VOAL

VOAL

Copyright © 2022

VOAL

SI NJË VËLLA I MADH (ABI) – Nga GËZIM TAHIRI

May 24, 2015

Në mediat vendase dhe turke ka marrë një vend të veçantë vizita e presidentit Erdogan në Tiranë dhe debatet mbi deklaratat e tij gjatë takimeve me autoritetet vendase.
Parë nga një sy i ftohtë, vizita e tij ishte një demonstrim autoritar i liderit turk, ku pas kësaj çdokush nxitoi të jepte mesazhin që “ne nuk jemi shtet vasal, nuk mundet të na japë kush urdhra si të jemi ‘bec’ i këtij lideri dhe, aq më tepër, nuk do i bindemi lehtas për çdo direktivë të lëshuar në lidhje me linjën e tij armike, paralelen Gulen.”
Por, e kush njeh nga afër dhe e vlerëson Erdoganin, e kupton shumë mirë që, ai nuk përdor kurrë doreza diplomatike kur i duhet të bëj “Abin”, Vëllain e Madh, apo kur duhet të flasë si brenda familjes së tij. Shpërthime të tilla si: ‘One Minute… në Davos’, ‘Kosova është Turqi dhe Turqia është Kosovë’ apo dhe deklarime të zjarrta të cilat kanë ngjallur reaksion jo pak tek aleancat e mëdha, i veshin zotit Erdogan kostumin e një politikani Dorbra, të atij që flet troç e pa manovra dhe nuk tenton as të japë shpjegime për ato që thotë. Ky nuk është urdhër, as direktivë, as demonstrim ndaj një shteti vasal. Në gjuhën ballkanase kjo është fjalë e thënë nga Vëllai i Madh, nga Abi, ku e gjithë familja duhet ta ketë parasysh, në të kundërt, po veprohet kundër interesit familjar!
Abi është i sertë, por Abi ngriti ndër 10 vendet më të zhvilluara, ekonominë turke, gjatë dekadës së fundit të qeverisjes së tij.
Abi është autoritar, por sheshoi çdo konflikt rreth shtetit të tij që gjakoste kufijtë apo vriste çdo vit mijëra fëmijë dhe të rinj kurdë. Sheshoi problemin me Qipron, zbuti ndjeshëm sanksionet ndaj Iranit dhe u distancua ndaj çdo terrorizmi shtetëror apo vullnetar që i vinte qark kullës së tij.
Pra, a është Abi i ashpër?
Abi po ngre perandorinë financiare më të qëndrueshme në Lindjen e Mesme, ku interesa financiare arabe, ruse, kazake, azere, europiane dhe kineze po alokohen në Stamboll, për ta kthyer atë në një mini-Manhatan. A është atëherë Abi i ashpër me kapitalin?
Abi po u jep impuls megaprojekteve vendase, si: trenat dhe autostradat nën Bosfor, aeroportit më të madh në Europë, projektit të shekullit për hapjen e një ngushtice të re nga deti i Zi për në Marmara, përgjatë së cilës do marrë shtrirje të re Stambolli etj. A është Abi mbyllës i vizioneve?
Abi as që e ka fshehur kurrë që po ta shposh në damar i del gjak myslimani, është i lidhur denjësisht dhe plotësisht me fenë e tij dhe nuk i përket asnjë sekti të fshehtë o të kamufluar, por është i drejtpërdrejtë dhe në besimin e tij. Ai synon edhe përhapjen e këtij besimi tek ata që i konsideron historikisht dhe gjeografikisht vëllezër! Por këtë nuk e tenton me krahëmarrje!
Presidenti Erdogan, Abi, Vëllai i Madh, po shpreh edhe haptazi shqetësimin e tij për një lëvizje; lëvizje e cila, e përdori Abin apo u përdor nga ai, do jetë historia ajo që do e gjykojë këtë. Ajo lëvizje, për të cilën ai flet sot qartë e hapur, funksionon në formën e një tarikati, nën një skemë ‘Ponzi’, me kapitale dhe influencë në botën islame e joislame, me ndërthurje të hallkave ekonomike dhe politike ku njëra dorë lan tjetrën, me shtylla aktiviteti të sajat, të njohura ndërkom-bëtarisht, si:
1- shkollimi
2- shëndetësia
3- kreditim dhe lobing biznesesh brenda sektit.
Biznesmenët brenda kësaj skeme nuk janë aty sepse ishin më të aftët apo më aktivët në bizneset e tyre, ata janë tenderfituesit apo pjesë e piramidave miliardere sepse morën një bekim nëpër mbledhje tarikati, të cilët nesër të zgjojnë Ceo dhe një ditë të bukur të zhveshin dhe të çojnë prapë aty ku ishe. Ceo i vërtetë është një gjysh që jeton në konvikt kalamajsh!
Miliona djem dhe vajza të reja e gjejnë veten një ditë brenda këtij sekti, me qendër në Pensilvania (jo në Mekë), që jo rastësisht brenda një kohe tepër të shkurtër u bënë mësuesit më të mirë, prokurorët më të mirë, policët më të mirë, si dhe inskenuesit dhe përgjuesit më të mirë të Erdoganit, gjersa erdhi dita t’i thonë: Kapiten, zbrit ose do të të zbresim ne! Dhe e gjitha kjo, nën mustaqet e Abit!
Abi thotë që, kjo makinë është prodhuar që në konstruksion me përgjues që dëgjoheshin në Pensilvania…
Abi thotë që, transmisionet e kësaj makine punojnë për llogari të spekullantëve dhe jo të Turqisë…
Abi thotë që, kjo makinë desh e hodhi pikërisht në momentin kur kishte marrë shpejtësinë më të madhe vendi i tij dhe kjo nuk u interesonte shumë shteteve që ishin në krizë…
Abi thotë që, do ndërroj makinë, do ndërroj vaj, do ndërhyj në qelizën më të vogël ku ka pasur efekt kjo makineri…
Abi thotë, mos furnizoni më këtë makinë me fëmijë, të rinj, djem e vajza që do t’jua përdorin nesër kundër vetes dhe Abit…
I mirë apo i keq, me apo pa të drejtë, autoritar apo arbitrar, unë Abit i besoj, për sa kohë që atë kullë, Turqi, e ngriti shumë më shumë kate më lart se ç’e mori kur të tjerëve po i hyn kulla nën ujë.
Abi nuk është më një “easy partner”, që ta ulësh dhe ta ngresh nga tavolina sa herë t’u dojë qejfi aleancave. E vetmja mënyrë që mund të përdornin aleancat për ta diktuar Abin, ishte ky sekt, por këtë ai po e çmonton!
Dhe kur të del zot, Abi e trash zërin, siç bën në familje një Vëlla i Madh, e nuk spërdridhet, nuk hamendëson, nuk i bie nga larg. Ai flet troç!
Ndaj, unë i besoj Abit!

  • twitter
  • facebook
  • linkedin
Fjalë kyçe:

Komentet

Lajme të ngjashëm

Incidenti i panjohur i George W. Bush nga Lufta e Dytë Botërore, si i shpëtoi kanibalëve

Deklarata e presidentit amerikan, Joe Biden, për xhaxhain e tij Ambrose J. Finnegan, një hero i Luftës së Dytë Botërore, i cili u qëllua në një zonë për të cilën ai tha se “dihej se kishte kanibalë”, shkaktoi diskutime.

Por Joe Biden mund të mos ketë bërë një gabim duke nënkuptuar se xhaxhai i tij nuk u gjet kurrë sepse ai ra viktimë e kanibalëve. Në fund të fundit, në vitin 2003, bota mësoi për një incident të ngjashëm, të tmerrshëm në Luftën e Dytë Botërore, ku përfshihej një president i mëvonshëm i SHBA, i cili do të ishte i vetmi nga shokët e tij që nuk do të hante (!) kundërshtarët e tij.

