Theksime nga intervista në TV Syri

– Shkëputja e kalicionint me mocionin për mosbesim ndaj qeverisë Kurti nga LDK në Parlamentin e Kosovës, ndonëse në rrethanat e pandemisë paraqet një papërgjegjësi politike, megjithatë ajo që ka ndodhë dhe nuk kthehet, nuk duhet marrë si fund i procesit të ndryshimeve, që u vunë në binarë premtues edhe gjatë këtyre ditëve të pakta të bashkëqeverisjes. Sepse, ky proces është i pandalshëm dhe duhet të vazhdojë nesër apo pasnesër, sapo të krijohen kushtet për zgjedhje të lira, ngaqë vetëm këto dy parti janë të gatshme që ta bëjnë ndryshimi. Andaj, rruga që do të vazhdohet, hë për hë,nënkupton që LVV dhe LDK të ndalin kursin e konfrontimit, e mbi të gjitha të ndalin fushatën linçuese të militantëve që të helmojnë marrëdhëniet e tyre dhe skenën politike të Kosovës. Në këtë aspekt, është e rëndësishme që të shfrytëzohet deklarata e sotme e SHBA-ve rreth integritetit territorial të Kosovës si dhe ruajtjes së sovranitetit të saj si bazë e marrëveshjes me Serbinë, çështje kjo që si u pa solli te përplasjet dhe shkëputja e kaolicionit dhe assesi shkarkimi i njëanshëm i një ministri të LDK-së nga ana e Kurtit ,mbi të cilin janë hapur frontet përçarëse në “proamerikan” dhe “antiamerikan”.

Në këto rrethana, deklarata amerikane, duhet të lexohet mirë dhe drejtë nga gjithë spekrti politik: nga ata që këtë e shohin si përkrahje të kursit të tyre (Thaçi dhe një pjesë e LDK-së) si dhe nga KUrti dhe skeptikët tjetër përreth,meqë ajo ua merr atutë të dy palëve, si Thaçit, i cili prej dy vitesh ka spekuluar se ka mbështetje amerikane për marrëveshjet me Vuçiçin, si dhe Kurtit, se heqja e tarifës do t’i sherbente një tregëtije me Serbinë, mbi çka janë ngritur edhe konspiracionet e dëmshme me të cilat është spekuluar.

Meqë ky faktor “përçarës” është eleminuar nga skena politike e Kosovës, atëherë, mbetet që qeveria e tanishme në detyrë ,por edhe ajo e ardhshme, ku Kurti pritet të jetë njëri ndër pretendentët kryesor, duhet ta kenë të qartë se SHB-ja mbesin adresa kryesore e politikës sonë, busullë kjo e pashamgshme, që asesi nuk mund të relativizohet me kartën europiane e aq më pak pa të. Kurti dhe kushdo duhet ta kenë parsysh këtë komponentë, gjë që nënkupton kooperativitet me të dhe assesi refuzim apo konfrontim, që për pasojë mund të ketë rrezikimin e qenien e shtetit të Kosovës, siç ndodhi kohëve të fundit.

Pra, rikthimi i rrugës së ndryshimit, i shkëputur papërgjegjshëm në këto rrethana të vështira, nënkupton që këto dy parti t’i kthehen bashkëpunimit dhe ta marrin si mison për ruajtjen e shtetit të Kosovës dhe të krijimit të ardhmërisë për qytetarët e saj, nga brenda – mbi platformën e luftës së korrupcionit dhe të keqeverisjes, dhe nga jashtë – mbi mbështetjen e plotë te SHBA-të si interes yni ekzistencial.

Në këtë modus të rikuperimit politik të këtyre subjekteve, Kurti duhet ta kuptojë se politika përjashton egot lideriste e mbi të gjitha prirjet despotike siç u shfaqen nga ana e tij gjatë kësaj kohe në raport me LDK-në dhe qeverisjen në përgjithësi, dhe në tjerë tjtjetrën anë, nga LDK-ja, nënkupton që kontrata qeverisëse të përjashtojë çfarëdo kontaminimi me virusin e ndikimit nga Thaçi dhe bashkëpunimi me faktorët që Kosovën e dëmtuan prej vitesh dhe e sollën në këtë gjendje të rëndë, ku kjo parti, po ashtu ka një pjesë të fajit dhe të përgjegjësisë. Për LDK-në, rikuperimi, nënkupton që edhe ato që u shfaqen si diferenca (radhitja e zonjës Osmani kundër vendimit të partisë për mocionin), të shfrytëzohen jo për përçarje, siç ndoidhi në vitin 2006, po për një unitet tjetër të brendshëm, për kthimin kah fryma e reformave partiake, që janë të domosdoshme dhe bazat e fundamentit politik të LDK-së si parti e djathtë properëndimore në miqësi të thellë me SHB-atë dhe vlerat e civilizimit europian, partia të jetë në nivel të një përgjegjegjësie, ku ndryshimet shfaqen si pjesë e këtij koncepti dhe jo e kalkulimeve politike që nuk ndryshojnë nga politikat e deritanishme të kompromiseve të atyre që kredibilitetin historik të partisë e kanë shfrytëzuar për qëllime të kundërta.

Shqiptarë të Kosovës!

Armiku i jashtëm me ndihmën e armikut të brendshëm akoma synon t`ju mashtrojë, manipulojë, t`ju konfirmojë duke kërkuar bashkëpunimin e juaj në planet e tyre.

Nuk mund të ekzistojë një jetë fisnike dhe e lartësuar pa njohur djajtë dhe demonët si dhe pa luftuar paprerë kundër tyre.

“Çka është turpi për rezilin?” – thotë gjyshi im. Rezilët e kuptojnë vetëm shkopin prapanicës, ata tallen me fjalët tona. Popullata e Kosovës, ata që i simpatizojnë dhe i votojnë këta kalbësira, janë bashkëfajtorë për humnerën të cilën vazhdojnë ta gërmihin për veten dhe familjen e vet, sepse fatin e vet ua kanë lënë në dorë mafiozëve dhe tradhtarëve më të fëlliqtë që kombet tjera botërore asnjëherë nuk e kanë përjetuar në historitë e tyre.

Aurel Dasareti

Ridgefield, CT.-Nxitja për shkrimin e këtyne shenimeve erdhi nga leximi i nji analize të gjendjes së tanishme të Republikës së Kosovës, botue në “Peacefare.net-Peace Through Understanding”. Titulli i analizës ashtë “A bad deal” (Nji zgjidhje e keqe) dhe u postue në portalin Daniel Serwer. Profesor Serwer ashtë nji shkollar amerikan i njohun mirë në qarqet akademike; ai jep mësim në Universitetin Johns Hopkins të qytetit Baltimore, Md, dhe shumë i njohun për interesimin e tij, dhe kontributin për zgjidhjen e drejtë të “problemit kosovar”. Unë kam pasë fatin e mirë të njihem dhe të shoqënohem në disa konferenca mbi Kosovën, dhe kënaqsinë me ndigjue e lexue opinionet e tia mbi këte subjekt.

Shkrimi mban datën 13 mars 2020. Autori i analizës ashtë diplomati amerikan i pensionuem, Z. Shaun Byrnes, i cili ka sherbye si Shef Misioni Diplomatik amerikan në Kosovë gjatë viteve vendimtare 1998 dhe 1999, dy vjet para çlirimit definitiv të vendit nga okupacioni ushtarak serb, dhe rregjimi i terrorit millosheviqian.

Analiza fillon me sqarimin se Presidenti i Kosovës, Z. Thaçi, nji nga udhëheqsit e lëvizjes ushtarake UÇK, dhe Presidenti i Serbisë, Z. Vuçiq, ish ministër në qeverinë e ish-Presidentit Millosheviq, besohet se kanë përgatitë nji projekt-marrëveshje gjithëpërfshirëse që synon përfundimin e konfliktit kosovar-serb i cili “zgjatet ma shumë se nji shekull”. Flitet gjithashtu se ky projekt-marrëveshje ashtë i gatshëm për firmim nga të dy palët, por pengohet nga KM i Kosovës, Z. Albin Kurti, për dy arsye:

E para, simbas Kushtetutës së Kosovës, marrëveshje të tilla duhen firmue nga Kryeministri, kryetar i Qeverisë (jo nga Presidenti); dhe,

E dyta, dyshohet se projekt-marrëveshja përmban klauzula ku të dy palët janë dakordue me ba shkembime territoriale. Ashtë fjala për prekjen e integritetit territorial të Republikës së Kosovës, nji element thelbësor i pavarësisë së Republikës. Presidenti Thaçi, me diplomaci personale, fillimisht ka pranue “korrigjime kufitare” por para kundërshtimit të fortë të popullsisë, ai ashtë tërheqë .

Këto “korrigjime”ose “shkembime” territoriale përfshijnë pjesë tokësore në Veri të lumit Iber të Kosovës që i shkojnë Serbisë, dhe disa pjesë të Luginës së Preshevës që i kalojne Kosovës; plus, asociacioni i komunave serbe në Kosovë, sot me autoritet të percaktuem do të zhvillohet simbas modelit “Srpska Republika” e Bosnjes, eventualisht me të drejtën e shkëputjes nga Kosova, ekstra-territorialitet për Monastiret serbe në Kosovë, jo njohje zyrtare de iure të Kosovës nga Serbia, por nji premtim serb se nuk do të pengohet antarësimi i Kosovës në OKB. Se ciii do të jetë qendrimi opozitar rus në Këshiilin e Sigurimit për këte çeshtje mbetet pyetje, megjithëse Presidenti Putin ka deklarue në vitin 2008 se “Rusia përkrahë çdo qendrim të përbashkët që mbajnë Serbia dhe Kosova. Me nji fjalë, nji premtim rus!

Le të mos harrojmë se çdo ndryshim kufijsh të njohun zyrtarisht sjellë në mënyrë te paevitueshme shkembimin e ndersjellë të popullsive vendëse – nji akt barbar në vete- eksperiencë që shqiptarët njohin shumë mirë gjatë marrëdhanjeve të tyne me shtetet fqinj: Mal i Zi, Serbi dhe Greqi. Le të mos harrojmë gjithashtu se asnji herë shkembimet tokësore kanë favorizue shqiptarët. Ata janë imponue nga “të huejtë” dhe për interesa të “të huejve”, kryesisht nga “okupatori turk”. Rastë i sotëm, ashtë rasti i parë në historinë mijëvjeçare të tokave arbënore ku ndryshimet bahen me vullnetin e lirë të shqiptarëve, dhe nuk duhen pranue.

