Ishte viti 1979, viti kur Çmimi prestigjoz Nobel për Paqë iu dorëzua në Oslo të Norvegjisë, Nënë Terezës, sot Shën Nënë Tereza – e para dhe e vetmja figurë shqiptare në histori me një Çmim Nobel për paqë, një njohje botërore dhe shpërblim për veprat dhe veprimtarinë e saj jetësore, për paqë në botë dhe për kujdesin ndaj më të varfërve.
Për paqë në botë dhe për paqë e pajtim, edhe “për popullin tem Shqiptar”. “Që paqja e Zotit të vijë në zemrat tona, në të gjitha familjet tona”, është shprehur Shenjtja Nenë Tereza ndërsa po dilte nga manifestimi solemn i pranimit të Çmimit Nobel për Paqë, 45 vjetë më parë (1979). Pasi iu dorëzua Çmimi Nobel, në një foto portret të saj, Nënë Tereza ka shkruar këto fjalë: “Unë gjithmonë e kam në zemër popullin tem Shqiptar. Shumë luti Zotin që paqja e Tij të vij në zemrat tona, në gjitha familjet tona, në gjithë botën”, sipas biografit të njohur të jetës dhe veprimtarisë së Nenë Terezës, Dom Lush Gjergji.
Po e kujtoj këtë 45-vjetor të dhënjes së Çmimit Nobel Për Paqë, sidomos fjalët e Nenë Terezës për paqë “në familjet tona”, drejtuar shqiptarëve në atë kohë, si një rast reflektimi sot, pasi bota shqiptare ka aq shumë nevojë sot për paqë, për paqë me njëri tjetrin. “Familja shqiptare” nuk ka sot paqë, paqë me veten e paqë me të tjerët. Unë nuk besoj që shoqëria shqiptare në përgjithsi dhe politika shqiptare në veçanti, të ketë qenë ndonjëherë — në këto pothuaj 35-vite tranzicion të ashtuquajtur “post-komunist” — më konfliktuale, më e acaruar dhe me mungesë respekti e dashurie për njëri tjetrin, se ç’është sot. Thirrjen e Nenë Terezës për paqë e pajtim 45-vite më parë– po e kujtoj dhe si një pjestar i komunitetit shqiptaro-amerikan — prej më shumë se gjysëm shekulli në Amerikë – modestësisht – duke shfaqur nevojën për reflektim në këtë përvjetor, për gjëndjen e krijuar plot konflikte e në çdo nivel, por edhe mungesës së diskursit normal publik me njëri tjetrin, jo vetëm në Shqipëri, por edhe në diasporën e shpërndarë anë e mbanë botës edhe në mbarë trojet shqiptare, sikur bota shqiptare është në luftë me vet-eveten. Sidomos, diskursi politik, jo vetëm që është keqësuar, por duket se ka vdekur vitet e fundit.
Po përdori rastin e 45-vjetorit të dhënjes së Çmimit Nobel për Paqë Nenë Terezes dhe thirrjes së saj për paqë, dashuri, e pajtim ndër shqiptarët – duke i kujtuar lexuesit se në të vërtetë ishte mrekullia e Nenë Terezës, ajo që 14-vite më parë, për herë të parë, këto tre dekada, që bashkoi politikën shqiptare në një ceremoni të shkurtër në Tiranë në kujtim të lumturimit të saj. Ishte viti 2010 kur është inauguruar e ashtuquajtuara “Rrugë e Paqës”, në Tiranë, simbol i nderimit për Nenë Terezën me rastin e 7-vjetorit të lumturimit të saj – e njohur si, “Rruga e Milleniumit të Paqës”, në hyrje të Liqenit Artificial në kryeqytetin shqiptar.
