Policët që kishin bllokuar hyrjen e klubit, e ndaluan Patokun e Majmë.
-Lereni të hyjë, – u thirri shefi i policisë. – Nuk kemi doktor ligjor.
Patoku i Majmë, infermieri i spitalit, që dukej sa i gjërë aq dhe i gjatë, shkoi ku qenë shtrirë viktimat. U kishin hedhur sipër mbulesa tavolinash me kuadrate. Nje çurrile gjaku, përgjatë kanalit të pllakave, rrezellinte me ndriçim të beftë tmerri dhe për herë të parë ai ndjeu erën e vdekjes.
-Asnjeri mos lëvizë,- u tha shefi klientëve, ngurosur e nemitur nga frika. Patoku zbuloi të vrarët dhe u kontrolloi pulsin. U çua rëndë-rëndë, mbasi barku i qe varur mbi gjunjë. Duke parë shefin në sy tha:
-Kanë marë fund.
Atëherë, banakierja, që ishte edhe pronare e klubit, sikur të qe zgjuar nga gjumi i thellë, u dha vitheve mbrapa dhe gulshoi si pelushe. Leshoi gotat në lavaman dhe kërcitja e qelqeve tërhoqi vëmendjen e të pranishmëve. E panë kur shpleksi flokët me lëvizje të egërsuara krahësh dhe veç fytyra simpatike i rezëllinte mirësi me bukurinë e natyrshme provinciale. Heshtjen e mbetur pezull e gërvishtën frenat e një makine. Ishte hetuesi, Njeriu që Qesh. I shoqeruar nga gazetari i radios lokale, i nofkuari Aziatiku, për shkak të mollzave të kërcyera, flokëve të zinj e të pashtruar dhe syve të stërgjatur horizontalë. Megjithëse me droje dhe tmerr në sy, ai u erdhi rrotull të vrarëve dhe e shkrepi aparatin fotografik disa herë.
-Nuk dua gazetarë këtu, – e ngriti zërin shefi.
-E solla unë, – iu përgjigj hetuesi. – Na duhen foto për hetimet dhe ekspertizën.
-Ama jo foto për propagandë politike, – i tha shefi gazetarit. Gazetari bëri sikur nuk dëgjoi, ose nuk dëgjoi vërtet, mbasi atë çast i shkoi ndër mend “tërë brezi i këtyre mutër janë.” Shefi u kujtua të fusë pistoletën në këllëf. Pasi tezari këmishën duke kaluar dy gishtat përgjatë rripit të pantollonave dhe u kthye nga klientët:
-Kush ka dëshirë mund të qëndrojë për të ndihmuar hetimin.
Klientët brofën dhe vërshuan nxitimthi për të dalë nga klubi. Nërkohë Patoku i Majmë kish bashkuar dy tavolina, solli gota dhe një shishe me konjak Metaksa. Shefi u ul përballë hetuesit i cili nxorri nga çanta bllokun e proçesverbaleve dhe filloi të mbushë rreshtat e para.
-Si quhen viktimat, – pyeti hetuesi pa ngritur kokën.
Shefi i dha supit lart e poshtë dhe veshtroi në sy banakieren. I bëri asaj shenja me sy e buzë, sikur i lutej për ndihmë, pastaj vështroi me dyshim Patokun e Majmë, që atë çast po mbushte gotat. Edhe shefit i shkëlqeu fytyra nga ngazëllimi për të pirë konjak grek.
-Pyeta për emrat e viktimave, – përsëriti hetuesi dhe veshtroi përreth duke qeshur vesh në vesh. Patoku i Majmë, duke u lëkundur si patok, shkoi drejt qoshes se klubit dhe mërmëriti dy a tri herë me zë ledhatar, “ku je fshehur moj thëllëskë e malit.” Aty qe nje grumbull me arka amballazhi dhe mbrapa arkave gjeti kamariere Grifshën, kruspulluar nga tmeri. E kapi për dore, sikur ajo të qe fëmijë, dhe e solli tek tavolina. Grifsha, siç e kishte zakon, u ul në cep të karriges, sepse ishte hollake dhe pa vithe. Shtroi fustanin ngjyrë mjalti me pëllëmbë, sa për të mbuluar gjunjët dhe pastaj pastroi fytyren nga floket e shpupurisura. Që kur ish adoleshente e deri tani, flokët e saj ishin as të verdha e as të bardha, siç kishte dhe lëkurën që nuk ia esmeronte dielli, as e nxehta të behareve dhe as Juga që shkrinte dimrat. Ndërsa shefi mendonte këto për të, ajo kerkoi, me shenja duarsh, t’i sillnin një gotë ujë. Njeri nga policët nxitoi drejt banakut, por ajo klithi me zë të çjerrë:
-Mos prek gotat! I ke duart me gjak!