Nji arsye e dytë ka implikime ma të gjana: Ballkani ashtë nji përziemje permanente e pakicave kombëtare me shtetet ku banojnë. Ka ardhë koha që të pranojmë pakicat kombëtare si nji fakt i jetës sonë politike, të trajtojmë ata si pjesë e pandame e dy shtetevet tona shqiptare dhe të insistojmë që pakicat shqiptare në vendet ku jetojnë të trajtohen me drejtësi dhe dinjitet. Kjo ashtë rruga europiane që na preferojmë me ndjekë, dhe zgjidhja ma demokratike. Mbyllja në suazën e shteteve kombëtare monolite i përket së kaluemes, dhe ka dhanë rezultate shkatërruese; ajo duhet abandonue. Shpresojmë me hy në nji Europë të lirë, të bashkueme, demokratike dhe paqësore, dhe duhet të japim kontributin tonë modest në këte drejtim….ashtu si veprojmë në NATO, KESB, UNESCO etj.

Kësaj situate të ngarkueme me përgjegjsinë ma të madhe duhet ti shtojmë se takimet, bisedimet, dhe përfundimet e arrijtuna janë ba në mënyrë “sekrete” dhe me udhëheqjen e Zonjës Mogherini, Komisionere për politikën e jashtëme dhe të sigurimit europian, nji zhvillim jo transparent dhe i dyshimtë për interesat tona, ashtu siç ngjet gjithëmonë me “diplomacitë personale”….

Para së gjithash, duhet të dijmë se historikisht Kosova ka humbë tokë dhe popullsi në çdo ndryshim kufini me fqinjtë. Në lidhje me Serbinë, simbas studjuesve kosovarë:

-në vitin 1833, u shperngulën shqiptarët nga Krusheva, Paraqini, Rozhaj, SokoBanje, Timok e Negotin;

-në vitin 1876-80, u shperngulën rreth 130.000 shqiptarë nga Sanxhaku i Nishit, Toplice, Prokuplje, Kurshumli, Pirot, Leskovac, Vranje; ata u vendosën në Prishtinë dhe rrethe. Edhe sot kemi zonat e tyne që quhen “mehalla e muhaxhirëve” (‘lagjet e refugjatëve”). Pa numërue shqiptarët e Malit të Zi e Çamërisë.

-në vitin 1912-1919 u shperngulën qindëra mijëra shqiptarë nga Presheva Bujanovci, Medvegja, Sanxhaku etj. (pa shqiptarët e Malit të Zi dhe Çamërisë!)

-në vitet 1923-1938, rreth 400.000 shqiptarë merguen në Turqi me marrëveshje jugosllavo-turke. Gjithëherë, vendimet u morën nga okupatori pesëqind vjeçar imperatoria turke, pa aprovimin shqiptar….!

Të gjitha tokët e zbrazuna u aneksuen padrejtësisht dhe definitivisht me mjete ushtarake nga Serbia. Shkembimi i territoreve kosovare të njohuna zyrtarisht nga bashkësia ndërkombëtare si tokë shqiptare do të siellte nji pakësim tjetër të territorit kosovar, dhe nji valë të re refugjatësh shqiptarë, si dhe denimin e tyne me jetë në vorfëni. Ngjarjet e viteve 1998-99 janë nji mësim për të gjithë ne.

Kjo zgjidhje ashtë logjikisht e pa pranueshme, dhe moralisht e denueshme! Le të presim për ditë ma të mira. Koha punon për ne!

Fatkeqsisht, Administrata e Presidentit Trump kercënon Kosovën me tërheqjen e trupava amerikane nga Kosova dhe me ndërpremjen e ndihmës financiare për zhvillimin e Kosovës. Washingtoni kercënon Republikën e lirë e të pavarun të Kosovës për mosbindje. Çuditërisht, Presidenti i Kosoves, Z. Thaçi, perdorë këte presion amerikan për luftën e tij kundër KM Albin Kurti që refuzon kërkesen amerikane. Me këte qendrim Presidenti Thaçi, shpreson me dobësue pozitën e qeverisë Kurti dhe marrjen në dorë të fatit të Republikës pa kundërshtarë të aftë me e pengue. Arsytimi i Z. Thaçi ashtë se qendrimi i KM Kurti dobëson lidhjet e ngushta që Kosova ka me SHBA-në…. Infantile!

“Udhëheqsit e Kosovës duhet të dijnë se miqësia me SHBA-në ashtë sot, dhe do të mbetet edhe nesër e fortë, pavarësisht nga mosmarrëveshja per “tarifat doganore“, thekson analisti i njohun dhe diplomati Shaun Byrns. Dhe këtu  qendron kyçi  i marrëdhanjeve SHBA-Kosovë. Ashtë naive me mendue se politika amerikane lëkundet simbas erës që frynë. Ajo politikë ashte realiste dhe nuk devijon pa nji arsye të shkallës së parë siç janë interesat e SHBA-së.

Në këte situatë, KM Kurti ka mbajtë qendrim parimor. Tarifat doganore do të hiqen krahas me veprime reciproke të Serbisë. Me 16 mars 2020 u hoqën tarifat për “landët e para” që përbajnë afërsisht 80 përqind të tarifave të blokueme. Tashti, ai kerkon që dialogu me Serbinë të krysohet nga qeveria e jo nga presidenca, nji kerkesë legjitime simbas Kushtetutës, dhe e përshtatëshme, sepse eliminon faktorin “sekret” të bisedimeve të deritanishme.

Qendrimi i LDK-së, pjesë e Administratës Kurti ashtë nji enigmë. Vetëm nji muej mbas formimit të Qeverisë së re, kerkesa e tyne me elimnue tarifat doganore pa asnji reciprocitet nga ana serbe tingëllon si nji akt opozitar mbrenda Qeverisë. Nji kompromis u tentue nga Speakeri i Parlamentit, Zonja V.Osmani, n/krytare e LDK-së. Ajo propozoi në sesionin e jashtëzakonshëm të Parlamentit të Kosovës, me 11 mars 2020, heqjen e tarifave dhe marrjen përsipër nga Qeveria drejtimin e dialogut me Serbinë. Përpjekje pa sukses!

Metoda e bisedimeve hap mbas hapi, e fillueme në vitin 2013 nga Bashkimi Europian për arrtijen e nji marrëveshje gjithëpërfshirëse u abandonue pa arrijtë objektivin e dëshiruem: njohjen e ndërsjellë në mes të dy palëve. Vetëm disa marrëveshje të dorës së dytë u aplikuen. Fryma sekrete “shkëmbimi i territoreve” dhe përcaktimi i pozitës së “asociacionit të komunave serbe” krijuen nji valë shqetësimi në qarqet diplomatike. Ndamja e territorit të Kosovës kercënon dhunën nga ana e popullsive të shkëputuna me forcë dhe rrezikon nji konflikt ma të madh që Kosova sidomos, nuk ashtë në gjendje me përballue. Konflikti ringjallë kerkesat shoviniste, sidomos në Serbi, dhe nga nji incident në nji atmosferë të ketillë shpërthen konflikti i armatosun. Kjo nuk lejohet nga Europa dhe SHBA.

Ndërsa BE-ja ka pershëndetë qendrimin e KM Kurti si i arsyeshëm  dhe premtues, SHBA-ja e ka refuzue. Ky qendrim ka krijue dyshime edhe në qarqet politike të Kongresit amerikan. Senatori David Purdue (R.Georgia) i përkrahun nga izolacionisti Senator Rand Paul (R.Ky), Ambasadori Grenell , zyrtari i naltë i

Këshillit Kombëtar të Sigurimit, Amasadori O’Brian, folën haptazi për nji qendrim të këtill. E çuditshëm mbetet përkrahja e këtij qendrimi edhe nga Donald Trump, Jr. djali i Presidentit Trump që përsëriti kercënimet e dy senatorëve. Z. Trump, Jr . ashtë afarist privat i aftë, pa  eksperiencë në diplomaci ose në fushën ushtarake

Nga këtu lindi dyshimi se ndërhymja e Z. Trump, Jr. motivohet nga përpjekjet e  denduna me pergatitë terrenin për rizgjedhjen, në nandor 2020, të Presidentit Trump, i cili ka nji rekord mossuksesi në politikën e jashtëme. Nji marrëveshje kosovaro-serbe do të ishte nji “fitore” për Presidentin Trump i cili ka premtue se firmimi i marrëveshjes do të bahet në lulishtën e Shtëpisë së Bardhë, nji privilegj i rrallë. Tani per tani, dialogu do të ndërpritet deri mbas zgjedhjeve parlamentare serbe të 26 prillit 2020, por të pasigurta për arsye të epidemisë coronavirus.  Analisti Daniel Serwer, në nji intervistë me gazetën Bota Sot, tha…

”Kjo duket si nji marrëveshje për shkëmbm territoresh që nuk garanton antarësimin (e Kosovës) në OKB dhe  do t’i ofroj asociacionit të komunave serbe” më shumë se ka lejue Gjykata Kushtetuese.  Eshtë shumë e qartë që populli i Kosovës nuk don shkembim territoresh. Pjesa e mesazhit tim per Presidentin (Thaçi) eshtë që (Ambasadori ) Grenell nuk eshtë mik i Kosovës. Eshtë fakt i njohur që ka lobim  proserb shumë aktiv në SHBA”.

(Shenim: Ish Kogresmeni M. Pence, sot N/President i SHBA-se, ka qenë gjat viteve 1990-ta nji kundërshtar aktiv i pavarësisë së Kosovës, dhe përkrahës i fortë i Kongresistes Helen Deliq-Bentley, me origjinë serbe, përkrahëse e hapun e diktatorit S.Millosheviq, dhe figura kryesore e lobit serb në Washington,D.C. SR)

***

Sot, ballafaqohemi me dy faktorë kryesor të gjendjes politike në Kosovë:

I pari, zhvillimet politike të vendit dhe mungesa e akordimit të forcave politike në sherbim të kauzës së përbashkët: interesat e Republikës së Kosovës sidomos mbas ardhjes në pushtet të koaliconit të Z.  Albin Kurti, kryeministër dhe aleanca me Lidhjen Demokratike të Kosoves, grumullim partiak i krijuem nga presidenti historik i Kosovës, i ndjeri Dr. Ibrahim Rugova.

I dyti, nji mirëkuptim logjik, i drejtë dhe konkret i qendrimit të botës së jashtëme, kryesisht  amerikane dhe të BE-së për Republikën e pavarun të Kosovës.

KM Albin Kurti ka ardhë në fuqi mbas shumë përpjekjesh me heshtë ate dhe partinë e tij  politike. Prandej, kundërshtimet që dalin sot nuk janë të paprituna. Por ai gëzon emën të mirë si luftar konsekuent kundër korrupsionit endemik në Kosovë.