Me atë rast, afër 30-udhëheqës botërorë i janë përgjigjur thirrjes së Presidentit të atëherëshëm të Shqipërisë, Z. Bamir Topi që të merrnin pjesë në ceremoninë e inaugurimit të Rrugës së Paqës në Tiranë. Një numër i madh liderësh botërorë iu përgjigjën thirrjes së Presidentit shqiptar. Por gjëja më e rëndësishme ishte pjesëmarrja në atë ceremoni e të gjithë përfaqësuesve politikë shqiptarë të asaj kohe, por dhe sot, përfshir ish-Presidentin Topi, ish-Kryeministrin Sali Berisha dhe ish-Kryetarin e Bashkisë Tiranë, njëherësh edhe kryetar i Partisë Socialiste, sot Kryeministër Edi Rama. Për ata që e mbajnë mend, ishte një ecje e lirë e të gjithë liderve politikë shqiptarë së bashku me qytetarë të Tiranës në rrugën që besoj edhe sot mban emrin “Rruga e Milleniumit për Paqën”. Një foto historike kjo që ndoshta ia vlen të nxirret nga arkivat si një simbol paqeje e bashkimi, për të parë – sidomos në rrethanat e sotme të konflikteve aktuale politike në Shqipëri — se çfarë është e mundur, me vullnet të mirë: bashkimi simbolik i politikës shqiptare për një rast me rëndësi për të gjithë — megjithse merita e bashkimit të tyre qoftë edhe për një kohë të shkurtër, ishte meritë e kujtimit të Nenë Terezës.
Siç dihet, “Rruga e Milleniumit për Paqën”, kushtuar Nenë Terezës, është ndër rrugët më të veçanta në kryeqytetin shqiptar, sepse aty gjënden të vendosura në rrugë pllaka me nënshkrime të nja 28 udhëheqësve botërorë kushtuar paqës – duke nderuar, në këtë mënyrë, jetën dhe veprimtarinë e Shënjtores shqiptare, Nenë Terezës, por edhe shqiptarët, në përgjithësi. Ishte një gjest simbolik, por shumë domethënës. Në të vërtetë, ishte në ceremoni natyrale, spontane, asgjë e jashtzakonshme, në nderim të Nënë Terezës, për në një botë normale, ku udhëheqsit politikë të një vendi, pa marrë parsysh ndryhimet politike mdis tyre – kanë gjëra dhe kauza të përbashkëta që mund dhe duhej t’i bashkonin.
Në këtë mënyrë, ky ishte një mesazh simbolik që iu është dhënë edhe qytetarëve shqiptarë në përvjetorin e shtatë të Lumturimit të Nënë Terezës, 14 vjetë më parë. Ishte një rast me të vertetë i bukur dhe i mirëseardhur, megjithse i jashtzakonshëm dhe ndoshta i papritur kur të merren parasysh konfliktet dhe antagonizmat politike midis politikanëve deri në ditët e sotme, midis pozitës dhe opozitës në Shqipëri. Por, megjithkëtë ishte një ditë e bukur, një fotografi simbolike që i mungon shumë sot jetës politike shqiptare. Ishtë një fotografi e politikanëve kryesorë të Shqipërisë, duke i shtërnguar dorën njëri tjetrit, një akt që i pelqen syrit dhe disi qetëson edhe zemrat e shqiptarëve kur shohin politikanët e tyre të merren vesh me njëri tjetrin. Për fat të keq, në këndvështrimin e sotëm të zhvillimeve politike në Shqipëri, por edhe kudo tjetër midis shqiptarëve, paqa për të cilën kishte bërë thirrje Nenë Tereza 45 vite më parë në Oslo, “në të gjitha familjet tona” — pikërisht aty ku e donte Nënë Tereza paqën, midis shqiptarëve, në familjet tona — është vështirë të identifikohet ose të dallohet paqa si e tillë sot në jetën publike dhe politike në marrëdhëniet midis shqiptarëve në nivele të ndryshme. “Rruga e Milleniumit për Paqën” ndoshta e mban gjithnjë emrin dhe na kujton thirrjen për paqë midis nesh të Nenë Terezës, por në jetën e përditshme, të gjithë e dijmë se, kryesisht, nuk ka paqë as dashuri midis njëri tjetrit, ndërkohë që në sallat e qeverisë e të shtetit – aty ku do duhej të ushtrohej respekti dhe paqa midis shqiptarëve për hir të shqiptarëve – aty mbetëron vetëm konflikti, urrejtja dhe mos respekti për njëri tjetrin, e nganjëherë edhe dhuna.
