Ai ishte i zymtë si një re europiane. E njihja mirë atë copë qielli e s’duhet të më bënte përshtyje, por ja që Afrika më kishte bërë gjëmën, më kishte ndryshuar gjakun.
Qysh në takimin e parë më ra në sy çehrja e tij e verdhë. U takuam në një vilë, në një nga ato vendet që në Tanzani vazhdojnë të mbajnë vulën e njerëzve të bardhë. I zoti i vilës, italian, ishte miku ynë i përbashkët.
Alvaroja ishte një hebre me pamje spanjolli, i lindur e i rritur në Itali. Kishte ardhur në Dar-es-Salaam për pak kohë. Për punë, siç tha. Ishte avokat. M’u krijua përshtypja se duhet të ishte një nga ata njerëzit e gdhendur mirë, të gjerë e të thellë, që urtësojnë botën. Doja ta quaja rastësi atë hije të çuditshme të tij si prej njeriu të sëmurë.
Ai filloi të fliste me zë të shtruar. Ashtu, i ulur pranë pishinës, zëri pothuaj s’i dëgjohej. Ndërhyrjet e tij dukeshin të pakta në morinë e fjalëve të italianëve të tjerë. Kjo ishte përshtypja ime e parë. Përshtypje e gabuar. Shpejt kuptova se atij duhej t’ia ndërprisje fjalën, ndryshe, s’rreshte së foluri.
Të tjerët, flisnin e flisnin si gjithmonë me zë të lartë, rrëmujshëm, ndërsa unë s’bëja gjë tjetër veçse krijoja bashkëbisedime imagjinare me burrin përballë meje. Me atë burrë me këmbë të bardha si të një gruaje salloni. Frymëmarrja e Alvaros ishte si regëtimë e çrregullt e një sahati të prishur. Herë pas here fshinte djersët që i kullonin për hiçmosgjë. M’u duk si të ishte rritur në inkubator. Ishte pasdite dhe ende s’kishte rënë nata kur ai filloi të lyhej me kremin kundër mushkonjave. S’më interesonte të dija asgjë për të. Nuk më interesonte jeta, e kaluara e tij. Doja t’i bëja vetëm një pyetje. Një pyetje të parë dhe të fundit. Isha kurioze të dija se pse dukej njeriu më i trishtuar në botë. Por, për hir të një cipeje të jashtme për të cilën të huajt përkujdesen më shumë se ne, pra, për hir të etiketës, ajo pyetje mbytej brenda meje. Edukata ime bastardohej brenda meje, edukata, ishte bastarduar brenda tij prej kohësh. Bashkëbisedimi në grup, si gjithmonë, nuk thoshte asgjë. Shkonte në rrjedha sipërfaqësore, njohëse të një dite, dy ditëve, por që në të tretën të harrohet edhe emri.
Mushkonjat u bënë të padurueshme e bretkosat filluan si për çdo natë. Pishina në kopsht ishte kthyer në një moçal tërë baltë e zhurmë. Binin gjethe nga pema me rrënjë të trasha aty pranë e ky ishte bërë shqetësimi i vazhdueshëm i P-së, pronarit tё shtёpisё.
“Do ta pres këtë pemë”, u ndje P-ja, “po më fëlliq ujin e pishinës”.
“Po iki”, tha Alvaro. “Nuk dua që të më brehen kockat nga malaria”. Dhe iku.
U shtruam për të ngrënë darkë. Kuzhinë italiane e kombinuar me erëza pikante. U shtruam si gjithmonë në tryezën e madhe te holli i miqve. Dhe prisnim gjellët e Megit ndërsa vrisnim mizat e dheut me pecetat e bukës. Në fillim, habitesha nga këto krijesa, ashtu të stërmëdha e të harlisura si çdo gjë në Afrikë. Më pas u mësova dhe vetëm i zboja e bezdisur, por ato sërish hynin. Dyer, dritare, vrima, të hapura apo të mbyllura, ato futeshin ngado. Duhet të ishin erëzat. Aromat pikante kishin filluar të më tërhiqnin edhe mua…
Alvaro më pyeti nga isha.
“Jam nga Shqipëria”, i thashë.
“Ju shqiptarët keni shkatërruar Italinë”, më tha.
“Ju italianët keni shkatërruar Amerikën”, i thashë.
“Mos më bëj të flas më tepër. E lëmë me kaq”, tha.