Polici, një i ri mustaqeporsadirsur, mbeti supembledhur. Duke hetuar pëllëmbët tundëte kokën dhe shpatullat sikur donte të thoshte se duart e tij ishin të pastra dhe nuk i kishte prekur kufomat. Ishte sërish Patoku i Majme, paçka se me vështirësi, penetroi në derushken e ngushtë të rrethakut të banakut. Supengjitur me banakieren, seç i pëshpëriti asaj në vesh, pastaj lau duart me sapun dhe solli nje gotë me ujë.
-Si quhen viktimat, – përsëriti hetuesi. Kësaj here iu drejtua kamariere Grifshës. Ajo nuk ndërpreu pirjen e ujit dhe, njëkohësisht, vështroi vëngër hetuesin dhe shefin. Grifsha vërtet ishte trupvogël, pa gjoks, pa vithe dhe hollake, porse, që pa u martuar, e dinte se zotëronte vetinë magnetike për të thëthirë shikimet e meshkujve; edhe të rinjtë pandehnin se ajo ishte në moshën e tyre. Flokët i mbante të shkurtëra, si çunakët. Por edhe në adoleshencë ajo shoqërohej veç me çunakët e fshatit e nuk zemërohej kur ndonjëri prej tyre e tepronte në lojën kaladibrançe. “Ç’ma ke këtë trup si filiz pe thane,” – i thoshin, por ajo nuk zemërohej me këtë krahasim. Sepse gjyshja, nga nëna, e qetonte se i ngjiste tëpkë asaj kur kishte qenë e re. “Pasi të martohesh, – i kishte thënë, – do vishesh me tule nusërie e do të të lakmojnë si femër edhe kur të mbetesh një grusht me kocka e lëkurërrudhur.” Por, një gjë e tillë, që të vishej me tule, nuk ndodhi, edhe se Grifsha u martua në qytet e ia sëllonte bukës së grurit, salçiçeve e ëmbësirave, sidomos kulaçkave me sheqer të kristalizuar. I shoqi, minator, qëlloi grindavec e pijanec. Për më të keqen, siç thoshin thashethemet, ishte steril për shkak të alkolit, por përflitej gjithashtu se steriliteti ishte pasojë e Kollës së Bardhë që i kishte prekur organet gjenitale që pa bërë ushtrinë. Megjithatë, edhe pasi mbeti vejushë, Grifsha e mbante veten për më të ndershmen e qytetit, ose, siç thoshte me ironi e krenari, “mund të ketë, si mua, edhe një tjetër në ndonjë fshat të humbur, ku pula ha gurë.” Dhe vërtet, për sa thoshte edhe se mbeti vejushë, nuk guxoi kush t’i avitej, mbasi u përhap thashethemnaja, se gjyshja e sertë i kishte vënë në sëndukun e pajës një kosore për të ruajtur nderin. Pragun e apartamentit të saj e kapërcente veç një mashkull dhe ai ish Dhrahmia Greke, por kjo, siç thoshin, kish të bënte se ish kushëri me të vdekurin. Grifsha kishte zërin e çjerrë, si të grifshave, sy të medhenj, grizo e vetullat si kalli elbi. Mbajti zi veç nëntë muaj dhe më pas nuk u vesh me të zeza e as me pantallona. Në mes të dimrit vishte fustane njëngjyrëshe. I linte gjunjët zbuluar, jo për t’i ndjellur vejanët e hamshorët e klubeve të qytetit, porse që mos pandehnin se qe më shumë mashkull se femër.