Në fjalimin e tij me rastin e emërimit, “Rruga e Milleniumit për Paqën”, në Tiranë, kushtuar Nenë Terezës, në vitin 2010, Presidenti i atëhershëm Bamir Topi ka folur për modelin e paqës së Nenë Terezes, për një paqe që ndërtohet e kultivohet çdo ditë e çdo kund dhe nga cdo kush. Në një referencë drejtuar klasës politike shqiptare në atë kohë, Presidenti Topi ka thekësuar me atë rast, paqën shoqërore, që sipas tij, është një “detyrë themelore e një shteti demokratik…e që duhet të jetë gjithashtu objektiv parësor i politikës, si fuqi lëndore e demokracisë. Për t’a ruajtur e për ta persosur atë metej, në perputhje me standardet evropiane, duhet angazhim i thellë i të gjithëve”, ka theksuar ish-presidenti Topi, duke nënvijuar “bashkpunimin, bashkjetesën, e tolerancën”, si, “forca morale e kulturore, në dispozicion të së sotmes dhe të ardhmes… në shërbim ndaj demokracisë dhe shtetit.”
Për fatin e keq, ai rast fotografik paqeje më 2010 midis udhëheqsve më të lartë politikë të shqiptarëve, në vend që të kishte simbolizuar një fillim të ri të zhvillimeve paqësore në Shqipëri, konfrontimet politike kanë ardhur duke u shtuar dhe vazhdojne gjithnjë edhe sot, madje janë edhe më të thekësuara se kurrë më parë. Kriza politike nepër të cilën po kalon Shqipëria dhe Kombi shqiptar është një
krizë e madhe morale – një trashëgimi e gjysëm shekulli komunizëm – me besimin se kundërshtari politik është armik dhe si i tillë duhet të zhduket me çdo kusht.
Në ketë periudhë kritike për Kombin shqiptar, vazhdimi i një sistemi të polarizuar politik, jasht kontrolli, dhe dështimi i klasës politike për t’u marrë seriozisht, me problemet madhore të vendit e të Kombit — në të gjithë botën shqiptare pa përjashtim — do të ketë pasoja tragjike afatgjatë për të gjithë shqiptarët. Abraham Lincolni citohet të ketë thenë se, “Një shtëpi e ndarë dhe e perçarë kundër vetvetes nuk mund të qendrojë në këmbë pa u shembur”.
Thuhet se “politika është arti i kompromisit”. Prandaj të ulurit në tryezë me ata që kanë pikepamje të ndryshme për të biseduar, me qellim të mirë dhe në paqe për zgjidhjen e problemeve të përbashkëta, nuk duhet të shikohet si një dobësi, si diçka që nuk është burrënore. Nuk është burrëri as nuk janë burrshtetas ata që interesat partiake e personale i venë mbi përparimin dhe interesat e Kombit, ndërkohë që konfliktin e vendosin mbi kompromisin, në kurriz të paqës në shoqëri dhe në familjen e madhe të shqiptarëve.
U kërkoj falje atyre që këto fjalë mund t’i shikojnë si një predikim apo një pontifikim moral. Por shumë politikanë shqiptarë konsiderojnë se pozita politike që kanë tani është e drejtë e tyre dhe askujt tjetër dhe nuk e shikojne atë –për atë që në të vërtetë është — një përgjegjësi e privilegj qe ua ka besuar atyre, përkohësisht, votuesi shqiptar. Në të njëjtën kohë, edhe elektorati duhet të jetë më i përgjegjëshëm e të perkrahë kandidatë/e për poste politike ata të cilët flasin me respekt e dinjitet për kundërshtarët e tyre politikë dhe qnedrimet e tyre dhe të cilët kanë parasysh, mbi të gjitha, interesin e vendit e të Kombit. Thomas Jeffersoni do tu bënte thirrje udhëheqsve politikë shqiptarë të gjitha ngjyrave, “Ejani e na ndihmoni me talentet tuaja si edhe me peshën e karakterit tuaj, të punojmë së bashku, drejtë vendosjes së demokracisë.” Kombi shqiptar gjendet para një kthese historike dhe është një detyrë urgjente morale dhe kombëtare e këtij brezi politikanësh që t’i japin rrugën e duhur, “Rrugën e Paqës”, fatit të shqiptarizmit dhe shpresës për pranvera të reja për Kombin shqiptar, ashtuqë që shqiptarët të gjejnë sigurinë, paqën dhe rehatinë e vet, në vendin e vet, me bashkombasit e vet.
