Liderja e opozitës venezueliane, María Corina Machado, e fshehur prej muajsh, i ka thënë BBC-së se është plotësisht e vetëdijshme për “rreziqet” që po merr duke udhëtuar drejt Norvegjisë për të marrë Çmimin Nobel të Paqes.

Machado u shfaq në Oslo në orët e para të mëngjesit, duke përshëndetur nga ballkoni i një hoteli. Ishte dalja e saj e parë publike që nga janari. Udhëtimi i saj sekret u bë pavarësisht një ndalimi zyrtar të udhëtimit dhe kërcënimeve të qeverisë së Venezuelës për ta shpallur “të arratisur”.

Në një moment emocionues, 58-vjeçarja iu përgjigj qindra mbështetësve që ishin mbledhur jashtë hotelit në kryeqytetin norvegjez, duke u dhuruar puthje e duke kënduar së bashku me ta. Më pas ajo doli jashtë dhe i përshëndeti nga afër, madje duke kapërcyer edhe barrieren e sigurisë për t’u afruar me turmën.

“Maria! Maria!” brohorisnin mbështetësit, duke ngritur telefonat për të regjistruar momentin historik.

Më herët gjatë ditës, vajza e saj, Ana Corina Sosa, pranoi Çmimin Nobel të Paqes në emrin e së ëmës. Instituti Nobel e nderoi Machado-n për “luftën e saj për një tranzicion të drejtë dhe paqësor nga diktatura drejt demokracisë” në Venezuelë.

Deri të mërkurën në mbrëmje, Machado, nënë e tre fëmijëve, nuk i kishte parë fëmijët për rreth dy vjet, pasi i kishte larguar nga vendi për sigurinë e tyre. Në intervistën për BBC pas daljes së saj në ballkon, ajo tha se kishte humbur diplomimet e tyre, si edhe dasmën e vajzës dhe të njërit prej djemve. Panorama

Sot është Dita Ndërkombëtare e Maleve.

Kombet e Bashkuara, zgjodhën akullnajat për të qenë kryefjala e kësaj dite për vitin 2025, duke theksuar rëndësinë e ruajtjes së akullnajave për bujqësinë, sigurinë e ujit dhe jetesën e komuniteteve malore të cenueshme.

Akullnajat, rezervat e mëdha të akullit dhe borës, janë shumë më tepër se peizazhe të ngrira. Ato janë një burim thelbësor i jetës rreth maleve si dhe linja shpëtimi për ekosistemet dhe komunitetet.

Por akullnajat po kalojnë transformime të shpejta dhe alarmante, me pasoja të thella për të gjithë ne, duke qenë se ato mbajnë rreth 70% të ujit të ëmbël të botës.

Dita Ndërkombëtare e Maleve, me temën “Akullnajat kanë rëndësi për ujin, ushqimin dhe jetesë në male dhe përtej”, thekson rolin kritik që luajnë rajonet malore si burim kryesor i ujërave të ëmbla globale dhe bën thirrje për masa të menjëhershme për të shmangur zhdukjen e akullnajave.

Shkrirja e tyre e përshpejtuar përfaqëson jo vetëm një krizë mjedisore, por edhe humanitare, duke kërcënuar bujqësinë, energjinë e pastër, sigurinë e ujit dhe jetët e miliarda njerëzve. Tërheqja e akullnajave, e nxitur nga rritja e temperaturave globale, është një tregues i fortë i krizës klimatike. Shkrirja e akullnajave dhe shkrirja e ngricave të përhershme shtojnë rreziqe të tilla si përmbytjet, përmbytjet nga shpërthimi i liqeneve të akullnajave, rrëshqitjet e dheut ose erozioni dhe sedimenti i shtuar, duke rrezikuar popullatat dhe infrastrukturën.

Në 5 vitet e fundit u regjistrua tërheqja më e shpejtë e akullnajave në histori. Rreth 600 akullnaja tashmë janë zhdukur dhe shumë të tjera do të zhduken nëse temperaturat vazhdojnë të rriten. bw

Keto ditë po qarkullon një video që pasqyron veprimtarinë dhe fundin tragjik të njërës prej gazetareve më të njohura arabe.

Ajo quhej Luna al Shibl, siriane me kombësi dhe gazetare e dikurshme e Al Jazira-s.

Pas kësaj Shtëpie të njohur të informacionit, ajo kthehet në Siri dhe punon për televizionin kombëtar.

Më vonë, bëhet këshilltare speciale e kryetarit sirian Bashar al Asad dhe me ndikim shumë të madh politik në vend.

