Barometri diplomatik

*** “Budallai më i madh nuk është ai që nuk di të lexojë, por ai që mendon se krejt atë që lexon është e vërtetë” (I.A)

Prandaj, nuk duhet besuar spekulimeve serbe e as proserbe, që flasin dhe shkruajnë për “Shqipërinë e Madhe”, se gjoja shqiptarët dhe Hasan Prishtina, Ismail Qemali, Isa Boletini, Luigj Gurakuqi…etj. kanë luftuar dhe kanë kërkuar çlirimin dhe bashkimin e “Velika Albanija”, sepse ajo kurrë nuk ka ekzistuar as në tokën e as në qiellin e Ballkanit, ndërkaq SHQIPËRIA ETNIKE dhe KOMBI SHQIPTAR, PO, aty ndodhen në hartën dhe në tokën iliro-arbërore në Gadishullin Ilirik, që sot i thonë “Ballkan”, toponim ky, gjeneza e të cilit ështëe sllave-bullgare.

*** Patrioti dhe atdhetari i shquar Hasan Prishtina nuk ka luftuar, as nuk ka kërkuar ‘Shqipërinë e Madhe”, por BASHKIMIN E KOMBIT DHE TË SHQIPËRISË ETNIKE!

Ndaj, as Lidhja Shqptare e Prizrenit (1878) me Abdyl Frashërin në krye, si dhë mëpastaj (1912) Hasan Prishtina, Ismail Qemali, Isa Boletini, Luigj Gurakuqi…etj. nuk kanë luftuar, as nuk kanë kërkuar kurrfarë “Shqipërie të Madhe” e as “Shqipërie të vogël”, por për për pavarësimin dhe për bashkimin e 4 Vilajeteve Shqiptare brenda kufijve historikë, etnikë dhe gjeopolitikë të SHQIPËRISË ETNIKE. Për këtë ka luftuar me pushkë dhe me pendë Hasan Prishtina, jo për “Velika Albanija”, sepse ai nuk ishte analfabet dhe i marrë , që të mos ketë ditur ta bënte dallimin mids dy koncepteve “Shqipëri e Madhe” dhe “Shqipëri Etnike”, por ishte një patriot dhe erudit i vërtetë : historian, etnograf i thellë, lider politik largpamës dhe jurist i famshëm (deputet i parlamentit turk) dhe atdhetar i palëkundshëm, i cili që atëherë e ka hedhur poshtë parullën antihistorike dhe antietnike shqiptare të pushtuesve serbomëdhenj “Velika Albanija”.

Nocioni “Shqipëri e Madhe” nuk ka kurrfarë përmbajtje shkencore (filozofike, politike, historike, etnike apo gjeopolitike etj.)

Prandaj, shqiptarët, që nga Skënderbeu e deri më sot (XV-XXI) nuk e njohin dhe, kurrë nuk janë ushqyer me një nusprodukt të tillë fashist, neofashist, kolonialist, hegjemonist, racor sikurse që është “Velika Srbija”, e cila deri tani ka përthithur më se gjysmën e popullsisë etnike shqiptare dhe, më se gjysmën e teritorit indigjen të SHQIPËRISË ETNIKE (1878-2021), duke u shërbyer dhe justifikuar me “bombën atomike” antishqiptare –“Velika Albanija”.

Ata që po mundohen të “tjerrin holl” filozofi, politikë e shkencë, duhet të kenë kujdes që mos bijnë në shinat dhe në grackat e shkencës dhe të politikës së falsifikuar sllavo-bizantine ballkanike, duke u ushqyer me aditivët e kuzhinës së tyre antishqiptare dhe anti-SHQIPËRI ETNIKE, se gjoja ne po luftojmë dhe po kërkojmë krijimin e një “Shqipërie të Madhe” –“Velika Albanija” . – Aktipadi e “shkëlqyer” kjo, dhe jetëgjatë, jo më pak se 3 shekuj (XIX, XX, XXI). Mirëpo, shqiptarët nuk duhet të “ngulën” në këtë farë “thumbi të Hostenit”(sikurse që u ngulën në Gjykatën Speciale të Hagës, që e votuan dhe e përqafuan vetë në Parlamentin e Kosovës), sepse do të gaboheshin rëndë, duke justifikuar gënjeshtrat, shpifjet dhe manipulimet akuzuese serbomëdha, që në fokus kanë pasur, kanë dhe do të kenë zhbërjen e tërsishme të SHQIPËRISË ETNIKE. Për t’ia arritur këtij qëllimi racist dhe gjenocidal disashekullor, shteti, kisha, akademia dhe shkenca serbe ka gjetur edhe mjetet operacionale më të efektshme politiko-propagandistike, siç është arma politike dhe propagandistike “VELIK ALBANIJA”.

Kjo është “bomba atomike”, që e frikëson Ballkanin, Evropën dhe mbarë botën. Prandaj, ne, me asnjë çmim, nuk duhet ëndërruar e as përdorur (qoftë teorikisht a praktikisht) këtë “bombë”, sepse do të bënim VETËVRASJE KOLEKTIVE dhe të SHQIPËRISË ETNIKE në Ballkan. – Ne duam vetëm kthimin e territoreve tona të SHQIPËRISË ETNIKE, të cilat me agresione, me pushtime dhe me gjenocide i kanë ankesuar, kolonizuar dhe tjetërsuar aleanca sllavo-bizantine ballkanike (1878-2021).

Prandaj, gjithë botën e bëjmë me dije, se ne, kurrënjëherë në historinë tonë të deritashme, nuk kemi derdhur asnjë pikë gjak dhe, nuk kemi bërë asnjë betejë, asnjë kryengritje dhe, asnjë luftë (e të tilla janë më se “300” sosh) për formimin e ndonjë “Velika Albanija”, “Greater Albania”, “La Grande Albanie”, ashtu siç po gënjen dhe po shpif Aleanca ballkanike (Serbo-Greke-Malazeze dhe Bullgare), në veçanti pas përfundimit të dy luftërave ballkanike (1912-1913).

JO, Evropë, jo Amerikë, nuk duam “Velika Albanija”, por vetëm kthimin e tokave tona të SHQIPËRISË ETNIKE

Gjatë tri dekadave të fundme (1989-2021), “1 milion herë” e kemi provuar me fakte dhe me argumente të qëndrueshme historike, politike dhe juridike se, as në mendjen, as në shpirtin, as në dëshirat, as në kërkesat e as në aspiratat tona legjitime dhe legale nuk e kemi ëndërruar e as sajuar tezën ideologjike serbo-sllave ballkanike “Velika Srbija”, as si realitet, as si ide, as si koncept, as si program, as si platformë, as si projekt dhe as si axhendë me prioritet strategjik qoftë kombëtar, qoftë shtetëror, për shkak se kjo është vetëm një shpifje dhe gëjeshtër e historiografisë, e politikës, e propagandas së Kishës Ortodokse Serbe, e Akademisë së Shkencave dhe Arteve Serbe dhe e gjithë literatures nacionale, shtetërore dhe kishtare të “Velika Srbija” !

“Shqipëria e Madhe” është “pjellë” e Serbisë së Madhe, Jo assesi e shqiptarëve !

Pavarësisht se kush nga shqiptarët (dikur në shekuj apo sot) e ka pohuar ose e ka shkruar sintagmën “Shqipëri e Madhe” ishte e gabueshme, është, dhe do të jetë gabim i madh, që mund të dëmtojë dhe të shpërfytyrojë përmbajtjen e nocionit shkencor të “Shqipërisë Etnike”. Prandaj, askush prej nesh nuk duhet të përdorë parullën e rreme dhe të falsifikuar serbo-greko madhe “Shqipëri e Madhe” (Velika Albanija), mbase, në asnjë kuptim nuk ka mbështetje dhe jusitifikim shkencor (as historik, as etnik, as gjeopolitik, as kulturor, as ekonomik …etj.). Duke qenë se deri më sot (XXI, viti 2021), shkenca e historisë, e sociologjisë, e etnografisë, e etnologjisë… etj., shqiptare nuk e ka trajtuar dhe nuk e njeh termin “Shqipëri e Madhe”.

Mirëpo, shkenca shqiptare dhe ajo evropiane e ndërkombëtare kanë trajtuar dhe studiuar që nga themeli i etnisë, i popullit dhe i kombit shqiptar (XV-XXI) vetëm nocionin “SHQIPËRI ETNIKE”, jo “Shqipëri e Madhe”. Veç literaturës historike, gjeografike, arkeologjike, linguistike, etnologjike, etnografike, sociologjike, politike , kuturore tradicionale , termin “Shqipëri Etnike e kanë trajtuar edhe dhjetëra e qindra autorë të huaj evropianë (ilirologë, linguist, historian, filozofë, sociologë, politikologë dhe kulturologë etj.).

Prandaj, siç ka pohuar, edhe antishqiptari më i regjur serbomadh (i cili është autori i Projektit të shpërnguljes së të gjithë shqiptarëve të Veriut në Turqi), nobelisiti Ivo Andriq “ mos i besoni gjithë asaj çka lexoni, sepse mund të jetë e pavërtetë”, ashtu siç është edhe shpifja dhe gënjeshtra sllavo-greko-bullgare “Velika Albanija”, e patentuar dhe e prodhuar në fabrikën industriale të gënjeshtrave dhe të shpifjeve serbomëdha me Andriqin, me Qubrilloviqin, me Cvijiqin, me Qosiqin, me Karaxhiqin…me Milosheviqin…e me Vuçiqin (1878-2021).

Ndaj, si shqiptarët (sheknca, politika, publicistika, mjetet e informaionit), ashtu edhe autorët e huaj evropianë dhe botërorë (me përjashtim të rusëve, të bullgarëve, sllavomaqedonëve , të grekëve, dhe të malazezëve) në vijimësinë historike, kanë përdorur , dhe, edhe sot e përdorin termin “Shqipëri Etnike”, jo assesi togfjalshin antishkencor sllavo-grek “Velika Albanija” – “Shqipëria e Madhe”. Përmbajtja e këtij termi, do të thotë=KRIJIMIN E NJË “SHQIPËRIE TË MADHE me copa të territoreve të shteteve të huaja fqnije kolonialiste (Serbia, Greqia, Maqedonia Veriore dhe Mali i Zi).

Kjo është “alibia”, pse “Serbia e Madhe” që nga formimi i saj qoftë si principatë, qoftë si autonomi vazale, qoftë si shtet i pavarur (1878) e ka shpikur dhe “justifikuar” në kuptimin pseudoshkencor termin “Velika Albanija”, në mënyrë që të mashtrojë, të manipulojë dhe të sfidojë Evropën dhe tërë botën, se kinse shqiptarët “janë agresorë” dhe “pushtues” të tokave të Serbisë,të Greqisë, të Mlait të Zi dhe të Maqedonisë Veriore”.

Kjo është akuzë e rëndë, mbase historikisht dhe politikisht që nga shekulli XIX, e, edhe sot, shekulli XXI, shqiptarët dhe SHQIPËRIA ETNIKE mbahen nën hipotekë të pathemltë dhe të padokumentueshme, se gjoja “janë pushtues” dhe “kolonizues” të territoreve serbo-greko-malazeze dhe sllavo-maqedone. Kjo akuzë shpifarake nuk është e vërtetë, por është e kundërta, Serbia, Mali i Zi, Greqia dhe Maqedonia Veriore kanë copëtuar, aneksuar dhe kolonizuar tokat dhe popullsinë shqiptare për t’i zgjeruar kufijtë artificialë-nacionalë dhe shtetërorë sllavo-bizantin.

Mirëpo, dot nuk duhet pranuar akuzën e sajuar serbo-greke “Shqipëria e Madhe”, ngase shqiptarët që nga periudha e lavdishme heroike e Skënderbeut e deri më sot nuk kanë luftuar për pushtimin e tokave sllavo-bizantine, por vetëm për kthimin dhe për mbrojtjen e trojeve etnike, dhe të identitetit kombëtar, territorial, administrativ shtetëror brenda kufijve natyralë, historikë dhe gjeopolitikë të Shqipërisë Etnike, të copëtuar dhe të kolonzuar me luftëra pushtuese gjenocidale nga “Antanta Sllavo-Greke Ballkanike”.

Pse qe 3 shekuj shqiptarët anatemohen dhe akuzohen për “Shqipërinë e Madhe”, jo për SHQIPËRINË ETNIKE ?

-Sepse, askund në literaturën sllavo-bizantine ballkanike nuk figuron përdorimi i nocionit “SHQIPËRI ETNIKE”, por vetëm “ Shqipëria e Madhe” , të harmonizuar dhe të balancuar në peshoren e strategjisë sulmuese, të mistifikimit dhe të mohimit të përmbajtjes së përkufizimit teorik dhe praktik të ekzistencës së SHQIPËRISË ETNIKE, ashtu siç ka gënjyer dhe shpifur dikur moti kancelari i hekurt gjerman Bizmarku në Kongresin e Berlinit (1878) “SE NUK KA KOMB SHQIPTAR” –“Il n’y a pas de Nationalite Albanaise!” (( Të drejtat e Shqipërisë Etnike,1944: op.cit. f.244) si dhe “Dr. Vladan Gjorgjeviq, ish-kryeministër i Serbisë (1913); “ Shqiptarët nuk janë një komb, por vetem nje perzierje fisesh pa histori, pa gjuhe dhe pa atdhe të përbashkët…Pra, formimi i një shteti të pavarur shqiptar, është jo vetëm e pamundur, por edhe e rrezikshme për Ballkanin dhe për Europën mbarë.” (po aty, f.41).

Çfarë “shpifje e pafytyrë”, e ndyrë, pritive, anticivilizuese dhe antievropiane kjo e serbomadhit Vladan Gjorgjeviq, i cili mohon identitetin kombëtar shqiptar dhe SHQIPËRINË ETNIKE,? – Kur historikisht, dihet se gjatë viteve 1912-1913, kur Serbia me aleatët e saj ballkanikë sllavo-grekë, në emër të çlirimit të territoreve të tyre nga Perandoria Osmane, gjatë dy viteve të luftërave ballkanike “vranë dhe masakruan mbi 150.000 shqiptarë dhe ua grabitën, aneksuan dhe kolonizuan tokat e tyre të Shqipërisë Etnike…” ( Po aty, f.41.).

Kjo është nga rsyet kryesore, pse që atëherë, edhe sot, amalgama kolonialiste, hegjemoniste dhe imperailiste serbo-sllavo-greke (Beograd, Podgoricë, Athinë dhe Shkup) askund nuk përmendin krimet e të tyre të gjenocidit mbi shqiptarët dhe gllabërimin e Shqipërisë Etnike (mbi 50% territory dhe popull shqiptar), vazhdojnë me vazin e vjetër kolonialist gjenocidal shekullore, duke i atakuar shqiptarët, se gjoja po përgatitën me Perëndimin, që të krijojnë “Shqipërinë e Madhe” !?