Refuzimi i Presidentit serb Vuçiq me rifillue dialogun vetëm mbas votimeve të 26  prillit 2020 i jep Z. Kurti kohë të çmueshme me rishikue qendrimin e tij dhe me pergatitë nji platformë politike ma të pranueshme nga popullsia e vendit, nga “sovrani”, Përkrahja e BE-së inisiativës tij fillestare, tregon se ai shikohet me optimizëm nga Europa. Përkrahja e Speaker V.Osmani, nenkrytare e LDK-ës lehtëson barren e tij dhe kundërshtimin e organizuem të të gjithë atyne që kerkojnë përmbysjen e Qeverisë Kurti . Me gjithë përpjekjet e Presidentit Thaçi mos me heqë dorë nga drejtimi i dialogut me Serbinë, ka mundësi që Presidenti të dështojë dhe të pranojë kërkesën kushtetuese për dialog që ashtë prerogativë e Kryeministrit, jo e Presidentit. Sot, konflikti vazhdon me konsekuenca të randa për vendin, sidomos në kredibilitetin e Republikës me u vetë-administrue .

“Aleati srategjik” i Kosovës, Shtetet e Bashkueme të Amerikës, nenkupton se vlen për të dy palët: strategjia amerikane ashtë afatgjatë dhe përfshinë edhe mbrojtjen e Kosovës, pavarësisht nga ndryshimet qeveritare; ashtu siç ashtë edhe për Kosovën: miqësia e patundun me Shtetet e Bahkueme, pavarësisht nga partitë politike që drejtojnë shtetin amerikan. Presidenti Trump nuk ashtë i përherëshëm; politika e jashtëme amerikane ashtë afatgjatë dhe me synime të mirëcaktueme.

Në analizën e diplomatit Shaun Byrnes:

“Ashtë me randësi për udhëheqsit e Kosovës të mos harrojnë se nji marrëveshje gjithëpërfshirëse ashtë e pamundun perballë  frymës anmiqsore që “serbët” kanë ndaj ish-krahinës së tyne. Për derisa Serbia të mos njohë dhe pranue ate që ajo ka ba në Kosovë nen shtetin e Milosheviqit, marrëdhanjet e tyne me Serbinë nuk mund të jenë normale as miqesore.”

Orientimet afatgjata të Shteteve të Bashkueme ndaj “problemit kosovar” janë përcaktue qartësisht në fjalimin e ish Kryetarit te Komisionit Senatorial Joseph Biden (D.MD), ish nenpresident i SHBA-së në Administratën Obama (2008-2016) e sot kandidati demokrat për president i SH.B.A-së në votimet e Nandorit 2020.  Gjatë viteve heroike të rezistencës kosovare, ish Senatori Biden ka tregue mirëkuptim për problemin kosovar dhe ka ndihmue përpjekjet e bashkësisë shqiptaro-amerikane me internacionalizue problemin.

Mbas nji “seance dëgjimore” “Hearings” të Senatit amerikan që ai kryesonte, të mbajtun në vitin 1998, ku fola edhe unë, ai më ftoi te tryeza e tij. “Doktor, -tha-, më thuej pse kaq probleme në Ballkan? Si mendoni ju?” Unë i pergjigja se “…për sa kohë që militarizmi serb dominon politikën e jashtëme të Serbisë, Ballkani nuk gjen paqë. Asnji shtet kufitar me Serbinë paraqet kercënim për atë vend; por të gjithë shtetet ndiejnë nji pasiguri nga militarizmi agresiv serb” Åi vazhdoi: “Si mendoni ju të zgjidhet ky problem?” Unë përgjigja: “Më vjen keq Senator por nuk jam në gjendje me dhanë nji mendim të edukuem; ajo që mund të ju them me nji shkallë të naltë sigurie ashtë se nuk do të kemi paqë në atë regjon në se Kosova nuk fiton pavarësinë. Për këte jam i bindun!” Ai më shikoi në sy, më falënderoi dhe u largue.

Në nji fjalim “keynote” të mbajtun në Hotelin Sheraton, New York City, gjatë nji mbledhje të organizueme nga Lidhja Qytetare Shqiptaro-Amerikane, me 28 prill 2002, Senatori Joseph Biden, në prezencen bi-partizane të kongresmenëve Tom Lantos (D.Ca) dhe Ben Gilman (R. NY) dhe të ftuemve shqiptarë Pjetër Arbnori, Ramush Haradinaj, dhe Arben Xhaferi deklaroi:

“Interesat e qarta të vetë Shteteve të Bashkueme të Amerikës gjatë shekullit 21 fillojnë me nji Europë të pandame, të plotë dhe të bashkueme, ‘sepse kurdoherë që Europa zbret në kaos’ bijtë e bijat tona vdesin, ekonomia e jonë dobësohet, dhe na paguejmë çmimin që kërkohet. Të paisun me kulturë, histori, dhe prirje natyrale të përbashkët, na  jemi të pa aftë me u largue prej saj, dhe prej asaj që ngjet në Europë. Fati i shtatë miljonë shqiptarëve në Gadishullin Ballkanik. ashtë gjithashtu kritik për interesat e vetë Amerikës. Në se legjitimiteti etnik i popullit shqiptar nuk do të njihet dhe nuk do të mbrohet, të gjitha njesitë që përbajnë ate regjon do të bijnë, dhe në se nuk jemi gati me stabilizue Ballkanin, na, Amerikanët, do ta paguejmë shtrenjtë!”

Nji formulim ma i qartë dhe ma instruktiv ashtë vështirë të gjindet!

Për shekuj me rradhë, historinë tonë e kanë ba “të huejtë” në kurrizin tonë; na e kemi pësue me rezultate tragjike dhe kercënimin e asgjasimit tonë. Ka ardhë dita të mendojmë për ne dhe për breznitë e ardhme: duhet të bajmë historinë tonë simbas interesave tona, me sigurue nji të ardhme në paqë dhe me dinjitet, sidomos me dinjitet, nji të ardhme ku do jemi të lirë nga frika e të lirë nga uria, ku do të ndiehemi krenar për të kaluemen tonë, krenar sot me qenë shqiptar, dhe me plot besim në të ardhmen tonë!

Nënshtrimi ndaj të huejit, cilido qoftë ai ose ajo, ashtë nji fenomen i së kaluemes sonë të hidhun, që nuk duhet lejue të përsëritet….. e së kaluemes jo të largët….!

“ Mos i harroni foletë, mos i harroni plagët”(Papa Françesku)

——————————————————————————————————-

Shenim: Për arsye të randësisë që ka deklarata e U.S.Senatorit Joseph Biden, ndoshta presidenti i ardhshëm i Amerikës, po japim origjinalin anglisht të deklaratës:

“….. The naked self-interest of the United States rests on the 21-st century beginning with a whole, undivided, and unified Europe, because ‘every time Europe plunges into chaos’ our sons and daughters die, our economy falters, and we pay the price. By culture, history, and inclination, we are unable to disassociate ourselves from what happens in Europe. The fate of seven million Albanian people in the Balkans is also critical to our naked self-interest. If the ethnic legitimacy of the Albanian people is not recognized and protected, all of the pieces in the region will fall apart, and if we do not stabilize the Balkans, we will pay very dearly”.

– Mendësi bolshevike edhe nga tempulli i demokracisë – Gjermania!

Shkrimi “Kërkohet përjashtimi i Vjosa Osmanit dhe të tjerëve që janë kundër daljes nga Qeveria”, me autor Fatmir Bajraj, i botuar në portalin e Kombëtarës “Bota Sot”, më 19 mars, më befasoj skajshëm, sepse bëhej nga një publicist, i angazhuar dhe serioz.

Brenda shkrimit ka kundërthënie vetëdemantuese, në raportin e lirisë së shprehjes, mendimit, garancisë të mos gjykimit. Dhe po aty bëhet thirrje për ndëshkim e linçim, të atyre që mendojnë ndryshe nga Shefi dhe klani që e rrethon dhe e mbështetë, edhe pse të vetëdijshëm që bëjnë numrat hipokrizisht, përkundër vullnetit të tyre.

Citojmë artikullshkruesin Bajraj: “Në LDK mendimi dhe votimi ndryshe, është i lirë dhe i garantuar, për çfarë nuk ndiqet, nuk sanksionohet, nuk gjykohet dhe as nuk ndihet inferior asnjë LDK-ist…”

Realiteti ka provuar të kundërtën. Pas shuarjes të kryezotit Rugovë, LDK-ja, më saktë, klanorët e saj, kanë anashkaluar, shpërfillur e larguar, pa zhurmë fare, kuadro të dëshmuar ndër vite e dekada, pikërisht, ata që nuk u pajtuan me braktisjen totale të frymës rugoviane në parti.

Më tej autori Bajraj thotë se “…përpjekja për ta sfiduar vendimin e shumicës, është sabotim dhe diversion anti-demokratik. Ata të cilët nuk përfillin vendimin e shumicës, janë kolonë e pestë!”

Votimi “demokratik” në LDK-e, votimi aklamativ, me ngritje dore, pra, jo i fshehtë, përjashtimi i debatit, mungesa e konkurrencës, ka degraduar e degjeneruar, tërësisht, procesin zgjedhor, përzgjedhjen demokratike.

Shumica aktuale në LDK-e, në politikë quhet “diktatura e numrave”, sepse klani ka përjashtuar votën e fshehtë demokratike, duke e zëvendësuar me aklamacionin  bolshevik e aplauzativ! Mos, vallë, shumica e numrave të deputetëve të LDK-së, në votimin e “Demarkacionit”, ishte reale?! A ishte, vërtet, shumica e deputetëve të LDK-së, për ta votuar Hashimin-president, ndërkohë që Presidenti Rugovë kishte lënë porosinë-amanet, që Hashimi të mos bëhet as kryeministër dhe as president, sepse është i dëmshëm për Kosovën?!! Dhe, kjo ishte në vartësi të LDK-së. Shkelja e këtij amaneti është mallkim i përjetshëm për klanorët.

“Nga dje, në LDK duhet të ndahet shapi nga sheqeri, pra kolona e pestë, duhet ta marrin tagrin meritor, atë të marionetave të filtruara e të penetruara, për dobi dhe llogari të qarqeve dhe agjenturave anti-LDK dhe anti-Kosovë”, – shkreton autori Fatmir Bajraj!

Krejt atificialisht dhe pa sjellur asnjë argument bindës, shton dozën e akuzave, për Vjosën, Lumirin me kolegë, duke i futur në labirinthet e konspiracionit, edhe pse ata mendimin ndryshe e japin në strukturat më të larta të partisë dhe në media publike, ashtu siç veprohet në botën e mirëfilltë demokratike. Ia kujtojmë autorit se është pikërisht Vjosa e Lumiri me shokë, që i kanë sjellur shumë mijëra vota LDK-së dhe se janë, absolutisht, shumë më të ligjshëm se sa disa nga butakët në Kryesinë Qendrore.