Arsyeja e incidentit të njohur si ” Incidenti Chichijima”

Kjo ndodhi në mëngjesin e 2 shtatorit 1944, kur nëntë avionë amerikanë që bombarduan bazën japoneze në ishullin Chichijima, 1000 kilometra larg Tokios, u rrëzuan. Tetë prej tyre u kapën, u torturuan, u ekzekutuan dhe u hëngrën – pasi ishin gatuar – nga garnizoni japonez i ishullit. I nënti, i cili u shpëtua pas luftimeve të ashpra, do të bëhej më vonë presidenti i 41-të i Shteteve të Bashkuara. Ai quhej George Bush Sr.…

“Ne po vdisnim nga uria”

Në agim të asaj dite, bombarduesit u ngritën për të shkatërruar bazën e vogël, por të rëndësishme të radios në Chichijima, ndërsa luftimet në Iwo Jima ishin ndezur. Në mesin e pilotëve ishte piloti më i ri në SHBA në atë kohë. 20-vjeçari Xhorxh Bush ishte regjistruar në moshën 17-vjeçare, menjëherë pas katastrofës në Pearl Harbor.

Mbi Chichijima, bombarduesit lëshuan një ferr zjarri, por morën të njëjtën gjë. Avioni i Bushit mund të ketë bombarduar kullën e komunikimit, por është goditur nga zjarri kundërajror dhe ka shpërthyer në flakë. Bush mendoi se do të ishte katastrofike të përplasej me Chichijima dhe e çoi atë sa më larg në det të hapur, në mënyrë që të përplasej në det dhe të mos kapej. Dhe atje, sigurisht, anijet patrulluese japoneze mblodhën ekuipazhet amerikane.

Bush ishte i vetmi që nuk u kap dhe notoi në një trap të avionit që ishte fundosur që atëherë. Për pjesën tjetër i priste një fat i tmerrshëm. Një radioman u detyrua të gërmonte varrin e tij, i lidhën sytë dhe iu pre koka me shpatë. Në vend të kësaj, ata e goditën me thikë për vdekje. Një tjetër u rrah me shkopinj derisa dha frymën e fundit, një tjetër u shpua me shkopinj bambuje. Por tmerri ende nuk kishte filluar…

Gjenerali japonez Yoshio Tachibana mendoi se torturat e vuajtura nga ushtarët amerikanë nuk ishin të mjaftueshme. Ai urdhëroi që një prej tyre të gërmohej dhe të përdoret si mish. Në gjendjen e tij të dehur, ai këmbënguli që ushtarët e tij të provonin se kishin “frymë luftarake të mjaftueshme për të ngrënë mish njeriu”. Dhe kështu ndodhi.

Kirurgët e bazës hoqën mëlçinë dhe muskujt gluteal të ushtarëve dhe ua dhanë kuzhinierëve. Ata, nga ana tjetër, ua shërbyen oficerëve japonezë në pjata me salcë soje, salcë të nxehtë dhe perime. Admirali Kinizo Mori do të dëshmonte më vonë se hëngri mëlçinë e njërit prej ushtarëve amerikanë me shkopinj bambuje dhe salcë soje, duke shtuar se ishte… “i shijshëm” dhe se mendonin se do të ishte “i mirë për stomakun tonë”. Majori Sweo Matoba, i cili ishte ndër oficerët e lartë që kanibalizuan ushtarët amerikanë, më vonë mbrojti veprimet e tyre, duke argumentuar se ata ishin të zemëruar dhe të uritur – pasi furnizimet kishin mbaruar dhe ata ishin duke u rrethuar shumë nga SHBA.

“Këto incidente,” dëshmoi ai, “ndodhën kur Japonia po përjetonte një disfatë pas tjetrës. Stafi ishte i zemëruar, i dëshpëruar dhe vlonte nga inati i pakontrollueshëm. Ne ishim të uritur. Nuk e di se çfarë ndodhi më pas, por ne nuk ishim kanibalë”.

Bushi dhe ankthet

Xhorxh Bush, ndërkohë luftonte për jetën në mes të detit. Kur avioni u rrëzua, ai kishte thënë: “Mendova se kisha mbaruar”. Megjithatë, anijet japoneze që e rrethonin nuk arritën ta kapnin ndërsa avionët amerikanë i sulmuan dhe i shtynë ato.

“Po qaja, po hidhesha dhe po notoja si i çmendur”, kujton Bush. “Unë mund të kisha fituar Olimpiadën atë ditë ashtu siç po përpiqesha të arratisesha.” Pikërisht pranë tij u shfaq nëndetësja amerikane Finback dhe Bush mendoi se kishte halucinacione. Aty kamera ka kapur një moment historik, atë të shpëtimit të njeriut që disa vite më vonë do të bëhej presidenti i 41-të i SHBA-së.

Shpëtimi i Xhorxh W. Bushit

Në vitet që pasuan, Ushtria Amerikane e ka vulosur çështjen si top sekret, pasi besohej se trauma që do të shkaktonte familjet e të vdekurve të mësonin se njerëzit e tyre ishin ngrënë nga armiqtë e tyre nuk do të ishte e menaxhueshme. As vetë Bushi, i cili ishte torturuar nga pendimi (ai tha se pyeste veten “pse unë? Pse jam i bekuari? Pse jam unë i gjalli?”) nuk e dinte se çfarë kishte ndodhur në ishull ndërsa ai po luftonte për jetën e tij. Dhe oficerët japonezë që kryen kanibalizëm u ndëshkuan vetëm me dënimin që të mos varroseshin kurrë me nderime ushtarake, pasi kanibalizmi nuk ishte në listën e krimeve të luftës.

Historia u bë e njohur kur shkrimtari amerikan James Bradley e nxori në dritë në vitin 2003 me botimin e librit të tij “Flyboys: A True Story of Courage”. I kujtohet se i ka rrëfyer Bushit dhe ai dëgjon në heshtje, me një vështrim të humbur, duke tundur kokën nga ajo që fati i kishte shkruar të (mos) kalonte atë ditë, 74 vjet para vdekjes së tij. Pak më vonë do të bëheshin të njohur edhe emrat e amerikanëve të tjerë që nuk u larguan kurrë nga Chichijima…

(BalkanWeb)

Serbët “jobesnikë” nga Kosova që “shkelin” rendin kushtetues të Serbisë

Sandra Cvetkoviq

Përderisa përfaqësuesit e Listës Serbe gëzojnë mbështetjen e Beogradit për të marrë pjesë në institucionet e Kosovës, madje edhe kur betohen në Kushtetutën e Kosovës, anëtarët e tjerë të komunitetit serb të Kosovës ndalohen, arrestohen ose merren në pyetje, nën dyshimin se kanë shkelur rendin kushtetues të Serbisë.

Një nga rastet e fundit kur serbët nga Kosova u ndaluan në Serbi ka ndodhur më 17 prill, kur së paku për pesë pjesëtarë të Policisë së Kosovës të nacionalitetit serb janë kryer “verifikimet për sigurinë e Republikës së Serbisë”.

Madje, zëvendësdrejtorit të përgjithshëm të Policisë së Kosovës, Dejan Jankoviq, i është shqiptuar masa e ndalimit për 48 orë. Megjithatë, ai është liruar mbrëmjen e 18 prillit.

Autoritetet e Kosovës njoftuan se serbët e ndaluar nga Kosova akuzohen për “shkelje të rendit kushtetues të Serbisë”.

Avokati nga Beogradi, Bozho Prelleviq, tha për Radion Evropa e Lirë (REL) se të gjithë ata serbë nga Kosova, që nuk ndjekin politikat e Partisë Progresive Serbe në pushtet, mund të akuzohen për shkelje të rendit kushtetues të Serbisë.

“Ndërkaq, nuk do të përgjigjet askush që ndjek politikën partiake, pavarësisht se ajo politikë partiake është thellësisht antikushtetuese, e paligjshme e kështu me radhë”, thekson ai.

Edhe politikania serbe nga Kosova, Rada Trajkoviq, e cila jeton në Beograd, konsideron se autoritetet serbe “po ushtrojnë represion” mbi të gjithë serbët e Kosovës që nuk janë “besnikë” ndaj presidentit të Serbisë, Aleksandar Vuçiq.

“Të gjithë ata që nuk janë besnikë ndaj Vuçiqit dhe kanë komunikim me institucionet e Kosovës, janë në listën e zezë në Serbi”, thotë Trajkoviq.

Vuçiq është një nga themeluesit e Partisë Progresive Serbe në Beograd si dhe i Listës Serbe në Kosovë.

Kjo parti – më e madhe e serbëve në Kosovë – është e vetmja që ka mbështetjen e Beogradit zyrtar për veprimin dhe pjesëmarrjen e saj në institucionet e Kosovës.

A e shkel Lista Serbe rendin kushtetues të Serbisë?