Mirëpo, këtë produkt toksikologjik për florën, faunën, sigurinë, stabilitetin dhe paqën rajonale, nuk duhet ta konsumojnë as shkenca, as politika, as diplomacia e as masmediat shqiptare qoftë brenda apo jashtë SHQIPËRISË ETNIKE.

Si theksuam më sipër nuk duhet të tregohemi mendjetharë as kombëtarisht, as politikisht, as diplomatikisht e as historikisht, duke u ngulur në “Thumbin e Hostenit” sllavo-grek , se gjoja shqiptarët po luftojnë për formimin e “Shqipërisë së Madhe”. Këtë term, nuk guxojmë ta shohim se në ëndërr, lëre më të “reklamohemi” me të, gjoja se “i pari, e paska përdorur Hasan Prishtina”! – Çfarë do të thotë kjo? – Asgjë, vetëm se një provokim politik infantil, që atrofizon idenë dhe konceptin shkencor të nocionit “SHQIPËRI ETNIKE”.

Pavarësisht se çfarë ka thënë Hasan Prishtina, përdorimi i termit “Shqipëri e Madhe” është i gabueshëm dhe i papranueshëm shkencërisht, si historikisht, politikisht, juridikisht dhe kombëtarisht, sepse si Hasan Prishtina, ashtu edhe bashkideologët, bashkëmendimtarët, bashkëveprimtarët, bashkëluftëtarët dhe bashkëpatriotët e tij, kurrënjëherë as nuk kanë shkruar, as nuk kanë apeluar popullin, as nuk kanë luftuar e as nuk kanë kërkuar nga Stambolli(Perandoria Osmane) as nga Evropa, që të formonin ndonjë “Shqipëri të Madhe”, por kanë sakrifikuar dhe flijuar më të shtrenjtën, duke kërkuar çlirimin, pavarësimin dhe bashkimin e KATËR VILAJETVE SHQIPTARE (Kosova, Janina, Manastiri dhe Shkodra) brenda kufijve natyralë, historikë dhe gjeopolitikë të SHQIPËRISË ETNIKE, jo të “Shqipërisë së Madhe”.
-Të gjithë ata që, për çfarëdo interesi a qëllimi e përdorin dhe shërbehen me sintagmën “Shqipëria e Madhe”, në mënyrë të vetëdijshme a të pavetëdijshme , do të bëhen “argatë hangari” të politikës propagandistike antishqiptare “Velika Srbija”, e cila që nga shekulli XIX e lufton dhe e atrofizon bashkimin e SHQIPËRISË ETNIKE.

Prandaj, të qëndrojmë sa më larg nga infektimi me “kovidin 19″-“Shqipëria e Madhe”, sepse kjo është arma bërthamore e mbrojtjes së kolonializmit gjenocidal sllavo-grek mbi gjysmën e kombit shqiptar dhe mbi gjysmën e territorit autokton të SHQIPËRISË ETNIKE.

“Miqësia dyfishon gëzimet dhe ndan ankthet për gjysmë”

BACON

            22 shkurti për mua u hap me një lajm të hidhur, nga ata që trondisin themelet e shpirtit e mbeten gjatë në mëndjen që, si një zog i plagosur endet në kërkim të një strehe për të mbledhur thërrime jete, të kthyera në kujtime, të ngulitura në zemër e në kujtesë. Janë copëza jete të shpërndara në dhjetëvjeçarë të gjatë, në faza të ndryshme të saj, që si në një film të përfytyresës i lëshojnë vendin njëra tjetrës, së bashku me ndodhitë e së shkuarës.

Ai lajm I hidhur u sendëzua në një mesazh të ardhur me Watsap që nga New Yorku i largët: “Xhaxhi Eugjen, me dhimbje të madhe, ju njoftojmë që babi im i shtrenjtë dhe I dashur ndërroi jetë në krahët tonë, i rrethar me dashuri më 21 shkurt në mbrëmje. Lindita”.

Kështu  ndërroi jetë edhe Qemal Dema, njëri nga ne të mbijetuarit e komunizmit shqiptar, një mik e shok i hershëm i  kampeve të internimit e i burgjeve të “parajsës socialiste” shqiptare, jeta e të cilit filloi kalvarin që fëmijë, sepse të parët e Tij kishin patur mënçurinë të kuptonin se e keqja që i kërcënohej Shqipërisë nuk duhej pranuar, se duhej luftuar me rrënjë. Por ata që u munduan t’a bëjnë qenë të pakët, sepse Shqipëria ishte e pushtuar dhe ishte mjaft e vështirë të depërtohej në t’ ardhmen e saj, të gjindej e vërteta që fshihej mbas atyre që “luftonin” pushtuesin, apo më mirë shqiptarët largpamës.

            Qe një tragjedi e egër ajo që pllakosi Shqipërinë. Ata që e paralajmëruan dhe u munduan t’a shmangnin e paguan me kokat e tyre e më shumë me gjysmë shekulli skllavëri bashkëkohore të familjarëve të tyre, të grave e fëmijëve, të motrave e vëllezërve. Mbi ta rëndoi për 47 vite shpata e mprehtë e “luftës së klasave”, që i degdisi në kampet e pafund të internimeve e të burgjeve me punë të detyruar, me mohime të çfarëdo të drejte njerëzore, me një jetë të tërë të kaluar nën mizorinë e terrorit, të pasigurisë, të frikës. Këta qenë therorët e gjallë të një padrejtësie makabre, që mbretëroi sovrane “mbi tokën e fshikulluar nga përndjekjet”.

I ndjeri Qemal qe njëri nga ata mbi të cilët furia terroriste komuniste u vërsul me të gjithë ortekun e saj shkatërrimtar. Ishte vetëm nëntë vjeç kur Dibra e tij mori ngjyrën e kuqe të miqve të Sërbit e Demajt, që kishin luftuar kundër brigatave partizane t’ardhura nga jugu i Shqipërisë, u shpërngulën për në kampet e sapokrijuara që mbinin si çibanë në çdo cep të Shqipërisë. Qemali ishte më i madhi i meshkujve të familjes e atij i u përcaktua fati i viktimës së parë të fisit të Demajve, fat që nuk i u nda deri në ditët e fundit të  shkërmoqjes së “perandorisë të së keqes”në brigjet e Adriatikut. Por Qemali kishte trashëguar vetitë më të mira të të parëve të tij, e në moshë të njomë në kampin e Tepelenës, n’atë “kamp pushimi”simbas ndonjë historiani të epokës komuniste e mbas komuniste, ai provoi burgimin e parë.

Dy herë i burgosur, pa i bërë keq asnjë mize në jetën e tij, dy herë viktimë e një drejtësie kriminale që kishte shpikur nenin 55/1 të kodit penal, për të ndëshkuar çdo mendim të qënë apo të paqënë, të shprehur apo të pashprehur kundër një regjimi të dhunës skajore e të varfërisë proverbiale. Ai do të kalonte jo pak, por njëzet vite të jetës së Tij n’ato burgje të diktaturës, për të ngritur “veprat e socializmit” falas si skllevërit e Egjyptit të lashtë që ngrinin piramidat, së pari si djalosh që nuk i kishte dirsur ende mustaqja e së dyti si baba i katër vajzave, të lindura në një nga sektorët më të këqij të kampeve të internimit, në Gradishtin e famshëm të viteve 50 e 60, pa drita, pa ujë që sillej me fuçi në një qerre prej një tjetër fshati në kodër, pa rrugë, pa shkollë, me bukën që vinte dhe ajo me një qerre, pa asgjë që të bënte të mendonje se këtu jetonin njerëz…

Tani që po shkruaj këto rrjeshta për mikun e viteve të gjata më kalojnë para sysh thërrimet e jetës të kaluar së bashku, lodra e shahut në Gradishtin e mjerimit, puna e rëndë në fushat e liruara nga ujët e Tërbufit, paraqitja e përditëshme para kapterr Andreas, nëna fisnike e Qemalit dhe dy vëllezërit e tij më të vegjël me të cilët luanim futboll në një fushë të improvizuar së bashku me shokë të kampit. Më pas u largova nga Gradishti, duke lënë aty një pjesë të familjes tek e cila kthehesha herë mbas here. Kështu kaluan vitet, Qemali krijoi familjen me Fluturën, një vajzë që vinte nga një tjetër fshat internimi e që ishte bijë e një fisi të njohur në Dibër, atë të Ndrejajve. Lindën vajzat që u rritën në kushtet e Gradishtit ashtu si shumë bashkëmoshatarë e bashkëmoshatare të tyre.

Kaluan vitet. Erdhën kohët mizore të gjysmës së dytë të viteve 70 me përndjekjet sistematike e të planifikuara që stërmbushën burgjet e tmerrshme. Ishin ditë,  muaj e vite të mbushura me ankthin e arrestimit, me mendimin se në mëngjez duhej të përshëndeteshim me familjarët, ndërmjet tyre bashkëshortet e fëmijët, sepse në darkë nuk dihej a do të ktheheshim në shtëpi. Gjykatat dhe hetuesitë ishin kthyer në kasaphana mishgrirëse që kalonin në duart e tyre rregullisht banorë të pafajshëm. N’atë periudhë krahas Kurt Kolës, Ahmet Kolgjinit, Eqerem e Fatmir Mujos, Mojs e Lekë Mirakajt, Naim Staraveckës, Fatbardh Kupit, Dine Dines, Eugjen Merlikës, Agron Kalasë, Tefta Tasit, Besa e Mynevere Dumes, Mehdi Bylykbashit e ndonjë tjetri të cilit i kërkoj falje për mos përmëndjen, të gjithë njerëz t’arrestuar në sektorët e ndryshëm të së njëjtës ndërmarrje, edhe Qemali u rikthye në “shtëpinë e përbashkët” të viktimave të paracaktuar që fëmijë për të kryer rolin e gogolit në shkretëtirën e çmëndurisë enveriane, së cilës i thureshin vargje, i kompozoheshin këngë, i ngriheshin monumente.

Për Qemalin kjo përvojë e përsëritur qe veçanërisht e vështirë, sepse vetëdijes së përkatësisë botës së kundërshtarëve të komunizmit, e për pasojë të viktimave të tij të pashmangëshme i shtohej edhe dhimbja e thellë për fatet e fëmijëve të mitur. Përse do të vuanin krijesat e tij të pafajshme? Deri kur do të ngopej regjimi me kufomat e krimeve të tij? Ishin pyetje pa përgjigje që secili në vetminë e tij i drejtonte Zotit të gjithfuqishëm.

Janë të ngjajshme jetët tona, të kaluara me të njëjtat dëshira për pak liri, me mundimet e përditëshme të jetës së skllavit, me frikën e arrestimit për vite të tëra, me trysninë oqeanike të pushtetit për të depersonalizuar njerëzit, me qëndresën e karaktereve që shkuan deri në flijim skajor, në dhjetë vite burg për të mos i u nënështruar së keqes të njëjtësuar me rroben e sigurimsave që medaljet e tyre të trimërisë i kishin të shënuara në dosjet e fëlliqësisë së tyre, duke “rekrutuar” njerëz të dobët, për t’i kthyer në varrmihës të shokëve të tyre. Ky ishte morali i asaj kaste kriminale që ende vazhdon të nderohet, t’i njihen “meritat”, të vazhdojnë të qeverisin Shqipërinë nëpërmjet bijve të tyre moralë e biologjikë. Ndërsa Qemalit, e jo vetëm atij, shteti mbas komunist i mbajti paratë e dëmshpërblimit të viteve të burgut, sepse dhjetë vite më parë, qeveria Meksi u kishte njohur të drejtën e një farë ndihme që jepej për banesat, mbasi ata vinin nga kasollet që nuk kishin më asnjë vlerë, ndërsa pjesa tjetër e popullsisë privatizoi me çmime simbolike apartamentet që u kishte dhënë shteti. Ato para që u ishin dhënë për të kompensuar në një farë mase strehimin i u mbajtën nga llogaria e dëmshpërblimit të viteve të burgut, në kundërshtim me të gjithë ligjet juridike që nuk pranojnë si të ligjëshëm retroaktivitetin e një ligji kur ai shkon në dëm të qytetarit. Kjo ishte demokracia zhgënjyese që vazhdon t’i quajë ish të përndjekurit si qytetarë të dorës së dytë, mbasi nuk mund t’i përcaktojë më me devizën enveriane të “armiqve të kllasës”.

Por Qemali, ashtu sikurse edhe shumë shokë të tij, nuk i u nënështrua kurrë, gjatë gjithë jetës së Tij, trysnisë së shtetit komunist dhe as përfaqësuesve të tij. Ai mbeti një shpirt i lirë e i pastër si bora e bardhë e Korabit të vendit të lindjes. Në vitet e gjata të burgut të dytë në kampin e Spaçit, ku u takuam përsëri, ai ishte si një vëlla i madh për ne të tjerët që ishim pak më të rinj. Tek ai gjenim gjithmonë buzëqeshjen karakteristike e zemrën e hapur për të pritur çdo lloj problemi që mund të kishim ne e familjet tona. Shpirti Tij i bardhë mbartëte në gjërësinë e hapësirës së tij të gjitha dertet tona edhe se kishte të mjaftueshme problemin e familjes që kishte lënë në mëshirë të fatit e në kujdesin e bashkëshortes së tij fisnike. Solidariteti me bashkëvuajtësit ishte njëri nga tiparet më të bukura të shpirtit të Tij. Ndanim së bashku atë pak ushqim që na sillnin bashkëshortet tona të mrekullueshme, heroinat e vërteta  të një epoke ogurzezë, që quhej komunizmi shqiptar. Ato i hiqnin nga goja e fëmijëve për të na sjellë diçka nga racionet e tyre të varfëra. E ne ndanim kafshatat e filxhanin e kafesë e i bënim urimet njëri tjetrit për mbarësinë e familjeve tona të raskapitura.

Qemali i ndjerë i kaloi vitet e burgut me urtësi, kurajë, durim e stoiçizëm, krenar për karakterin e Tij, por gjithmonë i thjeshtë, i dashur, gojëmbël. Karakteri i fortë tregonte një Njeri që nuk shkeli kurrë mbi parimet e Tij njerëzore dhe as mbi traditat fisnike të popullit të Tij, një Burrë me plot kuptimin e fjalës, që nuk u ndruajt kurrë  t’a shohë vehten në sy para pasqyrës së ndërgjegjes. Ajo ishte pasuria e Tij e çmuar morale e deri në çastet e fundit, kur mbylli sytë mes shoqes së jetës e familjes tashmë të madhe, ku spikasin vajzat e Tij, tani gra të realizuara në jetën profesionale e familjare në New Yorkun e Statujës së Lirisë, ai erdhi i qetë, pa brejtje ndërgjegjeje, i nderuar e i respektuar nga të gjithë ata me të cilët ndau fatin e hidhur në tokën ku lindi, por edhe vitet e qetësisë relative larg Atdheut, duke lënë deri në çastin e fundit porositë e Tij amanetësore.