Vërtet, kryetari Isa Mustafa emëroi anëtarë të rinj në Këshillin e Përgjithshëm, duke shtuar numrin për 20 sish, pa i hequr të vjetërit. Edhe emërimi i kandidatëve për deputetë, ishte përzgjedhje e duhur. Por, Kryesia e LDK-së, e koracuar fort, nuk u prek! Edhe shtimi me 10 anëtarë të tjerë, nuk kënaqi anëtarësinë. Si përfaqësues të një brezi, tashmë, të dëshmuar për aftësi e parimësi, po përmend vetëm njërin nga ata, akademik Frashër Demaj, që pritej të listohej në Kryesi, por, kjo nuk ndodhi! Megjithatë, as Këshilli i Përgjithshëm dhe as Kryesia e LDK-së, nuk u provuan me votë të fshehtë. Pra, ata nuk u zgjodhën, por, u emëruan. Dhe, nga strukturat e LDK-së gëzojnë legjimitet vetëm kryetarët e komunave dhe deputetët.

Rrjedhimisht, Kryesia e LDK-së nuk gëzon besimin e anëtarësisë. Pazari konspirativ i koalicionit me PDK-në dhe zgjedhja e Hashimit-president ka rrënuar besueshmërinë. Çka pas Mocionit? Nuk ka alternativë, përveç puthjes me partitë-banda të PAN-it. Për klanin, brenda Kryesisë, kjo nuk përbën dilemë, sepse në qarshi flitet për ca lidhje të pista biznesore. “Ku ka zë, nuk është pa gjë”,- thotë urtësia!

Kuvendi i Kosovës, shumica e të cilit përbëhet prej deputetësh-argatë të Beogradit, me në krye dy tradhtarë të regjur – Hashim Thaçin dhe Isa Mustafën – kreu aktin e tradhtisë së lartë ndaj Republikës së Kosovës, duke votuar më 25 mars 2020 për rrëzimin e qeverisë së Kryeministrit Albin Kurti.

Ky akt i lartë tradhtie dëshmon më së miri se populli shqiptar i Kosovës vërtet shpëtoi nga kthetrat e sundimit gati njëshekullor serbosllav, por ai nuk shpëtoi dot nga kthetrat e sundimit të argatëve brendashqiptar të Beogradit.

Historia e kombit shqiptar ka vërtetuar në praktikë se, siç shkruan në kujtimet e veta Profesori i shquar Vedat Kokona, sundimi i shqiptarëve prej shqiptarëve ka qenë dhe vazhdon të mbetet më i egër sesa sundimi i të huajve.

Është në dorën e shumicës së popullit shqiptar të Kosovës, nëse udhëhiqet nga bindjet nacionaliste dhe nga dinjiteti i lartë kombëtar, se për kë do të votojë në zgjedhjet e ardhshme – për krahun e Albin Kurtit dhe të ardhmen e Kosovës apo për krahun e tradhtarëve, për krahun e mykur të argatëve të Beogradit, të cilët i kanë rrjepur shtatë pale lëkurë dhe janë pasuruar në mënyrë marramendëse në kurriz të tij.

Nëse ai popull do të votojë në shumicë për këta të fundit, atëherë ai e meriton plotësisht sundimin e shqiptarëve prej shqiptarëve. Një votim i tillë do të na kujtojë shembullin e Shqipërisë Londineze, të cilën krimineli dhe tradhtari me damkë në shërbim të serbosllavizmit – Enver Hoxha – e sundoi dhe e poshtëroi deri në atë shkallë, saqë nuk ishte parë ndonjëherë në historinë e Evropës, duke dhënë modelin më të përbindshëm të sundimit të shqiptarëve prej shqiptarëve.

Sinsinati, Ohajo

26 mars 2020

Renesansa e cila ka filluar në shekullin XIV (14) dhe ka zgjatur plot dy shekuj ose 2OO vite me radhë, mund të konsiderohet si njëra prej etapava ose periudhave me të plleshme, me reformatore, me evolutive dhe me revolucionare në historinë e pergjithshme të kulturës dhe civilizimit tonë botërorë.
Shpikja e barotit dhe tipogragisë, zbulimi i Amerikës dhe shtetëve ose kontinentëve tjera, kosmologjia ose astrofizika e re e Galileut dhe Kopernikut, restaurimi ose reformacioni, zbulimët e reja gjegrafike, shkencore ose humaniste së bashku me një mori risishë ose novitetësh tjera shkencore ose metodologjike: Asokohe e mundësuan ndarjen e shkencës dhe medicinës nga dogmat ose demagogjitë e ndryshme të religjionit, skolastikës, retorikës dhe patetikës mesjetare. Aty i kemi edhe Leonardo da Vinçin, Boçelin, Mikelangjellor Bonarotin etj.
Rënia ose pushtimi i Konstantinopojes (Stambollit të sotëm) me 1453, atëbotë i shpërndau ose degëdisi mësuesit ose dijetarët e njohur grek së bashku me letrat ose shkrimët e tyre letrare, shkencore ose kulturologjike gjithandej Europës dhe me largë. Sokrati, Aristoteli, Platoni, Galen, Hipokrati dhe të tjerë, tani mund të lëxohëshin, mësohëshin dhe studiuohëshin vetën në bazë të burimëve ose deftesave të ndryshme, dhe jo nga përkthimet e njohura të romakëve, arabëve (muslimanëve) ose ebrenjve.
Medicina ose mjekësia kishte zënë të quhej si “skolastikë jetësore” për shkak të lidhje-ndarjeve të saj dialektike, organike dhe empirike me jetën e përditshme ose reale.
Mësimdhënësit ose pedagogët mjekësor ose medicional, asokohe kryesisht i përkthenin, mësonin dhe spjegonin veprat ose mësimet e njohura të shkenctarëve ose dijetarëve të njohur grek, romak, arab ose musliman. Kryesisht ato të Hipokratit, Galenit, Avicienit, Ibn Rushdiut etj.
Parimisht ishte e ndaluar praktika, por jo edhe teoria. Feja ose religjioni nuk e lejonin derdhjen e gjakut, shpimin (shpuarjen) e trupit dhe obduksionin. Kështu që deri vonë nepër shkollat ose univerzitetët mjekësore, ishin të ndaluara kirurgjia, anatomia dhe disa lëndë të tjera nga shkenca e medicinës.
Ndërkaq, në periudhën e renesansës, kirurgët do quhën ose titullohën si ‘mjeshtër’ ose ‘maestro’ të zanatit ose profesionit, dhe ishin të bashkuar në kuader të korporatave profesionale.
Ndonëse, edhe shkolla e njohur medicionale e Parist, në vitin 13OO, kishte qëndrim negator dhe reaksionar ndaj kirurgjisë.
Anatomia mësohej së bashku me fiziologjinë dhe medicinën e përgjithshme praktike dhe teorike.
Tek në gjysmën e dytë të shek.XIII (13) kirurgjia si lëndë ose disiplinë e medicinës kishte filluar të mësohej ose ligjërohej në Univerzitetin e Bolonjes së bashku me librin e parë të Anatomisë dhe Kirurgjisë në Europë të shkenctarit dhe profesorit të njohur italian, Mondino de Luzzi.
Ndërkohë që disekcionet ose obduksionet e para të trupave të vdekur njerëzor nepër fakultetët ose univerzitetët e njohura të Bolonjes, Napolit, Salernos etj., asokohe ishin quajtur si ngjarje senzacionale ose bombastike, apo “teatro të anatomisë dhe kirurgjisë”!
Edhe në Univerzitetin e njohur të Montpeljes në Francë, dikur ishte futur praktika e lartërmendur italiane e obduksionit dhe disekcionit.
Në Moskë, Kijevè, Krakov, Lavov, Granjsk (Dancig) dhe Dnjeper të Rusisë, Ukrainès dhe Polonisè, ndërkaq, në vitin 1669 me dekrete tè posaçme mbretërore ose perandorake, gjithashtu.
Enciklopedia e përgjithshme kirurgjike e asaj kohe ndodhët e ndërlidhur me emrin dhe mbiemrin e shkenctarit, pedagogut ose kirurgut të njohur francez, Guy de Chollak ( 13OO-1368)- një studenti dhe pedagogu të shquar të Univerzitetëve të Bolonjes (Itali) dhe Montppeljes (Francë) .
Ndërkaq, në periudhën e Renesansës, emrat më të shquar në fushën e medicinës ishin: iitalianèt Girolamo Fracastoro dhe Leonardo da Vinçi, gjermani (flamani), Andreas Vesalius, anglezi William Harvey, francezi Ambriose Pare, gjermanët Theofrast B. von Hohenheim dhe Phiipp Aurelius-autor të librit të njohur “De Humani Corporis Fabrica”; homologët e tyre rusë dhe polak si George Dragobich Katermak dhe Philipp Lashkovsky, anglezi ose britaniku i shquar T. Sidenham i quajtur asokohe si “Hipokrati anglez ose britanik” , Francis Silvius, Herman Burgave, Bartholini, Stena, De Graafa, Brunner, Wiersung, Whaton, Pachion dhe të tjerë të cilët, mësimet ose leksionët e përgjithshme në fushën e medicinës, thuhet se i kanë marur nga shkenctarorët e njohur arab (musliman) në fushën e anatomisë, kirurgjisë, fiziologjisë ose epidemiologjisë infektive si Ibn Z. Rushdiu, Aviceni, Maimonidezi etj.
Univerzitetët me të vjetra në Europë thuhet se janë: Univerziteti i Bolonjes (Itali) i ngritur ose themeluar dikund para vitit 1OOO, Univerziteti i Parisit (Francè) i themeluar në vitin 111O, Univerziteti i Oksfordit (Angli) i themeluar në vitin 1167, Univerziteti i Kembrixhit, Univerziteti Firencës, Univerziteti i Padovas, Univerziteti i Romës, Univerziteti i Pizzës, Univerziteti i Milanos, Univerziteti i Napolit, Univerziteti i Heidelbergut (Gjermani), Univerziteti i Krakovës (Poloni), Univerziteti i Lionit etj. Nejse!
Bota e sotme moderne ose bashkohore, pos tjerash, vazhdon të përballet me ethët ose ankthin e madh të shkaktuar nga pandemia (epidemia) globale e Virusit të panjohur dhe vdekjeprues “Corona Virus” i cili po merr jetë dhe po shkakton frikë ose panikë të madhe tek popujt, shtetët dhe meridianet e ndryshme gjithandej globit tonë tokësor.

Virusi i Coronës (Corona Virusi) thonë se erdhi nga Kina.