Mirëpo sot, bebezat e grizuara, nuk i qenë zmadhuar siç ndodh rëndom në raste të tilla, mbasi i qenë zvogëluar nga tmeri. Këtë e dalloi veç shefi i policisë. “Sa një kokër kullumbri të janë bërë sytë nga frika, moj Grifshë,”- i pëshpëriti ai kur ajo u ul përkrah tij. Këtë krahasim me kullumbri ai e kishte të dëgjuar ehu, qëkuri, nga që ishin lindur e rritur në të njëjtin fshat. Në adoleshencë e gjersa kishte mbaruar shkollën e mesme, ai e kishte sfilitur veten duke ëndërruar për Grifshën. Edhe më pas, pasi u vesh polic, preferonte të martohej me një femër që të ishte e sertë dhe besnike si ajo. I qe tiposur se, për një polic, ose oficer, që e kalonin jetën në garnizone dhe me shërbime larg shtëpisë, Grifsha, ose një si ajo, do ish nusja ideale. Porse atë ëndërr ia çafërliti gjyshja e saj, e sertë si hithra. Një ditë, e qëlloi dita kur shembën Enverin në Tiranë, ishin këmbyer të dy në rrugë. Ajo përveshi mësallën dhe i tregoi kosorin, me myll prej bri dreri dhe ishte po ai kosor që e mbante në brez, siç mburrej, që kur ishte vajzë. Pastaj i kishte thënë për ta trembur e fyer:
-Mos u kruaj pas time mbese. Çë se u bëre polic, je nga fisi i atyre që barrutin e keni të lagur…
-Duhet të jetë e tmershme kur sheh që therren me thika, – i tha gazetari hetuesit në vesh, por edhe pas këtyre fjalëve, fytyra e hetuesit sërish mbeti e qeshur dhe e lumtur. Atë mbrëmje, në emisionin e kronikës të vrasjeve, ai do pohonte se sytë e tmeruar të kamariere Grifshës nuk do t’i dilnin nga mendja për gjithe jetën.
-Me thuani emrat e viktimave, – e ngriti zerin hetuesi dhe trokiti stilolapsin mbi tavolinë.
-Na çave veshet, emrat, emrat, emrat, – klithi kamariere Grifsha. -Unë kam harruar emrin tim, ti kerkon nga unë emrat e të tjereve.
-Atëhere, thuani nofkat e tyre, – tha shefi.
-Njëdyshi, – shtoi kamariere Grifsha, – ka qenë oficer në garnizon. Stërviste ushtarët e rinj. Tjetri ishte kambist. Nga që nuk merej me dollarin, as me markën dhe as me liretën, i ngjeshën nofkën Dhrahmia Greke.
-Dreqi e martë Epokën e Nofkave, – tha me mllef Patoku i Majme dhe piu gotën me një gllënjkë. – Njëdyshi është i një moshe me mua, – shtoi. – Kemi qenë mëhallaxhinj. Më pas, në të njëjtin pallat. Po shtrydh trutë të kujtoj emrin e tij, por nuk po e sjell nder mend.
-Çibuk, – tha banakierja.- Njedyshin e thërrisnin edhe Çibuk.
-Jo, – kundërshtoi Patoku i Majmë. – Çibuk nuk është emri i tij. Eshtë nofka e rinisë. Nuk kish lek të blinte cigare dhe rrëmbente vargje me duhan në hangarët e fermës. E grintë duhanin dhe e pinte me çibuk. Edhe se u bë oficer, në njërin xhep të gjimnastorkës mbante lugën dhe hapsen e konservave, kurse në xhepin tjetër kutinë e duhanit, llullën e çakmakun me benzinë.
-Kush tjetër qe ulur me ta në tavolinë, – pyeti hetuesi.
-Vetëm ata të dy, – u përgjigj kamariere Grifsha. Tregoi me dorë për nga vendi ku qenë viktimat, por shpejt mblodhi krahun dhe tmeri ia pushtoi sërish fytyrën.