Që nga themelimi i saj në vitin 2013, Lista Serbe ka fituar në të gjitha zgjedhjet lokale dhe qendrore në Kosovë.

Deri në nëntor të vitit 2022, kur mori vendimin për t’u larguar nga institucionet e Kosovës, Lista Serbe udhëhoqi të dhjetë komunat me shumicë serbe, kishte dhjetë deputetë në Kuvendin e Kosovës, si dhe pozita ministrore në Qeveri.

Aktualisht, kjo parti ka pushtetin në gjashtë komuna me shumicë serbe në jug të lumit Ibër dhe ka nëntë deputetë në Kuvend, sepse pas dorëheqjeve, morën sërish mandatet e tyre që të mos shkojnë në duart e partive të tjera politike.

Sipas Kushtetutës së Kosovës, serbët kanë dhjetë vende të garantuara në Kuvend.

Mirëpo, për të marrë mandatet e tyre, fillimisht duhet të bëjnë betimin, në të cilin ndër të tjera shkruhet “se do të mbrojnë Kushtetutën dhe ligjet e Republikës së Kosovës, si dhe do ta mbrojnë integritetin territorial”.

Çfarë shkruhet në betimin, të cilin deputetët e Listës Serbe e kanë bërë që nga viti 2013?

“Unë, deputet i Kuvendit të Republikës së Kosovës, betohem se me nder e me përkushtim do ta kryej detyrën time dhe do ta përfaqësoj me dinjitet popullin, do të punoj në interes të Kosovës dhe të gjithë shtetasve të saj, do të angazhohem për mbrojtjen dhe për respektimin e kushtetutshmërisë dhe të ligjshmërisë, për mbrojtjen e sovranitetit, tërësisë territoriale dhe të integritetit institucional të Kosovës, për garantimin e lirive dhe të drejtave të njeriut, në përputhje me ligjet e vendit. Betohem!”.

Dhënia e betimit të tillë është në kundërshtim me Kushtetutën e Serbisë, e cila e konsideron Kosovën si krahinë autonome dhe pjesë përbërëse të Serbisë.
Kosova shpalli pavarësinë e saj në vitin 2008, të cilën Serbia nuk e njeh.

Mirëpo, në bazë të marrëveshjes së arritur në kuadër të dialogut për normalizim, i cili zhvillohet me ndërmjetësimin e Bashkimit Evropian, Serbia ka pranuar dokumentet e Kosovës, diplomat, targat, simbolet shtetërore e të ngjashme.

Betimi i deputetëve të rinj serbë në Kuvendin e Kosovës, 17 nëntor 2022.

Betimi i deputetëve të rinj serbë në Kuvendin e Kosovës, 17 nëntor 2022.

A po e shkelin Kushtetutën e tyre autoritetet në Serbi?

Avokati nga Beogradi, Bozho Prelleviq, shpjegon se, sipas Kodit Penal të Serbisë, individët që janë në pushtet, kanë cenuar integritetin territorial dhe sovranitetin e Serbisë.

“Ata jo vetëm që morën pjesë në nënshkrimin e marrëveshjes (si pjesë e dialogut), në dorëzimin e sistemeve të mëdha ekonomike shtetit të Kosovës, i cili sipas Kushtetutës është pjesë e Serbisë, por edhe Lista Serbe – e cila, sipas mendimit tim, është një grup kriminal – është betuar në Kushtetutën e vendit që është krijuar brenda kufirit të Serbisë. Për këtë (betimin në Kushtetutën e Kosovës) kanë pasur pëlqimin e presidentit (Aleksandar Vuçiq) dhe Qeverisë së Serbisë”, thotë ai.

Në anën tjetër, politikania Rada Trajkoviq thekson se Marrëveshja dhe dialogu i Brukselit kishte për qëllim arritjen e paqes dhe normalizimin e marrëdhënieve, por pushteti aktual në Serbi vazhdimisht po e shkel këtë.

“Ajo që kemi parë tani, me qytetarët e nacionalitetit shqiptar, është se në vend të një projekti të pajtimit – të cilin të gjithë e kemi pritur me padurim në aspektin e lëvizjes së lirë – tani kemi një demonstrim të një projekti hakmarrjeje”, thotë ajo.

Më 17 prill, autoritetet e Kosovës njoftuan se qindra shqiptarë nga Kosova janë ndaluar në Serbi për t’u marrë në pyetje ose për t’u ndaluar pa asnjë shpjegim, gjë që Ministria e Punëve të Brendshme të Serbisë e ka mohuar.

Pse ndalohen apo arrestohen serbët nga Kosova?

Më 14 prill, presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq, tha se kushdo që shkel rendin kushtetues të vendit do të “ndiqet, arrestohet dhe procedohet”.

Deklarata e tillë erdhi si kundërpërgjigje ndaj arrestimit të Sreqko Sofronijeviqit në Kosovë, i cili u arrestua më 13 prill, nën dyshimin për shkelje të rendit kushtetues të Kosovës në protestat në Zveçan dhe Mitrovicën e Veriut në vitin 2021, gjatë një aksioni kundër kontrabandës me mallra.

Avokati Preleviq beson se ndalimi i serbëve për shkelje të rendit kushtetues të Serbisë është një “përpjekje për disiplinim”.

“Tani çështja është se sa ata mund të disiplinohen. Nuk ka njeri që njoh që nuk mendon se janë tradhtuar dhe shitur. Por, ata votuan për të, për atë Listë Serbe, kështu që në thelb ata morën atë që votuan”, thotë ai.

Ai shton se “tani mund ta shihni pse u vra Oliver Ivanoviq”, një politikan opozitar serb nga veriu i Kosovës.

“Ai u vra vetëm pse devijoi nga politika zyrtare (e Beogradit). Largimi nga politika zyrtare ia ulë kredibilitetin presidentit të Serbisë në negociata (me Kosovën). Në këtë mënyrë ai ruan monopolin e negociatave, por sipas bindjes time të thellë, edhe monopolin e përgjegjësisë për vendimet që janë marrë”, vlerëson Preleviq.

Ivanoviq u vra në janar të vitit 2018, por vrasësi apo organizatori nuk janë gjetur, ndonëse hetimet janë duke u zhvilluar si në Kosovë ashtu edhe në Serbi.

“Ndalimi dhe marrja në pyetje e serbëve është formë e poshtërimit”

Rada Trajkoviq u ndalua dhe u mor në pyetje disa herë. Sipas saj, në dhjetor të vitit 2023, ajo është mbajtur në vendkalimin kufitar në Merdarë për më shumë se 20 orë, pa ujë, ushqim dhe medikamente të nevojshme.

Në një prononcim për REL-in, Trajkoviq thekson se sjellja e tillë e autoriteteve serbe është “dëshirë për t’ju poshtëruar”.

“Kjo është situata kur kurrë nuk e dini se a do të arrini atje për ku jeni nisur. Ky është realiteti në të cilin jetojmë. Unë jetoj në një realitet të ashpër”, thotë ajo dhe shpjegon se kushdo që ka kontakt me të i vuan pasojat.

“Ky është terror i tillë, sa që është i pabesueshëm. Fëmijët e mi përjetojnë të njëjtën gjë kur udhëtojnë. Ua marrin dokumentet personale, nuk i lënë të lëvizin”, shton ajo.

Rastet e mëparshme të arrestimit të serbëve për shkelje të rendit kushtetues të Serbisë

Në prill të vitit 2023, autoritetet serbe arrestuan katër serbë nga veriu i Kosovës, të cilët akuzoheshin se ishin pjesë e një “grupi të organizuar kriminal, qëllimi i të cilit ishte ndryshimi i dhunshëm i qeverisë, gjegjësisht përmbysja e rendit kushtetues të Republikës së Serbisë në veri të Kosovës”.

Njëri prej tyre ishte Dragan Nikoliq nga Leposaviqi, gruaja e të cilit, Ivana, i tha REL-it asokohe se bëhej fjalë për “persekutim dhe frikësim”.

Nikoliq ka qenë pjesëtar i Policisë së Kosovës, por ka dhënë dorëheqje në vitin 2022, me kërkesë të Listës Serbe për të dhënë dorëheqje nga institucionet e Kosovës, për shkak të vendimit të Qeverisë së Kosovës për të kryer procesin e riregjistrimit nga targat serbe në targa RKS (Republika e Kosovës). Pasi e kishte riregjistruar veturën me targa RKS, atij iu dogj shtëpia.