Momente të tilla si përurimi i “Rrugës së Milleniumit Për Paqën”, në nder të Nenë Terezës në Tiranë në 2010 — një ngjarje kjo që bashkoi klasën politike shqiptare të asaj kohe — do të bënin që të huajt, sidomos miqtë e Kombit shqiptarë të thonin sot — ah sa burra të mirë qenkan këta shqiptarët, kur bashkohen për të mirën e përbashkët. Për fat të keq, duke marrë parasysh zhvillimet aktuale politike dhe shoqërore në marrëdhëniet e politikanëve shqiptarë, me njëri tjetrin, kam drojë se nuk gjëndet kush të pohojë sot një gjë të tillë – pasi duket se është harruar mesazhi i Nenë Terezës i 45-viteve më parë në Oslo të Norvegjisë: Paqë në familjet tona, si parakusht i paqës dhe bashkimit në familjen e madhe shqiptare të përhapur anë e mbanë botës.
Nga Frank Shkreli
Pasi iu dorëzua Çmimi Nobel, në një foto portret të saj, Nënë Tereza ka shkruar këto fjalë: “Unë gjithmonë e kam në zemër popullin tem Shqiptar. Shumë luti Zotin që paqja e Tij të vij në zemrat tona, në gjitha familjet tona, në gjithë botën”, pohon biografi i njohur i jetës dhe veprimtarisë së Nenë Terezës, Dom Lush Gjergji.
“Një shtëpi e ndarë dhe e perçarë kundër vetvetes nuk mund të qendrojë në këmbë, pa u shembur”.
“Nëqoftse nuk kemi paqe, kjo ndodh sepse kemi harruar se i përkasim njëri tjetrit”.
Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Ronald Reagan duke i dorëzuar Nenë Terezës Medaljen Presidenciale të Lirisë (1985), dekorata më e lartë që jep Presidenti i Shteteve të Bashkuara.
Nje shkrim jashte realitetit!Rexhep Celiku,ikona e Asamblit te Kengeve e Valleve popullore shqiptare u prefte ne paqe!
Pse qenka jashte realitetit Teli? Eshte brenda per ata qe e shohin realitetin drejt e ne sy jo shtrember
Të lumtë o yll i fjalës së vertetë, fjalës së shenjtë. I ke thënë të gjitha dhe nuk kam çfarë të shtoj.
Mjerimi sa vjen e shtohet mbi supet e njerëzores, këtë e bën vetëm turpi
i klasës politike, përbindshe dhe monstrume.
E dashtun Ajete, te rroki fort. Ju flm shume. Elida
.. jo po ky është Alieni që vetëm ne shqiptarët nxjerrim, që duhet të ishte baletmaestri i haremeve në Arabi… në albanistan ka vetëm fryrje si fabula e zhabës.. një kërcimtar puntor dhe i spikatur për performancën fizike dhe lojën figurative të bukur në skenë që e bënte spektatorin të krenohej me lëvizjet e figurat atdhetare të hartuara nga baletmaestër të nivelit ndërkombëtar… që e nderojmë si mbuluesi më i spikatur i folklorit të Shqipërisë.. Nurejevi tradhëtoi vëndin e tij.. ndërtoi një ishull për vehten e tij por vdiq i mjerë nga SIDA dhe kur i dhanë leje të takonte të jëmën ajo nuk e njohu… Rexhepi jetoi i lumtur në mesin e atdhetarëve të vet… Krahasimet e tjera janë absurde.. sidomos ato të lidhura me shpërblimet.. as nuk krahasohet Rexhepi me një inxhinier që ka projektuar të gjitha hidrocentralet… dhe të gjitha çfarë na dallojnë ne të asaj kohe vijnë vetkuptohet nga një pikë vrojtimi me orjentim për popullin… të tjerat janë të vendosim pjedestal zogut….