Ai çast tepër i veçantë, i përjetuar në gjirin e njerëzve më të dashur  në kufirin mes jetës e mbasjetës, me qetësinë e tij hyjnore, kur njeriu pushon frymëmarrjen, lë në botën e shkuar trupin e tij e niset për të zbuluar atë “vënd nga s’na u kthye kurrë udhëtari”, ndoshta ishte shpërblimi i Perëndisë  për shpirtin e Tij të bardhë e për jetën e Tij të trazuar e të hirtë.

Ai ishte një njeri i thjeshtë, një nga ata që nuk shquhen për bëma të veçanta, për veprime të bujëshme, për vepra që shkruhen në histori. Ai qe e mbeti deri në fund një Njeri i Ndershëm. Mendoj se Vëndi i ynë ka më shumë nevojë se asnjëherë, për Njerëz të tillë e për shembullin e tyre, se sa për fyej të pispillosur që mbushin internetin e shumë sfera të jetës shqiptare.

Po e mbyll këtë kujtesë të thjeshtë për një mik të zemrës që çdo javë ngrinte zilen e telefonit e kërkonte të dinte gjëndjen time, për të shkëmbyer mes nesh gjithshka të re që përjetonim, me një shprehje të vyer të majës së piramidës së artit botëror të letërsisë, William Shakespeare-it:

“Si shkon kjo botë, të jesh i ndershëm do të thotë të jesh i zgjedhur në mes të dhjetëmijë vdekësorësh”

Itali, 23 shkurt 2021

Jo, jo nuk është “fake news”, është lajm i vërtetë! Lajmi më erdhi në postën time elektronike drejtë për drejtë nga Departmaneti i Shtetit pasi jam i abonuar për të marrë rregullisht të gjitha njoftimet e këtij departamenti në lidhje me Evropën.  Lajmi u përhap edhe nga agjenci lajmesh të tjera shqiptare, përfshir edhe Zërin e Amerikës, i cili njofton se Departamenti i Shtetit nderoi të martën individë të vendeve të ndryshme për luftën kundër korrupsionit, mes së cilëve edhe gjykatësin shqiptar Ardian Dvorani.  Çmimi i ri “Kampionët Ndërkombëtarë të Anti-Korrupsionit”, siç u shpreh Sekretari amerikan i Shtetit, Antony Blinken, “vlerëson individë që kanë punuar pa u lodhur, shpesh në kushte të vështira, për të mbrojtur transparencën, luftuar korrupsionin dhe për të siguruar mbajtjen e përgjegjësisë në vendet e tyre”.

Unë nuk dua as nuk dëshiroj që ti bashkohem diskutimeve në median shqiptare, këto ditë, në lidhje me marrëdhëniet e Z. Dvorani me politikanë të ndryshëm shqiptarë të këtyre 30-viteve tranzicion të pafund dhe siç duket të pa mbarim, ku kanë pasur gisht dhe vazhdojnë të ushtrojnë influence në këtë përzgjatje të pafund edhe Z. Dvorani me shokë të tij gjykatës, prokurorë e të tjerë – të cilët në vend që të dekorohen duhet të mbahen përgjegjës për gjëndjen e mjerueshme dhe të pa krahasueshme me asnjë vend ish-komunist të Evropës — në të cilin gjëndet sot sistemi i (mos)drejtësisë shqiptare.  Për këtë gjëndje të krijuar në Shqipëri duhet të jenë të turpëruar të gjithë, përfaqsues të drejtësisë dhe të politikës shqiptare, por edhe ndërkombtarët që vazhdojnë t’i mbeshtesin këta humbës dhe deshtakë për tre dekada tani.  Të kenë turp, pikëspari para shqiptarëve por edhe para botës – sepse sado që të krenoheni me punën tuaj deri tani – shqiptarët që prisnin shumë më shumë prej jush – kanë vendosur tanimë se kjo që kini krijuar nuk është Shqipëria post komuniste që ata dëshironin. 30-vjet më parë rinia shqiptare rrëxoi monumentin e diktatorit Enver Hoxha duke deklaruar se e donin Shqipërinë si e gjithë Evropa.  Të zhgënjyer nga mos-drejtësia dhe nga politika korruptive e këtyre 30-viteve, shqiptarët më në fund po votojnë me kembët e tyre duke u larguar masivisht nga trojet stërgjyshore për në vendet perëndimore pasi nuk dëshirojnë të jetojnë më në një atmosferë dhe frymë mos-drejtësie dhe politike enveriste, e ushtruar gjithnjë nga shumë përfaqsues të atij regjimi, 30-vjetë pas shembjes së monumentit të diktatorit Hoxha.

Monumenti i Hoxhës në sheshin Skenderbej mund të jetë rrëzuar 30-vjetë më parë, por, fatkeqësisht, monumente paturpësie të asaj periudhe terroriste dhe kriminale ke sot në zyrat më të larta vendimmarrëse të politikës dhe të drejtësisë në Tiranë, si në asnjë vend tjetër ish-komunist.  Kjo është në situatë e pa-tolerueshme për një vend anëtar të NATO-s dhe duhet të ishte e pa-tolerueshme edhe për ndërkombëtarët në Tiranë.  Por, të pakën — në minimum– nuk do duhej që përfaqsuesë të politikës dhe të dretësisë ish-staliniste/enveriste të rekomandoheshin nga ndërkombëltarët për dekorata nga ente ndërkombëtare prestigjoze siç është Departamenti Amerikan të Shtetit. Para se të çoni dolli për këtë dekoratë, mendoni pak se çfarë simboli i dërgohet popullit shqiptar me një rekomandim të tillë për një ish-prokuror të ish-regjimit.  Çfarë simboli u dërgohet të përndjekurve, ish-të burgorurve të torturuarve nga komunizmi, familjeve të atyre që vdiqen nën tortura  në burgjet komuniste, varret e të cilëve as sot nuk gjënden nga familjet e tyre që të kenë mundësit që pakën të vendosin një tufë me lule tek varri të dashurve të tyre? Çfarë simboli çon ky vendim për mbrojtjen historike të të drejtave të njeriut nga ana e Shteteve të Bashkuara. “Shtetet e Bashkuara janë të përkushtuara për një botë në të cilën mbrohen të drejtat e njeriut, mbështeten mbrojtësit e tyre dhe ata që kryejnë abuzime të të drejtave të njeriut mbahen përgjegjës. Promovimi i respektit për të drejtat e njeriut nuk është diçka që ne mund ta bëjmë vetëm, por është arritur më së miri duke punuar me aleatët dhe partnerët tanë në të gjithë globin. Presidenti Biden është i përkushtuar në një politikë të jashtme që bashkon vlerat tona demokratike me udhëheqjen tonë diplomatike, dhe një që ka në qendër mbrojtjen e demokracisë dhe mbrojtjen e të drejtave të njeriut”, ka deklaruar dje Sekretari Amerikan i Shtetit, Antony J. Blinken, duke thënë se të drejtat e njeriut dhe demokracia janë në qëndër të politikës së jashtme të Shteteve të Bashkuara.

Unë nuk e njoh dhe nuk kam asgjë kundër Z. Dvorani, president, kryeministër u bëftë! Në të vërtetë i uroj punë të mbarë, por shërbimi i tij si prokuror në Shkodër gjatë viteve të regjimit komunist 1988-1991, nuk besoj se është një punë me të cilën ai dhe shokët e tij të asaj periudhe mund të thonë se ishin krenarë.  A po jo!?  Pyesni shkodranët se çfarë ndodhte në qytetin e tyre verior gjatë asaj kohe dhe si trajtoheshin ata nga “drejtësia” e regjimit komunist të Ramiz Alisë — drejtësi që ushtrohej dhe që zbatohej nga Z. Dvorani me shokët e tij të shkolluar në frymën e drejtësisë marksiste-leniniste-staliniste.  Pyesni për krimet çnjerëzore të atij regjimi dhe për njerëzit që i zbatuan ligjet e asaj kohe – madje edhe në ditët e fundit të regjimit komunist 1990-1991 — krime për të cilat ende askush nuk ka marrë përgjegjësi as nuk i kujton askush.  “Krimi” për rrëzimin e monumentit të Stalinit e të tjera simbole komuniste në Shkodër, jo më shumë se dy muaj para pluralizmit në Shqipëri. Çdo gjë kishte marrë fund, por mbrojtësit e zellshëm të drejtësisë komuniste donin të jepnin mesazhin se jemi ende këtu.  Abuzuesit e të drejtave më themelore të njeriut në regjimin komunist, sot na qenkan mbrojtësit më të zellëshëm dhe luftëtarë të korrupsionit, meritues të dekoratave nga Departamentit Amerikan të Shtetit!!!???   Po kush do e çojë deri fund drejtësinë për ato krime të kohës së komunizmit? Kush më mirë se ata që i urdhëruan dhe zbatuan ato krime e që edhe sot ushtrojnë detyrën e gjykatësit, prokurorit, avokatit e tjera.  Për mua ka shumë rëndësi zbulimi dhe përgjegjësia për këto krime të komunizmit. Kjo duhej të ishte prioritet edhe për ndërkombëtarët nëqoftse vërtetë dëshirojnë ta shërojnë dhe ta çlirojnë atë shoqëri njëherë e mirë nga e kaluara e saj komuniste.  Para dy tre ditësh ishte 30-vjetori i rrëximit të përmendores së Enver Hoxhës, a patë ndonjë ndërkombëtarë të bënte ndonjë deklaratë me këtë rast, po entet zyrtare të Shqipërisë “demokratike”, “antikomuniste”, anëtare e NATO-s, e shënuan, zyrtarisht, këtë datë????

A po t’i harrojmë ato krime, “se ashtu ishte koha” atëherë, thonë për veten e tyre sot të gjithë ata që ishin pjesëmarrës në krimet monstruoze të kryera nga ish-regjimi ndaj të pafajshëmve shqiptarë, kundërshtarë të regjimit, të cilëve u kishte ardhur shpirti në fyt nga diktatura komuniste që mbrohej dhe mbahej në këmbë nga shumë  mbështetës të atij regjimi, shumë prej të cilëve edhe sot mbajnë pozita kyçe në qeveri dhe në drejtësi, e të cilët madje kanë siguruar edhe legjitimetin due mbështetjen e pa kursyer të ndërkombëtarëve.

Hannah Arendt është shprehur se, “Ekziston një ndërvarësi e çuditshme midis pamendësisë dhe së keqes”.  Mua më vjen shumë keq për këtë pamendësi dhe ndërvartësi të ndërkombëtarëve me përfaqsues të keqës (the evil) e komunizmit, që fatkeqësisht, ende diktohet qartë në nivelet më të larta vendimarrëse të Shqipërisë.  “Kur e keqja lejohet të konkurrojë me të mirën, e keqja ka një tërheqje emocionale populiste që fiton nëse njerëzit e mirë nuk qëndrojnë si pararojë kundër abuzimit”, ka paralajmëruar Hannah Arendt, një prej mendimtarëve më të rëndësishëm politikë të shekullit të kaluar.

Uroj që banaliteti i së keqës të mos arrij nivele edhe më të larta në trojet tona!

Barometri diplomatik

-Ashtu, si nuk kanë mundur t’i “burgosin” dhe t’i ndalojnë “Shkronjat e mallkuara shqipe” të Petro Nini Luarasit, të Papa Kristo Negovanit, të Mihal Gramenos, të Çërçiz e Bajo Topullit…etj. të luftës së tyre “Ja vdekje, ja liri” për bashkim kombëtar dhe për Shqipëri.

Ndaj, siç thoshte Ismail Qemali “mos na pengoni në rrugën tonë shenjtë.-Shporru ti prift Jakov, shiko punët e kishës, se këtij vendi ka kush t’i dalë Zot. Nuk pranojmë asnjë të keqe, as të vogël e as të madhe për Shqipërinë”.

Prandaj, Pandeli Majko, -ik edhe ti, shporru vullnetarisht, jep dorëheqje nga kolltuku i ministrit të Dijasporës Shqiptare, sepse me prononcimin tuaj infantil të pamend dhe primitiv ke kërkuar të pamundurën, hiq më pak se “mbylljen e historisë së bashkimit kombëtar shqiptar”, ashtu sikurse aleanca sllavo-bizantine ballkanike (XVIII-XXI).

Me këtë parullë antishqiptare kundër bashkimit kombëtar, ministri Pandeli Majko ka ofenduar keq e rëndë, në mënyrën më të turpshme: historinë, luftërat e përgjakshme heroike çlirimtare kombëtare për liri, për pavarësi dhe për bashkimin kombëtar, që nga epoka e lavdishme e Skënderbeut deri te lufta e fundit të heroit Adem Jashari (mars 1998).

Diaspora jeton me idealin e lirisë, të pavarësisë dhe të bashkimit mbarëkombëtar

-“Mbyllja” e këtij ideali, do të ishte vazhdim i robërisë së Diasporës dhe i gjithë kombit shqiptar !

Mirëpo, meqë paska ardhur “ora mbylljes së historisë së bashkimit kombëtar” ngase sipas Majkos “i paska ka kaluar afati i përdorimit”, atëherë Pandeli Majko, duhet “ta mbyllë” edhe gjithë diasporën shqiptare, sepse kjo që nga periudha e ndritshme e Rilindësve e shkekujve (XVIII, XIX, XX, XXI) mision prioritar ka pasur luftën koherente për ndërtimin e identitetit kombëtar, të rujatjes së gjuhës shqipe, të kulturës, të çlirimit, të pavarësimit dhe të bashkimit kombëtar në një shtet të vetëm të përbashkët kombëtar, që quhet Shqipëria etnike e shqiptarëve, jo e grekëve, as e serbëve, as e malazezëve, as e bullgarëve, as e turqve etj.

Prandaj, edhe diaspora e sotme shqiptare jeton me këtë ideal, me këtë imperativ dhe me këtë amanet të Rilindësve dhe të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878), që vazhdimisht dhe, pakursyer asgjë prej vetes të luftojë për bashkimin kombëtar dhe territorial të tyre brenda kufijve natyrorë, historikë, etnikë dhe gjeografikë të Shqipërisë etnike. Vetëm ky ideal, kjo shpresë dhe kjo luftë e përditshme për bashkimin kombëtar e mban gjallë atdhedashurinë dhe aspirtaën patriotike të diasporës shqiptare, jo degjenerimi, plaçka, shfrytëzimi, krimi, varfëria, papunësia, korrupsioni, mafia dhe eksodi i vazhdueshëm në vendet e origjinës.

Vetëm vendet fqinje kolonialiste (Serbia, Greqia, Mali i Zi dhe Maqedonia Veriore) e mohojnë bashkimin kombëtar shqiptar.

Dhe, tani, së fundi paska dalë, edhe ministri i Diasporës Shqiptare, Pandeli Majko, i cili, vërtet, nëse do ta “mbyllë historinë e bashkimit kombëtar”, që do të thotë dekolonizimin e tokave autoktone shqiptare, atëherë le t’u drejtohet “aleatëve” shekullorë, shovinistëve dhe “honxhobonxhove” grekomanë fashistë dhe racistë siç ishin dhespotët grekë në “misionin e shenjtë” për greqizimin e shqiptarëve dhe të tokave shqiptare në Epir dhe në jugun e Shqipërisë sotme.

