e kobshme të Sirenave

Sa vite kanë ikur qysh nga ajo kohë
Kur nuk më bënin përshtypje sirena të tilla !

Ndoshta atëherë i kisha veshët të mbyllur me dyll
Si bashkudhëtarët e Uliksit
Apo tashti britma e sirenave të ambulancave
Gjen tek unë një plasë të padukshme
Që nuk ekzistonte në të ritë tim

Jehona e kobshme e sirenave të ambulancave
Duhet të futet brenda meje përmes kësaj plase
Ashtu siç hyn përmes mureve të një shtëpie të rrezbitur
E qara e erës së akullt

Ja përse sirenat e ambulancave më shndërrojnë
Në një kambanare
Ku bien kambana të përmortshme…

NË SHAMPS-ELISEES

E dashur sot do të shëtitim në Shanz-Elizé

Ky është një privilegj që e gëzojnë të gjithë ata që vijnë këtu
nga të katër anët e botës
Një privilegj që Parisi na e fal me gjithë zemër

Kur qëndronim prapa kufijve të mbyllur
të vendit ku kemi lindur
Ne mund të shëtitnim në Shanz-Elizé vetëm në ëndërr
Një ëndërr të cilën ishim të detyruar ta fshihnim
Nga frika se do të shpalleshim fajtorë
Nga ata që ëndrrat e paautorizuara i quanin krime

E vetmja alternativë që ne të shëtitnim ndonjëherë
në Shanz-Elizé
Ishte të shpresonim që pas vdekjes sonë
Shpirtrat tanë do të fluturonin në botën tjetër
Drejt asaj pjese të parajsës që mban të njëjtin emër

E dashur ne do të shëtitim sot në Shanz-Elizé
Meqë jemi të gjallë e të lirë për të ardhur këtu
Pak rëndësi ka që shëtitja jonë do të bëhet
Ditën e shën Valentinit
Apo në një ditë të çfarëdoshme
Ne do t’i blatojmë kësaj dite shenjtërinë e agapo-së sonë

Pak rëndësi ka që kjo ditë është e ftohtë dhe e vrenjtur
Në mungesë të diellit ne do të varim në qiell zemrat tona
Që do të ndritin aty si dy diej binjakë
Rrezet e tyre do t’i shtyjnë tutje hirnosjen dhe të ftohtit
nga sytë e të dashuruarve
Të ardhur këtu nga të katër anët e botës

E dashur sot ne do të shëtitim në Shanz-Elizé…

14.2.2025

TË SHKRUASH NJË LIBËR

Të shkruash një libër do të thotë
Të trokasësh në derën e kujtesës së botës

Kush ka të drejtë ta bëjë një veprim të tillë ?

Në emër të çfarë gjëje ai mund të mëtojë të hyjë aty
Dhe të zërë vend ?

Këto pyetje vijnë nga dy drejtime :
Nga thellësia e të shkuarës
Dhe nga horizonti i pakapshëm i ardhmërisë

Po t’ia bënin vetes këto pyetje shkrimtarët
Do t’u ishin mirënjohës drurët e pyjeve
Bibliotekat me rafte të kërrusura nga librat e tepërt

Do t’u ishte mirënjohës edhe kujtesa e botës
Që i ngjan një truri me artere të veshura me dhjamë
I rrezikuar nga skleroza apo nga hemorragjia cerebrale

Sot ajo që ka rëndësi
Nuk është vullneti për të shkruar një libër
Por kuraja për të hequr dorë nga një veprim i tillë
Po qe se libri i ardhshëm nuk e meriton
Celulozën e drurëve që do të sakrifikohen për fletët e tij

Sidomos po qe se ai libër nuk është i denjë
Të trokasë në derën e kujtesës së botës…

NJË YLL DIGJET E NDRIT

Një yll digjet e ndrit
Diku në qiellin e pakufishëm

Ylli e di se nuk varet nga ai nëse drita e tij
Do të mbërrijë në tokë menjëherë
Apo kjo gjë do të ndodhë
Pas disa miliona vitesh-dritë

Për të nuk ka rëndësi nëse pas udhëtimit ndëryjor
Drita e tij do të ndërkallet në një poemë
Të frymëzuar prej saj
Apo nëse atë do ta kapë ndonjë astronom
Për të bërë analizën e saj spektrale

Diku në qiellin e pakufishëm
Një yll digjet e ndrit

Drita që lëshon
Është thelbi dhe qëllimi i ekzistencës së tij…

HEDHJE NGA DRITARJA

Nje demon i paemër
Më hodhi nga dritarja e gjuhës sime amtare

Për të mos rënë në zbrazëti
Unë sajova flatra
Me ëndrrat e mia të mbetura gjallë
Dhe fluturova me to
Drejt horizontesh të reja

Bashkudhëtarët e mi
Qenë zogjtë shtegtarë
Të cilëve dëshira për liri dhe hapësirë
U shërbente si leje kalimi

Në bagazhet e mia
Doganierët e aeroportit gjetën
Vetëm ca monedha të zhvlerësuara iluzionesh
Ndeshtrasha mërira dhimbje

I vetmi trashëgim
Që mora me vete në ekzil
Qenë një grusht vargjesh të moçme
Të ngallmuara në kujtesën time
Zanoret dhe bashkëtingëlloret e gjuhës sime amtare
Të cilat u shuan prapa meje
Si zhurma e hapave të një qenieje të dashur
Nga e cila sapo je ndarë…