NË AUTOBUZIN E NATËS
PËR KUSH E DI KU?

Në autobuzin e natës
për kush e di ku?
Kush e di ku
do të përfundojmë sonte?,
unë, hija ime dhe mendimet e mia,
në xhamin përball hëna
na fton të luajmë kukafshehtazi,
nuk kam qef të luaj sonte,
mendimet e mia gjithashtu,
vetëm hija ime rrëshqet
përtej xhamit,
argëtohet me hënën si fëmijë.
Kush e di ku do të na çojë
ky udhëtim i pafund?,
vajzat pranë meje kanë flokë
të gjatë si ikjet, këmbë të tornuara
dhe sy të gjelbër sikur të kishin
gëlltitur gjithë lulet e pranverës,
mendimet e mia m’i grabiti papritur
gruaja me të verdha,
kur më thotë si nëpër dhëmbë:
mos më shiko aq me ngulm,
jam e martuar,
të lutem, hiqmi sytë,
ky është ngacmim seksual,
trupin e ka të bukur,
fytyrën jo dhe aq,
ndërsa dekolteja e ekzagjëruar
tërheq si me magnet
gjithë sytë e botës…
Në autobuzin e natës
për kush e di ku?,
kush e di ku
do të na shpjerë sonte?,
më thotë hija ime,
që e lodhur ia këput një gjumi
me gërrhima, duke m’u ankuar
për hënën që edhe lojën
e bëka me hile.
Fëmija i vogël
me faqet tërë quka
më rrëfen përralla
me ujqër e keca,
xhuxhër e shtriga shtrëmbaluqe.
Borëbardhën dhe Hirushen
i paska shoqe të ngushta
në kopshtin numër tre.
Hirushja është ngackë e madhe,
Borëbardha e urtë
dhe e bukur si kukull,
lumsi ti i them,
i paske gjetur dy mike për kokë,
ndërsa u bërtas
mendimeve të mia,
të rrinë urtë e të mos
më çajnë kokën,
me nostalgjitë e tyre të shpifura…
Në autobuzin e natës
për kush e di ku?,
unë, hija ime
dhe mendimet e mia,
tre udhëtarë në pafundësinë
e natës, të kësaj nate
që as dëgjon e as nuk flet,
vetëm na derdh pak
nga ajo heshtja e saj,
ngjyer me një të
verdhemë hëne,
që na mbulon e ndriçon,
duke u ndezur e shuar
në çdo stacion të huaj,
të këtij autobuzi të natës
për kush e di ku?

Maj 2024

FQINJËT

Hidhe!, çfarë?,
raketën!
ku ta shënoj?,
ku të duash.
nuk paskemi shenja?,
jo,
kemi vetëm
urrejtjen,
kaq mjafton.
Për kë?, po ja,
e mban mend
Hasanin,
fqinjin tonë,
drejtorin e shkollës
ku mësonim,
sa herë
na ka rrahur
e ndjekur nga shkolla?,
s’kujtohen.
Zjarr Hasanit,
priji kokën
dhe familjen
hidhja në erë.
Zyberin,
dy shtëpi më tutje,
e mban mend?,
e mbaj posi,
ish roja i kooperativës,
biri i bushtrës,
na kamzhikonte rëndë
kur vidhnim
rrush e pjeshkë,
portokalle e mandarina,
pjepra e shalqinj,
misrat i përdornim
si shpata,
të gjatë skërfyej,
me kokra bardhoshe
e të verdha.
Atij,
hidhi një dron
në banesë,
kur të jenë
duke ngrënë bukë.
Halilin,
tek kthesa e parë,
e mban mend?,
dashnorin e hallës
tënde,
sa herë jemi rrahur
nga ai,
se e ngacmonim:
o evgjit i mutit,
dashke dhe dashnore…
Halili nuk është
evgjit,
por shumë
i zeshkët,
duart i ka
të arta,
bën edhe sy
njeriu,
po t’ia kërkosh,
po ç’e do,
myslyman i qelbur,
fara e tyre
duhet të shuhet
mbi dhe,
vetëm të krishterët
lejohen
të bëjnë hije këtu,
në këto toka,
ata,
të ikin,
ata,
ose të vrihen.
Një granatë mjafton
për të,
njeri pa njeri është,
jetim,
prandaj,
mos harxho
raketa për evgjitin,
kurseji,
na duhen.