Bashkimi kombëtar është i lidhur me nervin e ekzistencës së identitetit kombëtar dhe të gjuhës shqipe

Prandaj, nuk mund të ketë ndonjë Pandeli Majko a “Tatko”, që mund të mbyllë, të pengojë dhe të ndalë procesin shekullor të bashkimit kombëtar shqiptar, ashtu siç nuk patën fuqi e as mend priftërinjtë shovinistë grekë, t’i ndalnin dhe t’i vrisnin “ Shkronjat dhe shkollat e mallkuara shqipe” të Mësuesit dhe të Rilindësit patriot shqiptar, Petro Nini Luarasi.

P. Majo të ndjekë shkollën patritoike dhe civilizuese të Çerçiz Topullit, të Petro N. Luarasit, të Pandeli Vangjelit, të Mihal Gramenos, të Pandeli Cales, jo të shovinizmit grek dhe grekoman kundër bashkimit kombëtar, sintagmë kjo, që është e barasvlershme me shkolonizimin e shqiptarëve nga kolonializmi i egër sllavo-biznatin ballkanik (1844-2021).

Pse Pandeliu numër 2 kundër Pandeli Vangjelit numër 1 të Ismail Qemalit?!

Nga na doli tani pas një shekulli (1912 -2021) ky Pandeli numër 2 “aq i fuqishëm”,”aq trim”, “aq i ditur, “aq largpamës” dhe “aq patriot” që me “fletërrufenë politiko-propagandistike” antishqiptare, të deklarojë “mbylljen e historisë së bashkimit kombëtar” kinse sipas “busullës politike” të tij me akrepa të ndryshkur orientues-vetëmohues i “paska skaduar afati historik”, ashtu sikurse “Shkronjave të mallkuara shqipe” të Mësuesit, të patriotit dhe të martirit Rilindës, Petro Nini Luarasi, i cili flijoi jetën, që në vend të greqishtes, të përhapej dhe të mësohej gjuha shqipe në shkolla, si dhe uratat fetare të bëheshin në gjuhën shqipe, jo në greqishte në kishat edhe në manastiret ortodokse në Shqipëri.

Mirëpo, kjo rrugë për dritë, për dituri, për emancipim , për zhvillim, për mëvetësim, për lulëzim dhe për bashkim, që filloi të përhapet në shkollat shqipe në Shqipëri, i pengoi shumë shovinistët kolonialistë grekë me në krye dhespotët e tyre racistë siç ishin :” Qirilli (1887), Gregori (1889) dhe Fillareti (1892), të cilët “shkronjat dhe shkollat shqipe i quanin të mallkuara, të cilët me agjentët e tyre grekë dhe grekomanë e helmuan Petro Nini Luarasin, më 17 gusht 1911”. Mirëpo, me gjithë këtë vrasje terroriste tinzare antinjerëzore, të cilën “dhespoti grek Joakim i Korçës e justifikoi si vdekje nga kolera”, si dhe për t’i fshehur gjurmët e këti krimi makabër, rrenci dhe mashtruesi i popullit shqiptar dhe i Zotit, “Jakimi grek tentoi që trupin e Petro N. Luarasit ta digjte në gëlqere”. Këtë vepër famëkeqe monstrupze fashiste e bëri Joakimi me priftërinjtë dhe me agjentët e tij grekë, mirëpo, as ky e as kisha greke fashiste nuk arritën t’i vrisnin “Shkronjat dhe shkollat e mallkuara shqipe”, siç i shpifnin ata përpara popullit dhe në sy të botës së qytetëruar.

Prandaj, as Pandeli Majko nuk do të ketë asnjë shans minimal, që të “burgosë” dhe të “mbyllë” historinë, as idealin, as rrugën e as veprën patriotike vetëflijuese të shqiptarëve për bashkimin kombëtar as brenda e as në diasporë. Atë që e paska deklaruar nga frika e organizimit të një REFERENDUMI për bashkimin kombëtar, le t’ia varë “maces në bisht”, sepse me atëfarë “mbyllje historike” mund t’i argëtojë dhe t’i gëzojë vetëm armiqtë grekë, serbë, malazezë dhe sllavomaqedonë, Jo asnjë shqiptar, as brenda Shqipërisë Etnike e as në Diajasporën Shqiptare, sepse me nder me thanë, kërkoj ndjesë nga lexuesi për këtë shprehje banale: shqiptarët nuk pjerdhin për një propagandë të tillë shpifëse dhe dezinformuese antishqiptare, që mohon dhe konteston bashkimin kombëtar. Thjesht, shkurt e shqip, atyre, që nuk u pëlqen bashkimi kombëtar shqiptar, mund të kërkojnë të bashkohen me grekë, me rusë, me bullgarë, me serbë, me malazezë …etj., ajo çështje krejtësisht private e tyre, jo e kombit shqiptar si kolektivitet.

Patriotizmi i rremë i Majkos

Majko në shumë intervista e panele të tij ka deklaruar se gjoja, “ka luftuar shumë për Kosovën”. Mirëpo, edhe pse kanë kaluar 30 vjet, ende nuk dihet se në cilën betejë ka luftuar qoftë në Koshare, në Pashtrik, në Prekaz, në Llap, në Shalë, në Drenicë, në Dukagjin, në Gollak etj. Gjithashtu, deri më sot, nuk ekziston asnjë dokument valid, që do të dëshmonte numrin e tankeve të brigadave dhe të divizioneve të Ushtrisë Shqiptare, që kanë marrë pjesë në luftën çlirimtare dhe mbrojtëse të Kosovës (1989-1999). Asnjë ! Përveç disa të rinjve dhe ushtarakëve vullnetarë patriotë shqiptarë, të cilët regjimi i Sali Berishës, i Fatos Nanons dhe i Pandeli Majkos, i patën demobilizuar dhe hedhur në rrugë si “tepricë teknologjike”, duke i lënë pa punë dhe pa kafshatën gojës për të mbijetuar. Mirëpo, këta nuk u thyen, nuk tradhtuan, as nuk hezituan, as nuk u arratisën dikund në Greqi apo në shtetet e Evropës për një copë bukë për t’i siguruar familjet e tyre, por iu bashkuan UÇK-së në luftën për çlirimin dhe për lirinë e Kosovës. Të gjithë këta trima qoftë heronj të rënë a të gjallë, Kosova nuk do t’i harrojë kurrë, as sot e as nesër.

Pandeli Majko nuk njeh as histori, as Kushtetutë e as Platformë Kombëtare shqiptare, që favorizojnë dhe justifikojnë të drejtën dhe kërkesën për bashkimin kombëtar shqiptar !

Me gjithë paternalizmin e tij të rremë se gjoja “ ka investuar, dhe i dhemb shumë për Kosovën”, Pandeli Majko, nuk është ajo “fuqi politike” ballkanike, që do të mund ta pengonte ose ta përshpejtonte procesin e bashkimit të shenjtë kombëtar shqiptar. Ndaj, parapëlqehet që, Majko së bashku me të gjithë majkot e “tatkot” e tjerë, të cilët deri tani janë deklaruar kundër bashkimit kombëtar qoftë brenda a jashtë Shqipërisë Etnike të Ismail Qemalit, të mos zhvillojnë propagandë frikësuese dhe panik të panevojshëm në opinionin publik; të mos provokojnë, të mos gënjejn֝ë, të mos shpifin dhe, të mos manipulojnë popullin shqiptar, se gjoja sipas “syzeve” të tyre të “diellit” “paska perënduar” bashkimi kombëtar. Ky është idiotizëm në “kub”, që mund ta bëjë një lider politik shqipfolës siç është Pandeli Majko.

Prandaj, vëllezër dhe motra shqiptare, mos u frikësoni nga bashkimi kombëtar, por nga robëria koloniale shekullore, nga varfëria, nga plaçka, nga hajnia, nga përbuzja, nga shfrytëzimi dhe nga papunësia, që e kanë shkaktuar “majkot” dhe “tatkotë”, thënçin “demokratë” dhe “humanist”, të cilët qe 30 vjet po e kullosin djersësn e popullit dhe pasurinë e tij dhe të Shqipërisë. Ndërkaq, mbi “1 milion” shqiptarë ka ikur në emigrim, kanë braktisur Shqipërinë (1990-2021).

Populli nuk duhet të frikëshet nga propaganda agjenturore antibashkim e Pandeli Majkos, ngase ai nuk është i një formati politik të Albin Kurtit, që mund të ndikojë në “hapjen” ose në “mbylljen” e historisë bashkimit kombëtar.

Këtë duhet ta ketë kuptuar Pandeli Pajko, pavarësisht nga aftësia e radiusit politik të tij, i cili qe 30 vjet sillet si “rrota e mullirit pa ujë”, duke pritur integrimin në BE. Mirëpo, me atë dituri dhe largpamësi utopike, nuk ka për të hyrë në BE, sepse BE-ja nuk pranon shtete me probleme të pazgjidhura ndërterritoriale siç është Shqipëria, e cila që nga viti 1878 ka konteste territoriale me vendet fqinje, siç janë Greqia, Mali i Zi, Maqedonia Veriore dhe Serbia.

Pandeli Majko, veç mohimit të së drejtës hitorike të kombit shqiptar ka shpërfillur Kushtetutën e Republikës së Shqipërisë(1998) dhe Platformën për Zgjedhjen e Çështjes Kombëtare Shqiptare të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë (1998).

Duke qenë se sipas Majkos, “qenka plakur” ideja për bashkimin kombëtar, gjoja se “i përket shekullit të kaluar”, atëherë, pse kjo ide figuron në preambulën e Kushtetutës së re moderne të Republikës së Shqipërisë, ku thuhet : “ me aspiratën shekullore të popullit shqiptar për identitetin dhe bashkimin kombëtar…” (Kushtetuta e Republikës së Shqipërisë, “Pegi”, Tiranë, 2002, f.5)

Gjithashtu, ministri i Diasporës Shqiptare Pandeli Majko nuk e di, sepse nuk e ka lexuar fare as “Platformën për Zgjitdhjen e Çsështjes Kombëtare Shqiptare” të Akademisë së Shkencave të Shqipërisë, ku thuhet :”…, aspirata e gjithë shqiptarëve është ashtu (domethënë se, edhe sot në shekullin XXI, fillimi i dekadës së tretë, viti 2021, është tejet aktuale, e qëndrueshme, e pranushme, e domosdoshme, dhe në frymën e integrimeve demokratike, civilizuese dhe paqësore evropiane – M.H.) siç e kanë përcaktuar që në shekullin e kaluar (XIX- M.H.) rilindësit tanë – BASHKIMI i mbarë trojeve etnike shqiptare në një shtet të vetëm kombëtar. Deri sot ky bashkim nuk është arritur jo për faj të shqiptarëve.Përkundrazi, gjysma e trojeve etnike shqiptare ndodhet ende nën zgjedhen e disa shteteve të huaja. Si rrjedhim, çështja kombëtare shqiptare është një çështje e pazgjidhur (Domethënë, ende, edhe sot është çështje, që pret për zgjidhje, nuk i ka skaduar afati sipas Pandeli Majkos- M.H.)”. Shih: “Platformë për Zgjidhjen e Çështjes Kombëtare Shqiptare”, Akademia e Shkencave e Shqipërisë, Tiranë, 1998, f.50.

Sa më lart, deklarata e Pandeli Majkos, që të “mbyllet historia e bashkimit kombëtar, sepse i përket shekullit të kaluar”, është shpifje, dezinformim, mashtrim dhe manipulim i historisë kombëtare shqiptare, ndaj si e tillë, nevojitet të hedhet në koshin e plehërave të politikës dhe të propagandës ditore, që thërret kundër idesë së organizimit të REFERENDUMIT për bashkimin kombëtar shqiptar.

Raca shqiptare është shpërndarë në të gjitha anët e botës, si kashtën që e merr era. Unë me miqtë e mi (ushtarakë) të lindur nga prindër shqiptarë jashtë vendit, dhe jetojmë e veprojmë në Amerikë, Australi dhe Kanada dëshirojmë t’i përgëzojmë të gjithë bashkëkombësit për një fushatë elektorale fantastike, dhe një rezultat të shkëlqyeshëm zgjedhor.

***

Ne tani jemi në një situatë të paqëndrueshme. Serbia pushtuese që në vitet 1998-99 kreu gjenocidin e radhës ndaj shqiptarëve të Kosovës, akoma kërkon diçka. Prandaj, domosdoshmërish të konsolidojmë radhët tona.
Nëse duhet t’i përmbahemi terminologjisë ushtarake, kundërshtari që beson se ka pushtuar një pozicion të rëndësishëm në luftën kundër palës rivale, nuk është i interesuar të bëjë kompromis por e përdor këtë pozicion si pikënisje për të pushtuar një pozicion të ri.

Mbrojtja më e mirë kundër sulmeve të ardhshme pushtuese-terroriste është: Një unitet i forcuar dhe një besim i forcuar midis grupeve të ndryshme të njerëzve në Kosovë, dhe një mobilizim i gjerë popullor gjithë-shqiptarë në mbështetje të demokracisë.

Politika shqiptare në përgjithësi, sot ka të bëjë me cirkun ose me një qendër psikiatrike. Në vend që të debatojmë për problemet më të rëndësishme që karakterizojnë shoqërinë, ne kemi një bisedë të lodhshme dhe grindje idiote të zbrazët, pse jo edhe rrahje.

***

Këshilla më e mirë vjen nga njerëzit që nuk japin këshilla, megjithatë sot po bëjë një përjashtim, sepse unë vet kurrë nuk përfitoj më prej tyre.

Rregulli kryesor është se njeriu duhet të përgjigjet nëse dikush kërkon këshillë. Nëse jo, hesht. Por pasi në këtë rast faktikisht nuk bëhet fjalë për Kryeministrin e ri, Albinin, por atë që ai përfaqëson: fatin e shqiptarëve të Kosovës dhe jo vetëm, do të vij me një këshillë, për të cilën në një mënyrë apo në një tjetër kam fituar përvojë në shkollën e jetës.

Para disa vitesh Albinit ia kam drejtuar një letër kritike që të mos përzihet shumë në çështje fetare islamike e as të bëhet luftëtar i së majtës ose djathtës, por i shqiptarisë. Dhe, tani Dardania antike alternativë tjetër nuk ka përveç tij, dhe ai patjetër të ketë një udhërrëfyes (këshilltar) politik (nacionalist në aspektin pozitiv) të shkolluar jashtë trojeve. Politik-bërës i nivelit të duhur nuk mund të jetë askush vetëm duke lexuar libra, pa përvojë jetese në vendet më të zhvilluara perëndimore.