-Si gjithnjë, ishin klientët e parë qysh në mëngjes, – shtoi banakierja që përtej banakut. – Dhrahmia Greke erdhi e u ngjesh pas ekspresit, mbasi qe lagur nga shiu. Flokët i qenë ngjitur pas rashtës. Fytyrëgëlqerë nga lodhja ose nga pagjumësia. Sot në mengjez mendova: “Dhrahmia Greke eshtë çifut.” Ja pse mendova kështu: kur bisedoje nuk ta ipte syrin. Ama unë e kisha vënë re se i pëlqente të më kundronte edhe prej së largu. Jo veç njëherë më tha, “po qe se i vë drurin asaj, lopës që solla nga fshati, do martohem me ty. Jam më i pasuri i zonës.” Kur bëra shtesën e klubit më ofroi para me interes të ulët, por nuk pranova të hyj në borxh. Kisha paratë e mia. Tani eshtë i vdekur dhe nuk duhet përfolur, ama, meshkujt qe nuk ta japin syrin, nuk me kanë pelqyer. Janë të pabesë…
-Kaq mjafton, – tha hetuesi dhe pa banakieren drejt në sy. Nuk kuptohej nëse ai i buzëqeshi asaj, apo ish ajo që i buzëqeshi për të nxjerrë në dritë fytyrën e vizatuar me tiparet më simpatike që zotëron një femër që u servir kafe e pije veç meshkujve.
-I përmengjezshem, i përdrekshem dhe i përdarkshëm në klub, – sqaroi Grifsha me zë të shtruar, – nuk mora vesh çfarë ngjyre ishin sytë e tij. Ishte dorëlëshuar. Gjithnjë linte bakshish. Edhe po t’i kërkoje para borxh, të jepte. Mua, – shtoi, m’i mbuloi të gjitha shpenzimet e varrimit të tim shoqi. Njëherë më tha se mund të vinte kandidaturën për deputet, por nuk vendoste mbasi ishte gjaknxehtë dhe mund të bënte ndonjë skandal në parlament. Politika ta ha kokën, më tha një javë më parë dhe, si përfundim, politika ia hëngri kokën…
-Në këto dhjetë vjet, që jam banore e këtij qyteti, – vazhdoi banakierja dhe u nder mbi banak, – i njoha gati të gjithë meshkujt se nga ç’fis vijnë dhe çfarë huqe kanë. Më të pacipë se Dhrahminë Greke nuk di të ketë. Domethënë, – shtoi ajo me zë ulët dhe tundi kokën e bukur sikur do pohonte thelbin e të thënave të saj e të të pranishmëve, – u pastrua qyteti nga një kurvar e mashtrues profesionist. Keq më vjen për Njëdyshin, ama edhe atij mirë t’i bëhet: Dhrahmia Greke ia shkërdhente të shoqen dhe ai besonte në miqësinë e tij.
-Ju lutem, mos merni nëpër gojë njerëzit…Dy javë pas varrimit lejohen thashethemet, – tha Patoku i Majmë dhe tregoi me kokë të vrarët. Pastaj hodhi konjak në gotat e të gjithëve, por të tijën e mbushi rrafsh.
-Njëdyshi, – vazhdoi Grifsha – çatisi me llullen midis dhëmbëve. Shtëllunga e tymit e ndiqte nga pas. Kishte të lagur vetëm gjysmën e kokës dhe njërin sup. Siç duket kishte ecur nën streheve, ose dikush e pati shoqeruar me ombrellë. Më përshëndeti, si çdo mëngjes, “hë moj, thëllëskë mali”, pa hequr llullën nga goja. I bëri shenjë Dhrahmise Greke të bashkohej me të në tavolinë. Porositën kafe e konjak.
-Dopio konjak?
-Dopio. Më pas kafe dhe përseëri dopio konjak.
-E qartë, – tha hetuesi. – Dy dopio konjak dhe dy kafe.
Shefit nuk i shpeëtoi pa parë pushin e hollë e të verdhellemë, që në moshën adolshente Grifshës i dukej si push i mëndafshtë prej aguliçe.
-Paraja greke, – i kishte thënë Dhrahmia Greke, – është më e lirë në vendin e vet. Me dhanë, në mirëbesim, një shumë të majme, i shita dhe zura sa s’ta prêt mendja. Hajt të pijmë e ta festojme fitoren time, o Njëdysh, – por Grifsha u përmbajt dhe nuk tregoi se ajo e kishte pikasur se Njëdyshi e kishte syrin për sherr. Duke nxjerrë gjithë frymën, shtoi:
-Dopion e tretë dhe dopion e katërt i porositën pa kafe.