“E lëmë”, i thashë.
Vazhduam të hanim darkën. Kuzhinë alla italiane, biseda alla italiane, receta italiane.
Zihesha ngushtë kur gjendesha mes italianësh. Ata rrekeshin me mish e shpirt të tregonin aftësitë e tyre kulinare. Në çdo rast. Më duhej shpeshherë të dëgjoja për orë të tëra se si gatuhej një pjatë spaghetti e mirë, lasagna apo pizza që të bënin të lëpije gishtat.
Edhe sonte ata ishin atje, qejflinj të çikërrimave e unë, aty, e vetme, duke u përpjekur t’u shkoja nga pas. Për t’i kuptuar ndoshta. Gjithmonë kam menduar, pёr tё keqen time natyrisht, se kuzhina është vetëm një art i nevojshëm që duhet shijuar pa shumë komente e përkulje. Shumë-shumë, kuzhina duhej të ishte një ritual intim e intimiteti s’përflitet.
“Po ti gatuan?”, më pyesnin. Unë ngecja në të tilla biseda.
“Jo. S’më intereson kuzhina”.
“Si?! Një vajze që s’i intereson kuzhina?!”.
Ishte rasti për të shfaqur pikëpamjen time.
“Nuk ke ç’të thuash për kuzhinën. Është vetëm për përdorim praktik, gjithmonë në shërbim të njeriut”. Këtë përgjigje e kisha gati prej kohësh.
“Mirë, por ç’të intereson ty?!”, vazhdonin.
“Njerëzit, bota, librat. Më pëlqen të shoh gjëra të reja, të udhëtoj, të njoh kultura e vende të ndryshme. Jam në një pikë ku kam nevojë të përballem e të…”
“Ah, po! Interesante!”. Dhe vazhdonin me numërimin e salcave, djathrave, sallameve, makinave, femrave, modës italiane. Gjithçka me pasion, me fjalë, me zhurmë, me nxitim si t’i ndiqte hija e Vezuvit.
Më kujtohet Alvaro. Alvaroja, i qetë në dukje, i tensionuar së brendshmi. I ngrirë si një ngërç i përjetshëm. Sërish Alvaroja me flokë pak të gjatë, pak të thinjura, me pak mjekërr, me lëkurën e tejdukshme të murgjëve të muruar në vetminë e tyre. Në vetminë e Zotit.
Kishte studiuar në Amerikë. Kishte jetuar në Izrael, në Zvicër, Marok, Sierra-Leone, e kushedi gjetkë. S’i pëlqente New Yorku ku njerëzit s’të hedhin sytë. S’i pëlqente Zvicra ku njerëzit të shohin shtrembër pse je italian. Thoshte kështu e s’i qeshte buza. E vështroja dhe ndieja praninë e tij. Më interesonte ajo kutiçka nga ku nxirrte herë pas here ilaçe që i gëlltiste si karamele. Ishin të bukura, tërë ngjyra ilaçet e Alvaros.
Më gërryente pyetja ime e brendshme. E para dhe e fundit që doja të bëja. O zot, pse ishte kaq i trishtuar ky njeri?! Nuk mund ta pyesja. Vërejtjet do të më vinin nga të katër anët si gjithmonë: “Pse duhet të jesh një libër kaq i hapur?! Nuk mund të bësh dot pa pyetje të drejtpërdrejta?! Nuk e kupton që kështu bëhesh pa edukatë?! Pse do t’i dish të gjitha?! Fol për horoskopin, motin, bëj ca thashetheme që t’i kënaqësh të gjithë”. Sërish larja e duarve dhe buzëqeshje nga pas, mendoja. Tipike kjo.
“Hapja jote është kaq shqeto e pa takt”, përfundonte F.-ja italian kur ktheheshim në shtëpi. Unë përpiqesha të shpjegohesha. Ai ma priste shkurt:
”Të lutem, mos më çaj shumë trapin me këto gjëra!”.
“Sikur nuk shkon”, vija re unë, “edhe “të lutem”, edhe “mos më çaj trapin””. Ai më shihte me habi. Më thoshte se isha shumë e vështirë dhe kthehej nga ana tjetër. Ndoshta kishte të drejtë që më quante të vështirë. Shpeshherë nuk doja t’i kuptoja ata njerëz me të cilët jetoja përditë por që më dukeshin kaq të huaj. S’e kuptoja dot as atë dashuri të ethshme për hekura kur ata mburreshin teksa numëronin me pasion makinat që kishin, që kishin pasur e që do të kishin.