***

Detyra e Shërbimit të Jashtëm i dy shteteve shqiptare është të mbrojë dhe promovojë interesat e përgjithshme të Shqipërisë-Kosovës jashtë vendit dhe t’u sigurojë shqiptarëve brenda dhe jashtë kufirit të imponuar këshilla, ndihmë dhe mbrojtje nga autoritetet e huaja, personat dhe institucionet. Pra, të mbrojë edhe të drejtat dhe interesat e shqiptarëve autokton të trojeve të pushtuara në FYROM, Kosovë Lindore, Mali të Zi, Çamëri, sepse përjetojnë diskriminim shkatërrues, shtypje të tmerrshme raciste.

Normalisht, Ministri i Punëve të Jashtme ka një gradë përpara ministrave të tjerë, dhe nënshkruan të gjitha marrëveshjet me shtetet e huaja që pastaj nënshkruhen dhe miratohen nga Presidenti e Kuvendi, prandaj përveç cilësisë morale dhe dashurisë së pathyer për çështjen kombëtare, duhet të plotësoj kushtet elementare: doktoruar në lëndët përkatëse (mundësisht jashtë vendit), zotëron shkëlqyeshëm gjuhën anglishte…

Këshilltar politik është emri i një vendi pune (person i kualifikuar për çështje-lami të ndryshme) që në shumicën e rasteve tregon rolin e një punonjësi të afërt dhe të besuar për politikanët kryesorë. Pothuajse pa përjashtim, këshilltari i përket të njëjtës palë me atë që këshillohet.

Qeveria (Kryeministri) duhet të punësojë një këshilltar politik në një pozicion të përhershëm. Duhet të kërkojnë një person me njohuri të shkëlqyera dhe përkushtim ndaj çështjeve shoqërore dhe politikës, i cili do të ndihmojë në rritjen e mbështetjes për vlerat dhe pozicionet kombëtare në politikën shqiptare të Dardanisë (Kosovës).

Duhet të kërkojnë për të punësuar konsulentë i cili (e cila) ka aftësinë për të punuar shpejt dhe me efikasitet në mënyrë të pavarur, me theks në vlerësimin dhe aftësitë e prezantimit me gojë dhe me shkrim. Këshilltari i kryeministrit është  thelbësor në punën me zhvillimin e politikave dhe duhet të ketë një vullnet dhe aftësi për të menduar në mënyrë të re. Këshilltarët e kryeministrit punojnë me një gamë të gjerë të çështjeve politike, dhe fushat e përgjegjësisë do të ndryshojnë me kalimin e kohës. Është një avantazh të kesh njohuri të mira në një ose më shumë nga fushat e mëposhtme: politika e jashtme, politika e brendshme, sociale mjedisore, politika kulturore…

Puna që funksionon, është ajo që bëhet nga duar të afta, e udhëhequr nga një tru i qartë dhe e frymëzuar nga një zemër e patrembur.

*Aurel Dasareti, USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au

Pas humbjes të paralajmëruar të LDK-së nuk po ndalet histeria e atyre që e quajnë veten besnikë të saj !

LDK-ja nuk është as grua, as burrë, as religjion.

LDK-ja është një parti politike, e para parti pluraliste shqiptare e krijuar menjëherë pas rënies të Murit të Berlinit nga elita e Kosovës me në krye iluministin Ibrahim Rugova!

LDK-ja e Rugovës ishte parti e tipit europian – pas vdekjes të Rugovës u kthye në parti autoritare që hyri në aleancë bashkëqeverisëse antidemokratike me Hashim Thaçin.

Nëpër fushatat zgjedhore lidërshipi i kësaj partie i jepte elektoratit premtime boshe duke i konsumuar emrin, fotografitë dhe posterat e Ibrahim Rugovës, sapo elektorati jepte votën, lidërshipi dredhonte, e tradhëtonte duke adultuar me Hashim Thaçin, në një aleancë që prodhonte klientelizëm, nepotizëm, papunësi, varfëri, ikje nga Kosova të rinisë!

360 mijë votues e kanë votuar LDK e Ibrahim Rugovës në zgjedhjet e 2001;

100 mijë mijë votues e kanë votuar LDK-në e Isa Mustafës me një diferencë prej 260 mijë votues në zgjedhjet e 14 shkurtit 2021!

Kush e ka fajin ?

Vjosa Osmani ? Donika Gërvalla ?

Fajin e ka lidërshipi i LDK-së që tradhëtoi edhe idealet e Rugovës edhe të elektoratit të LDK-së që identifikohet me emrin e Rugovës.

Por në vend që pas humbjes t’i kthehen më në fund reflektimit, profiterët e pacipë dhe dallkaukë vijojnë sulmin ndaj grave trime, si tufë inkuizitorësh mizogjenistë që nuk ia kanë idenë se si funksionin demokracia, nuk duan t’ia dinë për kodin e shtypit të lirë dhe as lirisë të mendimit dhe shohin si zgjidhje vetëm linçimin e Vjosa Osmanit, Donika Gërvallës dhe të atyre 260 mijë votuesave që e kanë bojkotuar lidërshipin e korruptuar të Isa Mustafës që ia ka humbur LDK-së çdo gjurmë të një partie me profil demokratik dhe perëndimor!

Përse e akuzojnë Vjosa Osmanin sot ?

Se ka bërë aleancë me Albin Kurtin ?

Po a nuk bëri Isa Mustafa vetë aleancë parazgjedhore me Albin Kurtin në zgjedhjet e 6 tetorit 2019 ?

Tani e akuzojnë VV si parti të themeluar nga Serbia.

Po përse Baton Haxhiu e demonizon Albin Kurtin dhe e ëngjëllizon Hashim Thaçin që për t’i shpëtuar Hagës ishte gati ta coptonte trupin e brishtë të Kosovës ?

Po Hashim Thaçin kush e votoi për president ?

Albin Kurti, Vjosa Osmani ?

Apo e votuan deputetët e LDK-së të kthyer në skllevër të Isa Mustafës dhe Hashim Thaçit!

Vjosa Osmani me katër deputetë të LDK-së nuk iu bindën urdhërave të një autokrati të korruptuar si Isa Mustafa !

Vjosa Osmani me katër deputetët e LDK-së respektuan premtimet që i kishin dhënë elektoratit të LDK-së !

Respektimi i vullnetit të elektoratit të LDK-së si dhe guximi e mosbindja ndaj lidërshipit autokratik e kthyen Vjosa Osmanin në shënjestër të horrave të paguar nga Isa Mustafa.

Por sa më tepër e shënjestrojnë horrat me shpifje nga më të ultat aq më tepër rritej mbështetja e elektoratit të LDK-së pro Vjosa Osmanit!

Le të bëjmë një matematikë të thjeshtë!

120 deputetët e LDK-së në zgjedhjet e 14 shkurtit 2021 kanë marrë 100 mijë vota –

ndërsa vetëm Vjosa Osmani është votuar nga 250 mijë ose çerek milionë votues!

Llogariteni mirë, gjuha e helmuar kundër Vjosa Osmanit, Donika Gërvallës se është helm kundër atyre çerek milioni votues që nuk kanë pranuar ta ndyjnë votën për të zgjedhur deputetë që mendojnë me trurin e një satrapi të konsumuar nga shpërdorimet e pushtetit si Isa Mustafa!

Ata çerek milioni që kanë votuar për Vjosa Osmanin në zgjedhjet e 14 shkurtit 2021 janë i njëjti elektorati i LDK-së që ka votuar votuar Rugovën në zgjedhjet e 2001 dhe 2004 – elekorat që nuk e pranon lidërshipin e deformuar në diktaturë të LDK-së prej kongresit famëkeq të 2006 e deri sot.

Në histerinë e humbësave janë përfshirë figura të diskretituara që kanë trafikuar votën e popullit dhe elektoratit të LDK-së si klientë të Hashim Thaçit, duke shkelur besimin dhe votën e elektoratit të LDK-së.

Këto figura të diskretituara elektorati i LDK-së nuk i ka votuar më 14 shkurt dhe nuk do t’i votojë kurrë më sepse Kosova nuk do të mbetet peng i trafiqeve, por do të hapë një faqe të re në historinë e saj moderne.

Elektorati i LDK-së është aty – por votën ia ka dhënë Vjosës sepse lidërshipi i LDK-së nuk përfaqësoi idealet e elektoratit të partisë të krijuar nga Ibrahim Rugova!

“Në krizat politike njeriu i ndershëm është i çoroditur, jo aq për

 të kryer detyrën e tij, se sa për të kuptuar se cila është ajo.”

BONALD (1754 – 1840), shkrimtar politik francez

Më 14 shkurt 2021 u zhvilluan në Kosovë zgjedhjet e parakohëshme kuvendore. Fushata zgjedhore u zhvillua në një periudhë të shkurtër prej 12 ditësh, e kushtëzuar nga pandemia, që nuk lejonte grumbullime të mëdha njerëzish. Votimet u kryen brënda një dite e përfundimet u shpallën të nesërmen. Nuk pati ankimime për parregullsi e humbësit pranuan përfundimin duke uruar fituesit.

I gjithë ky kuadër meriton një përgëzim të sinqertë, sepse dëshmon për një pjekuri të institucioneve, por edhe të qytetarëve të Kosovës. Është një dëshmi e qartë e një niveli të zbatimit dhe respektimit të parimeve të jetës demokratike në një shoqëri të formuar. Aq më shumë bëhet i detyrueshëm ky përgëzim nga ana e qytetarëve shqiptarë të cilët, prej një të katërt qindvjeti, janë të pranishëm në republikën e tyre në veprimtari zgjedhore, gjithmonë të vëna në diskutim si pasojë e parregullsive, të panjohura nga humbësit, që kurdoherë padisin fituesit për vjedhje votash e përfundime që zgjasin me ditë të tëra të bëhen të njohura. Kultura institucionale dhe qytetare e banorëve të Kosovës, e cila shpreh ndryshimin nga praktikat zgjedhore të Shqipërisë, i kushtohet jo vetëm mirërritjes qytetare të këtyre të fundit por edhe një nderimi për dukurinë themelore të një demokracie, që është ngulitur atje edhe nga organizmat ndërkombëtare, të cilët në 23 vitet e fundit kanë bashkëshoqëruar zhvillimin e Kosovës në rrugën demokratike.

Një tjetër risi e atyre votimeve të ditës së Shën Valentinit qe përfundimi i qartë të cilin zgjedhësit e Kosovës, në pothuaj se gjysmën e tyre, i dhanë votat një partie, Vetëvendosjes. Edhe në këtë përfundim zgjedhor, mendoj se arsyet në bazë të tij janë dy: e para, dëshira e pamohueshme e popullsisë, sidomos e pjesës së saj më të re në moshë, për një ndryshim cilësor që duhet të japë shpresë për zgjidhjen e shumë problemeve me të cilët përballohet Vendi i tyre, dhe e dyta zhgënjimi i pjesës më të madhe të zgjedhësve nga sistemi i ngritur në këmbë nga klasa politike e ish UÇK-së e cila, në përfytyresën e përgjithëshme njëjtësohet me korrupsionin e të tjera mangësi të jetës politike.

Kosova e brezit të saj të pasluftës ka vendosur t’i besojë fatet e saj një partie që kishte dalë në skenën politike shumë vite më parë, si një kundërpërgjigje e një pjese të shoqërisë, kryesisht e të rinjve, ndaj mbizotërimit të organizmave ndërkombëtare, përfaqësuese t’atyre Vendeve e atyre organeve shumëpalëshe  të demokracive perëndimore që liruan Kosovën nga terrori sërb, nëpërmjet ndërhyrjes ushtarake të NATO-s në pranverën e verën 1999, duke i hapur rrugën pavarësisë së saj të mëtejshme. Gjatë gjithë këtyre viteve Vetëvendosja, “partia e majtë nacionaliste”, siç e kanë përkufizuar këto ditë shumë media evropiane, ka bërë rrugën e saj që përkon me atë të kryetarit të saj, z. Albin Kurtit, një gazetar që i është kushtuar politikës.

Nga “foshnjëria politike” e viteve të para, kur fuste bombat tymëse në Kuvendin e Prishtinës nëpërmjet femrave deputete, sot ajo ka mbërritur në një pjekuri, të cilën pritet t’a verë në zbatim në drejtimin e Shtetit, tani që populli i ka besuar në mënyrë bindëse detyrën e qeverisjes. A do të jetë në gjëndje dyshja politike Kurti – Osmani  t’i kthejnë shpresën e besimin qytetarëve të zhgënjyer të Kosovës, duke bërë të mundur “vetëvendosjen” e pritshmërisë së tyre për një shoqëri të pastër moralisht e të begatëshme në nivelin e jetesës, në gjirin e një kontinenti të cilin shumica e tyre duan t’a kenë si shtëpinë e tyre? Pyetja i ngjet një mali të lartë e përgjigja bën t’i dridhen duart edhe një burri shteti me përvojë gjysëm shekullore, sepse të vështirësive të skajshme janë problemet me të cilët sot ballafaqohet Kosova e shkëputur nga dheu amë 108 vite më parë.

Por kryeministri i mundshëm është ndjellamirë e pohon se “Dëshirojmë t’a nxjerrim Kosovën nga kriza e shumë viteve dhe t’a vendosim në binarët e progresit”. Arritja e këtij  synimi duhet të jetë dëshira e të gjithë shqiptarëve kudo në botë e urimi i njëzëshëm i tyre duhet të shoqërojë, në ditët e ardhëshme, nisjen e asaj sipërmarrjeje. Sot, sikurse pothuaj gjithë Vendet e tjera të botës, Kosova përballet me krizën shumë-planëshme të pandemisë që ka vënë në vështirësi shëndetin e popullsisë dhe financat e shteteve. Synimi i Qeverisë së re për të vaksinuar rreth 60 % të popullsisë shkon në drejtimin e duhur e kërkon një organizim të mirë të punës, si përsa i përket kontratave për të siguruar vaksinat ashtu edhe kushteve praktike të mbarëvajtjes së proçesit vetë.