Andrea je tuj fol në jerm, shkruan me delir madhështie por mjerisht nuk thua asgjë. Rexhepi ishte balerin i parë, solist. Ti krahasoho si trajtohen balerinët e parë me këtë format të tij në Perëndim dhe shtetet përrreth! Rexhepi për t’u kuruar udhëtonte 48 orë me autobuz nga Tirana në Stamboll dhe kthim dhe pritej e përcillej me nderim natyrisht nga shqiptarë atdhetare që jetojnë në Turqi. Po na tregon se Nurejevi vdiq me SIDA, po unë e krahasoj formatin e Rexhepit me të një gjigandi si të Nurejevit. Një balerin si Rexhep Celiku dhe Liliana Cingu meritojnë ta kenë të siguruar jetën për atë që kanë krijuar. NUk ka në Shqipëri kopje të tillë më! Se shteti vjedh për vete nuk investon as për artin as për rininë as për sportin as për shëndetësinë.
Andrea je tuj fol në jerm, shkruan me delir madhështie por mjerisht nuk thua asgjë. Rexhepi ishte balerin i parë, solist. Ti krahasoho si trajtohen balerinët e parë me këtë format të tij në Perëndim dhe shtetet përrreth! Rexhepi për t’u kuruar udhëtonte 48 orë me autobuz nga Tirana në Stamboll dhe kthim dhe pritej e përcillej me nderim natyrisht nga shqiptarë atdhetare që jetojnë në Turqi. Po na tregon se Nurejevi vdiq me SIDA, po unë e krahasoj formatin e Rexhepit me të një gjigandi si të Nurejevit. Një balerin si Rexhep Celiku dhe Liliana Cingu meritojnë ta kenë të siguruar jetën për atë që kanë krijuar. NUk ka në Shqipëri kopje të tillë më! Se shteti vjedh për vete nuk investon as për artin as për rininë as për sportin as për shëndetësinë.
E Nderuar Elida, e ndjek me kujdes gazeten tuaj dhe ju pergezoj per punen e lavderueshme qe beni. Respekt dhe konsiderate per artin e te ndjerit Rexhep Celiku, eshte e dhimbshme qe vetem vdekja na kujton se cfare humbim. Por sinqerisht, pa dashur te gjykoj shkrimin tuaj me duket pak e ekzagjeruar cdo gje qe lexova dhe neper mediat e tjera, jo vetem per te ndjerin por dhe per artiste te tjere qe nuk jetojne me shkruhet me te njejten gjuhe superlative. Perse keta artiste vertete te mrekullueshem duhet te kene nje trajtim te vecante dhe babai im nje agronom i mrekullueshem vdiq ne harrese, apo babai i mikes time nje biolog me nje pune shkencore te lavderueshme vdiq i varfer, apo babai ose nena e dukujt tjeter qofte mesues, inxhinier, doktor te mrekullueshem dhe njerz qe vertete i kane dhene shume shoqerise shqiptare, di raste pa fund, jane larguar nga kjo bote te harruar. Keta artiste ne kohen qe jetuan ishin te respektuar dhe te vleresuar mbase me shume se nje inxhinier , doktor, apo profesor, perse duhet nje trajtim i vecante per to dhe per te tjeret jo?, le ti leme hamendjet, sikur te ishin ne perendim, une ne perendim jetoj dhe cdo dite e shikojme dhe jetojme sidomos ne art se sa e veshtire eshte dhe cfare konkurence dhe talente te frikshem qe ka, sot je i famshem dhe pas pak kohe mund te jesh askushi.