Pas dështimesh të mëdha në përballje me Izraelin, Bashar, Al Asad informohet nga shërbimet iraniane, se këshilltarja e tij në fakt është agjente e Mosadit, prandaj, me 5 korrik 2024, në moshën e saj 49 vjeçare, ajo vdes në një aksident të kurdisur komunkacioni.

Njëkohësisht me aksidentin arrestohet edhe i vëllai i saj, gjeneral i ushtrisë siriane.

Burime të ndryshme të informacionit disa aksione spektakolare të Mosadit, siç ishte likuidimi i krerëve të shërbimeve sekrete iraniane dhe të satelitëve të tyre arabë, ia atribuojnë Luna Al Shibl.

Pa dashur të bëj çfarëdo analogjie, për dallim nga Luna e famshme, në mediet shqiptare ka përplotë argatë të dreqit që, siç thoshte një Shoq i Moçëm, Aga Shyqë, me u kokorizë, kokorizen te na e besa edhe na glacojnë n’shpi publikisht, por voenë e bëjnë tjetërkund dhe për tjetërkënd.

VOAL – Figura e Marisë, për shekuj me radhë në qendër të përkushtimit popullor dhe reflektimit teologjik, po përjeton një fazë të re dhe stimuluese të rimendimit, veçanërisht falë kontributit të mendimit feminist. Shtojca e Osservatore Romano “Donne Chiesa Mondo” kohët e fundit paraqiti një artikull nga teologia Marinella Perroni që hedh dritë mbi këtë perspektivë të re, duke theksuar se si teologët bashkëkohorë po e riinterpretojnë Nënën e Jezusit me një perspektivë kritike dhe inovative, duke e çliruar atë nga stereotipet dhe idealizimet.

Për një kohë shumë të gjatë, narrativa që rrethon Marinë është luhatur midis lartësimit dhe modelimit shembullor, kategori që, megjithëse me qëllime të mira, shpesh e kanë distancuar figurën e saj nga realiteti historik dhe njerëzor. Siç thekson Perroni, “historia e përkushtimit të Marisë na tregon se të flasësh për Nënën e Jezusit është shumë më pak e thjeshtë nga sa mund të mendohet, sepse është e lehtë të ngatërrosh fronin e Urtësisë me vetë Urtësinë”. Ky konfuzion ka çuar në një largim nga teksti biblik dhe në forma të përkushtimit që nuk janë gjithmonë në përputhje me traditën teologjike të krishterë.

Megjithatë, angazhimi me mendimin feminist dhe ekumenizmin ka hapur shtigje të reja. Në dekadat e fundit, dialogu me teologët protestantë ka nxjerrë në pah rëndësinë e një kthimi te Shkrimet e Shenjta dhe një ripërcaktimi kritik të Mariologjisë. Në këtë kontekst, interesi për reflektim cilësor mariologjik, i cili nuk i sheh gratë thjesht si “marrës të devotshëm”, po fiton gjithnjë e më shumë terren.

Dy figura të shquara në këtë peizazh janë Linda Pocher dhe Teresa Forcades, botimet e fundit të të cilave mbi Marinë po gjenerojnë debat të gjallë. Të dyja rrjedhin nga direktiva vendimtare e Koncilit të Dytë të Vatikanit, i cili zgjodhi të mos i kushtojë një dokument të veçantë Marisë, por ta fusë atë në kapitullin e fundit të Kushtetutës Dogmatike mbi Kishën, Lumen Gentium. Kjo zgjedhje kishte për qëllim të riafirmonte se “vetëm Ati dhe Biri janë protagonistët e misterit të Mishërimit” dhe se roli i Marisë në jetën e bashkësisë kishtare është kryesisht simbolik në lidhje me vetë Kishën.

Megjithatë, rrugët e dy teologëve ndryshojnë. Linda Pocher, me veprën e saj Maria e Nazaretit. Një Biografi Teologjike (Edb), e fton lexuesin të ndjekë “peregrinatio fidei” të Marisë, një pelegrinazh besimi që e çliron atë nga “qëndrueshmëria e paarritshme” në të cilën ishte e burgosur. Për Pocher, historia e Marisë është një “biografi teologjike”, një rrëfim që respekton “një karakteristikë themelore të rrëfimit biblik”, i cili “ndërsa rrëfen ngjarjet e një Zoti të vetëm dhe Birit të tij të Vetëmlindur, në fakt është i copëtuar në një mori historish”.

