KËTË DITË DIELLI
Këtë ditë dielli,
Ky gem luleverdhë thane
Është lastar i ëmbël dielli
Në hapësirë.
Këtë ditë dielli,
Buzëqeshja jote
Është një zog i bardhë dielli
Në gem thane.
Këtë ditë dielli,
Bota
Është një tingull i gëzuar dielli
Në buzëqeshjen tënde.
MOJ E MIRA QË DEL TE KROJET
Ai s’erdhi më.
Vetëm unë te krojet.
Zogjve iu dhimba
Zogjtë
Ranë të hanë vajet e tyre.
Krojet u thanë.
Plasat e tokës
U ngopën me gurgullimat
E krojeve.
Ujku stërdhëmb i namës sime
Tufat e shqerrave s’i gjeti kurrë.
Shqerrat hëngrën deri te qielli
Rudinat e trishta
Të mallit tonë.
BURIM I BARDHË! BURIM I BARDHË!
Burim i bardhë! Burim i bardhë!
Ëndrra ime
Që gumon kthjellët nga toka.
Sa herë kam pirë rrëkezën tënde,
Kam pirë gjoksin tim –
Etje –
Që etje din të shuajë.
Ahishtet
Ruajnë gonxhet e tua
Qielli
Të mos i gëlltisë kurrë.
Burim i bardhë! Burim i bardhë!
Toka mos është
Ëndërr e bardhë,
E shijuar nga të gjithë?
FRYMA E DIELLIT
Prej krepave të bjeshkëve herët
Nxorri dielli kokën kuqoshe.
Bulshitë e krahnorin i fryni.
E frymë mori.
U nisën pishnajat nëpër fishkëllimat e pishave,
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
U nisën ortiqet nëpër kundërmimin e barnave
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
U nisën ahishtet nëpër flladitjen e aheve
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
U nisën ujvarat nëpër zhurmat e ujrave
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
U nisën torishtat nëpër blegërimat e deleve
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
U nisën arat nëpër fëshfëritjen e misrave
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
U nisën gërxhet nëpër vrapin e kaprojve
E dhive të egra.
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
Rendja e agullimit e freskët, e gëzuar
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
Gjithçka bjeshkëtare, e ngutur, e lehtë
Për në mushkëritë e nxehta të diellit.
Dielli mpaku barkun e bulshitë.
Sërish pa zë çdo rendje u zhgalit
Nëpër pjerrësinë e frymëmarrjes së diellit
U shkri në gaz
E shndërruar në frymë të kuqe dielli.
KORBAT
Krrok, krrok, krovok!
Krrokatin thershëm korbat mbi bjeshkën time.
Uf, krijesat e bjeshkës sime!
S’di kur u rrënqeth kaq shumë kjo tokë bjeshke,
S’di ç’e rrënqethi,
Veç këta korba fluturuan nga mishi i saj.
Rrënqethjet e zeza u mishëruan hapësirës.
Krrok, krrodok, … krrok, krrook…
Thika të zeza që nuk i ngulen bjeshkës
Gurë të zinj që nuk i tret toka.
Korbat dhe krrokatjet lëshojnë hije të zeza
Që duan dikë të plagosin.
Thonë se korbat presin luftëra
Dhe ndjellin kobe.
Thonë se kobet krrokatin si korbat
Ngulur mbi stivat pa jetë të ushtrive
Kobet zi si korbi.
Po ne s’u trembemi as luftërave, as kobeve
Na tremben luftërat, korbat dhe kobet e shekullit.
Krrok, krrok… krrook … krrovok,
Notat zeza të korbave lëshojnë shi të zi
Nga pentagramet e zeza të kobeve.
Krrok, pikë, krrook, piiikë,
Korba hëngërshi kokën tuaj!
KËNGA E FYELLIT
Kënga e fyellit
Kënga jonë e gjelbër që na solli në trollin e lagët.
