Kur hyra në arenë, më herët se dje, me diellin që sapo shfaqej mbi majën e tribunës, drita binte pjerrtas, ndërsa turma para meje ishte një bishë e uritur, një masë e vetme e gatshme të më gëlltiste ose të lëpihej në këmbët e mia. Ishte edhe Aleksandri aty, por ai kishte ardhur posaçërisht në shtëpinë e Trifaenës, duke pritur me padurim që unë të mbërrija në arenë. U bëri shenjë ushtarëve të më shqyenin petkat, por ata, ndërkohë, më kishin lidhur flokët, që të mos mbulonin kurmin tim. Njëri syresh erdhi përpara me një hekur të skuqur, drejtuar pjesëve të mia femërore, ndërsa dy të tjerë po përpiqeshin të shqyenin copën e fortë të teshave që më kishte veshur Trifaena. Ndoshta Aleksandri kishte nxituar dhe donte të më shihte të vdekur sa më shpejt, i bindur se ashtu e kishte shkruar Perëndia. Në çastin kur u dha urdhri për lirimin e bishës, ushtari që mbante hekurin e skuqur dhe që kishte arritur aq pranë sa e ndjeja nxehtësinë e metalit mbi lëkurën time, lëshoi çfarë mbante në dorë dhe ia mbathi, duke vrapuar për t’u fshehur. Po e njëjta luaneshë, si dje, doli me një kërcim nga grila e arenës dhe me hungërimën e saj i bëri të dy të tjerët të largoheshin, por jo pa më shqyer teshat dhe pa i lënë ato të bien teposhtë këmbëve të mia, aty ku hekuri i skuqur dogji litarin që më lidhte pas shtyllës dhe copat e grisura të rrobave. Luanesha u soll rrotull, duke u druajtur nga flakët, por e çliruar nga kollona, unë hodha një hap anash dhe prita, e kërrusur, që ajo të më shqyente. Por luanesha u afrua dhe u ul midis trupit tim dhe turmës, duke lëshuar një zë therrës e të përvajshëm sikur të më mbante larg çdo të keqeje përtej saj. Dhe pikërisht kur besoja se shfaqja do të përfundonte ashtu si dje, duke u përsëritur çdo ditë derisa bisha e uritur të më shqyente mishin, pashë Trifaenën që kërcente gardhin e arenës dhe, pa u tutur, afrohej drejt meje, duke më mbuluar me mantelin e saj. Luanesha ktheu kokën e saj të madhe dhe të frikshme drejt Trifaenës, por ajo thirri me zë të lartë drejt Aleksandrit dhe sundimtarit të qytetit:

— O, mizori! O, tirani! Ndaleni, se qyteti i Antiohisë do të mbushet me këtë turp që urdhëruat ju! Përkrah Trifaenës, nënës sime adoptive, unë pata më shumë besim në atë që do të ndodhte, dhe lutja ime ngrihej më fuqishëm drejt Shpëtimtarit Krisht. Po, e njëjta perde drite u ngrit midis meje dhe turmës, i njëjti besim dhe gëzim i martirizmit që çliron nga mizoritë e trupit.Ngadalë dëgjoja se si Aleksandri jepte urdhra me një zë gjithnjë e më të dridhur, si një grua e varfër që beson tek Perëndia e dashurisë dhe që nuk bëri asgjë tjetër, përpos e la atë në sheshin e qytetit pa shenjën e pushtetit që kishte arritur përmes veprimeve të pandershme, ndoshta as me emrin e Zotit, ndoshta as me emrin e Cezarit. Në arenën që filloi të rrotullohej rreth meje, shfaqeshin kafshët më të tmerrshme, të cilat luanesha nga këmbët e mia i shtypte ose i frikësonte. Unë isha në mes të arenës, jo larg shtyllës ku më kishin lidhur ushtarët, në gjunjë, me pelerinën e Trifaenës mbi supa, duke iu lutur vazhdimisht Zotit tim, Atij që kishte ardhur me perde drite për të më pritur kur të hyja në mbretërinë e Tij të përjetshme.