Në periudhën e njohur të Humanizmit dhe Renesansës, një epideme (pandemi) e rëndë dhe vdekjepruese e cila erdhi nga kontinenti i madh aziatik, me emrin “vdekja e zezë” ose “kuga”, thonë se atëbotë e pllakosi, gjymtoi, sakatosi ose përgjysmoi popullsinë e Europës! Asokohe (1348-1349 etj.) nga “vdekja e zezë” (kuga) e gjetën vdekjën me tepër se 25 milion njerëz ose qytetar europian etj. Dhe, kjo në një kohë iluminizmi, humanizmi dhe renesanse të përgjithshme në kontinentin e vjetër europian dhe më gjërë, do shfaqej asokohe pra mortaja e zezë vdekjepruese! Duke i pllakosur dhe sakatosur kështu kontinentin dhe tërë globin tonë në të gjitha fushat ose drejtimet e mundshme për disa shekuj ose dekada me radhë.
Në ambiente, atmosfera ose situata konfuze, pasigurie ose frike alarmante dhe kaotike, njerëzit zakonisht jetojnë dhe reagojnë në bazë të lutjeve, ëndërrave, pritjeve ose shpresimëve të ndryshme, ndërsa veprojnë ose rezistojnë në bazë të frikës dhe dyshimit të imponuar nga situata e ndodhur dikund në mes ” jetës dhe vdekjës”, ku nuk i dihet dhe s’i besohë më as ditës së nesërme!?
Edhe industria, teknologjia dhe ekonomia botërore, sikur janë vënë përballë kolapsit, bankrotit, të të fikëtit ose infraktit të përgjithëshëm nga “corona virusi”!

Në Kosovë ndërkaq, përballë gënjeshtrës së madhe të “solidaritetit dhe mobilitetit shtetror, nacional dhe institucional” ndaj Corona Virusit, prap po idealizohet, valorizohet, glorifikohet, rimohet dhe bëhet korrektuese gënjeshtra e palès tjetër që e denoncon ose demanton tè parën. Populli ose elektorati kosovar, edhe kësaj radhe po përballën ose ballfaqohen me populizmin ose të “vërtetën absolute” të njerës palë dhe të “vërtetën relative” të palës tjetër.

Nuk ka më as kod dhe as unitet etik dhe estetik, por vetëm “status quo politike”, epigonizem, recidivizëm ,hedonizèm, makiavelizèm, mazohizèm, nihilizèm, revanshizèm ose zëvëndësim aparent dhe transparent të konceptëve ose “modeleve” të huazuara nga njëri tjetri ose njëra tjetra si një mish-mash “fragmentesh dramatike” nga e kaluara, pa asnjë kuptim, vizion ose lidhjesh tè mundshme empirike, organike, politike, ordinare ose dialektike me njera tjetren.
Nuk ka më as tendenca ose tentativa serioze dhe relevante për të kthyer tërësinë e mendimit shkencor dhe humanist në instancë ose institucion moral, mendorë ose ideorë (ideologjikë) të Kosovës dhe shqiptarizmës në këto kohë krize, paniku, pasigurie dhe recesioni global.

Të nxitur, mërzitur ose stimuluar nga pandemia ose “vdekja e zezë” (kuga) në përiudhën e lartëpërmendur të “Humanizmit” ose “Renesansës”: Thomas More dhe Tomasso Campanella i shruan veprat e njohura “Utopia” dhe “Shteti i Deillit”, ku pos tjerash u shprehën se në rast krizash ose situatash të rënda dhe dramatike të shkaktuara nga luftërat ose pandemitë (epidemitë) e ndryshme vdekjepruse, populli dhe autoritetët e shtetit, duhet të jenë të bashkuar dhe tepër unik me njëri tjetrin, dhe se shteti duhet të këtë rezerva ushqimore, sanitare ose higjienike- sëpakut dyvjeçare, për të mbijetuar ose përballuar krizat ose fatkeqsitë e ndryshme objektuve dhe subjektive.

Distanca sociale per te cilen sot po flitet kaq shume, njihet si nje detyrim disa javor  per te luftuar virusin, por shume shpejt  do te shohim sesi ky virus qe forcoi distancen sociale ka transformuar nje here e pergjithmone  menyren sesi njerezit do te reagojne kur te takohen apo pershendeten me njeri-tjetrin.

Do te shohim sesi do te zbehen te gjitha ato forma komunikmi qe paten mbetur vitale e qe na afronin me te perditshmen qe shkon pertej deres se shtepise.

Do te kemi me pak shtrengim duarsh, me pak perqafime.

Do zbehen ato pershendetje qe na benin me njerezor e na jepnin kenaqesi, qe na kthenin me te bukur e qe ishin shkalla e fundit e romantizmit human.

Veshtire se do gjesh prej sotit nje italian te perqafohet si me pare me fqinjin, apo nje amerikan t’i shtrengoje doren kolegut.

Veshtire se do gjesh nje shqiptar te beje “qe- palla” pa u menduar dy here, apo nuk se do te shohim si dikur nje latin te ftoje ne vallezim nje te panjohur e te kerceje sikur njihen prej vitesh. Do te zbehen pothuaj te gjitha ato pershendetje origjinale qe dallonin kulturat dhe e benin boten me dinamike, me shume dimensionale dhe qe prej sotit do te jene me shume relike fotosh ne albume, instagram apo facebook, apo do i gjejme neper filma e dokumentare.

Nga ky transformim duket se do te mbijetoje vetem buzeqeshja.

Tashme, do te duhet te pershendesim me shume e me sigurt vetem me buzeqeshje e do te duhet t’a perfeksionojme kete komunikim natyral e te vertete.

Buzeqeshja do te mbijetoi pasi eshte reflektimi me vital i shpirterores, i me reales brenda nesh e perreth nesh, i asaj qe na ben me njerezor e qe na bashkon te gjitheve.

Universi na la serisht nje shans te fundit per te mbetur njerezor. Mos ta nervozojme ate serisht!

Të isha në vend të Albin Kurtit nuk do të hyja kurrë në aleancë me LDK-në, për sa kohë kjo parti është e lidhur me zinxhirë nga njëra prej fytyrave më të konsumuara shterrshëm të politikës në Kosovës, sikur ajo e Isa Mustafës!

Isa Mustafa prej 2010 përmes makinacioneve antidemokratike dhe tribale ka mbajtur në pushtet Hashim Thaçin, duke e kthyer LDK-në në parti aleate të Klanit Pronto!

Por ajo që i ka dhënë ilegjitimitet të plotë lidërshipit të tij është se ndërsa de facto e de jure ka qenë aleati kryesor i Thaçit, në çdo fushatë parazgjedhore, Isa Mustafa dhe stani i tij e ka mashtruar votuesin duke i premtuar se nëse elektorati i jep votën LDK-së, kjo forcë politike do ta kalojë në opozitë Hashim Gjarpërin!

Duke mashtruar elektoratin e LDK-së, Isa Mustafa i ka vjedhur votën, sepse elektorati e ka votuar LDK-në ta nxjerrë në opozitë dhe jo që me votat e tij Hashim Gjarpëri të votohet president i Republikës të Kosovës.

Isa Mustafa dhe stani i tij meritojnë të dënohen sepse kanë kryer krimin e vjedhjes të votës të elektoratit të LDK-së me mashtrim!

Po ashtu Isa Mustafa në të gjitha zgjedhjet parlamentare që janë mbajtur në Kosovë prej 2010, për efekt mashtrimi, ka keqpërdorur figurat dhe emrat e nderuar në Kosovë. Isa Mustafa dhe stani i tij ka keqpërdorur fëmijët e Rugovës, ka keqpërdorur emra me integritet si Donika Gërvalla me shokë, ka keqpëdorur deri edhe emrin e pastër të Vjosa Osmanit!

Në zgjedhjet e fundit ndërsa e shpalli Vjosa Osmanin si kandidate për kryeministre të Kosovës, ai udhëhoqi me grusht të hekurt LDK-në si formacion politik.

Pas rezultateve të zgjedhjeve të 2019, i gjithë elektorati e pa se si Isa Mustafa luajti të gjitha kartat e pista që Kosova të futej në krizë e të mos e kishte qeverinë e dalë prej koalicionit. Me sjelljen e një diktatori kolkozi provokator, duke përfshirë në qeveri, në postin e Ministrit të Brendshëm Agim Veliu, një emër të kompromentuar si veten e tij, u paralajmërua prej atëherë mocioni i mosbesimit që do të mbahet sot.

Isa Mustafa ka shkelur të gjitha rregullat e kodit të komunikimit mes dy aleatëve, po ashtu Isa Mustafa ka shkelur edhe hirarkinë e institucioneve të shtetit, që i garanton kushtetuta e vendit!

Isa Mustafa me stanin e tij, si aleat besnik i Hashim Thaçit ia ka bërë të gjitha të zezat Kosovës.

Edhe ky mocion mosbesimi sot, që e udhëheq Isa Mustafa, është shërbim i Hashim Thaçit, gjithmonë duke shkelur votën e elektoratit të LDK-së.

Ndërkohë që me njerëzit e tij të nëntokës Isa Mustafa kanë nisur një fushatë kriminale kundër Vjosa Osmanit, me emrin e pastër të së cilës ai dhe stani i tij, mashtroi dhe vodhi edhe një herë, por për herë të fundit, votat e popullit të Kosovës, kur e zgjodhi si kandidate për kryeministre!

Isa Mustafa dhe stani i tij janë karta të djegur përfundimisht!

Tash janë në provë deputetët e LDK-së, a janë skllevër të Isa Mustafës dhe Hashim Thaçit apo janë deputetë që respektojnë votën e elektoratit!

Nëse mocioni i mosbesimit do të votohet nga aleanca e djallit, zgjedhjet e reja nuk janë fatalitet as për Albin Kurtin dhe as për Vjosa Osmani me shokë, përkundrazi do t’ju japin fitoren e merituar!

Nëse aleanca e djallit do të formojë qeveri, ditët e Kosovës do të jenë të zymta, por populli i Kosovës, sikur e ka treguar, do të jetë syçelë!

Qoftë i bekuar populli i Kosovës dhe ata përfaqësues të tij që e konsiderojnë të bekuar votën dhe nuk e mashtrojnë besimin e votuesave!

Solidarizim publik me Prof.dr. Flori Bruqin, akademik

Sot është botuar në internet një Letër Publike e Prof.dr. Flori Bruqit, akademik, drejtuar politikanëve kosovarë të brezit të vjetër, të cilët kërkojnë të rrëzojnë qeverinë e Kryeministrit Albin Kurti. Letra u drejtohet më shumë se 50 intelektualëve dhe portaleve të ndryshme.

E mbështes plotësisht intelektualin e shquar kosovar, Prof.dr. Flori Bruqin, akademik, për thirrjen që u drejton  politikanëve në Prishtinë, të infektuar nga koronavirusi politik, të cilët janë shndërruar në ujqër të tërbuar dhe i janë sulur qeverisë së intelektualëve të rinj, të udhëhequr nga Kryeministri Albin Kurti.