-Po, – tha edhe banakierja. – Dy dopjot e fundit i porositën pa kafe.
Hetuesi mbushte proçesverbalin, gazetari e pati zili shpejtësinë me të cilën ai shkruante. Që kur u njohën i kishte bërë përshtypje fytyra e tij e qeshur në çdo kohë. Pa mbushur javën, i emeruar hetues në këtë qytet të vogël provincial e pranë kufirit, pati hapur krahët qe larg dhe kish thirrur:
“Më ngjeshen nofkën Njeriu qe Qesh, por dhe ti nuk do shpëtosh nga nofkosja.”
Gazetari vështroi nga xhamlleket e barit. Mendoi se po mugej, ndërsa shpejt u kujtua se ora nuk kishte shkuar akoma nëntë e mëngjesit. Qielli ishtë errësur dhe retë e varura mbi luginë paralajmëronin se shiu do të fillonte sërish.
-Deri në dopion e tretë, – vazhdoi kamariere Grifsha, – paçka se flisnin për politikë, bisedonin qetësisht.
-Çfarë thoshin konkretisht, – pyeti me kurreshtje shefi i policisë.
-Ama pyetje, – ja ktheu Grifsha me inat. – Ato qe flet i gjithë populli. Gjera të ditura. Partitë e reja i quanin “kërpudha pas shiut.” Për partitë e mëdha thoshin: “Kjo parti është e mirë, e do fitojë se thotë rrëmbeni ç’të mundni. Kjo tjetra përkrah simpatizantët e saj e po fitoi, do na rrjepë të gjallë me taksa”. Dale, se harrova: sherri filloi kur Njëdyshi përmendi Dyqindpetritëshin e qytetit tonë. E quajti Hero të Kombit. “Po të mos kishte vrarë veten, tha, do formonte partinë e vertetë komuniste, jo si të Enverit, por si të Titos.” Ndërsa Dhrahmia Greke mbërrtheu sytë mbi tavan dhe e ngriti zerin sikur recitonte:
“Figura të tilla si, Dyqindpetritëshi,
janë kartëra të djegura dhe, në tru,
kanë ideale të pjerdhura.”
-Recitimi, – tha banakierja, – u prit me duartrokitje nga shumica e klientëve. Ama demokratët shpërrthyen me hovacione. Komunistët, që preferojnë tavolinat në ketë anë, – tha dhe tregoi me dorë në anën tjetër të klubit, – u nemitën.
-Dhrahmia Greke nxorri gjoksin dhe u krekos për triumfin e tij. – vazhdoi Grifsha. – Njëdyshi, pasi mbushi llullën me duhan dhe e ngjeshi paq me gishtin e madh, zbërrtheu kapsen e këllëfit të kobures…
Nga jashtë u degjuan të thirrura dhe klithma grash. Kishin mbrritur të afërmit e të vrareve. Policët qenë shtuar dhe mbanin larg dy fiset.
-Shko mundohu t’i qetësosh, – i tha shefi Patokut të Majmë.
Patoku hodhi gllenjkën e fundit të konjakut në gojë dhe shkoi rëndë-rëndë tek dalja e klubit. Kryqëzoi krahet mbi gjoks dhe i dha kokës mbrapa. Të thirrurat dhe kuja e grave u shtua akoma me shumë. Njërës i ra të fikët dhe u plandos mbi pllakat e trotuarit. Një polic vrapoi të marë një kanë me ujë, por atë çast ja dha shkreptima e rrufese, pastaj bubullima dhe pikat e shiut goditën si saçma mbi asfalt. Xhamat e barit u veshen me avull.
-Dëgjoni o njerëz, – thirri Patoku i Majme. Përfitoi nga heshtja pas shkreptimes se rrufese dhe shtoi. – Që të dy ikeën për hiçgj. Bëni mirë të shkoni në shtëpitë tuaja. Do t’u lajmerojnë kur do të vini të merni trupat. Në grindjet politike të dy palët janë fajtorë.