Si motiv për “sulmin ndaj familjes së saj”, Ivana Nikoliq përmendi përfshirjen e saj politike në Partinë Serbe të Kosovës (PKS).

Avokati Ivan Niniq, i cili mbrojti Dragan Nikoliqin, i tha Radios Evropa e Lirë se bëhej fjalë për një proces të montuar.

Dënimi me burgim në Serbi, për krimet për të cilat u akuzuan Nikoliq dhe tre serbë të tjerë, është dhjetë vjet.

Megjithatë, ata u liruan për mungesë provash. Radio Evropa e Lirë

Përgatiti: Bekim Bislimi

Media kombëtare shqiptare ka vdekur: rrofshin mediat sociale si zë popullor – Nga Ndriçim Kulla

Diktaturat dhe rregjimet zakonisht janë sisteme që veprojnë falë disa rregullave të ngurta e të paracaktuara.

Dhe njëri prej rregullave kryesorë të mbijetesës së tyre është propaganda dhe manipulimi i njerëzve.

Në kohën tonë një gjë e tillë, pavarësisht se duket shumë më e vështirë për t’u realizuar, përsëri ka aktorët dhe metodat e saj specifike.

Aktorët kryesorë janë shtypi dhe mediat, parësisht kombëtare dhe me audiencë të madhe, që duhet të jenë si të sinkronizuara  nga qëndrime të caktuara që përfaqësojnë qëndrimin e përgjithshëm, jo atë të një qosheje (niche),  për cështje me valencë të madhe interesi, në cdo rast kur ato shfaqen.

Jo më kot një problem i tillë është konsideruar nevralgjik për demokracinë. Para  do kohe, kur opozita në Turqi arriti të fitojë bujshëm zgjedhjet, fitorja e saj u vlerësua më shumë sepse u arrit pikërisht ndaj një monopolizimi gati total të mediave nga ana e Erdoganit.

Edhe ndaj kësaj pengese të jashtëzakonshme, ndërgjegjia e popullit të opozitës turke, arriti të ngrihej akoma dhe më lart e ta kapërcejë atë, me vizionin dhe besimin ndaj së ardhmes. Një gjë të tillë ia urojmë edhe popullit të opozitës shqiptare.

Ne kemi një histori të tmerrshme me raportin midis skandaleve të përmasave kombëtare dhe ndërkombëtare, dhe heshtjes absolute të mediave tona kombëtare.

Për një dekadë të tërë skandalet janë fshehur në kohën e tyre reale të ndodhjes.

U mboll një Shqipëri e tërë me drogë, aq sa kundërmonte në cdo cep, dhe përsëri mediat nuk dhanë asnjë sinjal.

Madje as ndërkombëtarët. Vallë nuk kishin as sy e veshë të zakonshëm, e jo më të deontologjisë së profesionit dhe ndërgjegjes kritike profesionale?  As njëra as tjetra.

Profesionalizmi i tyre ka qenë i monopolizuar, i blerë, i deformuar gjer në palcë me heshtje deri ne ostracizëm mafioz.

Atëherë me çfarë sy e faqe kanë vazhduar të hiqen si të drejta, të paanshme, si kombëtare në misionin e tyre? Ku e kanë mërguar turpin dhe neverinë këto media, që vazhduan të mos thonë as edhe një fjalë, edhe më vonë për skandalet e tmerrshme që zbuloheshin, si inceneratorët e famshëm në vite?

Taktika e tyre ndryshon sapo skandaleve u shpërthen era dhe qelbi, dhe nga heshtja kalojnë në dy-standardësi, në manipulim, zvoglim dhe shuarje të dalëngadaltë.

Janë metoda të strukturuara të deontologjisë së lajmit, që jepet shkarazi në një renditje andej nga fundi i edicionit të lajmeve, që nuk analizohet ose përmendet thjesht nëpër emisione fantazmë nga pikëmpaja e thelbit, ku mbizotëron teoria “bëj sa më shumë zhurmë kundra, që të shfokusohet dhe mjegullohet e vërteta”.

Po kështu ka ndodhur edhe për skandalet e zgjedhjeve dhe parave të tërmetit të shpërndara një ditë para tyre, po kështu edhe për një mori  rastesh të përditshëm korrupsioni të zyrtarëve të lartë të administratës, ku cështja shqyrtohet me një lehtësi të tmershme deri në anashkalim.

Eshtë një panoramë ngjashmërie pa dallim të madh problematike  me kohën e Konicës kur ai shprehej me zemërim mbi 100 vjet më pare: “ Në Shqipëri leu një zanat i çuditshëm, më i poshtër se ai i hyzmeqarëve të pendës: zanati i larove të pendës… Shumë njerëzve u ka rënë erë kërmë; dhe nga çdo çip e prej çdo ngjyre, rendin shpirt-skllevër që kanë uri dhe etje për poshtërsi, lënë zanatin e tyre dhe, duke u bashkuar me larot e pendës, bëhen laro të pendës edhe vetë. Në mes të këtyre të rekrutuarve të papritur, ndodhen edhe ca të vetë-thënë “jurist”.

Është provuar kjo metodologji profesionalizmi perverse dhe manipuluese, sidomos në luftën kundër opozitës dhe burgosjen pa fakte dhe prova të liderit të saj  z. Berisha.

Top Chanel është kthyer në një mbështetës sistematik të figurave dhe analistëve që përfaqësojnë qëndrimin me dy standarde dhe hakmarrës të bijve të etërve, duke i dhënë zë dhe figurë segmenteve që zënë një qoshe shumë të vogël të audiencës, duke i amplifikuar dhe duke i shpënë deri në një karrige që s’u takon për një televizion, që në thelb duhet të ketë një audiencë mbarëkombëtare.

Është ky një truk i pështirë dhe i fëlliqur, deri dhe luftë-nxitës, për të mbytur nga njëra anë zërin e arsyes së ftohtë, parimore, të ekuilibruar, të një analisti profesionist nga njëra anë, ashtu siç duhet të jetë, dhe nga ana tjetër, një goditje nën brez për të shtrembëruar, ndikuar, manipuluar dhe kanalizuar keq audiencën në një drejtim që veç në favor të unitetit mbarë-kombëtar nuk është.

Si nuk është kujtuar vallë njëherë kjo media, që roli i saj  kryesor  është përherë kritik ndaj çdo lloj qeverie? Jo, më fal, ishte i tillë kur i sulej me zjarrin dhe tërbimin e të gjitha baterive pushtetit të Sali Berishës.

Ndërsa tani, komandohet si me buton nga pushteti dhe neo-komunizmi ideologjik, për t’iu sulur me çdo masë përsëri Berishës.

Sepse shënjestra e tyre e artë nuk është as demokracia, as Shqipëria, por mos-kthimi në pushtet i Berishës. Aq poshtë ka rënë ky televizion dhe aq larg ka shkuar nga vizioni i themeluesit të saj, sa jo vetëm manipulon lajmet dhe emisionet politike, po arrin të manipulojë njerëzit edhe në emisionet e veta më ikonë e më fitimprurësie, siç është Big Brother.

A e ka menduar ndonjëherë kjo media se sa e urryer është bërë vjet me veprimet e saj, sa arriti të ngjallë me këtë urrejtje edhe revoltën popullore?

Siç duket manipulimi i është kthyer në sistem, dy-standardësia në gjëndje të përhershme, mos-llogaritja e opinionit të përgjithshëm popullor  në vlerë të shtuar.

Që në rastin e vjetshëm, ishin rrjetet sociale ato që i rrezistuan më shumë manipulimeve të Top, duke i cjerrë maskëm hipokrizisë së tij në funksion vetëm të lekut dhe vetvetes politike, pa skrupullin më të vogël professional. Jo më kot një Shqipëri e tërë u ngrit kundër Top, për të shpallur fitues atë që donte ajo, jo atë që donte TOP. Po si ka mundësi që arroganca e një media kombëtare arrin deri aty sa të sfidojë popullin? Sepse është mësuar me politikën, me pushtetin, me paratë dhe fuqinë që ai i gjeneron, dhe kujton se kaq mjafton.  Nuk e llogarit më audiencën mbarëkombëtare, i duket e drejtë ajo qoshe e audiencës së pushtetarëve. Po njëlloj, edhe pse më e moderuar, media tjetër kombëtare e Klan.