Politikanët kosovarë të brezit të vjetër e kanë vërtetuar në praktikë se po ndjekin vijën politike të tradhtarit me damkë të kombit shqiptar – Enver Hoxhës – i cili ishte një shërbëtor besnik i serbosllavizmit.

Kam dëshirë t’ju kujtoj politikanëve veteranë të Kosovës se kur Ymer Dishncia, si përfaqësues i Partisë Komuniste, solli në Shabin e Përgjithshëm Rezolutën e Mbledhjes së Mukjes dhe ia dorëzoi në dorë Enver Hoxhës, Miladin Popoviçi u interesua menjëherë për të mësuar përmbajtjen e saj. Kur e mësoi përmbajtjen, ai e mori në dorë Rezolutën, e zhubraviti, e bëri shuk dhe ia përplasi në fytyrë Enver Hoxhës. Dhe Enver Hoxha, si një servil i pështirë i emisarit jugosllav, për turpin e tij dhe të Partisë Komuniste të Shqipërisë, nuk mundi të reagonte siç i takonte një njeriu me dinjitet kombëtar. Përkundrazi, ai heshti tamam si ndonjë qen i rrahur para agait të tij serbomadh. Këtë skenë, sa të turpshme, aq edhe poshtëruese për mbarë kombin shqiptar, Miladin Popoviçi po e luante në prani të udhëheqjes së lartë të Partisë Komuniste të Shqipërisë dhe të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë. Por, për çudi, mes burracakëve të udhëheqjes së lartë të partisë dhe të ushtrisë, që të gjithë të armatosur me kobure në brez, s’u gjend asnjë “trim” që të rrëmbete koburen nga brezi dhe t’ia shkrehte Miladinit në lule të ballit për atë poshtërim që i bëri publikisht jo vetëm argatit të regjur të serbosllavizmit Enver Hoxha, por edhe mbarë kombit shqiptar.

Traditën e poshtërimit që Miladin Popoviçi i bëri publikisht kombit shqiptar në javën e parë të shtatorit të vitit 1943, e vazhdoi Beogradi pas shpalljes së Pavarësisë së Kosovës më 17 shkurt 2008 dhe tani atë traditë po e çon më tej krimineli Aleksandër Vuçiç, i cili,  Aktin e Shpalljes së Pavarësisë së Kosovës e pati zhubravitur, e pati bërë shuk dhe ua pati përplasur në fytyrë argatëve të regjur të Beogradit në radhët e politikanëve veteranë kosovarë. Dhe këta politikanë servilë të Beogradit dhe tradhtarë të kombit shqiptarë, u sollën si qentë e rrahur para serbosllavizmit, duke shkelur mbi gjakun e dëshmorëve, mbi shkatërrimin e Kosovës dhe mbi dinjitetin e 20 mijë femrave të përdhunuara.

Aksioni që argatët e Beogradit, me në krye Hashim Thaçin  dhe Isa Mustafën, kanë ndërmarrë kundër Kryeministrit Albin Kurti dhe shumicës së popullit shqiptar të Kosovës, është akti më i lartë i tradhtisë kombëtare që ata po kryejnë jo vetëm kundër Kosovës, por edhe kundër mbarë kombit shqiptar. Prandaj shumica e popullit shqiptar të Kosovës, dega e Vetëvendosjes në Tiranë dhe krejt Diaspora atdhetare në Evropën Perëndimore dhe në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, duhet të ngrihen peshë në këmbë në mbrojtje të Kryeministrit Albin Kurti dhe të qeverisë që ai drejton.

Sot është koha më shumë se kurrë që Zonja Vjosa Osmani ta thotë fjalën e saj me peshë në mbështetje të Kryeministrit Albin Kurti dhe të bëjë ç’është e mundur për t’u distancuar nga Isa Mustafa, sepse Lidhjen Demokratike të Kosovës ai e ka shndërruar në një celulë të partisë së Hashim Thaçit, i cili, në aleancë të ngushtë me Kryeministrin Rama, kërkon t’i lëshojë kriminelit Vuçiç Veriun e Kosovës, duke i anashkaluar përfundimisht të gjitha barbaritë që shovinizmi serbokriminal kreu në Kosovë, për çka vazhdon të mbetet i pandëshkuar edhe pas më shumë se 20  vjetëve.

Sinsinati, Ohajo

23 mars 2020

Përkujtesë historike: 23 mars 1989

Rrënimi i autonomisë së Kosovës nga ana e Serbisë, më 23 mars 1989 në rrethanat e gjendjes së shtetrrethimit, ishin pjesë e skenarit të Beogradit për riformatizimin e Jugosllavisë në një shtet unitarist që do të mbikëqyrej nga Serbia. Demonstratat e 11 marsit 1981, me ç’rast u ripërsërit kërkesa për Republikën e Kosovës nga demonstratat e vitit 1968, u shfrytëzuan si shkas për hapjen e këtij procesi, që do të kthehet në program politik të udhëheqjes serbe me rastin e spalljes së Memorandumit të Akademisë Serbe të Shkencave dhe Arteve në nëntor të vitit 1986. Dalja e Millosheviqit në skenën politike si dhe përdorimi i lëvizjeve populiste për disciplinimin e federatës jugosllave, duhej të përcillej edhe me ndryshimet kushtetuese, të cilave udhëheqja serbe ua përcaktoi formatin dhe kornizat, që për synimim kishin “barazinë e pozitës kushtetuese të Serbisë me subjektet tjera në federatë”, që nuk do të thoshte tjetër pos rrënimi i pozitës kushtetuese të Kosovës në federatë në përputhje me kushtetutën e vitit 1974 kur ajo fitoi statusin e njësisë së barabartë federative e me këtë edhe të largimit nga tutela serbe.
Rrënimi me dhunë i autonomisë së Kosovës, sigurisht se nuk do të ishte i mundur edhe pa aminin e njësive të tjera të federatës jugosllave që iu dha Serbisë nga aprovimi i platformës politike për Kosovën nga dy kryesitë e vendit në maj 1981, kur demonstratat e Kosovës u vlerësuan ngjarje kundërrevolucionare, gjë që hapi procesin e gjatë të diferencimit politik, viktimë e të cilit ishte arsimi, kultura, ekonomia dhe të arriturat tjera insitucionale që solli kushtetua e vitit 1974 si dhe burgosjet e qindra dhe mijëra të atyre që nuk pajtoheshin me këtë gjendje.
Në këtë proces të mundimshëm të diferencimit, udhëheqja e atëhershme politike e Kosovës, nuk ishte në gjendje që t’i kundërvihje Serbisë në rrethanat kur kishte prapa republikat tjera që secila në mënyrën e vet spekulonte me viktimizimin e Kosovës, gjë që ndodhi kursi i nënshtrimit në përputhje me logjikën e mbijetimit, që të humbet sa më pak, deri te limiti i mbrojtjes me anën e nenit 49, që nënkuptonte mos dhënien e pelqimit për ndryshime, po qe se prekej subjektiviteti i Kosovës në federatë.
Në këto rrethana, udhëheqja e atëhershme (Vllasi dhe K. Jashari), në fund të vitit 1988 dhe në fillim të vitit 1989, u përpoqën që fushatës serbe t’i kundërpërgjieshin me demonstratat gjithëpopullore në Kosovë kundër këtyre ndryshimeve, me ç’rast u shfrytëzuan edhe minatorët për grevë dhe të ngjashme, që përfunduan me burgosjen e Vllasit dhe shpalljen e gjendjes së jashtazakoshme, që i duhej Beogradit që në Kosovë të përdorej për rrënimin e autonomisë.
Këtë e tregoi edhe farsa e votimit në Kuvendin e Kosovës, më 23 mars 1989, kur delegatët e Kosovës, nën kërcënimin e tankeve, u desh të jepnin “pelqimin” për këto ndryshime. Por, 11 prej tyre nuk iu nënshtruan kësja trysnie. Votuan kundër dhe me këtë nxorën në pah dinjitetin dhe guximin edhe në rrethanat e kërcënmit me jetë. Kjo bëri që në gjithë Kosovën puçi kushtetues i Serbisë ndaj kushtetutes së Jugosllavisë e me këtë edhe të Kosovës, të përcillet me demonstrata të përgjakshme, me çka, mund të thuhet se rinia e Kosovës iu kundërvu ripushtimit të tretë të Kosovës nga Serbia nga viti 1912 e tutje.
Ripushtimi i Kosovës nga Serbia, megjithatë nuk u pranua me vullnet. Përkudnrazi, krahas demonstratave të përgjakshme, u përcoll me lëvizjen kombëtare që filloi me themelimin e Lidhjes Demokratike të Kosovës, më 23 dhjetor 1989 nga intelektualët e njohur (shkrimtarë, akademikë, gazetarë dhe të të tjerë), me ç’rast u mor përispër jetësimi i procesit të legjtimimit të vullnetit të popullit të Kosovës (Deklarata Kushtetuese e 2 korrikut 1990, shpallja e Republikës së Kosovës në kuvendin e Kaçanikut më 7 shtator 1990 si dhe referendumi për pavarësi, në vitin 1991). Me to iu dha legjitimiteti demokratik lëvizjes së rezistencës institucionale dhe asaj të armatosur, që çoi te çlirimi i Kosovës nga pushtimi serb në vitin 1999 dhe vendosjen e saj nën protekteratin ndërkombëtar nga 12 qershori 1999 deri më 17 shkurt 2008 kur u shpall pavarësia.

Mbajtja e mbledhjes së Kuvendit të Kosovës më 23 mars 1989. Deputetet që votuan kundër rrënimit të Autonomisë (11 prej tyre)

Nga seanca e Kuvendit të Kaçanikut, më 7 shtator 1990, ku u aprovua Kushtetua e Kaçanikut me të cilën Kosova shpallej republikë.

Po bëhen gati tri dekada nga ngjarja më e shënuar për shqiptarët, pas ngritjes së flamurit kombëtar dhe shpalljes së Pavarësisë në Vlorë nga Ismail Bej Vlora. Ishte dita e 22 marsit 1992, kur populli shqiptar me një votë plebishitare, i tha PO Demokracisë dhe JO diktaturës. Posi zefiri frynte atë ditë era e lirisë dhe shqiptarët gjokszbërthyer e mendjeçelur hodhën votën në kutinë magjike për të ardhmen e tyre, për të drejtat e tyre të traumatizuara nga regjimi despotik, por dinjitetin dhe prosperitetin e vendit të shqiponjave. Sot, pas tri dekadash, çdo shqiptar i lirë e shikon ndryshimin galopant të Shqipërisë gjatë këtij çerek shekulli. Ky hop përparim është meritë e sistemit demokratik dhe atyre që e sollën: studentëve, intelektualëve të emancipuar, rinisë dhe gjithë popullit, të udhëhequr nga partia e parë opozitare, PD. Pavarësisht nga përpjekjet e dëshpëruara të ishëve dhe pasardhësve të tyre, për ta mohuar të vërtetën dhe për të bindur shqiptarët, se zhvillimi i Shqipërisë fillon ditën e fitores së zgjedhjeve prej Rilindjes, ashtu siç filloi në 45-ën dhe u ndërpre në ’90-ën, askush nuk u beson blasfemirave të të babëziturve për protagonizëm historik, pasuri dhe lakminë e panteonit të lavdisë.