Teresa Forcades, në librin e saj Queer Mary: The Future of Christian Experience (Castelvecchi), pohon se për të, reflektimi mbi Marinë do të thoshte rindërtimi i biografisë së saj teologjike. Murgesha benediktine katalane, mjeke dhe teologe feministe, propozon një rilexim të katër dogmave të Marisë, duke e identifikuar teologjinë e Marisë si “një udhëkryq, i cili është bërë i pashmangshëm në shekullin e njëzet e një për rikuperimin e tipareve autentike të përvojës së krishterë”. Forcades madje sugjeron që Maria mund të na ndihmojë “të shkojmë më thellë në njerëzimin tonë të plotë dhe të zbulojmë një thirrje për queerness që nuk përjashton askënd”.

Këto qasje të reja kujtojnë thënien e lashtë “De Maria, nunquam satis” (Askush nuk mund të thotë kurrë mjaftueshëm për Marinë), e cila shpesh ka legjitimuar shekuj përkushtimi të tepruar. Megjithatë, sot po shtohen zëra të rinj, ato të teologëve katolikë që angazhohen pa frikë me mendimin feminist, duke pasuruar kuptimin tonë për Marinë dhe duke hapur perspektiva të reja për besimin bashkëkohor të krishterë. ANS/RSI

Udhëheqësja e opozitës venezueliane do të përfaqësohet nga vajza e saj në ceremoninë në Oslo – Komiteti i Nobelit thotë se nuk e di vendndodhjen e saj

Shfaqja e saj e fundit publike ishte më 9 janar, gjatë një demonstrate në Karakas kundër emërimit të Nicolás Maduro-s si president.

VOAL- Udhëheqësja e opozitës venezueliane Maria Corina Machado nuk do ta pranojë personalisht Çmimin Nobel për Paqen të mërkurën në Oslo, njoftoi Komiteti i Nobelit, duke specifikuar se vajza e saj do të jetë e pranishme në vend të saj.

Machado, 58 vjeç, jeton e fshehur në Venezuelë që nga gushti 2024, disa ditë pas zgjedhjeve presidenciale në të cilat asaj iu ndalua të kandidonte. Shfaqja e saj e fundit publike ishte më 9 janar, gjatë një demonstrate në Karakas kundër zgjedhjes së Nicolás Maduro-s për një mandat të tretë, të cilin ai e fitoi në rrethana të diskutueshme.

“Nuk e dimë vendndodhjen e saj të saktë”, tha drejtori i Komitetit, Kristian Berg Harpviken, duke shpjeguar se shumë pak njerëz e dinë vendndodhjen e saj për shkak të natyrës represive të regjimit të Maduros, “i gatshëm të përdorë çdo mjet kundër opozitës”.

Muajin e kaluar, prokurori i përgjithshëm i Venezuelës paralajmëroi se Machado do të konsiderohej “e arratisur” nëse ajo do të largohej nga vendi, ku përballet me akuza për “akte konspiracioni, nxitje të urrejtjes dhe terrorizëm”.

Ndërkohë, demonstrata janë planifikuar në Oslo, si pro ashtu edhe kundër Machados, dhe kryeqyteti norvegjez është nën siguri të rreptë. Ceremonia e dhënies së çmimit përkon me operacionet ushtarake amerikane në Karaibe, të cilat Machado i ka justifikuar, ndërsa Maduro i sheh ato si një përpjekje për ta rrëzuar atë./ Agjencitë

Dy avionë luftarakë amerikanë fluturuan mbi Gjirin e Venezuelës të martën, në një përshkallëzim të afërt të armiqësive të vazhdueshme të administratës Trump ndaj vendit të Amerikës së Jugut dhe udhëheqësit të tij të majtë, Nicolas Maduro.

Mediat venezueliane dhe të Amerikës së Jugut i gjurmuan fluturimet në kohë reale duke përdorur faqe interneti si FlightRadar24, të cilat treguan një palë avionësh F/A-18 Super Hornet që fluturonin së bashku mbi Gjirin e ngushtë të Venezuelës për rreth 40 minuta. Ata fluturuan pak në veri të Maracaibos, qytetit më të populluar të Venezuelës.

Dy avionë të specializuar amerikanë të luftës elektronike EA-18G Growler fluturuan gjithashtu në veri të Gjirit të Venezuelës të martën, sipas War Zone. Venezuela e pretendon gjirin si pjesë të territorit të saj kombëtar. Megjithatë, Shtetet e Bashkuara historikisht kanë kundërshtuar përkufizimet e kufijve të Venezuelës, duke thënë se ato kufizohen me ujërat dhe hapësirën ajrore ndërkombëtare.

