VOAL- Në vitin 1300, Dante Alighieri u zgjodh një nga shtatë priorët (prijësit) e komunës së Firences për periudhën dymujore 15 qershor-15 gusht. Pavarësisht se i përkiste partisë Guelph, ai gjithmonë u përpoq të kundërshtonte ndërhyrjen e armikut të tij të përhershëm Papa Bonifaci VIII, i parë nga poeti si emblema supreme e dekadencës morale të Kishës.
Më 13 qershor, u mbajtën zgjedhjet dhe u zgjodhën Noffo di Guido, Neri di Iacopo del Giudice, Nello d’Arrighetto Doni, Bindo di Donato Bilenchi, Ricco Falconetti dhe Dante Alighieri; Fazio da Micciole do të jetë gonfalonieri i drejtësisë. Në mëngjesin e 15 qershorit, gjashtë prijësit marrin zyrën në kishën e San Pietro Scheraggio dhe përballë parmakut të Palazzo Vecchio-s; menjëherë pas kësaj hyjnë në pallat.
Vendimet dhe përgjegjësitë e marra në ato dy muaj të Dantes, me arsye të plotë, do të gjurmojnë fatkeqësitë e tij të mëvonshme prej njëzet vjetësh. E kemi kujtuar tashmë përmes fjalëve të letrës së humbur: “Të gjitha sëmundjet dhe shqetësimet e mia nga fjalimet e pafat të prijësisë sime kishin një arsye në fillim”. Dhe hidhërimi i mërgimit do të jetë i tillë që asnjë nga protagonistët e asaj periudhe fatale nuk do t’i shpëtojë indinjatës, neverisë ose, më keq, heshtjes polemike që lindin nga vargjet e Komedisë: jo vetëm armiqtë, çka do të dukej legjitime (Bonifacio, Corso, Baldo d’Aguglione, Matteo d’Acquasparta), por edhe bashkëpunëtorët e aventurës politike: Palmieri Altoviti, i njëjti Lapo Saltarelli dhe Vieri de ‘Cerchi, në njëfarë kuptimi edhe Guido Cavalcanti, angazhimi partiak i të cilit nuk do të ngjallë asnjë jehonë te miku i rinisë; dhe kështu për Lapo Gianni, për të cilin ka vetëm një kujtesë letrare. Si për të dashur të anulojë çdo marrëdhënie me atë shoqëri, e cila më pas do të përcaktohet si ‘ligësia’ dhe ‘marrëzia’ e politikanëve. eb
Komentet