Është pohenik mendimi për të bashkëpunuar me Vendet e rajonit, duke filluar nga Shqipëria, por bashkëpunimi duhet të jetë i frytshëm edhe me autoritetet kontinentale, që duhet të venë në planet e tyre vaksinimin e Vendeve të Ballkanit perëndimor, edhe se ata nuk janë ende antarë të mirëfilltë zyrtarë të Bashkësisë. Është detyrë morale e BE, madje edhe nevojë e tij që të marrë përgjegjësinë shëndetësore të Vendeve të kontinentit, ndërmjet tyre edhe të Kosovës në këtë gjëndje pandemie. Nëse nuk e ka bërë sa e si duhet deri tani, për vështirësitë e tij të furnizimit e të organizimit, mbetet një domosdoshmëri  për t’ardhmen e afërt. Qëndrimi i ditëve të fundit i presidentit francez, mbi furnizimin me vaksina të Vendeve të varfëra, duke caktuar një sasi prej 5% të rezervave të tyre atyre, sigurisht do të mbajë parasysh edhe nevojat e Ballkanit. Këtij qëndrimi i bëri jehonë edhe mbledhja e nivelit të lartë të G7 që vendosi të verë në dispozicion të vaksinave për Vendet e varfëra 7,5 miliard dollarë. Kryetarët e shteteve e qeverive të shtatë Vendeve më të industrializuara të botës u shprehën njëzëri mbi nevojën për të paraqitur një front të bashkuar “e për të  vepruar në mënyrë të tillë që vaksinat t’u shkojnë të gjithë atyre që kanë nevojë kudo qofshin në botë”   wndrimi i bëri jehonë Qwq

Marrëdhëniet e Kosovës me botën, në larminë e tyre të detyrueshme, janë një tjetër vështrim i politikës kosovare në përmasat e saj normale. “Nuk mund t’i zëvendësojmë Shtetet e Bashkuara të Amerikës me asnjë partner ose aleat tjetër…” është shprehur ditët e fundit kryetari i Vetëvendosjes, z. Albin Kurti, që, me gjasë, mund të jetë kryeministri i ri i Kosovës. “Gjuha kocka s’ka por kocka thyen” thotë një fjalë e urtë shqiptare. Është e vërtetë që Kosova ka marrëdhënie të mira me SHBA, por ajo mbetet një Vend evropian e megjithë vështirësitë që has tani me mos njohjen e saj nga pesë Vende të BE, ajo duhet të synojë për sot e për t’ardhmen të jetë pjesë e tij. Duke i cilësuar si dy partnerë të kategorive të ndryshme SHBA dhe BE, të cilët punojnë me të njëjtin synim për normalizimin e marrëdhënieve të Kosovës me Sërbinë, nuk i shërbehet sa e si duhet interesave të Kosovës dhe as miqësive me të tjerët. Marrëdhëniet Kosovë – Sërbi përbëjnë një problem për diplomacitë evropiane dhe amerikane, mbasi një normalizim  mes tyre, lejon një gjëndje më pak kundështuese në rajonin e Ballkanit, i cili ka qënë gjithmonë “fuçia e barutit” e Evropës.

Nëse Kosova, siç u tha më sipër, ka më shumë vështirësi me qëndrimet filoserbe të një pjese t’Evropës, mund të mbajë rezervat e saj në drejtim të tyre, por nuk është mirë të bëjë haptas shkallëzimin e parapëlqimeve të saj. Diplomacia ka ligjet e saj dhe i bën vetë shkallëzimet simbas rëndësisë e rolit të secilit shtet. Përvoja e vitit të shkuar e vetë Kurtit me të dërguarin e presidentit Trump, Grenell, duhet t’i ketë dhënë atij mësimet e duhura, ashtu sikurse duhet t’i ketë marrë edhe prej shkarkimit të zëvendësit të tij n’atë kohë, për një mendim të shprehur në kundërshtim me opinionin e atij vetë. Kosova gjindet në mes të një vorbulle situatash pa dashjen e vet, prandaj duhet të jetë shumë e kujdesëshme në deklarata lidhur me marrëdhëniet me të tjerët, qofshin këta kundërshtarë si Sërbia apo miq si SHBA dhe BE. Nëse vitin që shkoi pati ndonjë mospërputhje mes politikave evropiane e amerikane në lidhje me Ballkanin, këtë vit duken se ujrat janë qetësuar, me gjasë, qëndrimet janë afruar shumë. Mendoj se kjo gjëndje shkon në dobi të çështjes së Kosovës.

“Politika nuk është një shkencë, si e përfytyrojnë mjaft nga zotërinjtë profesorë, por një art” Kështu shprehej “kancelari i hekurt”, Otto von Bismark, në Raihshtagun gjerman më 15 mars 1884. Nëse është kështu atë art duhet t’a venë në zbatim më shumë të vegjëlit se të mëdhenjtë. Kosova ka të drejtën nga ana e saj, por asaj i kërkohet nga BE dhe SHBA të orvatet të gjejë një marrëveshje me Sërbinë, e cila ka pohuar disa herë se nuk do t’a njohë pavarësinë e saj. Këtu duhet të punojë diplomacia për të bindur të tjerët, në këtë rast aktorët e jashtëm të interesuar, se reciprociteti është rruga m’e mirë për të arritur përfundiimin e dëshëruar. Por për të bindur duhet biseduar në takime dypalëshe e shumëpalëshe duke shtjelluar argumentat. Por z. Albin Kurti ditët e fundit deklaroi se “Dialogu me Sërbinë nuk është prioritet”.

Mund të jetë ashtu për të dhe është e kuptueshme, kur drejtuesit sërbë e përjashtojnë njohjen e pavarësisë së Kosovës, por ajo shprehje tingëllon si beleg për kancelaritë e SHBA dhe BE që ngulin këmbë për t’a patur. Në këtë vështrim ajo dalje përbën një veprim të pamatur, të panevojshëm , madje shumë të dëmshëm. Politika në këtë rast nuk ka as paraqitjen e largët të artit që përftonte kancelari prusian, ndërsa me një qëndrim të mënçur në kërkesat e me përunjësinë e duhur mund të arrihet një rezultat i dëshiruar.

Qeveria e ardhëshme e Kosovës nuk duhet të lerë asnjë rast për t’i dhënë shkas kundërshtarëve të saj të çdo lloji t’i mëshojnë tezës se shteti i saj nuk e do marrëveshjen, se gjen çdo mënyrë për t’a hedhur poshtë atë, e sa të tjera profka për të cilat diplomacia sërbe është e një shkalle sipërore për të tjetërsuar të vërtetën e për t’a hedhur atë në tregun e politikës ndërkombëtare, duke fituar pikë të dobishme për të. Pjesëmarrja n’ata bisedime, të cilët porositen e përkrahen fuqimisht nga BE dhe SHBA është një kusht i domosdoshëm për t’arritur atë marrëveshje të dobishme për Kosovën, që do t’i bënte të mundur asaj sendërtimin e të gjithë projekteve të zhvillimit, në një botë që ende luhatet, në një pjesë të mirë të saj, t’i njohë asaj të drejtat e saj të pakundërshtueshme. Në lidhje me ata bisedime është për t’u përshëndetur e përkrahur qëndrimi i fundit i presidentit të SHBA, që flet për njohjen e ndërsjelltë të dy Vendeve.

N’ata bisedime, përsa i përket opinionit publik ndërkombëtar, që është një faktor tejet i rëndësishëm, deklaratat e fundit të presidentit sërb, Vuçiç e kryetarit të parlamentit Daçiç, mbi vendosmërinë e tyre për të mos njohur pavarësinë e Kosovës, janë armët më të fuqishme që ata, dashje pa dashje i japin palës kosovare. Ata dëshmojnë se Sërbia nuk ka asnjë farë sinqeriteti në marrëdhëniet e saj me Kosovën, se për të kjo e fundit mbetet “stara Serbia” e përrallave të tyre, se ata duan të këthejnë mbrapa historinë e njëzet viteve të fundit, të shkruar nga vullneti i botës perëndimore për të ndëshkuar genocidin e krimin shtetëror sërb në fund shekullin e shkuar, se ata nuk e duan paqen në Ballkan, e cila kalon nëpërmjet marrëveshjes mes sërbëve e shqiptarëve e bindjes së tyre për të respektuar të drejtat e dy kombeve e për të hapur një epokë të re në historinë e Ballkanit.

Kërkimi i këtij synimi është domosdoshmëri historike për të dy Vendet e prandaj edhe partnerët perëndimorë të shqiptarëve mundohen të ndikojnë me politikën e tyre në arritjen e qëllimit. Por kjo bie ndesh me një tezë të përsëritur ditët e fundit nga kryetari i Vetëvendosjes: “Pa një zhvillim të brendshëm ekonomik të Kosovës nuk do të ketë as marrëveshje me Sërbinë”. Është një tezë që nuk mund të kundërshtohet si koncept, por që në gjëndjen e sotme bie ndesh me domosdoshmërinë e shpejtimit të proçesit, mbasi e shtyn atë në kalendat greke, sepse kohët e zhvillimit të qëndrueshëm ekonomik janë vështirësisht të parashikueshme. Madje ato mbeten si funksion i ndryshueshëm i vetë normalizimit të gjëndjes së Kosovës.

Mendoj se të gjithë përsiatjet që mund të ftillohen rreth çështjes sërbo – shqiptare vërtiten rreth domosdoshmërisë së bisedimeve të cilët kanë një mbështetje të fuqishme në drejtësinë e argumentave shqiptare, që duhen mbrojtur me aftësi diplomatike e besimin se koha punon për ne. Ata mund të jenë në rrezik dështimi, por jo për mungesën tonë, por për hipokrizinë mashtruese të qëndrimit sërb. Ne do t’a fitojmë këtë betejë me vërtetësinë dhe efektshmërinë e argumentave tona, deri sa ata të bindin fuqitë perëndimore se zgjidhja e vetme e problemit është në njohjen e së drejtës së Kosovës për të patur shtetin e saj të pavarur, ashtu sikurse u sanksionua edhe nga Gjykata Ndërkombëtare e Hagës vite më parë. Atëherë Perëndimi në tërësinë mendimit të sinkronizuar amerikano – evropian do të trysnojë Beogradin për të pranuar atë përfundim.

Shpresojmë se Qeveria e re e Prishtinës do të zotohet në këtë detyrë të rëndësishme, duke vazhduar punën e qeverive të mëparëshme, duke korigjuar ndonjë qëndrim jo fort të drejtë, por jo duke filluar çdo gjë nga e para. Proçeset e rëndësishëm politikë si ky, nuk kanë nevojë për revolucione, por për qëndrime të drejtpeshuara, largpamëse e të mënçura.

            Bëhet fjalë për të vaksinuar botën: “askush nuk është i sigurtë deri sa të gjithë nuk janë të sigurtë”, është fjalia e përsëritur vazhdimisht. A mund të ketë Italia dhe qeveria Draghi një rol në nisjen e fushatës së imunizimit global të bllokuar në këtë çast? Në datën 17 shkurt ishin vënë në punë 188,35 milionë doza vaksinash në botë (burimi, Ourwoldindata.org). Prej tyre 56 milionë në Shtetet e Bashkuara, 24 milionë në BE, 18 milionë në Mbretërinë e Bashkuar, shtatë milionë në Izrael, 40 milionë në Kinë (më 9 shkurt).

Në pjesën tjetër të Vendeve, pak më shumë se 40 milionë gjithësej, e në shumë prej atyre më të varfër perspektiva e një vaksinimi është tepër e largët. Është e dukëshme që për të drejtuar një fushatë globale duhen mobilizuar Vendet më të pasura, mbasi të kenë vënë në vijë rrugën për imunizimin e qytetarëve të tyre. Ka një sërë nismash të prirura për të mbështetur zotimin e Organizata  Botërore e Shëndetësisë ka krijuar Covax, një aleancë bashkëpunuese për të vaksinuar gjthë të rriturit e planetit. Ajo që mungon është ndihmesa konkrete për të mbushur zbrazësitë që në shumë pjesë të botës janë dhe pengojnë që fushata të fillojë.   

            Bëhet fjalë për të shtuar prodhimin nëpërmjet lejeve, të organizohen zinxhirët e furnizimit shpesh të ngatërruar për karakteristikat e vaksinave, të krijohet prapavija për mbarështimin, të gjinden teknikët që janë t’aftë të bëjnë gjithë këto. E të vihen në dispozicion fondet për këtë sipërmarrje të rëndësishme. Vetëm ekonomitë më të pasura, ato të G20 kanë muskujt dhe arkat për të mbështetur një bashkëpunim botëror të këtij lloji.

Mirë: Italia ka këtë vit kryesinë e G20-ës, ka një qeveri të re të drejtuar nga një kryeministër me një autoritet absolut ndërkombëtar. Ka mundësinë të nxisë e të drejtojë njëzet ekonomitë më të fuqishme drejt një përpjekjeje të përbashkët të domosdoshme për të gjithë. Dhe duhet t’a fillojë duke futur në lojë aleatin më të fortë, atë Joe Biden që duhet të rifitojë për Shtetet e Bashkuara prestigjin historik të drejtimit në mbarështimin e krizave, të humbur në 2020 për shkak të America First. Kështu dhe Italia do të rigjejë kuptimin e vetvetes.

“Corriere della Sera”, 20 shkurt 2021          Përktheu Eugjen Merlika  

Në faqen e internetit të gazetës “Bota Sot” të datës 19 shkurt, lexova shënimin me titull “Dy gracka për Albin Kurtin”, me autore publicisten e shquar Kimete Berisha, e njohur për brumosjen e saj me frymën e nacionalizmit, e mbrojtjes së dinjitetit tonë mbarëkombëtar.

Në atë shënim, për të cilin zonja Kimete ka marrë shkas nga ideja e Albin Kurtit për bashkimin e Kosovës me Shqipërinë, ajo është ndalur në këndvështrimin e Pandeli Majkos, i cili qenka shprehur kundër bashkimit në fjalë. Ajo thekson:

“Pandeli Majko mendon se ideja e “bashkimit kombëtar” është ide e vjetruar, e shekullit të kaluar, prandaj, sipas tij, Albin Kurti nuk duhet të merret më me të. Rrush prej mendve, Pandeli Majkos prej se i kanë shkuar shokët në hapsane, ka harruar që është shqiptar”.

Në respekt të veçantë ndaj publicistes dinjitoze Kimete Berisha, dëshiroj të theksoj se Pandeli Majko nuk është shqiptar, sepse në damarët e tij rrjedh gjak bullgar. Shumë miqësisht, i rekomandoj zonjës Kimete të lexojë informacionin me titull “Origjina e Pandeli Majkos, ky socialist “i shquar””, të botuar në faqen e internetit“fv.al” të datës 27 mars 2009.

Në deklaratën e Pandeli Majkos kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë, nuk ka asgjë befasuese. Sepse Pandi është pjellë e Partisë së Punës, e cila më 12 qershor 1991 u vetëquajt “Socialiste”. Dhe dihet që Partia e Punës është Partia Komuniste e Shqipërisë, e cila, e themeluar më 08 nëntor 1941 si agjenturë e Beogradit, e ndërroi emrin në vitin 1948. Prandaj në qëndrimin e Pandeli Majkos kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë del në shesh vazhdimësia e tradhtisë së Enver Hoxhës dhe të Hysni Kapos ndaj popullit shqiptar të Kosovës. Le të flasim me gjuhën e fakteve, mbështetur në materialin në vijim.

“Në delegacionin e parë të shqiptarëve të Kosovës, i cili shkoi në Beograd te Josip Broz Tito më 4 prill 1945, merrte pjesë edhe Halim Spahia. Ai shprehu haptas mospajtimin dhe kundërshtoi vendosmërisht me fakte aneksimin e Kosovës nga Jugosllavia dhe hyrjen e Kosovës në Serbinë Federale, duke kërkuar njëherit mbetjen e saj në përbërje të Shqipërisë etnike. Ai këtu, në zemër të Serbisë, në prezencën e J.B. Titos dhe të udhëheqësve më të lartë jugosllavë e të Serbisë, kërkoi përfilljen e së drejtës për vetëvendosje të shqiptarëve, të garantuar me Kartën e Atlantikut dhe Rezolutën e Konferencës së Bujanit, për realizimin e së cilës ishte garante edhe Jugosllavia e Re, pra, kërkoi bashkimin e pjesës së ndarë me Amën e tyre.