Ajo duket sikur nuk censuron, nuk e devijon vëmëndjen dhe audiencën, por e manipulon dhe shfokuson atë nëpërmjet emisioneve maratonë. Që të dy, në dëmin e tyre, janë të parriparueshëm, ku më shumë e ku më pak, për demokracinë.

Atëherë ku është shpëtimi? Le t’u turremi e ti sulmojmë këto media në thelbin e tyre, në mungesën e raport  me skandalet dhe të vërtetën shqiptare. Le t’i mos lëmë bijtë e etërve të puishtojnë edhe njëherë audiencën tonë kombëtare. Le t’ua shkatërrojmë audiencën dhe pushtetin nëpërmjet rrjeteve sociale dhe fuqisë së tyre për të qenë të pakontrolluar nga dora e pushtetit.

Media kombëtare shqiptare ka vdekur tashmë. Le të bërtasim fort: rrofshin media sociale si zëri i vërtetë i popullit, rroftë revolta popullore nëpër këto media, që me siguri një ditë do tua shuajë audiencën dhe do t’i detyrojë media kombëtare t’i  vënë gishtin kokës dhe ti kthehen popullit, kombit, profesionalizmit, në të gjitha dimensionet e jetës kombëtare.

1924- Rose Wilder Lane: “Femrat më të bukura në rruzullin tokësor gjenden në Shqipëri. Duhet të shkoni atje për të parë këto Afërdita…”

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 19 Prill 2024

“Appleton Post Crescent” ka botuar, të hënën e 21 janarit 1924, në faqen n°13, rrëfimin e autores dhe udhëtares amerikane Rose Wilder Lane asokohe për gratë shqiptare, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet blogut të tij “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar:

Femrat më të bukura gjenden në Shqipëri

Rose Wilder Lane thotë se bukuria atje është e pakrahasueshme me diku tjetër

Nju Jork — Shqipëria, ky shtet i vogël ballkanik i rrënjosur pas maleve dhe që zë një hapësirë modeste në hartën botërore, strehon gratë më të bukura në rruzullin tokësor, sipas autores dhe udhëtares Rose Wilder Lane, e cila i ka studiuar ato për tre vjet.

Këtu është përshkrimi i znj. Lane për to :

“Flokë gështenjë, sy ngjyrë lajthi ose blu, gishta të hollë, thonj në formë bajamesh, kyçe delikate të duarve, kyçe të holla të këmbëve dhe një pamje mbretërore.”

Kjo me siguri duhet të zgjojë interesin e skulptorëve, prodhuesve të revistave për vajza të bukura dhe njohësve të feminitetit.

“Bukuria e tyre ndoshta është për shkak të jetës së tyre në natyrë,” përpiqet të shpjegojë znj. Lane. “Ato ngjiten maleve me djep në shpinë, mbajnë barrë të rënda mbi kokë dhe punojnë shumë.”

Por është thuajse e nevojshme të bësh udhëtimin në Shqipëri për të parë këto Afërdita, sepse gruaja shqiptare nuk është udhëtare dhe nuk martohet jashtë racës së saj. Shqiptari pavarësisht se ku shkon, ai kthehet në vendlindje për gruan e tij.

Shfaqje progresi

Gratë shqiptare kanë dhënë disa nga kontributet e fundit në përparimin e vendit të tyre, shton znj. Lane. Ato ishin të dobishme në nxitjen e revolucionit që rezultoi në të drejtën e përdorimit të alfabetit latin në shkolla. Deri në vitin 1919 turqit nuk lejuan asnjë shkollë në këtë vend, por sot znj. Kristo Dako dhe znj. Qiriazi, dy feministe të zjarrta, kanë organizuar një shkollë të madhe dhe të lulëzuar vajzash në Korçë.

Një tjetër shqiptare, e shkolluar në Amerikë, organizoi një klasë për kujdesin e fëmijëve që mblidhet çdo mëngjes. Ajo prezantoi metodat amerikane të higjienës në këtë vend të largët.

“Jo vetëm që gratë shqiptare janë të etura për të mësuar mënyra të reja dhe më të mira të jetesës, por edhe burrat i miratojnë ato,” përfundon znj. Lane. “Nëse kanë mundësinë të shërohen nga tmerret e luftërave dhe shtypjeve që kanë pësuar, gratë shqiptare do të marrin njohjen dhe admirimin që u takon”.

Znj. Lane e admiron aq shumë inteligjencën, nderin dhe miqësinë e shqiptarëve, saqë synon të kthehet në atë vend dhe ta bëjë shtëpinë e saj.

Dorothy Dawson kërkoi të divorcohej mbasi që zbuloj se burri i saj 84 vjeçar nuk ishte shurdh

Dorothy Dawson kërkoi të divorcohej mbasi që zbuloj se burri i saj 84 vjeçar nuk ishte shurdh por, për vite të tëra kishte bërë sikur nuk e dëgjonte. Për gati 10 vjet Berry, i shoqi, nuk hapi gojën të thoshte një fjalë. Për të komunikuar me të Dorothy-s iu deshen dy vjet të mësonte gjuhen e shënjave. Ku më në fund mberriti ta zotronte këtë menyre komunikimi Berry i beri të kuptoj se kishte probleme me shikimin e nuk mberrinte të lexonte shenjat e saj. (Marrë nga faqja e Leon Mirakajt në fb)

Sali Çekaj, aktivist dhe ushtarak, Hero i Kosovës, shqiptar nga Kosova- Nga SAIM TAHIRAJ, Zvicër