Maj 2024

KACAVIRREN

Kacavirren qënie të qullëta
mureve të dhomës sime,
ngjajnë me kërminj, arratisur
zhguajve të tyre,
jam vetëm me kokën time
ndër duar,
më rrëfen përralla me “vër topuz”,
dhe qerozë të mençur,
hapet një derë nga del
e bukura e dheut
dhe xhuxhi kaçurrel,
do të bëjmë dashuri,
po xhuxhi ku hyn këtu?,
i them,
më thotë, xhuxhi ka
ngatërruar përrallën.
Kthej fletën,
nuk më ka pëlqyer
kurrë të ndaj gjërat
në tresh.
Koka më thotë e inatosur,
ku janë mendimet e mia?
Nuk di nga vanë, i them,
mendime janë,
shkojnë ku u teket.
Nga muret del një zhurmë
thonjsh a kthetrash e lemeritshme,
qëniet e qullëta më vëzhgojnë
me sy të qullëta,
që u ngjajnë kërminjve.
Jashtë fillon shiu,
era fërshëllen me tërsëllimë,
pas pak bie breshër,
nuk duroj dot më në dhomë,
hap derën, dal,
koka më falenderon
e qeshur.

Qershor 2024

HAJDUTI

Kapeni hajdutin,
po kërcen nga kapelja
në kapele, nga veshi
në vesh, nga syri në sy,
mban një palë
syze të errëta,
një bluzë gri
dhe tuta sportive,
natyrisht atlete fallco
Adidas,
çantë prej imitim
lëkure
dhe maskë anti
koronavirus.

Kapeni hajdutin, thërret
gjitonia e çalë,
kapeni hajdutin,
ulërret postieri
i paedukatë,
kapeni hajdutin,
bërtet foshnja
grindavece,
kapeni hajdutin,
cicërojnë zogjtë.
Kapeni hajdutin,
kërcen kokë më kokë,
fjalë më fjalë,
vështrim pas vështrimi,
mendim pas mendimi,
ëndërr pas ëndërre.

Kapeni hajdutin,
ngjirren e çirren
të gjithë,
por nuk e dinë
ku fshihet e dihet,
ky dinaku ynë
i ngratë,
derisa ndiejnë
ankesën e duarve
dhe xhepave,
protestën e astarëve
të shpuar, të shqepur,
e dhimbjen e syve
të të ikurve
që bërtasin,
ulërrasin e këlthasin
kapeni hajdutin,
hajdutin e jetëve tona.

Korrik 2024

ÇOHU DHE EC

Çohu dhe ec,
ec si të mundesh,
ku të mundesh,
nuk ka rëndësi mbi kë
e mbi çfarë,
rëndësi ka ecja,
ec edhe nëse të pengojnë,
ec edhe nëse pengohesh,
rëndësi ka ecja.
Çohu, mos rri shtrirë,
nëse rri shtrirë
do të të hanë mendimet,
fajet, rënkimet,
pra, çohu dhe ec.
Ec ku të mundesh,
ec si të mundesh,
rëndësi ka ecja,
ec dhe nëse të pengojnë,
i ke parë pemët në pyll si
ngrihen mbi shpatullat e tjetrit
për pak diell?
i ke parë luftrat e degëve
si kërleshen për pak rreze?
i ke parë rrënjët e tyre
si ndërthuren për pak hapësirë?
Ec, vetëm ec,
mos rri shrirë,
rëndësi ka ecja dhe lufta
jo shtrirja e dorëzimi.

Çohu dhe ec,
si të mundesh,
ku të mundesh.

Korrik 2024

HIJA

Ujë, ujë, thërrasin kalimtarët,
ujit i vjen keq, hapet trotuari
del një shatërvan
tërë hire,
hije, hije, bërtasin njerëzit,
hijes i vjen keq, çahet toka,
ngrihen pemë të larta
me kurora të gjelbërta,
bukë, bukë, ulërrin një grua
me dy fëmijë për dore,
bukës i vjen keq, reja mbarset,
lind një bukë të madhe,
të valët, që bie në gojët
e uritura.

Ka ardhur një hije,
më pas vijnë dy kostume bosh,
makina fut rrotat në xhep,
endacakët mbledhin kanaçe,
kukulla pa kokë luan me macen
rrugaçe pa bisht.

Ardi po kërkon hijen e tij,
pyet kostumet bosh
që ngrënë supet,
-Nuk e njohim, thonë.
Makina nxjerr rrotat nga xhepi,
i hypën, shoferi është
një tjetër kostum bosh,
në sediljen përbri
rri ulur kukulla pa kokë,
në duar mban macen pa bisht.
Kanaçembledhësit endacakë
bëhen mjegull, mjegull që zgërdhihet.
I duket se tallen me të.