Departamenti Amerikan i Mbrojtjes e minimizoi zhvillimin në një deklaratë për The Guardian. “Departamenti kryen operacione rutinë dhe të ligjshme në hapësirën ajrore ndërkombëtare, përfshirë Gjirin e Venezuelës. Ne do të vazhdojmë të fluturojmë në mënyrë të sigurt, profesionale dhe në përputhje me ligjin ndërkombëtar për të mbrojtur atdheun, për të monitoruar aktivitetin e paligjshëm dhe për të mbështetur stabilitetin në të gjithë Amerikën”, shkroi një zyrtar i Pentagonit.

Fluturimet e raportuara vijnë mes tensioneve në rritje midis dy vendeve, pasi administrata Trump i caktoi trafikantët e drogës si luftëtarë armiq. Fushata ushtarake e Trump kundër kontrabandistëve të dyshuar të drogës deri më tani ka vrarë rreth 87 persona në brigjet e vendeve të Amerikës Latine.

Kritikët i konsiderojnë këto operacione ushtarake të paligjshme, që përbëjnë vrasje jashtëgjyqësore. Një sulm i kohëve të fundit që vrau dy të mbijetuar të një bastisjeje amerikane ndaj një anijeje të dyshuar për drogë ka bërë që disa anëtarë të Kongresit të dënojnë Sekretarin e Mbrojtjes Pete Hegseth, duke argumentuar se sulmi ndaj objektivave të pambrojtura që nuk paraqesin kërcënim mund të përbëjë një krim lufte .

Trump tha se “ditët e Maduros janë të numëruara” në një intervistë me Politico të botuar të martën. Ai gjithashtu përsëriti premtimin e tij për të zgjeruar fushatën ushtarake kundër trafikantëve të drogës në tokën venezueliane, duke thënë se “do t’i godasim ata në tokë shumë shpejt”. bw

Presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky deklaroi sot se uniteti mes Evropës, Ukrainës dhe SHBA-ve është vendimtar në negociatat për t’i dhënë fund luftës së Rusisë kundër Ukrainës.

Zelensky e bëri këtë deklaratë gjatë vizitës së tij në Londër, ku po kërkon të sigurojë mbështetje nga aleatët e Kievit për një përpjekje paqësore të udhëhequr nga SHBA.

Nga ana e tij, kryeministri britanik Keir Starmer theksoi se çështjet që lidhen me Ukrainën duhet të vendosen nga vetë Ukraina. Këtë ai e tha pas takimit me Zelensky-n, presidentin francez Emmanuel Macron dhe kancelarin gjerman Friedrich Merz. Macron shtoi se ekonomia ruse ka nisur të ndiejë presionin nga paketa e fundit e sanksioneve.

Ndërkohë, kancelari gjerman Friedrich Merz u shpreh “i rezervuar” për disa detaje të dokumenteve të propozuara nga SHBA, por tha se diskutimi për to është i domosdoshëm, ndaj dhe po zhvillohen këto takime.

Pas Londrës, Zelensky do të udhëtojë drejt Brukselit, ku do të pritet nga Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s Mark Rutte, presidenti i Këshillit Evropian António Costa dhe presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen. Më pas, ai do të shkojë në Romë, ku nesër pasdite pritet të takohet me kryeministren Giorgia Meloni. gsh

Një takim katërpalësh i rëndësishëm u zhvillua në Downing Street, ku presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky u takua me kryeministrin britanik Keir Starmer, presidentin francez Emmanuel Macron dhe kancelarin gjerman Friedrich Merz.

Liderët perëndimorë po përpiqen të përcaktojnë një qëndrim të përbashkët mbi planin e ri të paqes, i cili u diskutua javën e kaluar në Florida gjatë negociatave intensive mes zyrtarëve ukrainas dhe amerikanë.

Qëllimi i takimit ishte forcimi i unitetit mes aleatëve në mbështetje të Kievit, në një kohë kur SHBA po shton presionin ndaj qeverisë ukrainase për të pranuar marrëveshjen e propozuar të paqes me Rusinë.

Keir Starmer e hapi takimin duke theksuar nevojën për një “marrëveshje të drejtë dhe të qëndrueshme paqeje” për Ukrainën, duke nënvizuar se vendimet që lidhen me Ukrainën duhet të merren nga vetë ukrainasit.

Zelensky, duke falënderuar Starmer për organizimin e takimit, e përshkroi momentin si “vendimtar” për të diskutuar të gjitha çështjet “e ndjeshme”, ndërsa theksoi rëndësinë e unitetit mes Evropës, Ukrainës dhe SHBA-ve. “Ka gjëra që nuk mund t’i menaxhojmë pa amerikanët… dhe as pa Evropën,” tha ai.