Sali Çekaj lindi më 22 qershor 1956 Broliq-Pejë 19 prill 1999 Koshare – aktivist dhe ushtarak, Hero i Kosovës, shqiptar nga Kosova.
Te flasësh për figurën e Sali Qekut është një nder i madhe, por është edhe një përgjegjësi e madhe, sepse kemi te bëjmë me një nder figurat me te mëdha te kombit në historinë me te re te Kosovës.
Aj ishte një figurë poliedrike, shume dimensionale e cila ngërthen në vete te gjitha ato veti që rralle here në histori mund te i gjeje te kompletuar te një personalitet udheqes te cilin e bëjnë te pranueshëm për te gjitha shtresat e shoqërisë. Te Sali Qeku gjeje vetit e burrërisë tipike shqiptare, trimerin, bujarin, besnikërinë, dashurin ndaj familejes dhe shokëve. Te Sali Qeku gjeje juristin, politikanin, oficerin, guerilin dhe intelektualin e madh i cili diti në mënyrën me unikate që te gjitha te i fus në shërbim te çështjes madhore kombëtare. Figura e ti ka nevoje për një studim te mirëfillte shkencore adekuat, e cila do ta zbërthej nga tere kompleksiviteti i saje dhe te dali në pah e gjithë e verteta te cilën e ka mboluar pluheri i harresës nga injoranca e elitës totalitare bolshevike. E tera kjo behet me te vetmin qëllim që te i vazhdohet jeta gënjeshtrës se madhe historike, e cila u ndertue nga hajnat e historisë mbi te cilën ndërtuan karrierën e tyre politike dhe sote qëndrojnë në majat e pushtetit në Kosove.
Aktivitetin patriotik Sali Qeku e filloj me 1981 ku demonstratat masive gjithëpopullore e gjejnë në mesin e tyre. Ndryshimet e mëdha politike te viteve te 1990 e gjejnë në krye te udhëheqjes politike në komunën e Deçanit. Aj vihet në balle tete gjitha kërkesave gjithpopullore te kohës, sichishin protestat tubimet dhe marshimet drejt Prishtinës në përkrahje te minatorëve te Trepçës.
Aj doli haptas në përkrahje te tyre në emër te te gjitha strukturave udhëheqjes se komunës se Deçanit. Ishte në balle te luftës politike kundër ndryshimeve kushtetuese, dorëzimit masiv te librezave te LKJ e cila filloj pikërisht në gjykatën komunale ku e kishte bazën. Jo rastësisht kjo gjykatë u quajt çerdhe e nacionalizmit shqiptar nga UDB. Ishte njëri nder themeluesit e LDK dhe pluralizmit në Deçan, ishte edhe kryetar KKPP. Ishte njëri nder hartuesit kryesor te statutit komunal në bazë te kushtetutës se Kaçanikut. Te gjitha këto aktivitete dhe shume te tjera, Sali Qekun e vejnë në shënjestër te UDB te cilët e gjurmojnë hap pas hapi edhe një dite vërsulen për ta arrestuar, por fale gjeturis se ti dhe disa shokëve aj arriti te ju shpëtoj dhe arratiset në Gjermani. Menjëherë pas arritjes në Gjermani aj vazhdon aktivitetin e ti politik pranë degës së LDK. Krahas saj edhe atë ushtarak pranë M.M.R.K.
Pas një marrëveshje në mes te udheqjes se Shqipërisë dhe asaj te Kosovës për stërvitje ushtarake te te rinjeve nga Kosova dhe trevat shqiptare Sali Qekun e gjejmë nder te paret në këto stërvitje, edhe pse aj kishte njohuri te mjafuteshme profesionale sepse ishte oficer rezervë. Qëllimi i ti ishte që krahas stërvitjeve taktiko fizike te nihej për se afërmi me te gjithë shokët me te cilët me vone do te bëheshin bartësit kryesor te ngjarjeve te mëdha që ndodhen në Kosovë, që nga sulmet e para guerile e gjere ke lufta e hapur. Te dy grupet, tash me te njohura për opinionin shqiptar si grupi i pare në përbërje te te cilit ishin heronjet e kombit Sali Qeku, Zahir Pajaziti dhe Ahmet Hoxha dhe grupi i dyte që në mes kishte edhe heronjet Adem Jashari, Ilaz Kodra dhe te tjer, ishin edhe do te mbeten bazamenti kryesor mbi te cilën u ndërtua e gjithë ajo që quhet luftë e armatosur.
Fillimi i saj ishte në dhjetor te 1991 kur këta trima te armatosur gjere në dhembe thyen kufirin Shqiptaro-Shqiptar dhe nen komandën e Sali Qekut u futen në Kosove duke u shpërndare në te gjitha trevat Shqiptare edhe kështu filluan luftën e armatosur për te mos e ndalur deri në qlirimin definitiv te vendit. E tera kjo ngjarje që nga Shqipëria e gjer sa përfundoj ishte nen komandën e Sali Qekut. E theme ketë argument për te vërtetuar me fakte konkrete një te vërtete shum te madhe mbi te cilën do te ndërtohet e gjithë e vërteta historike për luftën në Kosove. Këta ishin nismëtaret e pare te luftës në Kosove dhe Sali Qeku ishte komandanti i pare i kësaj nisme i cili nuk e ndali kurrë deri në renjen e ti heroike si komandant në koshare. Te gjitha aksionet guerile që u kryhen në Kosove u kryen nga këta trima te udhequr dhe koordinuar nga tre kolosët Sali Qeku, Adem Jashari dhe Zahir Pajaziti. Q`do veprimtari politiko ushtarake që ndodhi në Dukagjinin në këto periudha kohore është e lidhur ngushtë me emrin e Sali Qekut. Sa do që elita e kuqe panslaviste tenton ta eliminoj ketë figurë te madhe prej nacional demokrati, nga historia ma e re e Kosovës, ajo ngritët edhe rritet edhe me madhështore, me fitimtare duke u shtrire dhe përqafuar në tere hapësirën Shqiptare dhe behet figura me e dashur, me çmuar dhe ma e respektuar e kohës.
Pas gjithë këtyre aktiviteteve politiko-ushtarake në Dukagjin edhe me gjere Sali Qekun lufta e hapur e gjene në majat e organizimit ushtarak pran MMRK te udhequr nga Ahmet Krasniqi. Sali Qeku se bashku me shok vuri bazat e para te keti organizimi në Dukagjin. Nga prilli i 1998 aj se bashku me Rrustem Bruqin, Adem Ukhagjen e shume shoke te tjerë shtrinë ketë organizim në shume territore te Dukagjinit ku me vone do te vendoset shtabi me te tri brigadat operative 131, 133,134 te komanduar nga komandat Tahir Zemaj. Baza në tropoj për shpërndamjen e armatimit, via e funizimit përmes vokshit që komandohej nga komandant Guri-Adem Ukhagja, baza në shkollën e viqidolit ku vendos komanda e udhequr nga Tahir Zema, mbi 100 Ushtar që Rrustem Bruqi me shoke i solen nga Kosova në Shqipëri me te cilët u formuan këto tri brigada operative, via e furnizimit nga shtetet premdimore ishin rezultat i punës se Sali Qekut me shok. Pas futjes se njësive operative në Kosove nen komandën te Tahir Zemes Saili Qeku pati rol kyqe në komandën e keti shtabi aj ishte edhe komandant i brigadës 134. Këto njësi operative patën një mori suksesesh në disa bedeja si ajo e Llukës dhe ajo e Logjes në te cilën ra heroikisht bashkëpunëtori dhe bashkideatori me i ngushtë i Saliut Rrustem Bruqi. Krahas këtyre sukseseve ata patën edhe shume pengesa serioze nga i ashtuquajturi SHPUQK. Edhe pse në mes te MMRK dhe SHPUQK u arrit një marrëveshje në Oslo, SHPUQK kurrë nuk e respektoj atë. Aj në vazhdimësi I sabotoj dhe ju solli pengesa me serioze në teren. Ata arritën deri në aktin me te shëmtuar te histories duke bere atë në kryeqendern e Shqiptaries Tiran, vranë ministrin e mbrojtjes kolonel Ahmet Krasniqin. Historia po përsëritet si në luftën e dyte botërore dhe pas saj. Komunistet Shqiptar te dirigjuar nga ideologët bolshevik panslavist, Dushan Mugosha, Milladin Popovici, prishen marrëveshjen e Mukjes në Shqipëri dhe filluan likuidimin e elitës nacionaliste Shqiptare në te dy anët e kufirit e cila vazhdoj deri në ditët e sotme. Në Tiran ndodhi vazhdimsija, Mugoshet dhe Popovicet e rinje tradhtuan marrëveshjen e Oslos dhe filluan likuidimet ndaj udheqjes institucionale. Ata nuk mund ta shihnin në krye te ushtries se Kosovës një bire te familjes nacionaliste, një nip te nacionalistit Aziz Zhilivoda, një nxënës te ideologut te madh nacional-demokrat Metush Krasniqit.
Prandaj duhet përdorur strategjia e njohur bolshevike, pastrim kokash te mëdha që nesër rruga drejt pushtetit te jetë pa pengesa. Dhe kjo ndodhi, filloj me Ahmet Krasniqin dhe përfundoj me Isuf Haklin. Këtu ngjarjet morën tatepjeten, Sali Qeku i përjetoj shum rand, ati ja gjymtuan pjesët kryesore te trupit dhe kështu i plagosur shum rend vazhdoj rrugën drejt kosharas i cili se bashku me Agim Ramadanin ishin ideologët dhe zbatuesit kryesor te ngjarjes se madhe historike te pastrimit te kufirit Shqiptaro-Shqiptar deri në renjen e tyre heroike në fushën e nderit te cilët ranë për te mos vdekur kurrë edhe kështu u bene gurthemel i fort i përmotshëm i shtetit te Kosovës.
Saim Tahiraj, Zvicer

Aforizmi i ditës – 20 prill 2024

We must first pray, that God would make us wise; before we can wish, he would make us happy.

Joseph Hall

Së pari duhet të lutemi që Zoti të na bëjë të mençur; para se mund të dëshirojmë, ai do të na bënte të lumtur.
Joseph Hall