Një grua, bionde, me trup të bukur, mblodhi fustanin dhe ra në gjunjë. Goditi asfaltin me grushta dhe vuri kujën:
-E dija moj, e dija qe do bënte ndonjë të pabërë. Qëkur filloi të tymosë çibukun edhe në gjume, e parandjeva të keqen…
Njeriu qe Qesh godiste rritmikisht mbi tavolinë me majen e stilolapsit. Edhe në ketë situatë tragjike, krejt natyrshem, fytyra e tij ish e qeshur. Bile gazetarit iu duk sikur miku i tij do t’ja shkrepte gazit nga çasti në çast. Patoku i Majmë mbushoi gotën e tij me konjak dhe kësaj here harroi të mbushë gotat e të tjerëve. Banakierja po mblidhtë flokët topuz. Me mashkën ende mes dhembëve foli me zë bariton:
-Ishim mirë e bukur. Tani vritën njerëzit si pulat. Dhe përse? – Ajo hoqi mashkën nga goja dhe e ngjeshi midis flokëve, mbi tëmtha. Doli nga rrethaku i banakut, mori gotën e Patokut të Majmë dhe piu një gllenjke konjak. Pijen e kapërdiu symbyllur. Gazetari u habit me tiparet e saj simpatike. “Për një të bukur si kjo, mund vriten të gjithë meshkujt e qytetit,” – donte t’i thoshte Njeriut që Qesh, por e la që këtë t’ia pohonte më vonë. Njëkohësisht mendoi se edhe kamariere Grifsha mendonte të njëjtën gjë për veten e saj. E gjitha sa kishte ndodhur në sy të të tjerëve dhe për sa dëgjoi, ishte shfaqje politike, ndërsa, prapa perdes, kishin ndodhur të tjera ngjarje. Ato do të fshiheshin nga kujtesa qytetare, siç harrohen nofkat, barsoletat dhe thashethemet. Me bindje të plotë mendoi se kur banakierja të hapte sytë dhe Grifsha të heshtëte, sepse po fliste si shumë me veten, të dyjave do t’u dukej se kish filluar një ditë e re dhe në barin e tyre nuk kish të vrarë.
-Si ndodhi, – e ngriti zërin hetuesi dhe vështroi sallën e mbetur pa klientë. Pastaj këmbeu vështrim me gazetarin dhe atë çast u ndërgjegjësua se mirë do ishte që kjo ngjarje të mbetej në harresë, sepse, po ta çonte më tej, edhe ai mund të hante ndonjë plumb a thikë mbas shpine.
-Dhrahmia Greke ngriti krahët sikur të falej për here të fundit, – tha Grifsha dhe dy lot i ngecën pa rrjedhur në pushin e faqeve. – Nxorri nga brezi thikën, thikë në formë kosori, dhe me një të harkuar të krahut i çau Njëdyshit gjimnastorkën dhe barkun njëkohësisht. Njëdyshi u mbështet me njeren dore mbi tavolinë dhe me tjetren nxorri koburen nga këllefi. Para se të qëllonte më veshtroi mua në sy, pastaj i drejtoi armën Dhrahmisë Greke. Dhrahminë Greke plumbi e mori në ballë. Qe të dy u shtrinë, në të njëjtën kohë, si demat, mbi dysheme.
Gazetari futi aparatin në çantë. Doli në trotuar dhe ngriti kokeën për të parë qiellin.
-Dhe mos na hap avaze me fotografitë, – i thirri shefi.
Shiu iu përplas mbi fytyrë e këmbët iu pllaquritën në pellgjet e ujit. Nuk ishte hera e parë që i shkoi ndër mend se do bënte mirë të largohej nga ky vend i sertë ku vdekja të ndjek në çdo hap.
Florida, 2020
Vеry nice post. I jսst stumbled uon your weblog and wіshed to ssay tһat I
have truloy enjoyed browsing your bloɡ posts. After alⅼ Ι will
bee sugscribing to your feed and I hople you write aɡqin soon!
Look into my homepage: north carolina payday loans
lovoo name ändern lovoo über facebook einloggen http://lovooeinloggen.com/