Hije, hije, ku je? Klith ai,
hijes i vjen keq, çahet errësira,
afrohet ngadalë dikush që njeh,
është hija e tij.
E vesh, paguan shoferin,
ikën i qetë shtegut
që koha ka hapur
për të.

Korrik 2024

SHUK

E bën shuk malin, pyllin,
macen, qenin pullali,
aromën e nënës,
zërin përkëdhelës të babait,
puthjet e motrës,
drethklën arrakate që
u qepej pikturave nëpër mure,
divanin që rënkonte sustash,
librat që përrallisnin sho-shoqin
natën e ditën,
bufenë me qelqurinat grindavece
dhe atë vazon e vetmuar në ballkon
që bënte vetvrasje dhe nuk vdiste.

Ky shuk i vogël kujtimesh
banon në xhepin tim,
jo, fshihet në albumin tim
fotografik,
jo, është arratisur në kokën
time,
jo, diku thellë,
më thellë gjendet,
në shpirtin tim.

Ka rrënjëzuar,
ka mbirë,
e kam vaditur,
e kam plehëruar,
e kam krasitur,
tani i ngjan një pemë
të burrëruar,
në çdo gjethe
shtëpijon nga një çast,
nga një grimë timen,
me ca lule të kuqe,
të bardha, vite
që vyshken e s’vyshken
brenda meje.

Korrik 2024

E PAFTUARA

Dëshiron të vish
kur unë s’të pres?!,
do hap krahët,
domosdo duhet
të të përqafoj,
por a përqafohet ajo
që nuk dëshiron?
A përqafohet ajo që
nuk pret të vijë?

Klara, o Klara, ktheji
majat nga ke thembrat,
kjo shtëpi nuk ka
buzagas për ty,
as përkëdheljen e mureve
nuk do ta shijosh dot,
ky fik i drejtë
paska mbyllur krahët,
nuk i gjendet pikë
dashurie për ty,
edhe papagallit Adamant
nuk i plas fare për ty,
kështu më tha sot
që në pikë të mëngjesit.
Plaka që më shërben
qeshi me atë protezën
e shëmtuar të dhëmbëve,
duke m’u kërcënuar për ty,
-o ajo, o unë në këtë shtëpi!

Klara, o Klara, nuk nxë më
zemra ime dashuri për ty,
ajo u shqye si valixhe
që ngjishet me zor,
dhe flakur qyshkur
në koshin e harresës.

Korrik 2024

TË HUMBËSH PA QËLLIM

Humb këndej,
jo andej,
humb nga të duash,
si të duash,
me kë të duash,
rëndësi ka të humbësh
pa qëllim, pa drejtim,
synimi yt le të jetë udha,
udhëtim i pafund
të bëhet gjallimi yt.
Do të takosh humbës
të tjerë gjatë rrugës,
do shkëmbeni cigare,
fjalë, vështrime,
pse jo dhe puthje,
ndonjë dashuriçkë
tek-tuk të shpejtë,
apo të ngadaltë,
rëndësi ka udha.
Thika do të të shpojnë,
e plumba fjalësh sigurisht,
mallkime, ofendime,
e fyerje natyrisht,
rëndësi ka rruga,
pa pengesa, me pengesa,
tërë gjëmba,
apo çokollata e karamele,
rëndësi ka udha.

Udhëto, rrugëto,
edhe i shtrirë,
edhe i përkulur
apo i thyer në mes,
mos ndalo,
ec gjithmonë,
udhëtimi yt
nuk mbaron kur të
pengojnë,
përfundon, kur ti
kërkon të fshihesh
e strukesh
në barkun e nënës.

Korrik 2024

FOSHNJA, 55 VJEÇ…

Alo, baba?
Si je o foshnja ime?
Ç’mut foshnje, baba,
jam 55 vjeç tani,
tani, jam pa dhëmbë…
Po nusja ime e bukur,
si është?,
baba, ka 15 vjet tretur,
nën dhé,
nën dhé kam qënë edhe unë,
15 vjet në burg, baba,
baba, vitet e tjera i hëngra
në baltërat e Jugut,
ndërsa ti baba, na braktise,
u arratise në Amerikë,
nëna dhe unë ngelëm këtu,
burgjeve dhe morrave.