Diplomatë mbroni demokracinë, jo hajdutët Nga Alba Kepi

Si me urdhër të një komande nën armë, selitë kryesore diplomatike në Tiranê, Delegacioni i Bashkimit Europian në Shqipëri, Ambasada Amerikane, Ambasada Italiane, reaguan të shqetêsuar në mbrojtje të godinës së Bashkisë së Tiranës.
Sot, kjo ndërtesë as nuk u shemb sic ndodhi me Teatrin, pronat e shtëpitë e shumë shqiptarëve në kêto vite regjimi të Veliajt,
as u shkatërrua e u dëmtua sic po ndodh me Sahatin,
as u zhduk si po ndoshta me zonën historike, as u mor peng sic po bëjnë me pasurinë kombëtare të Tiranës e Shqipërisë.
Kjo godinë është e qytetarëve, që me votë ose protesta demokratike vendosin kush e si t’i qeverisin.
Sot u protestua kundêr vjedhjes, korrupsionit, krimit e grupeve kriminale që pasurohen me paratë publike.
Sot u protestua si dhe kudo tjetêr në botë për kauza të ndryshme.
Në Napoli, studentët me flakadanë e cdo mjet proteste u pêrleshën me policinë kundêr vendimeve të NATO.
Në Romë, profesorë e studentë protestuan kundër projekteve bashkëpunuese me Izraelin që ushqejnë industrinë e luftês. Po molotov e tymyese u hodhën.
U protestua në Washington kundêr G7 në Capri.
Protesta êshtë forma e i strumenti më demokratik që ka një popull.
Ambasada dhe selitë Diplomatike në Tiranë i prisnim të reagonin kundër skandaleve korruptive, krimit, në mbrojtje të ligjit.
Pritëm e presim të reagojnë në mbrojtje të demokracisë e së vërtetês, në mbrotje të pluralizmit e arrestimit të liderit të opozitës
Ky reagim si nën armë e të gjithë në një, i diplomacisë në Tiranë, i ngjan një qoke politike me haraç demokracinë.
Mos vallë i njohin hallet e shqiptarëve më shumë se vetë populli?
Në vendet e tyre, asnjë ambasadë ose seli e huaj nuk do të ndërhynte në protestat legjitime të një kombi.
Diplomatë mbroni demokracinë, jo hajdutët.
Detyra juaj është të krijoni ura mes popujve e jo të ngrini mure mes jush e popullit që ju mirëpret.

UNGJILLI SIMBAS KIRILLIT- Nga GIAN ANTONIO STELLA- Përktheu EUGJEN MERLIKA

 

Po çfarë soj Ungjilli ka lexuar, studjuar e dashuruar Vladimir Mihajloviç Gundjaevi, Patriarku ortodoks i Moskës e i gjithë Rusisë, me emrin Kirill? “Nga pikpamja shpirtërore e morale”, ka thënë pardje duke folur për mësyemjen e Ukrainës, “operacioni ushtarak i veçantë është një luftë e shënjtë, në të cilën Rusia dhe populli i saj, duke mbrojtur të vetmen hapësirë shpirtërore të Rusisë së Shenjtë, kryejnë misionin e “atij që mban” (ose Katékon), duke mbrojtur botën nga sulmi i globalizmit e fitores së Perëndimit të rënë në satanizëm”.
Fjalë në kundërshti verbuese me ato të përdorura nga papa Françesko: “Është nevoja të hiqet dorë nga lufta, vend vdekjeje ku etërit e nënat varrosin bijtë, ku burrat vrasin vëllezërit e tyre, ende pa i parë , ku të fuqishmit vendosin e të varfërit vdesin. Lufta nuk shkatërron vetëm të tashmen, por edhe t’ardhmen, shkakton tronditje dramatike në më të vegjëlit e më të pafajshmit ndërmjet nesh. Ja shtazëria e luftës, veprim barbar e sakrilegj! Lufta nuk mund të jetë diçka e pashmangëshme: nuk duhet të mësohemi me luftën! Ndërsa duhet të kthejmë pezmatimin e sotëm në zotimin e nesërm. Sepse nëse nga kjo ndeshtrashë do të dalim si më parë, do të jemi të gjithë fajtorë në një farë mënyre. Përballë rrezikut të vetëshkatërrimit, njerëzimi duhet të kuptojë se është çasti të shfuqizojmë luftën, të fshijmë atë nga historia e njeriut më parë se ajo të fshijë njeriun nga historia”. Përsëri: “Besimet fetare nuk mund të përdoren për luftën. Vetëm paqja është e shënjtë e askush nuk duhet të përdorë emrin e Zotit për të bekuar terrorin dhe dhunën”. Përsëri: “N’emër të asnjë Zoti mund të quhet “e shënjtë” një luftë”.
Siç duket ndryshimi ndërmjet dy burrave në krye të dy Kishave të krishtera nuk është vetëm në zgjedhjen e orës së dorës, që në rastin e Françeskut është minimalist e n’atë të Kirillit është një Breguet madhështor prej 30.000dollarësh, i përjetësuar në një fotografi zyrtare e pastaj i zhdukur në mënyrë trashamane me Fotoshop. Sigurisht që thënia ungjillore “duaje fqinjin tënd si vetveten” është më i ngatërruar të korigjohet…
“Corriere della Sera”, 2 prill 2024 Përktheu Eugjen Merlika

NJË IDE MË E FUQISHME E EVROPËS- Nga ERNESTO GALLI DELLA LOGGIA- Përktheu EUGJEN MERLIKA

 

Prej vitesh Evropa nuk arrin të bëjë asnjë hap përpara, vendimtar për t’u kthyer në një subjekt të vërtetë politik. Pra e aftë për të patur një politikë të jashtëme të përbashkët e, për pasojë, të ketë njëfarë peshe në arenën botërore. Gjë që nga ana e saj, natyrisht, do të thonte edhe aparat ushtarak të përbashkët, të bindur një komande të përbashkët, të pajisur me një armatim të njëjtë për të gjitha ushtritë, madje të furnizuar nga i njëjti prodhues.
Por Bashkimi Evropian nuk dëgjon nga ai vesh. Qeveritarët e Vendeve të ndryshëm antarë nuk kanë ndërmënd të kryejnë hapin e nevojshëm për të ndërtuar një politikë të jashtëme e ushtarake të përbashkët, pra për të hequr dorë nga një pjesë e rëndësishme e sovranitetit kombëtar, i të cilit janë mbajtës. Fakti përcaktues është se mbas këtij kundërshtimi ka një arsye që cilido demokrat nuk mund të mos e ketë në vëmëndjen më të madhe: pra atë që shumica e zgjedhësve të tij nuke dëshiron. Kjo do të thotë se shumica e qytetarëve të Vendeve evropiane nuk ndihet aspak “evropiane”. Më saktë, nuk ndihet para së gjithash evropian e mbas kësaj letonez, hollandez apo italian: siç duhej të ishte e nevojshme për t’i dhënë jetë një Evrope të vërtetë politike. Në fakt është e vërtetë se në kontinentin tonë më parë kanë lindur Shtetet e më pas qytetarët e tyre. Me një fjalë është e vërtetë që më parë ka lindur Mbretëria e Francës ose Mbretëria e Spanjës, e vetëm më mbrapa, shpesh shumë më mbrapa, kanë lindur francezët ose spanjollët me vetëdijen e një njinjisimi të vet kombëtar.
Njinjisim që, duke qënë një krijim historik, nuk ka asgjë pra “të natyrshëm”. Por kujdes: kjo nuk do të thotë aspak se ky njinjisim kombëtar është diçka e stisur, e sajuar, që mund të agjësohet apo të ndryshohet simbas qejfit, siç ndrrohet një veshje. Historia, pra kalimi i kohës, prodhon dhe ajo një realitet. Krijon ndjenja, mënyra të menduari, të qëni, e të jetuari, prodhon njerëz me subjektivitetin e tyre. Një subjektivitet që n’Evropë prej dy qindvjetorësh është mësuar me demokracinë: një fakt që ka ndryshuar gjithshka o së paku shumë gjëra që kanë të bëjnë me bisedën që po bëjmë.
Në të vërtetë, ndërsa në atë kohë askush nuk i pyeti ata që u gjëndën në jetë në mbretërinë e Francës apo të Spanjës nëse dëshironin të bëheshin francezë apo spanjollë, ndërsa sot, nëse duhet të lindë një Shtet evropian duhet t’u pyetet evropianëve nëse janë në një mëndje. Nëse pranojnë të braktisin një gjëndje që shpesh është prej shekujsh e tyre, për të fituar një tjetër të re e të panjohur: pikërisht për të bërë të lindë Evropën e dëshiruar politike. Gjithkush e kupton se nuk është një gjë e lehtë. Aq më shumë se kjo përputhet me një shndërrim vendimtar të ndodhur në dhjetëvjetorët e fundit të klasave drejtuese të kontinentit. Një shndërrim që ka një emër: zhdukja e politikës.
Nga dalja nga skena e atyre që kishin jetuar klimën evropiane të luftës e të mbasluftës – të personaliteteve si Kohl, si Mitterrand, si Delors ose përfaqësuesit e Demokracisë së hershme të krishterë: por nuk do të harroja edhe zonjën Thatcher – në Vendet drejtuese të kontinentit nuk ka arritur më në majat e pushtetit asnjë udhëheqës i aftë të matet me politikën në vështrimin e fuqishëm të fjalës, me politikën që synon të ndryshojë gjërat, të bëjë të lindë të renë. Asnjë drejtues t’aftë për një kujtesë historike, që të shohë përtej interesave zgjedhore, me njohjen e problemeve të mëdha dhe pasionin e synimeve të mëdha, siç qe vendimi tepër i guximshëm i lindjes së euros në prag të Dymijës.
Ndërsa mbas tij zbrazësia. Mbas asaj kohe ndërtesa evropiane ra në dorë të burokracive, u ngatërrua me murtajën e “kompetentëve”, të komisioneve, të llogaritarëve të defiçiteve e të “tejkalimeve”. Është shqetësuar vetëm për të shpërndarë para. Duke u përkundur në iluzionin që formula kërkuese e “hapësirës së lirisë, të drejtësisë e të paqës”, me të cilën nga një farë pike e më pas BE ka filluar të përcaktohet, do të mund të përbënte një tërheqje ideale të dobishme, fillimin e një përkatësie një atdheu. Por që kur ka lindur bota një bankë apo një gjykatë nuk kanë përbërë kurrë një zanafillë nënshtetësie. Shumë më tepër se sa një Pnrr duhet për të bindur ndonjërin të mos quhet më çek apo spanjoll, por evropian.
BE ka munguar pikërisht në atë që duhej të ishte detyra e tij e parë: të bënte evropianët. Në të vetmen mënyrë në të cilën ajo ka ndodhur gjithmonë: duke i dhënë banorëve të kontinentit kuptimin e historisë së tyre, të vlerave (edhe fetare) që ajo u ka dhënë jetë, të të qënit i përveçëm e, nëse më lejohet, të madhështisë e të rëndësisë së njërës e të tjerave. Duke treguar edhe fletët e zeza, natyrisht, por së bashku me mësimet që Evropa ka qënë e aftë të nxjerrë. Sigurisht, për të gjithë këto do të kishte qënë e nevojshme të sfidonte ndonjë qoshe të përbashkët të politikisht korrektes e veçanërisht të vendoste se çfarë janë, se çfarë duhet të jenë apo të mos jenë. E pra të kryhej ndonjë zgjedhje ideale, ndoshta ndonjë zgjedhje e guximshme, të tregohej një e shkuar e duke u nisur prej saj të kishte një projekt, një ëndërr. Me një fjalë do të kishte qenë e nevojshme politika vetëm politika e kuptuar në këtë mënyrë themelon Shtetet e ndërton njinjisinë e popujve. Përndryshe nuk mbetet veçse të bëhen lloqe e votime çdo pesë vite.