Respekt per punen tuaj
Sa talentin dhe gjeniun e hengri bota , moj moter. Mos lakmoni dheun e huj. Rexhep Çeliku vetem ne shqiperi ishte i madh dhe do mbetet per gjithmone. Ai ishte bere (lindur) per vallen shqipe. Lum ne qe e patem te tille. I leht i çoft dheu. Respekt pa fund per te.
Nai i nderum, nuk lakmon kush dheun e huej, ata shqiptarë që kanë lanë vendin e tyne për në dhe të huaj kanë përjetuar një dramë të madhe, por shteti amë asht kriminel me artistët e dimensioneve botërore si Rexhepi. Asht kriminel edhe me vetë popullin.
Nuk e kuptoj kete delirin e madheshtise kaq karakteristik per ne qe zhvlereson çdo shkrim, sado qellim te mire qe te kete ne vetvete. Rexhep Çeliku ishte i madh ne vallen popullore, ta krahasosh me Nurejev eshte minimumi absurde. Vetem nje naiv mund te mendoje se kush kercen vallet tona popullore eshte mjeshter i çdo lloj kercimi! Nuk i beni nder Mjeshtrit Rexhep Çeliku, por beheni vete qesharake. Si qenka nje balerin 37 vjeç ne kulmin e moshes kur ne fakt ne ate moshe pothuaj te tere balerinet ne bote nuk kercejne me. Eshte shume e vertete nenvleresimi i artisteve tek ne, per kete keni te drejte.
Ju pershendes Ani, me vjen keq per konfondimin e fakteve. Kur e krahasoj Rexhep Çelikyn me Nurejeven nga baleti klasi apo me Fred Aster si mjeshter i tap kete e krahasim e bej per te nenvizuar formatin. Rexhep çeliku ishte i ketij formati dhe duke patur formatin e nje korifeu ai meritonte t’i kishte te ardhurat kesisoj, pra ta kishte jeten e sivuruar. Balerine te formatit minor ne krahasim me Re hep Çelikun kane dale jashte dhe kane hapur shkollat e tyre! Nuk i zhvleresoj, perkundrazi, nenvizoj dramen e nje kollosi qe sakrifikon dhe qendron ne Shqiperi. Rexhep Çeliku ishte zgjedhur nga koreografi me i famshem i te gjitha k9herave, Nderi i Kombit pa titull Panajot Kanaçi dhe sigurisht ishte nje artist shumedimensional. Pra jam e sigurt qe ne moshen 37 vjeçare Rexhep Çeliku, se ti ia ke bere shume mire llogarine e moshes, ai mund te kishte sukses ku te deshironte. Sikur Ilir Kerni e me rradhe. Kush ka dale jashte nga TOB, balerin, orkestrant apo soprano a tenor kane arritur majat ose te pakten kane siguruar jeten. Rexhep Çeliku dhe Lili Cingu jane te paperseritshem. Zoti u kish dhene te gjitha bashke, talentin, pamjen, vullnetin. Kemi 27 vjet tranzicion une nuk di asnje balerin te kete formatin e tyre me pushtu skenen. Jane balerine te shkelqyer, i çajne dyer e suksesit jashte por te lavdishem nuk jane siikur ishin Rehep Çeliku apo Lili Cingu. Besoj se u sqaruam.
E dashur Ani. 37 vjec eshte edhe pjekuria e kercimtarit , varet nga performanca e tij, Barishenkovi erdhi ne stamboll rreth 50 vjec performoi 50 min koncert i vetem fare .. nje kryeveper.. Zoica Haxho , Miltiadh Papa e te tjere ne 40- 50 vjec ishin ne kulnin e tyre .. ndersa sa per vallet popullore ne te ansamblit kishim misionin te ruanim traditen e artit ecnuk na lejohet tjeter profil por mund te performojme te gjitja llojet e kercimeve te kohes ne nivele boterore .. Panajot kanaci brenda kostumit e muzikes popullorekrijonte modernen por ju nuk e shihnit dot..e dinim ne qe e kercenim..