Përgjigje të rrepta të Halim Spahisë pas arsyetimit të J.B. Titos “Se ishin marrë vesh (J.B. Tito) me Enver Hoxhën, që, për shkak të rrezikut që do t’u kanosej fryteve të LNÇL nga reaksioni shqiptar në Kosovë dhe Shqipërinë Veriore, të mbetet përkohësisht Kosova në përbërje të Jugosllavisë së Re”.

Atëherë, Halim Spahia parashtroi kërkesën për krijimin e një Republike të veçantë unike për shqiptarët e mbetur në Jugosllavi. Mirëpo edhe kjo kërkesë hasi në kundërshtim të J.B. Titos dhe të udhëheqësisë më të lartë Jugosllave e të Serbisë, me motivacionin se shqiptarët nuk kanë të drejtë që të kenë republikën e tyre në Jugosllavi, pasi nuk janë komb, por pakicë kombëtare. Pas këtyre replikave të rrepta të Halim Spahisë me udhëheqësinë më të lartë Jugosllave e të Serbisë, ky e lëshoi këtë takim, duke deklaruar në dalje publikisht para tërë asaj turme që priste para rezidencës rezultatet e këtij takimi historik për ardhmërinë e Kosovës, me këto fjalë:

“Po ju njoftoi se prej sot e pati Kosova, sepse ajo është shitur”.

Kryetari i delegacionit të shqiptarëve të Kosovës, renegati Mehmet Hoxha, u mundua që të bindë Halim Spahinë për të shkuar bashkërisht në Presidiumin e Serbisë që të nënshkruajnë hyrjen e Kosovës në Serbinë Federale. Mirëpo, Halim Spahia, pa u hamendur, iu drejtua anëtarëve të delegacionit që gjendeshin aty me këto fjalë:

“Ne erdhëm te J.B. Titoja që t’i parashtrojmë kërkesat tona të vendosura që nuk u morën në shqyrtim dhe nuk kemi pse të shkojmë në Presidiumin e Serbisë, apo gjetiu në Beograd. Ejani, burra, të shkojmë sa më parë në Kosovën tonë, se na presin punë të mëdha dhe tejet urgjente për ardhmërinë e kombit tonë” (Nga deklarata e anëtarëve të delegacionit: Qamil Luzha, Vesel Rexhepi dhe Ukë Sejdi Grabanica).

Menjëherë pas largimit nga rezidenca e J.B. Titos, Halim Spahia, së bashkut me Qamil Luzhën, vajti në ambasadën e Shqipërisë në Beograd, ku bisedoi haptas me ambasadorin e atëhershëm të Shqipërisë – Hysni Kapon, Ramadan Çitakun (atashe ushtarak) dhe Vasil Konomin (sekretarin e parë të ambasadës shqiptare në Beograd). Ambasadori Hysni Kapo, me këtë rast, i tha Halim Spahisë:

“Halim, pse kërkoni të bashkoheni me ne (Shqipërinë), kur Shqipëria së shpejti po hyn në përbërje të Jugosllavisë së Re si Republikë e Shtatë”.

Me këtë rast, Halim Spahia reagoi shpejt dhe shumë ashpër me këto fjalë:

“Shiqo Hysni Kapo, së parit të bashkohemi të gjithë shqiptarët në një Shqipëri unike, dhe pastaj të shkojmë ku të shkojmë bashkërisht e jo kurrsesi kështu të copëtuar”.

Në të kthyer nga Beogradi në Gjakovë e Prizren, ku kishte takime sekrete me anëtarët e KQ të LNDSH dhe patriotë të njohur, udhëtoi për në Tiranë për t’u takuar me Enver Hoxhën (me të cilin njihej mirë qysh më herët). Në këtë takim me Enver Hoxhën, në prezencën edhe të sllavomaqedonit Koçi Xoxe, kërkoi përkrahjen e Enver Hoxhës për këtë çështje me rëndësi jetike për ardhmërinë e Kosovës dhe të kombit shqiptar, por pa dobi, pasi nuk gjeti mirëkuptim dhe as mbështetje të duhur” (Citohet sipas: “Halim Spahia – Uikipedia”. Marrë nga faqja e internetit, 07 shtator 2010).

Siç dihet, nacionalisti i shquar Halim Spahia, gjatë kohës që ndodhej në Shqipëri, arrestohet me urdhër të Enver Hoxhës dhe u dorëzohet autoriteteve jugosllave, të cilat e pushkatuan në vitin 1946, bashkë edhe me disa nacionalistë të tjerë.

Po cila ishte arsyeja që fill pas çlirimit të vendit, pikërisht Hysni Kapoja emërohet ambasador në Beograd? Njëri nga udhëheqësit me shumë peshë në hierarkinë komuniste të Tiranës?

Përgjigjen e kësaj pytjeje e gjejmë në materialin e mëposhtëm.

“Njëri prej udhëheqësve komunistë, me lidhje edhe të mëparshme me agjenturën serbe, nëpërmjet xhaxhait të tij Murat Tërbaçi, ishte edhe Hysni Kapo. Nga fillimi i vendosjes së regjimit komunist e deri më 27 shkurt 1947, ai do të ishte ministër (ambasador) i Shqipërisë në Beograd…

Një rol të madh në forcimin e “miqësisë së madhe” luajti edhe Hysni Kapo. Gjatë mandatit të tij në Beograd u nënshkruan marrëveshjet skllavëruese me Jugosllavinë dhe u zhvillua vizita e kryeministrit Enver Hoxha në Jugosllavi” (Citohet sipas: Kastriot Dervishi. “Flagranca e marrëdhënieve shqiptaro-jugosllave në vitet 1944-1948”. Marrë nga faqja e internetit. 15 korrik 2009).

Në Konferencën e Paqes në Paris të vitit 1946, u paraqit një rast ideal që Kosova të bashkohej me Shqipërinë. Shefi i misionit amerikan në atë konferencë, Jakobs, duke e njohur në heshtje Enver Hoxhën si argat në shërbim të Beogradit, iu drejtua me një pyetje-kurth, për çka hidhet dritë në materialin në vijim:

“Ai e pyeti Hoxhën, se cili do të ishte reagimi i tij, në qoftë se Shqipëria do të kërkonte futjen në axhendën e Konferencës së Paqes të kërkesës për rajonin e Kosovës, dhe në rast se  Delegacioni i SHBA do të votonte kundër së drejtës së Shqipërisë për ta diskutuar këtë kërkesë në Konferencë. “A nuk mendoni ju se, të paktën, kërkesa juaj duhet të diskutohet dhe të studiohet?” – kishte pyetur Jakobsi. Kësaj pyetjeje E. Hoxha iu përgjigj në një mënyrë të turbullt dhe mohuese. Ai i tha përfaqësuesit amerikan se “kjo nuk përbën një rast analog, sepse ne nuk jemi duke shtruar kërkesën për rajonin e Kosovës nga aleatja jonë, Jugosllavia”” (Citohet sipas: Prof.dr. Beqir Meta. “Tensioni greko-shqiptar 1939-1949”. GEER. Tiranë 2002, f. 516).

Sigurisht që, në atë konferencë, argati i Beogradit Enver Hoxha nuk mund ta shtronte kurrsesi kërkesën për bashkimin e Kosovës me Shqipërinë, sepse një vit më vonë, më 15 dhjetor të vitit 1947, në mbledhjen e Byrosë Politike, ai do të kërkonte me ngulm bashkimin e Shqipërisë me Jugosllavinë, për ta shndërruar në koloni të saj, nën maskën e republikës së shtatë. Ja thirrja e tij:

“Duhet ta fitojmë kohën e humbur e të bëjmë sa më shpejt bashkimin DE FACTO të Shqipërisë me Jugosllavinë në të gjitha fushat (parti, ekonomi, ushtri, etj.), se Shqipëria nuk mund të qëndrojë si shtet i pavarur dhe aq më pak të ndërtojë socializmin pa u bashkuar me Jugosllavinë…” (Citohet sipas: Mërgim Korça. “Çështja kolaboracionizëm e të tjera. T’i gjykojmë”. Detroit 2014, f. 105).

Me sa duket, Pandeli Majko, i cili nuk ia ka fare haberin se si fitohet buka e gojës me djersën e ballit, sipas diplomës që ka marrë në universitet, sepse nga bankat e universitetit përfundoi në kolltukun e deputetit, kolltuk që s’e ka lëshuar për asnjë çast që prej vitit 1992, flet me gjuhën e shefit të tij Rama kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë. Se jo më kot Rama, në bashkëpunim të ngushtë me Vuçiçin, si dikur Enver Hoxha me Titon, kërkon të rikrijojë Jugosllavinë e Re dhe Shqipëria me Kosovën, nën maskën e të ashtuquajturit minishengen, të përfundojnë në neokoloni të sllavoserbizmit. Domosdo që Pandeli Majko me gjuhën e heshtur të Ramës do të flasë kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë. Sepse mbarë opinioni publik shqiptar atë e njeh si kryeservil të regjur të tij. Në shënimin e vet, publicistja Kimete Berisha përmend edhe Elisa Spiropalin, e cila paska bashkuar zërin e vet me zërin e Pandeli Majkos kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë, sepse, siç shkruan publicistja e nderuar, “… edhe Elisa Spiropali po shqetësohet sa herë po e përmendin bashkimin. Milionerja zhelane, i tha Albinit “s’ka cicmic””.

Kur deklaron kështu edhe Elisa Spiropali, e cila njihet si “uni i dytë” (alter ego) i Ramës, si më kryeservilja e tij, s’ka më asnjë fije dyshimi se Rama, autori i trarit në hyrje të tunelit të Kalimashit, qëndron fort në barrikadën e Partisë Komuniste-së Punës-Socialiste kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë.

S’mund të ndodhë ndryshe, sepse Partia Komuniste e Shqipërisë, e krijuar nga emisarët e Titos, Miladin Popoviçi dhe Dushan Mugosha, me në krye argatin e Beogradit, njeriun “askushi” me emrin Enver Hoxha, dhe me emra të ndërruar në Parti e Punës dhe Parti Socialiste, që prej 08 nëntorit 1941 deri në ditët tona, nuk ka lëvizur kurrën e kurrës nga shinat e servilizmit dhe të mercenarizmit në shërbim të grekoserbizmit, armikut të betuar të kombit shqiptar. Kjo dëshmon më së miri se fara e tradhtisë që mbolli Enver Hoxha në tokën shqiptare, vështirë se mund të çrrënjoset në shekujt e ardhshëm.

Jam duke krahasuar statistikat e zgjedhjeve të 14 shkurtit 2021 me zgjedhjet e 6 tetorit 2019, kur LDK e kishte projektuar Vjosa Osmanin në postin e kryeministres. Në këto zgjedhje VV mori rreth 220 mijë vota ose 26% , ndërsa LDK 206 mijë vota ose 25 %, me një diferencë shumë të vogël.

Në zgjedhjet e 6 tetorit 2019 Vjosa Osmani ishte votuar nga 176 mijë qytetarë të Kosovës duke patur një ndikim direkt në rezultatin e LDK-së që ishte vetëm një hap larg fitores.

Pra 176 mijë qytetarët që votuan Vjosa Osmanin tek LDK më 2019, e kanë rivotuar Listën Guxo të Vjosës tek VV  në zgjedhjet e 2021.

Në zgjedhjet e 14 shkurtit VV dhe Lista Guxo e Vjosa Osmanit u votuan nga 379 mijë qytetarë ose nga 48 % e atyre që morën pjesë në zgjedhje, ndërsa LDK nga rreth 100 mijë votues ose 13 %.  Dmth VV, falë Listës Guxo të Vjosa Osmanit, fitoi 22 % më tepër se në zgjedhjet e 6 tetorit 2019.

Nëse këto 22 % do t’i shtoheshin 13 % që ka fituar aktualisht do të përktheheshin me një fitore të qartë të LDK-së, por me një kusht – që kjo parti të hynte në zgjedhjet e 14 shkurtit pasi të kishte kryer katharsis të plotë përmes kongresit të jashtëzakonshëm duke e rikandiduar Vjosën, diçka që nuk ndodhi.

Elektorati i LDK-së hyri në zgjedhjet e 14 shkurtit i zhgënjyer shterrshëm nga të gjitha mashtrimet e lidërshipit të kësaj partie prej 2007 që arritën kulmin me rrëzimin e qeverisë Kurti ardhur në pushtet nga aleanca parazgjedhore LDK-VV si dhe lufta me stil thaçist kundër Vjosa Osmanit nga enturazhi i Isa Mustafës.

Po ju sjell një shembull.

Ju kujtohen sulmet prej rrugaçi të Driton Selmanajt, deputet i LDK-së, kundër Vjosa Osmanit në Parlamentin e Kosovës, kur LDK votoi për rrëzimin e qeverisë Kurti? Për ato sulme Isa Mustafa e gradoi Driton Selmanajn  nënkryeministër të qeverisë ilegjitime të Avdullah Hotit, ndërsa elektorati i LDK-së e ndëshkoi Driton Selmanajn duke mos e votuar në zgjedhjet e 14 shkurtit, sikur ka ndëshkuar shumë deputetë që nuk e respektuan votën e këtij elektorati.

Rrethi i ngushtë i Isa Mustafës ka mbetur kryesisht jashtë parlamentit, përveç Agim Veliut, ministër i Brendshëm, Arben Gashit dhe Armend Zemajt, figura të konsumuara bashkë me Abdullah Hotin. Nga rezultati i zgjedhjeve nuk ka asfare dyshim se nuk gëzojnë aspak simpatinë e elektoratit të LDK-së.

Elektorati i LDK-së votoi masivisht Listën Guxo të Vjosa Osmanit e cila i ka qendruar loyale premtimeve.

Humbja drastike e partisë së themeluar nga Rugova ishte rezultat i humbjes së besimit të elektoratit të LDK-së, që me fuqinë e votës shkaktoi revolucion, duke e detyruar gjithë kryesinë të japë dorëheqjen dhe ta çojë LDK-në drejt kongresit të jashtëzakonshëm.

Kongresi i jashtëzakonshëm do të duhet të jetë një reformim i plotë dhe çlirim i LDK-së nga mendësia dhe metodat autoritariste-uzurpuese të lidërshipit të vjetër drejt një partie me format europian, në gjurmët e themeluesit të saj, presidentit Ibrahim Rugova.

Treguesi i parë i reformimit të LDK-së do të jetë votimi që kjo parti do t’i bëjë Vjosa Osmanit si Presidente e Kosovës.