“Corriere della Sera”, 2 prill 2024 E përktheu Eugjen Merlika

Zyra e BE-së reagon ndaj protestave, por jo ndaj krimit! – Nga MILAIM NELA

Reagimi i Zyrës së Bashkimit Europian sot ndaj protestës së qytetarëve tē Tiranës është skandal edhe më i madh se vetë skandalet e ndodhura brenda asaj porte jashtë së cilës sot u hodhën disa flakadanë nga disa protestues!

Me aktin e sotëm Zyra e Bashkimit Europian ju jep qytetarëve shqiptarë mesazhin se kriminalizimi i Bashkisë së Tiranës ku drejtorët e Erion Veliajt vjedhin taksat e qytetarëve shqiptarë duke ju a dhënë tenderat kompanive që i zotërojnë vetë është ajo që mbron Europa dhe Bashkimi Europian!

Përkthim tjetër kjo deklaratë nuk ka!

Me aktin e sotëm Zyra e Bashkimit Europian në Tiranë jo vetëm ka dalë nga neutraliteti që duhet të mbajë por as më pak e as më shumë është vendosur hapur në anën e krimit!

Eshtë e pafalshme që zyra që duhet të japë mesazhet e zbatimit të ligjit e respektimit të standarteve sot bëhet mbrojtëse e njeriut që nëse skandalet që i kanë ndodhur atij do të ndodhnin në Bruksel, Romë, Lisbonë, Paris apo Berlin qytetarët do ta digjnin çdo kryeqytet që unë e përmenda më sipër!

Skena të tilla i kemi parë rregullisht në Paris këto vitet e fundit për kauza shumë herë më minore!

Zonja dhe Zotërinj që përfaqësoni Europën dhe vlerat e saj në Tiranë!

Akti juaj i sotëm është I NEVERITSHËM!

Është i TURPSHËM!

Është ANTI-EUROPIAN!

Është pro krimit shtetëror!

Është pro korrupsionit galopant ku vidhen taksat e shqiptarëve në dritë të diellit!

Me këtë mesazh ju po vrisni shpresat e shqiptarëve dhe po jepni mesazhin se ju mbështesni krimin në Shqipëri!

Ne vend që të dilni me njē deklaratë që të kërkoni arrestimin e Erion Veliajt nga organet e drejtësisë që ju nuk lini rast pa e mbështetur ose e pakta fare të kërkoni dorëheqjen e tij, ju e mbroni atë duke publikuar deklaratën që unë e kam ndarë këtu me lexuesit e mi!

Ju me këtë akt nuk bëni as më pak as më shumë por po vrisni shpresat e shqiptarëve se ky vend mund të çlirohet ndonjëherë nga mafia!

Jo duke vrarë këtë shprese po nxisni edhe tej shpopullimin e Shqipërisë a thua se nuk ju mjaftuan mbi 1 milionë shqiptarê që pas vitit 2013 janë legale apo ilegalë ne vendet prej nga ju vini e përfaqësoni!

Myzafere Hatipi, ndër të parat mësuese që erdhi në Kosovë

Mësuesinë e nisi në Tepelenë, e vazhdoi në Tiranë e në Shkodër, në Korishë, në Prizren e në Gjakovë, e përmbylli në Prishtinë. Bëri shkollë në Institutin “Nana Mbretneshë” të Tiranës dhe la gjurmë në arsimin shqiptar.

Po e kujtojmë sot mësuesen Myzafere Hatipi, e lindur në vitin 1917, e cila bëri një jetë të vetmuar gati, me të birin, Blerimin, në Prishtinë.

Mësuesja, prizrenasja e dikurshme, është ndër mësueset që me punën e saj la gjurmë në arsimin shqiptar.
“Zilja e shkollës akoma më jehon në veshë, rreshtat e nxënësve tek ngarendnin të ngjiteshin shkallëve, zhurma e tyre korridoreve të shkollës, janë tablo jete profesionale e imazhe që më shoqërojnë gjithë jetën” tregon mësuesja për Sanije Gashin në librin ku kjo e fundit ka përfshirë gratë shqiptare që lanë gjurmë me jetën e tyre.

Rruga e shkollimit për Myzaferen, që ishte fëmija i parë në familjen Gjinali, nis kur babai i saj, Ismail Gjinali, kalon për të jetuar në Shkodër në vitin 1932, me qëllim që ti shkollonte fëmijët. Myzaferja shkollohet në Institutin “Nana Mbretneshë” që ishte shkollë e vajzave për atë kohë, më e njohura në Shqipëri. Veç mësimeve, ajo ndjek edhe ligjëratat dhe në shkollën e dramës, shquhet si basketbolliste, luan në violinë, mëson frëngjishten e italishten, turqishten e zotëronte qysh më herët.

Në vitin 1937 ajo emërohet mësuese në Tepelenë. Si 20 vjeçare, këtu ajo merr ditarin për herë të parë në dorë. Me këtë përvojë ajo më pas transferohet në Shkollën “Nami Frashëri” në Tiranë.

Gruaja e quajtur Ngadhënjim ( në arabishte Myzafer do të thotë Ngadhënjim ) me gjithë vuajtjet më pas kalon të japë mësim në Gjakovë. Me hapjen e Normales Shqipe, 1946/47, ajo bashkë me elbasanasen Lirie Tanefi, si mësimdhënëse të para dhe me përvojë pedagogjike, fillojnë punën në ushtrimoren e Normales. Myzaferja ligjëronte edhe në lëndën e biologjisë, ndonëse, siç thotë ajo, dashuri të madhe ndiente ndaj matematikës, ndërsa Liria ligjëronte metodikën e mësimdhënies, vizatimin dhe punëdoren. Të dyja ishin shembull për emancipimin dhe shkollimin e vajzave të mbyllura. / KultPlus.com

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

Kliko këtu për të parë arkivën e lajmeve

Send this to a friend