Shembja e Murit të Berlinit është metaforë e shpirtit të popujve. Bashkë me të tingëlloi edhe ora e çastit të madh për të ardhmen e popullit shqiptar dhe mbarë kombit tonë. Por shembja e murit tonë të izolimit e ngujimit fatal ishte më e madhërishme se sa shembja e mureve të Jenikosë nga trumbetat biblike. Ishte një rrëzim nga brenda, nga furia e uraganit të energjive të ndrydhura për 45 vjet. Në një vend ku të vetmet ëndërra të lejuara ishin ato të kultit të Udhëheqësit, ku lumturia ishte shndërruar në tipar të zellit për ta identifikuar vetveten si njeri “i ri” brenda karakteristikave të pasaportizimit partiak, ku mençuria evidentohej me përpjekjet ekzistenciale mbinjerëzore për të evidentuar vetveten, pasi ka ekzistuar përherë kriza e identitetit, kishte vetëm dy rrugë shpëtimi: E para, qëndronte mbrapshtësisht te dorëzimi dhe nënshtrimi total, të realizoheshe duke u përshtatur, duke përmbushur dhe kopjuar gjestet e të tjerëve, pa pyetur asnjë herë dhe askënd. Pra realizoheshe, duke mos u realizuar, sepse shoqëria nuk të lejonte mënyrë tjetër. Kështu gjithkush ndihej i përjashtuar. Ndjesia më e madhe tek individi ishte frika. Frikë për t’u rritur, frikë për t’u hapur ndaj emocioneve, frikë nga vetvetja. Frikë për të zbuluar se tej telave me gjëmba nuk kishte asnjë kafaz hekurash, por vetëm ajër dhe liri. Frikë për të shtrirë pak vështrimin, për të vëzhguar botën që të rrethonte dhe për të kuptuar se gjithçka fliste për brishtësinë dhe bukurinë e formave jetësore. Frikë për të ngritur fare pak kokën, për të parë hapësirën e pafund të qiellit. Por pak po të zgjateshe, të shkurtonin këmbët. Zaten shqiptarët rriteshin këmbëshkurtër, krahëshkurtër, trupshkurtër, vullnetshkurtër nga sforcimi për të jetuar si në kanaçe të mbyllura në boshllëk, pavarësisht se misteri shndriste jashtë tyre dhe tregonte rrugën që duhej të merrnin. Në këto rrethana mediokriteti dhe zymtësie të shkonte mendja te një rrugë e dytë, dmth një ëndërr: të të dilnin papritur flatra dhe të fluturoje mbi telat me gjemba, mbi muret e larta e të trasha të izolimit…

Por dielli lind andej nga perëndon, do të thoshte 150 vjet më parë rilindasi i madh, Naim Frashëri. Diktaturën e rrëzoi dhe e shkërmoqi fryma dhe fuqia e demokracisë, ku pjesëmarrës ishte shumica dhe fitimtarë jemi të gjithë. Studentët, intelektualët mendjeçelur, të cilët shihnin atje ku nuk shikonin dot të gjithë, të përndjekurit politikë, të cilët i kishin mbrojtur me jetën e tyre principet demokratike, minatorët, gratë, gjithë shqiptarët e thjeshtë, u bënë karburanti i asaj lëvizjeje të madhe çliruese dhe ndërtuese. Sepse në thellësi të çdo zemre shqiptari, edhe pse groposur mes rrënojash, regëtinte gjithmonë, e mekur dhe e dridhshme, flaka e së vërtetës. Nuk kanë rëndësi nismëtarët, inspiruesit e frymëzuesit, udhëheqësit e realizuesit, askush nuk kërkoi monopolin e demokracisë, përveç atyre që iu kundërvunë. Ata janë përpjekur t’i impononin historisë versionin e tyre, se ata janë ideatorët, nismëtarët dhe realizuesit, gjeneralët dhe ushtarët. Me një akord të fuqishëm me disa media, bunker të frymës së vjetër, rreken t’i transformojnë ngjarjet, t’i fshijnë personazhet, ta trukojnë e retushojnë memorjen historike, për të ngritur në histori të tjerë protagonistë, ata vetë.

Unë nuk besoj se ishte një ngjarje e rastit që dita e fitores së demokracisë në vendin tonë përkon me 22 Marsin, ditën e ekuinoksit pranveror, ditën e ringjalljes e përtëritjes së natyrës. Më pëlqen të besoj se ishte dora e bekuar e Zotit, që e zgjodhi këtë ditë të shenjuar prej Atij vetë, për të kurorëzuar fitoren e madhe të një populli të munduar e të cfilitur edhe prej mungesës së tij prej disa dekadash. Pasi e vëzhgoi gjatë lojën e egër të pasioneve kanibaleske të diktaturës së proletariarit me proletarët, të persekutorëve me të persekutuarit, të mëkatarëve me viktimat e tyre, të pafeve me besimtarët, të errësirës me dritën, të skllavërisë me lirinë, të ferrit me parajsën, pas luftës së egër klasore midis vëllezërve të magjepsur nga ideologjia marroshe e shpronësimit total, Zoti tha: Mjaft. Le të vijë mendimi universal i jetës reale, i aktualitetit historik, i progresit demokratik, i shenjtërimit të individit, i lirisë dhe paqes së amëshuar në këtë truall të përkëdhelur nga dielli, deti dhe blerimi! Por po aq ma thotë mendja dhe ma do zemra se shënimi i 22 Marsit, si dita e vendosjes së fateve historike për përmbushjen e ëndrrës, nuk ishte vetëm gishti i fatit, por edhe largpamësia dhe siguria e opozitës së atëhershme por edhe largpamësia dhe siguria e opozitës së atëhershme, Partisë Demokratike dhe liderit të saj, doktor Berisha, në fitoren e demokracisë.  Ata kishin fuqi absolute në atë kohë, kur regjimit i dridheshin gjunjët, të vendosnin çdo datë që dëshironin. Dhe, me kreativitetin e tyre, ata  vendosën ta puthitin ditën e fitores së demokracisë me ditën më të bukur të vitit, ditën e ekuinoksit, Ditën e Pranverës.

Për të ardhur keq, që një grusht njerëzish, një rreth shumë i ngushtë, ish-të përkëdhelurit e regjimit të djeshëm, të cilët kanë treguar gjithmonë mërinë ndaj pishtarëve të demokracisë, që do të thotë po aq edhe ndaj ditës simbol, 22 Marsit, t’i hakërrohen e t’i skërmisin dhëmbët, ta stigmatizojnë e mallkojnë, duke e konsideruar me djallëzi këtë ditë të shënuar të shqiptarëve. Ata si nihilë të pandreqshëm, i kanë paraqitur dhe i paraqesin këto tri dekada të ndryshimeve galopante dhe të paimagjinueshme në tërë dimensionet e jetës si “një disfatë të tërë në zhvillimin ekonomik, në problematikën sociale dhe mbi të gjitha në uljen e standardit të vendit”. Prandaj ata rreken ta errësojnë shkëlqimin e kësaj dite dhe t’u hedhin supeve të gati 30 viteve të demokracisë të gjitha zhelet, mbeturinat, rrangullat anakronike të kohës së tyre, si dhe gjithë pisllëqet e krijuara me paranojat e tyre. I trishtueshëm është edhe fakti se ka ende ca ithtarë të diktaturës dhe enverizmit, që ndjekin pas onklavën e izoluar e të marrosur pas pushtetit në radhët e së majtës së vjetër, të cilët mund t’i quajnë vetëm alibi edhe kalvarin e vuajtjeve nën diktaturë edhe arritjet reale e të pa imagjinueshme të sistemit të ri. Megjithatë ata rilindasit, pas tri dekadave, mendojnë se janë pranë realizimit të ëndrrës së tyre, duke vendosur monizmin me partinë e tyre në krye, të paktë për një apo dy vjet.

Secili duhet të jetë i qartë se 22 Marsi është festa e të gjithëve. Kjo ditë e shënuar në kalendarin e natyrës, dita e përtëritjes dhe ringjalljes, u përket të gjithëve, gjithë banorëve të rruzullit. Na përket edhe neve, shqiptarëve. Por, me bekimin e Zotit dhe vullnetin tonë, kjo ditë përbën festën e shenjtëruar të fitores së madhe të demokracisë, që deri sot përbën sistemin universal të lirisë dhe të drejtave të individit, të prosperitetit ekonomik dhe shpirtëror të njerëzimit. Me zë të fortë mund të themi: me privilegj nga Zoti, në kalendarin historik, 22 Marsi është dita e shqiptarëve. Nëse shqiptarët nuk i bashkon dhe kjo ditë me funksione të shumëfishta vëllazërimi, atëherë ne duhet ta kemi në gen ndarjen ose jemi të mallkuar për të mbetur të ndarë. Eshtë e pakuptueshme që përballë virtytit të besës, përballë shpirtit fisnik, që i ka mahnitur të tjerët, përballë zemrës së hapur ndaj dijes, së bukurës dhe së mirës, ne të vëmë egon, idetë, ambicien apo zilinë dhe demonë të tjerë, të cilët na kthejnë në qenie që nuk veprojmë, por lëmë të veprohet mbi ne. Eshtë koha të hedhim pas krahëve mantelin e çoroditur të cmirës, urrejtjes dhe vullneteve të imponuara, të falim e jo të fyejmë, të dhurojmë e jo të grabisim, të kapërcejmë atë që dihet e të rrisim atë që ishte e panjohur deri sot. Demokracia ka sharmin, eleksirin dhe adrenalinën të ndikojë në esencat tona më të thella.
Tani jo vetëm shqiptarët brenda kufijve shtetërorë, por kombi shqiptar ka demokracinë dhe nuk lejon që kjo demokraci të përdhoset nga askush. Demokracia buron nga populli. Demokracinë e fituam dhe e bëmë të gjithë dhe të gjithë duhet të festojmë e gëzojmë. Demokracia është vetë populli. Demokracia je vetë ti. Ajo është e pamposhtur, në qoftë se nuk mposhtesh t’i, o demokrat i urtë, t’i, o socialisti i thjeshtë e i ndershëm. Ti e di fare mirë se lidershipi yt nuk e do më Enverin edhe t’ia falësh; ata nuk e duan më komunizmin, se në demokraci u bënë miliarderë. Ti e di fort mirë se ata e anatemojnë komunizmin dhe Enverin me fjalët më poshtëruese, për të fituar pak kredo tek ne e tek të huajt. Ti e di se ata, që dje mallkonin Amerikën, sot i falen dhe i bëjnë temenara, duke u puthur këmbët me hipokrizi e servilizëm ambasadorëve e misionarëve, për pak kapital politik. Atëherë ti pse nuk e quan festën tënde 22 Marsin? Sepse nuk të lënë ata? Të paktën lëri fëmijët e t’u ta bëjnë vet zgjedhjen. Demokracia e vërtetë janë fëmijët e mi, fëmijët e tu. Fëmijët përbëjnë shpresën e së ardhmes demokratike. Shpirti yt krijues përbën forcën magjike të saj. Historia nuk na e ka fshehur kalvarin që ishte para nesh. Edhe ne nuk u trembëm nga ky kalvar. Fëmijët tanë, të mitë, të tutë do ta gjykojnë historinë. Ata duan festat e përbashkëta, realisht të përbashkëta. Sentenca e lashtë “Për aspera ad astra”(“Në rrugën plot driza drejt yjeve”) ishte dhe është prova, ku ne do të kalojmë të gjithë. Nuk kemi si të bëjmë ndryshe, veçse ta hapim veten ndaj dritës, ndaj së vërtetës, ndaj gëzimit të festës, ndaj së ardhmes në familjen europiane. Kthimi prapa është më i keq se çdo vdekje. Zgjedhjet e lira dhe të ndershme e fuqizojnë dhe e mbajnë të pastër demokracinë. Me siguri shqiptarët, që mundën diktaturën despotike, do ta mundin dhe coronavirusin me disiplinë mbrojtëse dhe besimin te Zoti.