Baba, ke fëmijë të tjerë?
Kam bir, tre,
dy vajza, një djalë,
grua yll,
shtëpi dhe katandi,
të ftoj të vish,
të bëj garancinë,
të njihesh me motrat
dhe vëllezërit.
Të lumtë bilja baba,
baba, ke bërë qef,
ndërsa time më dhe mua
na le në llucë…

Alo, baba?
O foshnja ime si je?
Ç’mut foshnje, baba,
jam 55 vjeç, tani,
tani, jam pa dhëmbë…
Po të bukurën time si e kam?
Të bukurën tënde
e hëngrën krimbat nën dhé,
nën dhé, 15 vjet e tëhu.
Baba, të lumtë bilja,
vetë bëre qef,
ne na le morrave dhe në mut
në mut na le baba,
në mut…

Gusht 2024

NJË GOJË E MADHE U HAP

Një gojë e madhe u hap,
del Farudini i farave,
fara të pjekura shet,
një dorë e ka të prerë,
tjetra i zgjatet
degë kumbulle,
në të rri varur Maria,
Maria e çajit dhe rigonit,
mëndërzës dhe bimëve mjekësore,
nëse afrohesh tek tezga e saj,
të rrëfen për dhimbjet e pyllit
dhe gëzimet e malit,
ujqërit i ka vëllezër,
me dhelprën bishtkuqe nuk flet.
Maria tjerr fjalë, fjalët fryhen,
ngrihen në qiell, balona lozonjare
që dredhin bishtin,
i kap Rukija, Rukija e bananeve,
bananet i shet bashkë me syçkat e bukura, të bukura i ka dhe pazaret,
“një e shpejtë, pesë pare.”
Rukija ankohet për erën dhe shiun,
u derdh mallkime që i bën të skuqen
edhe çunat e rrugëve.
Jo xha Naqon, xha Naqon e fiqve
dhe rrushit, të mënave, manaferave
dhe luleshtrydheve,
bashkë me frutat shet
dhe fjalë, fjalë të mira,
të këqija, të ëmbla,
të hidhura, të bukura,
të shëmtuara, sipas porosisë
së njerëzve hallexhinj t’i shet.
Bashkë me qesen me fiq e fjalë,
të përcjell me një: “kujdes
se mos të shqyhet”,
ndërsa ti ngre qeskën
të shohësh shqyerjen,
xha Naqua qesh,
qesh e thotë:
-jo ajo, zemra, zemra!

KU SHKOJ, KUR MË SHIKON AJO?

Ajo më sheh dhe unë humbas,
ajo më sheh dhe unë zhdukem,
ajo më sheh dhe unë
nuk jam më në Tokë.
Po ku jam?,
po ku shkoj
kur më shikon Ajo?

Zhurma dallgësh ndiej,
varka me peshkatarë
që hedhin rrjetat,
fëmijë që u qeshin
pulëbardhave,
nëna të lumtura
që u gëzohen çasteve
duke i koleksionuar në foto,
burra të vetmuar
që nxjerrin shëtitje
dështimet e një jete,
çunakër të zbathur
që lozin futboll
duke vrarë kërcinjtë
e qelqtë të shokëve,
qenër, anëtarë të bindur
të bandës së “mishit të pjekur”,
shtrirë në rërë,
të ngopur me të mirat
e zonës së tyre
dhe dashuri pa kushte,
diell me bollëk,
ka për të gjithë,
edhe për atë turisten
thuajse lakuriq,
me ca rripa rrobe
që nuk mbulojnë asgjë,
edhe për atë vogëlushin
që bën sikur fle,
në prehërin e një nëne
të marrë me qira,
për ca të holla mëshire.

Ajo më sheh dhe unë humbas,
ajo më sheh dhe unë zhdukem,
ajo më sheh dhe unë nuk jam
më në Tokë.
Po ku jam?, po ku shkoj,
kur më shikon Ajo?

Shtator 2024

ZBRIT TETË SHKALLË

Hajde zbrit,
zbrit tetë shkallë
dhe kapma dorën,
apo më mirë zemrën,
zemra ime
po këndon për ty,
ty, ty, ty,
tytyty,
po kërcen me ty,
po mallëngjehet për ty,
veç për ty më flet,
më përralliste
e më përrallis fjalë,
fjalë pafund,
fjalë të bindura,
të pabindura fjalë,
fjalë rrebele,
fjalë të hijshme,
fjalë memece,
fjalë të fjalëve
që nuk thuhen.
E di që po vjen,
qetësohu.
Përse sa nuk plasim,
kur dikush që duam
vjen?!
Dhe e para që vuan,
e para që dridhet,
je ti o zemër,
ti me zërin që të shuhet
ndadalë, ngadalë
e prapë ngadalë,
me sytë që të lotojnë,
dhe me tik-toket
e tua të çakërdisura,
që më sjellin më afër,
gjithmonë e më afër,
drejt teje…