“Më falni, por unë nuk kam pasur ndonjëherë makinë. Nuk di ç’të them.”, u thosha kur përpiqeshin të më angazhonin në të tilla biseda.
“Vërtet?! Po si ia ke bërë për të lëvizur?”, pyesnin.
“Kam ecur. Është një lumturi më vete”, argëtohesha.
“Në të vërtetë, ju jeni shumë të varfër”, e mbyllnin.
“Jam habitur”, tha atë darkë Alvaroja. “Në Itali jetova për ca kohë në të njëjtin pallat me emigrantë shqiptarë, rumunë, bullgarë e rusë. Nuk më linin të hidhja as kavanozat bosh. Nuk e kuptova ndonjëherë pse u hynin në punë. Ata mblidhnin çdo gjë. Furnizoheshin plot me ushqime, si të frikësuar. Sikur të mos kishte të nesërme. Pse kështu?!”, më pyeti.
“Ndoshta sepse komunizmi na la me të nesërme të dyshimtë”, iu përgjigja. Ndihesha si e zënë në faj, sikur ta kisha shpikur unë komunizmin. E njëjta gjë edhe një ditë më parë. D-ja, midis të tjerash, më kishte thënë se s’i pëlqenin njerëzit e vendeve ish-komuniste. “Janë të trishtuar. S’u qesh buza kurrë”, kishte thënë e kishte mbledhur buzët. S’kishte kuptim t’i kundërshtoja. Gruaja e D.-së ishte bullgare.
“Por kjo s’do të thotë që ne s’kemi gjëra të bukura. Bota…”, shtova unë duke vështruar nga Alvaroja. Doja ta sqaroja njëherë e mirë këtë punën e njerëzve të ish-vendeve komuniste.
“E kuptojmë, e kuptojmë. Një realitet që ne s’e kemi jetuar, por mund ta marrim me mend”, erdhi përgjigjja nga P.-ja italian, i zoti i shtëpisë.
Dhe vijuan me kallamarët që seç kishin një tjetër shije këtu në Afrikë, një shije jo aq të mirë sa në Itali.
Pse ishte aq i trishtuar ai njeri?! Doja ta gëzoja. Me çdo gjë, me çdo kusht. E pyeta F.-në teksa bëheshim gati të flinim:”Është i trishtuar, apo i sëmurë?! Ç’t’i ketë ndodhur?!”. “Mos i fut hundët në punët e të tjerëve!”, ma ktheu F.-ja.
Të nesërmen i zgjata Alvaros disa luleshtrydhe që i kisha blerë nga tregtarët shëtitёs. Isha mësuar me lojrat e pazarit afrikan. Tregtarët afrikanë kërcejnë e këndojnë para teje e ti e gjen veten në tentativa çmimesh. Ata të luten e të përgjërohen, derisa i ulin çmimet në mënyrë qesharake e ti e gjen veten me duart plot, i bindur se ke bërë pazar, alamet pazari. Por në të vërtetë s’është kështu. Hiletë e tyre i vija re vetëm kur në valixhet e mia përfundonin gjëra nga më të çuditshmet. Arrat e kokosit i blija për kuti të papërdorshme sheqeri, kafeje e erzash, guaskat e detit për bizhuteri e zbukurime që s’e kishin jetën të gjatë, zhguallin e breshkës së ujit e blija për byzylyk apo krëhëra flokësh që thyheshin ende pa i prekur. Ishin shtuar edhe statujat e mia me idile zezakësh gdhendur në dru të zakonshëm të lyer me bojë të zezë që unë e blija për abanoz. Por, më në fund, kisha filluar të bëhesha edhe unë një njohëse e mirë e llojeve të drurit, e gurëve të çmuar, e gdhendjes mjeshtërore, kështu që s’para bija më pre e mashtrimeve të tyre të vogla.
Atë ditë, zezaku me dhëmbët rruaza tё bardha, më shkeli syrin duke vërshëllyer. Ia këputi edhe një “nakupenda sana, mzungu”*, duke u zgërdhirë e ja ku u gjenda me ato luleshtrydhe në dorë që i shtinë frikën Alvaros.
“Do?”, e pyeta dhe ia zgjata.