Ministri i Brendshëm i Republikës së Kosovës në Kabinetin Qeveritar të Kryeminiszrit z. Albin Kurti, z. Agim Veliu, vjen nga Rajoni i Llapit ose me konkretisht nga Komuna e Besianës (Podujevës) ku z. Veliu për dy mandante ka qenë kryetar ose prefekt i saj.
Se këndejmi, nga një përvojë imja personale relativisht e gjatë (afro 4O vjeçare) kam ardhur në konkludim të përgjithshëm ose përfundimtar se vëllezërit tanë shqiptar nga Treva ose Rajoni i Llapit, të pranojnë koxha (bukur) vështirë si mik, epror ose aleat në atë menyrë që kur bëhësh mik ose aleat me ta, e ke shpindën e sigurtë. Nuk të shesin dhe s’të tradhëtojnë kurrë përjetë. Por, po e ceku prap se e ke të vështirë me u bërë mik ose aleat i besuar i tyre. Shumica prej tyre janë trima dhe patriot-deri në tempull, shok tè mirë e miq besnik-deri të Zoti, të përkushtuar dhe kushtrimtar-sa s’ka më. Kur je shokë ose mik me ta, veç mate vetë­n se nuk të tradhëtojnë kurrë. Nuk je vetèm.
E dyta: Agim Veliu nga distancat e ndryshme më është­ dukur gjithëmonë ushtar, kalorës ose gardian i fortë i Kosovës dhe shqiptarizmës. Pavarësisht partisë, bindjes, ideologjisë ose konceptëve politike të z. Veliu i cili ka një pamje tipike ose tradicionale të burrave të vërtetë shqiptar.
Ndërkohë që z. Agim Veliu vjen nga Treva ose Rajoni i Adem Demaçit, Zahir Pajazitit, Beqë Sinanit, Kadri Kastratit (Komandant Dajës), Nuredin Ibishit, Hajrullah Tèrnaves, Rrustem Mustafës (Komandant Remit), Behxhet Shalès, Enver Malokut, Fadil Malokut, Sabri Hamitit, Fatmir Sejdiut si dhe e shumë trimave, patriotëve, pedagogève dhe intelektualëve tjerë shqiptar të asaj ane.
E treta: Nëse Ministri i Brendshëm i Kosovës, z. Agim Veliu i ka mbështetur qëndrimet e ndryshme të Presidentit Thaçi: Kjo nënkupton që z. Veliu nesër ose pasnesër do i mbroi me konsekuencë dhe përgjithësi të lartë edhe qëndrimet dhe vëndimet e Kryeministrit Kurti.
Llapjanèt nuk e braktisen kurrë skenën çlirimtare (patriotike), intelektuale, politike ose politikëbërëse të Kosovës. Jo kurrë qebesa.
Duke menduar në narrativin (narracionin) dhe fuqinë nxitëse, kreative, stimuluese dhe patriotike të elitës së njohur shkencore, intelektuale, kulturore, politike dhe ushtarake (luftarake) të shqiptarëve nga Llapi që karakterizohej me një shpirt të pasur çlirimtar dhe patriotik, si dhe me metoda të njohura shqyrtimi, vëzhgimi, studimi dhe analize shkencore ose metodologjike.
Ajo frymë dhe ajo metodë, është ruajtur dhe kultivuar edhe sot. Vetëm se duhet provuar dhe vërtetuar me kujdes dhe maturi intelektuale dhe profesionale. Dhe, jo me epshe, instikte, emociine ose pasione të çastit ose momentit.
Ndryshe nga kjo, narracioni (narrativi) dhe shpirti i njohur ilumimist, reformator, krijues ose patriotik atje, duhet rigjallëruar përseri ose vazhdimisht, në atë menyrë që sërish të zhvillohen dhe përparojnë kultura, letërsia, filozofia politike, politologjia, sociologjia, psikologjia,, arsimi, shkenca , njeriu, populli (kombi), shteti, pushteti, heroizmi, sakrifica, patriotizmi etj. Kjo, të bëhet jo me qëllim të shkatërrimit të Kosovës, por që t’i shërbejnë njeriut shqiptar ose kosovar në rilindjen e tij mendore (logjike), shpirtërore, kulturore dhe politike drejt Zotit, popullit (kombit) dhe atdheut.
Në këtë frymë Heroi dhe Simboli i Rezistencës tonë çlirimtare dhe patriotike, z. Adem Demaçi (Dritë Pastë!) -plotësoi një detyrë të madhe. Ai la gjur­më të pashlyera, në analet e historisë sonë kombtare, dhe ky kontribut i Tij mund të vlerësohet gradualisht, me zhvillimin e shoqërisë shqiptare ose kosovare.
Kur, tërë lënda e shquar e historisè shqiptare, të dalë në dri­të tè plotè, do të shohim se, roli dhe ndikimi i Adem Demaçit në moralin, disiplinën dhe emancipimin kombtar dhe patriotik tek shqiptarët, ka qenë shumë më i madh se sa është ditur, folur dhe shkruar deri më sot“.
Edhe përngjasimet (analogjtë) ose apologjitë e ndryshme mbi Agim Beliun si njeri, eksponent ose xhoker të Hashim Thaçit-kundër Albin Kurtit, nuk qëndrojnë fare as si praktikë , as si teori. Agim Veliu e la (braktisin) funksionin e krytetarit (prefektit) të Besianës (Podujevës) për t’iu bashkangjitur kabinetit qeveritar të Albin Kurtit. Sepse, e respektoi dhe i besoi fuqishëm z. Arti dhe kursit ose vizionit të politik.
Llapjanët i qëndruan lojal dhe besnik edhe Dr. Ibrahim Rugovës dhe LDK-s, por edhe Adem Demaçit , Haahim Thaçit, Ramush Haradinajt dhe UÇK-s.
Ndërkaq, dikur me vonë edhe Albin Kurtit dhe Vetvendosjes.
Se këndejmi, duke i vërejtur dhe hetuar në krye të herës tendencat, sterotipet, paradokset ose “”standardet” e ndryshme pë­rverse, retrograde, diabolike, parabolike, reaksionare dhe anakronike në këto ditë ose çaste (momente) të vështira për Kosovën, shqiptarët dhe gjithë botën, të shkaktuara nga frika ose pandemia (epidemia) globale e Corona Virusit: Personalisht mendojë se nuk do kishte qenë keq që Kryeministri Kurti të reflektojë, mendojë dhe analizojë në qetësi të plotë (pa presionet, shantazhet ose ultimatumet e askujt) në vendimin e tij mbi shkarkimin e Ministri Agim Veliu dhe të revokoi ose abrogoi vendimin e mesipërm.
E thëm këtë nga deshira ose vullneti im personal si njeri ose qytetar i Kosovës në emigracion ku nuk me kanë munguar kurrë respekti, mikëpritja dhe bujaria e pashoqe dhe tradicionale e vëllezërve të mi shqiptar nfa Llapi.
Kosova si një konglo­merat shqiptar ose bashkësi frytdhënëse, kompakte dhe tepër specifike e trevave ose traditave të ndryshme shqiptare, ku kanë bashkëjetuar paqësisht dhe vèllazërisht tradi­tat dhe ideologjitè e ndryshme shtetrore, nacionale, fetare, kulturore, politike, ushtarake (luftarake), historike, gjeografike etj., mendojë se nuk i meriton ndarjet dhe përçarjet e ndryshme. Aty janè ndoshta edhe rrënjët e kulturës dhe civilizimit të lashtë iliro-shqiptar.
Kosova (Dardania Antike)- ka origjinë, gjenealogji, topografi, frymë dhe panoramë ose fotosintezë shqiptare den baba den.
Për lirinë (çlirimin), shtetin dhe pavarèsinë e Kosovës u deshtë të punojnë, luftojnë dhe sakrifikojnë të gjithë bashkë: Edhe Llapi, edhe Gollaku, edhe Drenica, edhe Mitrovica, edhe Dukagjini, edhe Anamorava, edhe Anadrini, edhe Ferizaj ose Kaçaniku e Boletini etj.
Kjo deshmonë qartë se një pjesë e madhe e popullit dhe lidershipit kosovar, duhet të kërkojnë edhe përmes vrimës së gjilpërës bashkimin dhe të drejtën (të vërtetë­n)e tyre nacionale, etnike, morale, kulturore, historike dhe gjeografike në Kosovë.
Ndryshe nga kjo, kultura dhe civilizimi i lashtë i iliro-shqiptarëve në Kosovë (Dardani), Shqipëri dhe gjithandej në Ballkan, që i urrejnë dhe luftojnë aq shumë serbët, rusët, turqit dhe ca popuj të tjerë lindorë ose aziatikë, gjithëmonë janë çmuar dhe vlerësuar me nota të larta ose superlative nga mendjet e ndritura të shkencës, kulturës dhe historisë perëndimore.
Kjo do thotë se etja dhe uria e kosovarëve për lider ose politikan të ditur (intelektual), profesional, patriot, integral, konvencional dhe kompetent, asnjëherë nuk kanë qenë më të mëdha dhe imperativiste.
Kryeministri i Kosovës, z. Albin Kurti e ka rastin.