Shtator 2024

MAMA, DJALI DHE SHTËPIA
IKËN NË QIELL

Mama iku në qiell,
djalthi iku në qiell,
shtëpiza iku,
ngeli bloza,
bloza dhe muret,
muret të vetmet
që panë vdekje,
e panë, e takuan
dhe u nxinë.
Mama u dogj,
djalthi u përpoq ta shpëtonte,
u dogj,
u dogj dhe shtëpiza,
por muret ngelën,
vetëm vdekja, erdhi,
mori dhe iku,
iku siç di të iki
vetëm ajo,
me dy shpirtra nën bluzë.
Hajdut shalqinjsh më ngjan,
më ngjan me xha Jahon,
Jahon atë çalashin,
të gjithë rojet e rrihnin,
por vidhte prapë,
jo se nuk kish të hante,
të hante kish,
por i pëlqente
ai çasti i grabitjes,
ajo grimë e këputjes së shalqinjve
mes frikës e tmerit,
se mos rojet vinin
dhe e kapnin,
e kapnin mes ekstazës,
ekstazës që i derdhej
mrekullisht e mrekullueshëm
në shpirt.

Shtator 2024

ANDI MEÇAJ – BIOGRAFIA

Andi Meçaj u lind më 6 qershor 1975, në Vlorë.

Më 1994, ka mbaruar liceun artistik për pikturë në Vlorë dhe po në të njëjtin vit hap një ekspozitë pikture vetjake në Athinë, të vlerësuar nga shtypi vendas.

Është përfshirë në antologjitë poetike:

“Portat e Harresës”, Tiranë, Toena 2001, (me shkrimtarët shqiptarë në Greqi, 1990-2001).

“Antologjia e poetëve të Vlorës”, Triptik 2004.

“Qiejt e Shpirtit”, Tiranë, Bota Shqiptare & Meda Dea 2006, (me shkrimtarët shqiptarë në Greqi, 1990-2006).

Më 31 dhjetor 2022, përfshihet në botimin në Beograd, Serbi, të antologjisë në audiobook me 25 poetë të zgjedhur shqiptarë, me nga dy poezi secili: “Glasovi Preko Ograde”, mundësuar nga Organizata Letrare ARGH, programi READ, themeluar nga Bashkimi Europian. Përzgjedhja: Arian Leka; Përkthimi: Igor Stanajeviç; Redaktimi Letrar: Ana Maria Grbiç; Poezitë u lexuan nga: Boris Milanoviç.

dhe në antologjitë e tregimit:

“Shtëpia mbi rrota”, Tiranë, Toena 2001, (me shkrimtarët shqiptarë në Greqi, 1990-2001).

“Maska e Ditës”, Tiranë, Bota Shqiptare & Meda Dea 2006, (me shkrimtarët shqiptarë në Greqi, 1990-2006).

“Antologjia me tregime të zgjedhura të autorëve vlonjatë”, Botimet Europrint 2006.

Boton rregullisht në shtypin shqiptar dhe atë të Diasporës.

Në vitin 2009 është përfshirë në kapitullin e tekstit universitar për poezinë moderne të pasviteve ’90-të.

Më 2010, kthehet përfundimisht në atdhe, Vlorë.

Mbaron studimet e larta për: “Histori-Gjeografi”, në universitetin “Ismail Qemali”, Vlorë, 2014.

Themelon dhe mban që nga 2006 e në vazhdim: “Revistën Letrare Admet”. (https://revistaletrareadmet.art.blog/)

Ka botuar:

“Puthje ujore” poezi. Albin-Tiranë 2001

“Tokë e Bekuar” poezi. Toja-Athinë 2002

“Nga Letërkëmbimi me një Fantazmë” poezi. Toja-Athinë 2003

“Qyteti fle në Xhepin tim” poezi. Enalen-Athinë 2006

“Një stacion si një valixhe” poezi të zgjedhura. Triptik-Vlorë 2009

Çmime:

Është fitues i “Çmimit të Parë” në tregim. (I konkursit letrar: “Pranvera 2001”) dhe i “Çmimit të Parë” në poezi. (I konkursit letrar: “Pranvera 2003”), organizuar në Athinë dhe i “Çmimit të Tretë” po në tregim. (I konkursit letrar të organizuar në Selanik po në këtë vit).

Çmimi i Parë – Obelisk 2001: Cikli poetik – Andi Meçaj/140.