Shtëpia jonë e metaltë me 6 dritare njëra mbi tjetrën,
Të vetmet dritare
Ku vajzat tona ëndërrimtare mbështetën bërrylat
Derdhën vështrimet e flokët e gjata.
Lëndina e plleshme që rriti barin e ëmbël
Nën këmbët e valleve
Të dasmave tona.
Blegërimat e njoma të shqerrave
Që zgjodhën në barin e butë, në gurgullimën e krojit
Në tërfilin e bujës.
Rrjedha e shumëngjyrtë e tërfilit të verdhë,
E përroit
Dhe freskut të ashtës.
Dielli ynë që tentoi të na i gjejë frengjitë e ngushta
E që ra në fund të luginës
Me plumb në rrashtë.
Dielli ynë që u gjet në rakitat e lumit
I vdekur
Nga plaga
E plumbi.
Zemra jonë e kuqe që e vumë në kaltrinë e qiellit tonë
Për ditën tonë.
Zemra jonë që do të jetë zemra e përbotëshme,
Kënga e fyellit,
Kënga jonë,
Pavdekësisht me ne.
SHKËMBINJTË
Shkëmbinjtë
Skaj horizontit pritje e lëbardhme
Që tretet moti në rreshjet e stinëve.
Nga zemra e përvëluar e tokës
Mësymja më e vrullëshme, e gurtë
Për qiell.
Shkëmbinjtë
Pleq me rrudha që rritin bar, lule epike
Me rininë e rrëmbyer
Nga lumenjtë dhe qytetet.
Shkëmbinjtë
Të rinj që u nisin pëllumba të egër yjeve
Me të ardhmen e vet të sigurtë
Në lumenjtë dhe qytetet.
DIELLA
Kur qesh Diella
Agimi shndërrohet në zog të blertë
E kënga e zogut të blertë në lule qershie.
Kur të shikon Diella
Hapësira zvogëlohet në sytë e saj
Dhe veten e ndjen
Njëqind herë më të gjërë.
Në agime Diella ka një grigjë qingja
E një grigjë dëshira
Që i kullot shpateve.
Perëndimevet ajo vonohet te roga e imshtës
E merakosen djemtë.
Eh, Diella ndonjë mbrëmje me qingjat
Diellin si manar do e sjellë.
Diella që mban diellin në grusht si qingjin
Me bar të butë, kundërmim pylli e ujë vrelle.
Atë muzg që grigja u kthye pa Diellën
Djemtë nuk thanë:
Eh, Diella ka ndejtë me fjetë me diellin sonte,
Diella që fle në ëndrrat e tërë djemve.
LUMI I GASHIT
Na thoshin në fëmijëri se je hungërimë e kaltër
E ariut të murmë
Panjat, frashërit, shelgjet s’u ngopën me ty
Mbi trupin e ngrënë të bjeshkës.
Po ti më shumë i ngjake ariut të kaltër
Të dheut të murmë,
Që pasi nuk ngopet me galaktikat e qiejve
Han rrënjët e brinjët e strofullës së vet.
MOTIV BARITOR
këngë e kohës së shkuar
Në sytë e tu u shngjyrofshin sytë e mi!
Në sytë e mi u shngjyrofshin sytë e tu!
Duart e mia u vyshkshin në duart e tua!
Duart e tua u vyshkshin në duart e mia!
U trettë zëri im në zërin tënd!
U trettë zëri yt në zërin tim!
Mbaroftë trupi im në trupin tënd!
Mbaroftë trupi yt në trupin tim!
Dashuria jonë qyqe të vajtojë mbi muranë!
Qyqja mriz më mriz dashuria jonë!
PUTHJA
Më puthi pa e dashur me buzët si akull,
M’i kaploi puthja e akullt ëndrrat e gjumin,
Më rëndoi në faqe
E m’u bë gur.
E çoi gurin te rruga e vërritarëve
Sërish rruga e shtrembët nën peshën e rëndë
E sjell tek unë.
Mbeti guri
Për t’u shkrirë
Nga dy buzë të ngrohta që i dua unë.
Komentet