Presidenti francez Emmanuel Macron deklaroi se “të gjithë mbështesim Ukrainën dhe paqen” dhe se Evropa ka “shumë mekanizma në dorë” për të ndikuar në rrjedhën e zhvillimeve, në një periudhë kur ekonomia ruse po përballet me presion të shtuar nga sanksionet. Ai nënvizoi nevojën që Evropa dhe SHBA të gjejnë një linjë të përbashkët për hapat e ardhshëm.

“Sfidë kryesore është arritja e një qëndrimi të përbashkët mes nesh Evropës, Ukrainës dhe SHBA-së për përfundimin e negociatave të paqes,” shtoi Macron.

Kancelari gjerman Friedrich Merz i quajti ditët e ardhshme “vendimtare për të gjithë ne” lidhur me çështjen e Ukrainës. Ai theksoi se “Gjermania qëndron fort në krah të Ukrainës”, duke shtuar se “fati i saj është fati i Evropës”. Megjithatë, ai pranoi se ka “skepticizëm” për disa detaje të dokumenteve të ardhura nga pala amerikane, të cilat kërkon t’i diskutojë me liderët e tjerë. gsh

Rusia ka reaguar pozitivisht ndaj Strategjisë së re të Sigurisë Kombëtare të presidentit amerikan Donald Trump, duke e cilësuar dokumentin “kryesisht në përputhje” me qasjen e Kremlinit.

Strategjia 33-faqëshe, e publikuar këtë javë nga administrata amerikane, ngre alarmin se Evropa rrezikon “zhdukje qytetërimi”, ndërkohë që nuk e trajton Rusinë si kërcënim për SHBA-në.

Zëdhënësi i Kremlinit, Dmitry Peskov, tha për agjencinë ruse TASS se ndryshimet e dokumentit përkojnë gjerësisht me vizionin rus.

“Ne e konsiderojmë këtë një hap pozitiv,” deklaroi ai, duke shtuar se Moska do ta analizojë më tej strategjinë përpara se të nxjerrë përfundime të tjera.

BE-ja e shqetësuar: Gjuha e dokumentit “si ajo e Kremlinit”

Ndërkohë, reagimet në Bashkimin Europian kanë qenë të ashpra. Zyrtarë dhe analistë evropianë shprehën shqetësime për tonin e butë ndaj Rusisë dhe vlerësuan se shumë prej pikave të strategjisë ngjajnë me narrativat e Kremlinit.

Dokumenti kritikon BE-në për “bllokimin e përpjekjeve amerikane” në zgjidhjen e luftës në Ukrainë dhe kërkon që SHBA-ja të “rivendosë stabilitetin strategjik me Rusinë”, gjë që sipas raportit do të stabilizonte edhe ekonomitë evropiane.

Strategjia parashikon një të ardhme të zymtë për kontinentin, duke paralajmëruar se Evropa mund të bëhet e “panjohur brenda 20 viteve”, ndërsa problemet e saj ekonomike “errësohen nga rreziku real i zhdukjes së qytetërimit”. Dokumenti lavdëron “partitë patriotike evropiane”, duke lënë të kuptohet se SHBA-të synojnë të përforcojnë ndikimin te forcat e djathta euroskeptike.

Ministri i Jashtëm gjerman Johann Wadephul theksoi se SHBA-të mbeten partner kyç në NATO, por u distancua nga toni i strategjisë:

“Çështje si liria e shprehjes nuk i përkasin kësaj strategjie, të paktën jo për Gjermaninë.”
Kryeministri polak Donald Tusk reagoi në rrjetet sociale duke i kujtuar Uashingtonit se

“Evropa është aleati juaj më i afërt, jo problemi juaj”.

Ish-kryeministri suedez Carl Bildt shkoi më tej, duke deklaruar se dokumenti “vendoset në të djathtë të së djathtës ekstreme”.

Strategjia vlerësohet se afrohet me parti si AfD në Gjermani, të klasifikuar si ekstrem i djathtë nga inteligjenca gjermane, duke sinjalizuar një ndryshim të fortë të boshtit politik të Uashingtonit në kontinent.

Dokumenti paralajmëron veprime të mundshme ushtarake në Venezuelë dhe kërkon rritje të investimeve në mbrojtje nga Japonia, Koreja e Jugut, Australia dhe Tajvani.

Demokratët në SHBA: “Rrezik për pozicionin amerikan në botë”

Reagimet brenda SHBA-së janë po aq të forta. Deputeti demokrat Jason Croë e quajti strategjinë “katastrofike për pozicionin global të Amerikës”, ndërsa Gregory Meeks akuzoi administratën Trump se “shpërfill dekada lidershipi të bazuar në vlera”. gsh