Rezervat e pakta të naftës, nënkuptonin se Japonia duhej të vepronte përpara se Marina Perandorake të gjymtohej nga mungesa e karburantit. Në këto kushte japonezët zgjodhën të dyfishonin agresionin.

Në verën e vitit 1941, SHBA vendosi ​​një sërë sanksionesh të mëtejshme ekonomike, dhe i vendosi Japonisë një ultimatum për të tërhequr trupat e saj nga Indokina franceze. Ky akt bëri që qeveria japoneze të arrinte në përfundimin se lufta me SHBA-në ishte e vetmja mundësi që kishte në dispozicion.

Sulmi mbi Pearl Harbor ishte planifikuar nga admirali Isoroku Jamamoto, komandanti i përgjithshëm i flotës japoneze. Jamamoto kishte qenë një aviator i marinës dhe kishte studiuar në Universitetin e Harvardit. Po ashtu gjatë viteve 1920, ai kishte shërbyer si atashe ushtarak në ambasadën japoneze në Uashington.

Më 26 nëntor 1941, duke shmangur komunikimet në radio, 6 aeroplanmbajtëset e Flotës së Parë Ajrore Japoneze – Akagi, Kaga, Soryu, Hiryu, Shokaku dhe Zuikaku – u nisën nga ujërat e tyre. Ata u shoqëruan nga 31 luftanije të tjera dhe mjete mbështetëse.

Sulmi ishte planifikuar në 2 valë, me 353 avionë luftarakë në total. Ata do të synonin të shkatërronin 6 luftanije të mëdha marinës amerikane të ankoruara në skajin lindor të ishullit Ford. Ato ishin “USS Oklahoma”, “Maryland”, “West Virginia”, “Tennessee”, “Arizona &Nevada” dhe“USS California”.

Niveli i gatishmërisë së SHBA-së ishte i pamjaftueshëm. Arsyet ishin të shumta, por kryesorja ishte mungesa e të kuptuarit mbi atë që ishte e aftë të bënte Marina Perandorake Japoneze. Sulmi mbi Pearl Harbor filloi rreth orës 7:55 të mëngjesit me kohën lokale, kur grupi i parë i avionëve japonezë arriti mbi objektivat e tyre.

Pesë nga anijet e mëdha u dëmtuan rëndë gjatë valës së parë të sulmit, përfshirë “USS Arizona”që u mbyt brenda pak minutash, duke i marrë jetën mbi 1.100 anëtarëve të ekuipazhit. Pavarësisht disa paralajmërimeve, forcat amerikane në Hauai, të drejtuara nga admirali Hazbënd Kimel dhe gjeneralit Uollter Short, ishin të papërgatitura për sulmin.

Ata kishin injoruar pamjet e hershme të nëndetëseve në zonën përreth Pearl Harbor, por edhe zbulimin me radar të valës së parë të avionëve japoneze. Një paralajmërim me shkrim nga Uashingtoni u mor shumë vonë. Grupi i dytë prej 167 avionësh u nis nga aeroplanmbajtëset në orën 7:25 të mëngjesit me orën lokale.

Të gjitha luftanijet në port, si dhe disa kryqëzorë dhe destrojerë amerikanë u dëmtuan rëndë. Në atë sulm gjetën vdekjen 2.403 amerikanë, ndërsa japonezët humbën 29 avionë dhe pesë nëndetëse. Përveç sulmit mbi Pearl Harbor, japonezët i shkaktuan dëme të rënda bazave të tjera detare amerikane në rajon.

Në përgjithësi, sulmi japonez ishte shumë i suksesshëm, por ekspertët gjykojnë se ai dështoi të dëmtojë objektiva të rëndësishme infrastrukturore,si për shembull rezervat e naftës dhe objektiva të tjerë të ngjashme.

Ndërkohë aeroplanmbajtëset “USS Lexington”, “Enterprise” dhe “Saratoga”, ishin në det të hapur në momentin e sulmit, ndaj mbetën të padëmtuara. Ato u bënë guri i themelit i rimëkëmbjes dhe i hakmarrjes së Marinës së SHBA-së ndaj Japonisë.

Ndërkohë, sulmi mbi Pearl Harbor e tronditi publikun amerikan dhe shkaktoi një rritje të mbështetjes për luftën. Vetëm gjashtë muaj pas sulmit, marina amerikane i shkaktoi një disfatë të tmerrshme Jamamotos dhe flotës japoneze në Betejën e Miduejit, që ishte një pikë kthese gjatë Luftës së Dytë Botërore në zonën e Paqësorit.

Sulmi japonez ndaj Pearl Harbor më 7 dhjetor 1941, të cilin Presidenti i SHBA-së Franklin Delano Roosevelt e quajti “një datë që do të jetojë në turp”, çoi në hyrjen e Shteteve të Bashkuara në Luftën e Dytë Botërore dhe shkaktoi frikë dhe mosbesim, duke kulmuar me Urdhrin Ekzekutiv 9066, të lëshuar më vonë nga Roosevelt.

Sulmi shkatërroi Flotën Amerikane të Paqësorit dhe alarmoi kombin, i cili më parë kishte ndjekur një kurs kryesisht neutral.

Më 8 dhjetor 1941, Roosevelt i kërkoi Kongresit të shpallte luftë ndaj Japonisë, e cila u miratua me shumicë dërrmuese.

“Dita e Turpit”: Në fjalimin e tij të famshëm drejtuar Kongresit, Roosevelt shpiku këtë frazë për të dënuar brutalitetin e sulmit dhe për të bashkuar kombin.

Vendimi për luftë: Sulmi i dha fund neutralitetit amerikan dhe e tërhoqi vendin plotësisht në luftë në Evropë dhe Paqësor.

Burgosja e amerikanëve japonezë: Në përgjigje të frikës për sigurinë kombëtare, Roosevelt lëshoi ​​Urdhrin Ekzekutiv 9066 në shkurt të vitit 1942, i cili çoi në rekrutimin dhe burgosjen me forcë të amerikanëve japonezë në “kampe zhvendosjeje”.

Viktimat e sulmit në Pearl Harbor më 7 dhjetor 1941 ishin kryesisht personel ushtarak amerikan, me një total prej gati 2,400 amerikanësh të vrarë, përfshirë rreth 2,341 anëtarë të shërbimit dhe 68 civilë, me gati gjysmën që vdiqën në USS Arizona; viktimat japoneze ishin shumë më të ulëta, me rreth 64 të vrarë. Shumë familje pësuan humbje të mëdha, me shumë vëllezër që shërbenin së bashku në anije si Arizona dhe Oklahoma, dhe civilë, përfshirë fëmijë, gjithashtu humbën jetën për shkak të sulmit dhe zjarrit miqësor.