“Unë?! Jo! Ti qofsh për guximin që ke! Si mund të blesh gjëra të tilla rrugëve?! Nuk ke frikë se sëmuresh?”, më pyeti i alarmuar.
“Jo, pse ç’të keqe ka?!”
“Unë ha vetëm ushqime të paketuara e të konservuara. Duhet t’ua di datën e skadimit. E kam ngrënë keq një herë nga këto gjëra në Sierra-Leone”, tha.
“Qënka i vdekur, jo i sёmurё”, mendova.
“Ah, atëherë qënke e kundërta ime!”, i thashë dhe fillova të haja tërë shije luleshtrydhet e mia. Ndesha në vështrimin e alarmuar të F-së. Edhe një herë tjetër, unë isha “tipi i vështirë” që hante pa e vrarë shumë mendjen luleshtrydhe të pakontrolluara.
I gjithë kontakti im me Alvaron zgjati një fundjavë të plotë. Dy- tri takimet e para ishin puqje të shkëputura në kohë. Çalonte lehtaz herën e parë. Më tha se pak ditë më parë kishte shpëtuar për mrekulli. Kishte rënë nga një shkëmb i madh mbi shkëmbinj të tjerë më të vegjël. Kishte rënë nga një lartësi prej më shumë se dy metrash pa pësuar asnjë gërvishje. E quajta fatlum. I thashë se ky do të ishte një rast i mirë për t’u gëzuar. “Thua?”, më pyeti. Dukej i habitur. Herën e dytë më tha se vuante nga tensioni i lartё.
“Çudi!”, i thashë. “Dukesh i qetë”.
“S’jam. Kam strese…probleme”.
“Të gjithë kanë strese, probleme. Ndoshta duhet ta marrësh jetën ndryshe”.
“Edhe mjekët kështu më thonë”.
“ Këtë do ta thoshte kushdo që do të të shihte”, mora guximin t’i përgjigjesha. Sërish vështrime nga F-ja.
E ftuam të vinte me ne në plazh. Më tha se kishte pësuar një incident dikur. Kishte shpuar timpanin e veshit ndërsa zhytej në det e tani ishte i detyruar ta vështronte detin vetëm nga larg. Më pas, më tha se kishte marrë pjesë në dy luftra. E justifikova duke i thënë se e dija pak a shumë ç’do të thoshte luftë. “E kemi hequr në kurriz”, i thashë, “pa e marr vesh mirë nga vinte e përse bëhej”. Doja të shtoja se kjo s’ishte ndonjë arsye për t’u trishtuar përjetësisht, por ndesha në vështrimin e pandryshueshëm të tij.
Më tha se së shpejti do të kthehej në Itali për një ndërhyrje kirurgjikale. Kishte një njollë të zezë nën vetull, një njollë të vogël, por që, sipas tij, tentonte t’i përhapej në të gjithë syrin. Herës tjetër, më tha se në Marok ishte sëmurur keq. Diell, çhidratim dhe urgjent në spital. I munduar, më tha se ndihej njeri fatkeq. Kishte dështuar me martesat e tij. Tri gra me kurorë të kaluar dhe një grua që do të bëhej së shpejti kurora e katërt. Ia vlente ajo grua për prikën e madhe që do t’i sillte. Më tha se kishte një djalë pianist që nuk mund të dëgjonte koncertin e një pianisti më të talentuari se ai. Se kishte një vajzë vegjetariane që s’i pëlqente të punonte e që udhëtonte në gjithë botën me paratë e tij. Trashëgimnia e madhe që i kishin lënë prindërit e kishte shpëtuar përfundimisht. Në fund, shtoi se zotëronte një makinë porche.
Doja ta ngushëlloja për martesat. Më dukej si Moisiu në vuajtje biblike për hiçmosgjë. Edhe kjo nuk ishte ndonjë arsye për t’u mërzitur përjetësisht. Kisha njohur jo pak njerëz që martesat e shumta i quanin përvojë.
“Nuk është fundi i botës, ndodh”, i thashë. “Ndoshta s’ke gjetur njerëzit e duhur”.
“Thua?!”, më pyeti dhe u përpoq të buzëqeshte. “Më në fund”, mendova.
Sërish në darkë. Sërish kuzhinë italiane, biseda italiane.
“Të pëlqen Tanzania?”, e pyeta Alvaron. Ishte ulur përballë meje.
“Që kur kam ardhur këtu, po fle vetëm dy orë”.