— E madhe është mirënjohja ime, Perëndi, për planin që ke pasur me mua! lutesha dhe qaja me lot të valë, ndërsa tribunat gjithë rrotulloheshin dhe zhdukeshin rreth meje, ndërsa bota zhdukej, dhe nëse nuk do të ishte realiteti i rërës mbi të cilën ishin vendosur gjunjët e mi, ndoshta edhe arena do të ishte zhdukur, ashtu siç po zhdukeshin gjithnjë e më shumë kafshët gjithnjë e më të frikshme pranë meje. Mposht, Zot, çdo shenjë frike dhe prano shpirtin tim në mbretërinë Tënde, më vish me vdekjen e sotme për të më dhënë jetën e përjetshme!

Nuk shihja më asgjë rreth meje, përpos asaj perdeje drite që ishte shndërruar në shkallë. As lëkura e luaneshës nuk e ndjeja më, sepse nuk ishte më pranë meje, as prehjen e Trifaenës nuk e ndjeja, sepse nuk mund të ndjeja më, derisa një ulërimë e fortë e turmës më shkëputi nga lutja dhe më bëri të hap sytë. Nuk shihja tribunën, as fytyrën e persekutorit tim. Por vetëm pranë meje, rëra e mbushur me gjak, trupa bishash të shtrirë në arenë dhe madje edhe trupi i luaneshës që më mbrojti, i grirë dhe i shtrirë, jo larg meje. Pas meje, mbi rërën e arenës, ishte shtrirë edhe trupi i Trifaenës, kështu që u ngrita, me mantelin që më mbulonte, dhe iu afrova shpëtimtares sime. Zgjata dorën drejt ballit të saj dhe e preka, dhe ajo hapi sytë, sikur frika nga bishat më të tmerrshme se ferri e kishin bërë të humbte për një çast vetëdijen. Jo larg nesh ishin dy kafshë të gjalla, hije e të cilave shtriheshin mbi rërë, por edhe ato dukeshin sikur ishin frikësuar nga ato që ndodhën rreth meje gjatë kohës që unë isha duke u lutur që do të më bënte të ngjitesha në shkallën e dritës drejt Perëndisë Vetë. Atëherë dëgjova zërin e sundimtarit, i cili më pyeti nëse isha shtrigë.

— Po, siç e sheh, jam një vajzë që vjen nga qyteti i Ikoniumit dhe nuk bëj asnjë magji. Vetëm Perëndia ime e gjallë bëri që as flakët e gjembat, as bishat e dheut të mos më preknin. Dhe Ai mund të bëjë të njëjtën gjë për ju, nëse do të besoni në jetën e pavdekshme në Mbretërinë e Tij, e cila vjen sot para jush përmes këtij veprimi që e shihni si mrekulli. O sundimtar i qytetit Antiohia në Pisidi,

Ai që më dha mua veshje pahu para syve tuaj, Ai që më vesh me lavdinë e Tij, sa kohë që ju mundoheni të më poshtëroni dhe të më ndëshkoni për një vepër që nuk e kam kryer, ju dhëntë mendjen e qashtër për gjykim dhe ju shpërbleftë me dhuratat e Tij!

Atëherë pranë meje u ngrit edhe Trifaena, dhe sundimtari u trondit akoma më shumë, duke e parë të gjallë, sepse e mendonte të rënë në arenë, e grirë nga kafshët që ishin dërguar kundër nesh, dhe tha:

— O, burra të Antiohisë dhe, o, ju gra të Antiohisë, ato që tha Aleksandri për këtë grua u dëshmuan të pavërteta. Perënditë tona na treguan se virgjëresha është e pafajshme. Futini kafshët në kafazet e tyre, ndërsa kjo grua të jetë e lirë, sidomos sepse ti, Trifaena, ke garantuar për të me jetën tënde dhe ke thënë se hedhja e kurorës ishte një akt mbrojtjeje të virgjëreshës kundër Aleksandrit, dhe jo si një shenjë e shenjtë.

—

Adrian Lesenciuc, poet, prozator, eseist dhe kritik letrar rumun, mik i letërsisë shqipe. Ai lindi në Câmpulung Moldovenesc më 21 gusht 1975. Profesor i diplomuar universitar. Kryeredaktor i revistës letrare Libris. Ai është kryetar i degës Braşov të Lidhjes së Shkrimtarëve Rumunë.