VOAL – Antidiva par excellence, Anna Magnani (Ana Manjani) ishte një figurë kryesore e neorealizmit italian, duke interpretuar me stil të paimitueshëm karakterin e të zakonshmit të zjarrtë dhe me gojë të keqe, por në të njëjtën kohë të ndjeshme dhe bujare, mishërimin e vlerave të mirëfillta të një Italie të vogël.
Personazhet e karakterizuar nga temperamenti i saj i zjarrtë dhe pasionant, por edhe të aftë për të prekur dhe ëmbëlsi të paparashikueshme, i përshtateshin asaj në mënyrë të përsosur. Anna Magnani mbahet mend për ngarkesën e saj njerëzore të paarritshme dhe pasionante, e cila nganjëherë rezultoi në shfaqje të përgjakshme të zemërimit ose afeksionit, dhe që e dallonte atë, si dhe një interpretuese të paarritshme, si një grua e fortë dhe e ndjeshme, edhe nëse vuante thellë.
Lindur më 7 Mars 1908, megjithë disa burime thonë se ajo lindi në Aleksandri, Egjipt, Anna Magnani gjithmonë ka pohuar se ka lindur në Romë, qyteti nga i cili ajo mori gjithë pasionin e saj të madh dhe forcën e saj të pakufishme të shpirtit. E rritur nga gjyshja e saj nga nëna në kushte të varfërisë ekstreme, Anna Magnani shumë herët filloi të këndonte në kabaretë romake dhe klubet e natës dhe në të njëjtën kohë studioi në Akademinë e Artit Dramatik.
Midis 1929 dhe 1932 ajo punoi në kompaninë teatrore të drejtuar nga Dario Niccodemi.
Ajo shpejt u bë një nga emrat më të njohur në teatrin italian. Ajo punon me Vittorio De Sica dhe me Totò, me të cilin luajti në shfaqje të shumta, të tilla si “Kur nuk e pret” (1940) dhe “Volumineide” (1942), të dy nga Michele Galdieri. Në kinema ajo zbulon veten në filmin “Teresa Friday” (1941), nga Vittorio De Sica, ku ajo luan një tekstshkrues të çuditshëm. Më vonë ajo do të interpretojë disa komedi të lehta (“Campo de ‘Fiori”, 1943; “Karriera e fundit me rrota”, 1944; “Kuarteti i Çmendur”, 1945), derisa zbulimi i saj i plotë të arrijë në filmin neorealist “Roma città aperta” ( 1945) nga Roberto Rossellini, me të cilin do të ketë një lidhje dashurie të stuhishme, por intensive.
Në këtë film të fundit Anna Magnani zbulon veten si një interpretuese e pajisur me një ndjeshmëri të jashtëzakonshme dhe të pësuar, në pjesën e Pinës, një i zakonshëm romak që vritet ndërsa përpiqej të arrinte kamionin në të cilin njeriu i saj do të dëbohet nga nazistët. Krahas një Aldo Fabrizi të jashtëzakonshëm, Magnani përfaqëson shpengimin e një populli, përmes cilësive të tij të mëdha njerëzore dhe morale, aq sa interpretimi i saj do ta bëjë atë të meritojë të parën nga pesë Shiritat e saj të Argjendtë.
Në triumfin neorealist është një domosdoshmëri për të përshkruar figurën e një njeriu të thjeshtë të pafytyrë, me vullnet të fortë, gjithnjë të sigurt dhe madje të dhunshëm në mbrojtjen e vlerave të drejta, përmes qëndrueshmërisë së saj të mirë. Apoteoza e këtij karakterizimi është “E nderuara Angelina” e Luigi Zampa (1947), në të cilën ajo luan një grua fshati “të thirrur” për të bërë politikë, për të përfaqësuar interesat e njerëzve të varfër si ajo.
Më 1948 Rossellini e thirri atë për të interpretuar episodin Zëri njerëzor (marrë nga akti i vetëm i Jean Cocteau) i filmit “L’amore” (1948), në të cilin aktorja përfshihet në monologje të pasionuar dhe të ankthshme, një pjesë e aftësisë interpretuese, thirrja telefonike e një gruaje të braktisur nga i dashuri i saj.
Më 1951 një rol tjetër të madh: ai i gruas së irrituar që transmeton iluzionet e saj dhe ëndrrat e saj të prishura në karrierën e pamundur të filmit të vajzës së saj, madje edhe me koston e vënies së martesës së saj në krizë, në “Bellissima” të hidhur (1951) nga Luchino Visconti. Ky film gjithashtu i dha asaj një Shirit argjendi të merituar. Në vitin 1952 ajo luan rolin e Anita Garibaldi në filmin “Këmisha të Kuqe”.
1955 është viti në të cilin Anna Magnani fitoi edhe Oskarin për interpretimin e saj në filmin e Daniel Mann “The Rose Tatoo” (The Rose Tatoo, 1955), me Burt Lancaster, bazuar në romanin e Tennessee Williams. Më vonë ajo do të interpretojë në filma me cilësi të mesëm, të tillë si “Suor Letizia” (1956), “Në qytetin e ferrit” (1958) dhe “E qeshura e gëzimit” (1960), filmi i parë dhe i vetëm që e sheh përkrah te shoku i tij i vjetër në skenë Totò.
Më 1962 Magnani mori pjesë në filmin “Mamma Roma” nga Pier Paolo Pasolini, një film i pasuksesshëm, i cili e detyroi atë brenda kushteve të një përfaqësimi të ëndërruar dhe Brechtian të një shëtitësije të irrituar. Vitet 1960 nuk u ofruan atyre shumë në një nivel kinematografik, kështu që Anna Magnani u zhyt përsëri në teatër, duke interpretuar “La lupa” të Vergës, drejtuar nga Franco Zeffirelli dhe “Medea” të Anhouil, drejtuar nga Giancarlo Menotti, i cili e pa atë triumf në të gjitha skenat më të mëdha në Evropë.
Por këtu vitet e fundit Anna Magnani jeton një përvojë tjetër të mrekullueshme artistike, atë të televizionit. Midis 1971 dhe 1973 luajti katër filma të mrekullueshëm TV të shkruar dhe drejtuar nga Alfredo Riannetti, të tilla si “La sciantosa”, “1943: un incontro”, “L’automobile” dhe “… ishte viti i hirit 1870” .
Paraqitja e saj e fundit, e shkurtër, në ekran ishte në filmin e Federico Fellini “Roma” (1972), në rolin e vetvetes.
Aktorja romane kishte një djalë nga aktori Massimo Serato. Djali ishte goditur nga poliomeliti dhe nëna e tij ia kishte kushtuar pjesën tjetër të jetës së saj kujdesit për të. E shkëlqyera Anna Magnani vdiq nga kanceri në Romë më 26 shtator 1973, në moshën gjashtëdhjetë e pesë vjeç, e ndihmuar gjer në fund nga djali i saj i dashur Luca./Elida Buçpapaj
Vor kurzem hatte ich eine Verstopfung in den Rohren und die einzigen Jungs, die mir helfen konnten, diesen Fall zu beseitigen, sind hier https://sanitar24h.ch/sanitar-zurich/. Vorher habe ich andere Klempner bestellt, aber niemand hat die Arbeit besser gemacht als diese Jungs.
http://www.asprosurprise.ch/
e.ch