“Pse?!”
“Më lë pa gjumë kënga e hoxhës. Mё hapen sytë qysh në katër të mëngjesit”.
“Harroje hoxhën. Të pëlqen Tanzania?”, kёmbёngula.
“Jo. S’duroj dot myslimanët”.
“Unë jam myslimane”, i thashë.
“Nuk do ta besoja edhe sikur të betoheshe”, tha e më pa i habitur.
“Kjo ndodh sepse s’kam asgjë të përbashkët me imazhin që keni krijuar ju për myslimanët”.
“Ç’ne ti myslimane?!”, kёmbёnguli.
“Është pak e gjatë ta shpjegosh. Duhet të njohësh e të kuptosh historinë e Shqipërisë. Nuk po futem këtu në hollësira për të shpjeguar në jam rastësisht e tillë apo e betuar. Për mua besimet fetare kanë vetëm vlera simbolike. Janё thjesht mitologji”, shpjegova.
“Historinë e Shqipërisë unë nuk e njoh”, tha i prerë, “por më mjafton të njoh botën e sotme për të kuptuar myslimanët. Përveç të tjerash, ata po bëjnë kërdinë sot me hebrenjtë”.
U përpoqa të shpjegoja pikpamjen time se vetëm termi “terrorizëm mysliman” është i ri, por kjo puna e terrorit është e vjetër sa bota. Quaje si të duash: terrorizëm, racizëm, gjenocid, holokaust, kasaphanë njerëzore, kasaphanë kafshërore, kryqëzatë në emër të kryqit, kryqëzatë në emër të gjysmëhënës. “Bibla apo Kurani janë justifikime”, i thashë. “Arsyeja e vërtetë është natyra njerëzore. Ne pjellim luftё. E keqja e madhe qё iu bё hebrenjve nё Luftёn e Dytё Botёrore na zhveshi nga çdo ndjenjё njerёzore. Ne, atёherё, prekёm fundin, llumin. Sot e kёsaj dite, kthehemi pas nё kohё, bёjmё krahasime me holokaustin dhe heshtim se e keqja e sotme na duket pak mё e vogёl. Kjo do tё thotё qё s’kemi nxjerrё pёrfundimet e duhura. E djeshmia nuk duhet tё na bёjё tё harrojmё tё keqen e sotme, qё ёshtё po aq e madhe dhe vazhdon tё bёjё kёrdinё.”. Doja t’i bëja të qartë se ka njerëz e popuj të tjerë qё po vuajnё sot, si hebrenjtë dikur. Ndoshta vuajtja e të tjerëve do ta ngushëllonte ndopak. Por ai nuk më la të mbaroja. Më ndërpreu.
“Vërtet?! Ashtu të duket ty?!”. E pashë që filloi të shqetësohej, por unë nuk u alarmova. Doja ta bëja që të fliste.
“Po”, i thashë. “A nuk janë po aq të mëdha vuajtjet e afrikanëve?! A nuk janё po kaq tё llahtarshme diktaturat komuniste me vrasje të heshtura masive e me përdhunime karakteresh?! Këto gjëra na kanë mbetur të ngulitura. A s’të duket kjo një sfilitje e përjetshme?! Po masakrat me kosovarët, boshnjakët apo të gjithë ata që nëpër botë vazhdojnë të keqtrajtohen e të vriten për deliret e të tjerëve?! Njerëzit vazhdojnë të paguajnë për një arsye të thjeshtë: pse janë lindur ndryshe nga persekutorët e tyre”.
Kisha shkelur në njё tast të gabuar. Fytyra e tij e verdhë filloi të skuqej, t ensioni iu kthye dukshёm në tension tё lartё.
“Ti krahason humbjen e gjashtë milionë hebrenjve me humbjen e kosovarëve?! Kosovarët as të tërë s’bëjnë gjashtë milionë!”. Po ulëriste. Po dridhej.
“Vuajtja nuk matet me kufoma.”, i thashë e qetë. “Vuajtja matet me dhembje. Ndoshta kosovarët nuk krahasohen në numër me hebrenjtë, por krahasohen në vuajtje”.
“Mjaft! Mjaft!”, më ulëriti në fytyrë. “Ti nuk e ke idenë se ç’kemi hequr ne! Shkurt me mua për këto punë! As që krahasohet humbja e kosovarëve me atë të hebrenjve! Falenderoni Zotin që erdhëm në kohë ne italianët me të tjerë se përndryshe…!”.