Nuk ka shans që Kosova të shkojë në një krizë të re numrash, sepse, nëse do të ndodhë që  LDK-ja do të votojë kundër Vjosa Osmanit, atëhere në zgjedhjet e ardhëshme të jashtëzakonshme ky formacion politik do të shkojë drejt shkrirjes nën nivelin e AAK.

Votimi i Vjosa Osmanit si Presidente e Kosovës edhe nga grupi i deputetëve të LDK-së do të jetë shenja e parë se kjo parti i është kthyer pritshmërive të elektoratit të saj.

Elektorati i LDK-së ka një format shumë të përgjegjshëm që meriton nderim!

Ky elektorat e nxori jashtë loje klanin e zi të Isa Mustafës dhe të pararendësit, klan që e kishte marrë peng partinë e Rugovës prej 2007!

Nuk ka ndodhur ndonjëherë që Rusia t’i kushtojë aq vëmendje mediatike zgjedhjeve në një shtet europian të madh apo të vogël, sa ç’i kushtoi zgjedhjeve parlamentare të 14 shkurtit në Kosovë. Mbi 40 gazeta e media ruse të nesërmen e zgjedhjeve, më 15 shkurt, bënë temë kryesore rezultatet elektorale në Kosovë, duke u bashkuar dhe shprehur të gjitha njëzëri shqetësimin zyrtar politik dhe diplomatik rus për kapitullin e ri, që hap një qeveri e “Vetëvendosjes” në Kosovë.

Është hera e parë që mediat e kontrolluara ruse heshtin në kor dhe nuk vërshojnë llumin e tyre të sharjeve për qeveritë e “trafikantëve, të kriminelëve dhe të korruptuarve” në Prishtinë, sepse biografia e “Vetëvendosjes” dhe kryetarit të saj, kryeministrit të ri Albin Kurti, nuk ua mundësojnë dot shpifje të tilla 22 vjeçare ruso-serbe.

Të gjitha mediat ruse në kor shprehin hapur thelbin e shqetësimit apo thembrën e Akilit të politikës ruse në Ballkan: frikën se kemi një fazë të re të zgjidhjes përfundimtare të dialogut midis Serbisë dhe Kosovës. Moska ka humbur qetësinë nga momentumi i ri diplomatik i brendshëm dhe i jashtëm i Kosovës tani, me fazën e re, ku ka hyrë tema e Kosovës në dy drejtime.

Së pari, në planin e brendshëm, ku qeveria e re e Albin Kurtit pritet të jetë një partner më dinjitoz dhe i barabartë bisedimesh me Serbinë dhe besohet se nuk do të pranojë tjerrjen pafund të bisedimeve, siç bënë gjatë 10 viteve paraardhësit e saj në Prishtinë. Rrotullimi 10 vjeçar në vend i bisedimeve të Brukselit i intereson edhe Serbisë, edhe Rusisë.

Ndaj Agjencia zyrtare ruse e lajmeve, TASS, me datën 15 shkurt shprehte qartë frikën e qeverisë dhe të diplomacisë ruse se “Ardhja në pushtet e “Vetëvendosjes” e ndërlikon dialogun e tensionuar për normalizimin e marrëdhënieve midis Beogradit dhe Prishtinës. Forcimi i “Vetëvendosjes” do të thotë një pozicion më i ashpër i Prishtinës në bisedimet me Beogradin”. Këtij shqetësimi i bëjnë jehonë në mënyrë të organizuar të gjitha mediat e shumta ruse, që trajtojnë rezultatin e zgjedhjeve në Kosovë.

Rusia dhe Serbia janë të shqetësuara se tani kanë përballë një situatë të re dhe një realitet të ri politik dhe diplomatik në bisedimet me Kosovën për normalizimin përfundimtar të marrëdhënieve midis tyre. Më 15 shkurt kryeministri i ri Albin Kurti, në një deklaratë për AFP, theksoi se ai dëshiron rikuadrimin e bisedimeve me Serbinë dhe t’i verë të dy palët në pozita të barabarta. Qëndrimi i tij ka qenë i qartë se bisedimet duhet të përfundojnë me njohje reciproke dhe pa asnjë kompensim Serbisë, e cila ka qenë pushtuesja dhe agresorja e Kosovës.

Qeveria dhe diplomacia ruse tremben, sepse shenjat dhe perspektivat janë që qeveria e re e “Vetëvendosjes” në Kosovë të mos tolerojë më rrotullimin në vend dhe fundin e hapur të bisedimeve me Serbinë, siç përpiqet Rusia që ta mbajë të gjallë një konflikt të ngrirë midis Serbisë dhe Kosovës dhe ai konflikt të mos zgjidhet asnjëherë.

Është e pritshme që qeveria e re e “Vetëvendosjes” t’i japë fund njëherë e mirë të gjitha qëndrimeve dhe tezave neojugosllave dhe filoserbe, që kanë qarkulluar në disa qarqe politike dhe drejtuese të Prishtinës lidhur me dialogun midis Serbisë dhe Prishtinës.

“Vetëvendosja” dhe Albin Kurti nuk e kanë pranuar asnjëherë tezën filoserbe të qarkulluar në Prishtinë këto tre vitet e fundit se Kosova në dialog nuk ka nevojë të kërkojë njohjen nga Serbia. “Vetëvendosja” dhe Albin Kurti nuk kanë pranuar asnjëherë tezat filoserbe dhe idiote të disa qarqeve në Prishtinë se dialogu me Serbinë duhet të ketë objektiv të parë anëtarësimin në OKB. “Vetëvendosja” dhe Albin Kurti nuk kanë pranuar asnjëherë tezën filoserbe dhe filoruse të disa qarqeve në Prishtinë që çështja e njohjes reciproke apo e normalizimit përfundimtar të marrëdhënieve midis Kosovës dhe Serbisë duhet të shkojë në Këshillin e Sigurimit të OKB. “Vetëvendosja” dhe Albin Kurti nuk e kanë pranuar asnjëherë tezën serbe të Prishtinës zyrtare se Serbia duhet shpërblyer me territore të Kosovës që të bindet për njohjen e Kosovës.

Në këtë inkuadrim të ri të politikës së jashtme të qeverisë së re të “Vetëvendosjes” Rusia shikon humbjen e pozitave të neojugosllavëve dhe filoserbëve në Prishtinë, të cilët mediat ruse i lavdëruan më 15 shkurt si “politikanë të moderuar”. Por Moska sheh edhe humbjen në Prishtinë të iluzioneve filoruse, që u ngjallën në disa qarqe drejtuese të Prishtinës se Rusia mund të ndryshojë qëndrim dhe ta mirëkuptojë Kosovën, sidomos pas takimit të pazbardhur të presidentëve të Rusisë dhe të Kosovës në Paris më 11 nëntor 2018.

Së dyti, lidhur me momentumin e ri diplomatik ndërkombëtar Rusia e ka humbur qetësinë, sepse për politikën e saj ballkanike shikon një koniunkturë të re të pafavorshme me ardhjen në Shtëpinë e Bardhë të presidentit të ri Xho Bajden. Më 7 shkurt u publikua telegrami i urimit, që presidenti amerikan Bajden i dërgoi presidentit të serb Vuçiç me rastin e ditës së shtetësisë së Serbisë, dhe ku i shkruan qartë qëndrimin e qeverisë së re amerikane që dialogu midisi Serbisë dhe Kosovës duhet të përqendrohet në njohjen reciproke të dy shteteve.

Rusia dhe Serbia janë alarmuar, sepse shohin se krijohet një rezonancë e plotë midis qëndrimit të qeverisë së re amerikane dhe qëndrimit të “Vetëvendosjes” në Kosovë lidhur me mbylljen sa më shpejt me njohje reciproke të dialogut midis Serbisë dhe Kosovës. Kryesorja është se qeveria e re amerikane e presidentit Bajden ua bëri të qartë edhe Rusisë, edhe Serbisë, se nuk ka më kohë për të humbur, çka do të thotë se SHBA me angazhimin e tyre të ri nuk do të tolerojnë taktikën ruso-serbe të fundit të hapur të bisedimeve të stërzgjatura të Brukselit.

Siç shkruante organi mediatik ndërkombëtar qeveritar rus “Russia Today” më 15 shkurt, “Sipas SHBA asnjë çështje e diskutueshme për Kosovën nuk duhet të mbetet as për Serbinë dhe as për të tjerët”.

Moska e ka humbur qetësinë nga kjo perspektivë e re e zhvillimit të dialogut midis Serbisë dhe Kosovës. Ndaj ajo reagoi menjëherë kundër qëndrimit të presidentit të SHBA për përqendrimin në njohjen reciproke në dialogun midis Serbisë dhe Kosovës. Ambasadori i Rusisë në Beograd, që është një lloj guvernatori i emëruar rus për Ballkanin, i deklaroi agjencisë zyrtare serbe “Tanjug” në 10 shkurt se “Rusia nuk e përkrah politikën e Perëndimit që ngul këmbë në njohjen e pavarësisë së Kosovës”.

Është një pohim zyrtar i interesit të Rusisë që bisedimet midis Serbisë dhe Kosovës të mos çojnë asgjëkund dhe që marrëdhëniet midis dy shteteve fqinjë të mbeten një konflikt i ngrirë, sepse kështu i jepet mundësi Rusisë të ndërhyjë vazhdimisht në Ballkan. Kështu i jepet mundësi Rusisë ta mbajë Serbinë të lidhur pas qerres ruse dhe t’ia pengojë hyrjen në BE, dhe rrjedhimisht edhe në NATO. Rusia lufton për bllokimin e Kosovës në arenën ndërkombëtare dhe për mosnjohjen e saj nga Serbia, jo për hatër të Serbisë, por e bën për interesat e saj të provokimit të tensioneve të përhershme në gadishullin ballkanik, si një instrument i ndërhyrjes dhe i pranisë së saj në rajon.

Nuk duket rastësi që menjëherë pas fitores elektorale të “Vetëvendosjes” propaganda ndërkombëtare ruse nisi një fushatë sulmesh ndaj qeverisë ende të pa krijuar të “Vetëvendosjes” për lidhjet me SHBA. Organi mediatik qeveritar rus “eadaily.ru” me titullin “Radikalët e Prishtinës presin instruksionet e Bajdenit”, shkruante më 14 shkurt: “Ardhja në pushtet në SHBA e Xho Bajdenit dhe e partisë demokrate, që mund ta quash kuratore të Albin Kurtit, mund t’i japin atij peshë politike, meqë administrata amerikane synon të aktivizojë përkrahjen për projektin kosovar dhe Kurti është përfaqësuesi i interesave të demokratëve amerikanë”.

Ndërkaq Moska ka intensifikuar presionet mbi presidentin Vuçiç dhe qeverinë serbe që të qëndrojnë në istikamet e instruktuara nga Kremlini për mosnjohjen e Kosovës dhe te pretendimet për rikthimin e Kosovës në pronësi të metropolit serb. Presidenti Vuçiç, i cili nuk po e kupton ende se kohërat ecin në drejtimin e Perëndimit dhe se pengesat e dredhitë bizantine serbe për të mos njohur Kosovën mund të sjellin edhe fatkeqësinë e tij politike dhe personale, po përpiqet ta shprehë besnikërinë ndaj Moskës duke shtuar qëndrimet dhe deklarimet megallomane serbe për aneksimin e shteteve të pavarura, që kanë dalë nga ish-Jugosllavia.

Në fjalimin e mbajtur më 15 shkurt në ditën e festës kombëtare, në prani të zëvendëskryeministrit rus Juri Borisov, të cilin sapo e dekoroi, Vuçiç deklaroi: “Sot është ditëlindja e Serbisë së Madhe”. Një deklarim shovinist dhe ekspansionist, i cili afishon publikisht qëllimet dhe strategjinë e politikës hegjemoniste të Serbisë në Ballkanin Perëndimor. Është një deklarim, që vërteton se sa të drejtë ka presidenti i Malit të Zi, Milo Gjukanoviç, që ka tërhequr vazhdimisht vëmendjen e diplomacisë ndërkombëtare dhe të opinionit publik rajonal e ndërkombëtar për rrezikun nga projekti i presidentit Vuçiç për “Serbinë e Madhe”.

Është një deklarim i rëndë provokues i presidentit serb, që kërkon reagim të fortë nga BE, e cila po hesht dhe nuk e di përse e bën qimen tra dhe zhurmon për një të ashtuquajtur “Shqipëri të Madhe”, të cilën nuk e ka pretenduar kurrë ndonjë president apo kryeministër shqiptar dhe nuk është në programin e asnjë partie politike parlamentare shqiptare.

Për deklarimin provokativ të presidentit serb duhet të reagojë edhe Tirana, e cila mjaft ka vrapuar symbyllur pas projekteve rajonale serbe, që synojnë krijimin e Jugosllavisë së re apo siç pohon Vuçiçi, duan të krijojnë Serbinë e Madhe. Presidenti serb e konfirmoi hapur në 15 shkurt se ai e planifikon Serbinë e Madhe të bashkuar me Kosovën dhe me Malin e Zi, ku sipas tij banojnë popuj serbë. Por ambicia e Serbisë shkon edhe me tej, duke synuar të akaparojë të gjitha shtetet, që dolën nga ish-Jugosllavia, përfshirë edhe Shqipërinë, siç e ka pohuar vetë Vuçiç kur u zgjodh president më 2017 dhe paraqiti projektin e tij neojugosllav me emrin “mini Shengen”.

Humbja e qetësisë nga Rusia lidhur me zhvillimet elektorale në Prishtinë duhet të shërbejë si një sinjal reflektimi për qeverinë dhe për diplomacinë e Shqipërisë se viti 2021 po sjell një inkuadrim të ri diplomatik ndërkombëtar dhe të brendshëm në Kosovë, ndaj të cilit duhet të përshtatet dhe të lëvizi edhe Tirana. Shqipëria nuk mund dhe nuk duhet të rrijë në bisht të situatës së re. Ajo duhet të rakordojë qëndrimet dhe veprimet me Uashingtonin dhe me Prishtinën për të bërë që Kosova të avancojë si subjekt i pavarur i së drejtës ndërkombëtare dhe si aleate e fortë strategjike e Shqipërisë, e SHBA, e NATO-s dhe BE.

Qeveria dhe diplomacia e Shqipërisë kanë nevojë për një katarsis në raport me Kosovën. Ato duhet të shkundin dhe të heqin nga vetja të gjitha ndikimet dhe afeksionet për tezat dhe joshjet e dëmshme serbe lidhur me Kosovën. Qeveritarët shqiptarë duhet t’i japin fund menjëherë sjelljes së tyre prej “bad boys” ndaj Prishtinës, sjellje që tre vitet e fundit ka dëmtuar rëndë çështjen kombëtare. Këto kërkesa janë detyrim kushtetues dhe kombëtar i Shqipërisë ndaj Kosovës, por edhe detyrim diplomatik ndërkombëtar ndaj aleatit të parë strategjik të Shqipërisë, të Kosovës dhe të kombit shqiptar: SHBA.