E dashur Ani. 37 vjec eshte edhe pjekuria e kercimtarit , varet nga performanca e tij, Barishenkovi erdhi ne stamboll rreth 50 vjec performoi 50 min koncert i vetem fare .. nje kryeveper.. Zoica Haxho , Miltiadh Papa e te tjere ne 40- 50 vjec ishin ne kulnin e tyre .. ndersa sa per vallet popullore ne te ansamblit kishim misionin te ruanim traditen e artit ecnuk na lejohet tjeter profil por mund te performojme te gjitja llojet e kercimeve te kohes ne nivele boterore .. Panajot kanaci brenda kostumit e muzikes popullorekrijonte modernen por ju nuk e shihnit dot..e dinim ne qe e kercenim..
E dashur Linda, ke shumë të drejtë. Asambli Kombëtar i Valleve u bë i tillë, me një emër botëror, sepse drejtohej nga koka si Panajot Kanaçi. Dhe këtë çerek shekulli mund të kishte performuar në skenat botërore! Por le të marrim Zoica Haxhon apo MIltiadh Papën, yje të baletit klasik, kush kujtohet sot për ta ?! MIltiadh Papa nuk jeton më në mos gabohem por Zoica jeton! Turp i shteti tonë dhe i MInistrisë të Kulturës dhe atyre që drejtojnë Teatrin e Operas dhe Baletit dhe AKKV, Turp! Ku i kemi sot këto formate ? Xhepin, Lilin, Zoicën të inkarnuar tek brezi i ri ? Talentet nuk qendrojnë në Shqipëri, se shteti nuk pyet për kulturën. Po kombi barazohet me kulturën jo me partitë e mbushur me analfabetë dhe të inkriminuar.
E dashtun Elide , shkrimi yt asht nji grusht ne zemren e ktij sistemi shoqnor . Por thuhet se kombi , ne ma te shumten e rasteve ” ha ” bijte e vet . Kapitalizmi i vertete nxjerr ne krye ma te talentumit , dhe ju jep ate qe meritojne . Por ne shqipni nuk ka akoma as kapitalizem . Ne shqipni ka nje lloj bujkroberie te nderthurur me bajraktarizem . Dihen pasojat e kesaj demokracije alla shqiptare . Edhe i ndjeri , si shume te tjere i vujten dhe i vujne kto pasoja . U prefte ne paqe shpirti i tij .
E dashtun Al, flm shumë, asht pikërisht kështu si thu, tek ne ka bujkrobni, nga diktatura kemi kalu në bujkrobni, dhe kjo asht si drita e diellit, nuk të krijon asnjë dyshim me thanë asht apo s’ashtë! Amin, përqafimet e mia
E dashtun Al, flm shumë, asht pikërisht kështu si thu, tek ne ka bujkrobni, nga diktatura kemi kalu në bujkrobni, dhe kjo asht si drita e diellit, nuk të krijon asnjë dyshim me thanë asht apo s’ashtë! Amin, përqafimet e mia
Shkrimi eshte emocional per te plotesuar ate figure unike te solistit “shqiponje”te valles tone qe bashke me Lilin bejne skenen e paperseritshme te valles shqipetare…te gjitha komentet qendrojne…talentet e artit dhe te cdo fushe tjeter jane krenare qe debutuan ne vendin e tyre,mes njerzve te tyre…por besoj konkluzioni eshte qe per keta personalitete me cilesi e arritje te vecanta qe kalojne kohe e ore te jetes se tyre per te argetuar shoqerine…duhet kujdesje pasi e ndjejne shume me shume largimin nga shoqeria per shkak te gjendjes ekonomike social-psikologjike…
E dashur Ela, këto figura kanë bërë sakrificë të madhe me ndejtë në vendin e tyne, sepse çdokush do me qendru në vendin e vet, por me pasë një jetë dinjitoze, ndërsa figurat me të cilat identifikohet kultura shqiptare, këto figura duhet të trajtohen sipas meritës. Përse qeveritarët tanë janë të mbushur me privilegje kur dihet se nuk e kanë asnjë kontribut! Rexhepi dhe Lili duhej ta kishin jetën e tyne të sigurume. Edhe titullin e morën pas 50 vitesh karierë! Asht turp!