Nuk po e zinte vendi. Lëvizte i alarmuar në karrige e hidhte e priste pecetën e bukës nga njëra dorë në tjetrën. Po e mbulonin djersët. Xhaketa e tij me mëngë të gjata po më zinte edhe mua frymën. Kështu vishej Alvaroja, me këmishë me mëngë të gjata, me xhaketë me mëngë të gjata, në pikun e diellit. Në pikun e diellit afrikan.
Të tjerët, në tryezë, u alarmuan e u vunë në lëvizje për të të paqtuar situatën. Vura re shkelje të fshehta sysh. Po kërkohej me ngulm një arsye për të vazhduar darkën të qetë.
“Më duket se më keqkuptove”, i thashë pas pak si për të qetësuar ujrat. “Po diskutoja, nuk po zihesha”.
“E lëmë me kaq”, tha shkurt.
“E lëmë”, i thashë.
Pas pak filluan sërish bisedat për motin, Afrikën, kuzhinën, horoskopin.
“Vapë këtu në Afrikë”, ktheu bisedë P.-ja.
“Po, vapë…diell….mushkonja…afrikanët dembelë që të ngrenë nervat”, ia priti F.-ja. E ia këputi një të qeshure të stisur e po kërkonte vёshtrimin e të tjerëve.
“Nga ligjet s’marrin erë fare”, e pasoi Alvaroja. “Ne kemi dy mijë vjet që zbatojmë ligje, ndërsa afrikanët vazhdojnë të njohin vetëm bakshishin. Është e kotë e gjithë kjo luftë që bëjmë. Ne vijmë këtu për t’i mësuar, por këta as që duan t’ia dinë”.
Nga zëri m’u duk se inati i mëparshëm ishte bastarduar brenda tij.
Dukej që të gjithë mezi po prisnin të merrte fund darka edhe pse biseda vazhdote mbas gjase e qetë. Pas shumë çastesh e hezitimesh, unë mendova se një pyetje horoskopike do më bënte sërish njerëzore e të pranueshme në sytë e tyre.
“Kur e ke datëlindjen ti Alvaro?”, e pyeta.
“Në 30 Prill”, tha. “Ditën kur ka vdekur Hitleri”.
“Shumë mirë. Atëherë e paske më të lehtë ta mbash mend”, i thashë unë dhe vura buzën në gaz.
Duhet të hiqja dorë përfundimisht nga ai. Buzëqeshjet e lehtësuara të të tjerëve më siguruan se kjo do të ishte gjëja më e mirë që mund të bëja. Dhe unë u tërhoqa. E kuptova më në fund. Për mua, ai do të mbetej njeriu më i trishtuar në botë, pa asnjë shkak mirëfilli. Ai i kishte injektuar vetes sëmundjen e mërzisë dhe pa e kuptuar ishte bërë njeriu më i mërzitshëm që kisha njohur ndonjëherë. E imagjinoja Alvaron duke ngarë porchin e tij me ndenjëse prej lëkureje, pa i qeshur buza kurrë.
“Nesër do të ikim qysh herët në mëngjes”, i thashë F.-së nën zë.
Doja të ikja nga sytë këmbët nga ai vend, nga Alvaroja, nga të tjerët. Po më merrej fryma. Pishina po më dukej e ngushtë si një vaskë. Doja të kthehesha në shtëpinë time, andej diku nga periferitë e Dar-es-Salaamit, ku fqinjët e mi afrikanë, të lumtur, të zbathur e të veshur si mos më keq, qeshnin me të madhe kur gjeli këndonte me sa kishte në kokë. Dhe gjeli këndonte me sa kishte në kokë mu te dritarja ime. Që në pikë të mëngjesit. Ata e dinin që unë ngrihesha copë-copë e me gjumë të prishur nga gjeli i tyre. Atëherë mundoheshin të më argëtonin. Më thoshin se në Afrikë edhe gjeli vdes nga qejfi për të thënë “shkamoo”* çdo pesë minuta. Por unë ende s’isha mësuar me këngën e gjelit që vazhdonte të më bezdiste, ashtu siç bezdiste Alvaron kënga e hoxhës.
****
shkamoo– përshëndetje (në kiswahili)
mzungu, nakupenda sana– sa shumë më pëlqen moj bardhoshe!
Komentet