Gjatë një safari, një qen gjuetie i madh dhe shumë i zgjuar humbet dhe fillon të endet nëpër pyll.
Papritur shikon që një panterë po afrohet kërcënuese: “Pff…, tani jam në hall, duhet të mendoj diçka” – Vëren disa eshtra të një kafshe të ngordhur aty pranë. Fillon t’i kafshojë dhe kur pantera është afër, thotë me zë të lartë: “Ah, sa e mirë është kjo pantera që kam ngrënë!”.
Pantera frenon befas dhe ikën duke menduar: “Çfarë qen demon! Pothuajse më përpin edhe mua”.
Një majmun, i cili kishte vëzhguar gjithçka nga një pemë, zbret, ndjek panterën dhe sapo e arrin, i tregon se çfarë ndodhi.
Pantera shumë e inatosur thotë: “bir kurve! Tani ma paguan!”
Pastaj kthehet nga majmuni dhe i thotë: “Ndiqmë, tani të shkojmë t’i tregojmë se kush është në krye këtu” dhe ata nisen me marsh të pestë drejt qenit.
Qeni sheh se pantera po afrohet sërish i shoqëruar nga majmuni dhe mendon: “dreq majmun! Dhe çfarë të bëj tani? Dreqin, më duhet të mendoj diçka shpejt.” Në vend që të ikë, qeni ulet me shpinë nga pantera, sikur të mos e kishte parë dhe, kur pantera është mjaft afër e gati për ta sulmuar, ai thotë me zë të lartë: “majmun i shëmtuar, ka më shumë se gjysmë ore që kur e dërgova të më sillte një panterë tjetër dhe ai ende nuk ka ardhur!!!”.

Një grup ndërkombëtar drejtuesish të lartë biznesi po marrin pjesë në një konferencë në bordin e një anije lundrimi kur ajo fillon të fundoset.
Komandanti urdhëron kolegun në bord të ngrejë alarmin dhe t’i bëjë të gjithë të hidhen nga anija.

Pak minuta më vonë ai kthehet shumë i shqetësuar dhe thotë:
– Nuk mund t’i bind, janë të pavendosur.
– Rri këtu, se shkoj unë
Komandanti shkon dhe pas disa minutash, i qetë dhe i lehtësuar, kthehet dhe thotë:
– Gjithçka është në rregull, të gjithë u hodhën në det, bregu nuk është shumë larg.
– Po si i binde?

– Me psikologji. I thashë anglezit se do të ishte një gjest sportiv dhe ai u hodh brenda. I thashë francezit se ishte veprim elegant; thashë gjermanit që ishte urdhër i prerë; i thashë rusit se ishte një akt revolucionar dhe amerikanit se ishte i siguruar që do të dëmshpërblehej deri në centin e fundit.
– Po shqiptarin? Si e binde shqiptarin?
– Shume e thjeshte në shqip thashe qe ishte e ndaluar me ligj të hidhesh në det nga anija!!

Gruaja e Kolit nuk është mirë. Mbërrin doktori dhe hyn në dhomë, pas pak del dhe i thotë: “Më sillni një kaçavidë!”
Koli, i trullosur, i jep një kaçavidë. Një moment më vonë mjeku kërkon një çekiç dhe më pas një limë. Koli i jep çdo herë veglat, por në fund ai nuk e mban dot veten dhe e pyet i shqetësuar: “Doktor, çfarë po ndodh? si eshte gruaja ime Për çfarë janë të gjitha këto vegla?”
“Unë ende nuk mund të them asgjë … Nuk mund ta hap çantën time!”

Tani del nga një librari dhe takon Tunin.
-“Përshëndetje Tani” – “Përshëndetje Tuni”
Tuni: -“Pse je këtu ?”
Tani: -“Bleva një libër mbi metempsikozën”
Tuni-“Dhe çfarë është kjo… metempsikoza?
Tani: -“Po ta shpjegoj me një shembull, që ndoshta ta kuptosh. Ta zëmë se ti vdes, të varrosin, trupi yt tretet, bëhet pleh, plehërohet toka, rritet bari, kalon një lopë dhe e ha. Pastaj ajo shkon pak më tej dhe lëshon një tortë të bukur të nxehtë… Kaloj unë aty, shoh dhe them… “Përshëndetje Tuni! Sa keni ndryshuar!” .. E kuptove ? Ndoshta jo… është shumë e ndërlikuar, le ta harrojmë këtë…”

Tuni është pak i mërzitur nga shembulli dhe mënyra e të vepruarit të Tani, por ai bën sikur nuk ka ndodhur asgjë dhe thotë:
-“Jo prit, Tani, është interesante. Le të shohim nëse e kuptova. Pra, le të pretendojmë se ti vdes, të varrosin, trupi yt dekompozohet, bëhet pleh dhe plehëron tokën, mbin bari, një lopë kalon dhe e ha dhe pastaj lëshon një tortë të bukur e të nxehtë duke avulluar. Kaloj unë, e shoh dhe them: Oooh Tani! …nuk ke ndryshuar fare! ti je gjithmone i njejti!!!”

Roza sheh që dielli është i mrekullueshëm ndaj vendos të dalë për të bërë pazar. Sapo del jashtë, sheh nga dera e përparme një zonjë me çizme, pallto dhe çadër.

Sapo kalon qoshen e rrugës, fillon stuhia.

Javën tjetër binte shi me gjyma, Roza e sheh se është keq por vendos të bëjë pazar gjithsesi. Sapo del jashtë, sheh zonjën e javës së kaluar me syze dielli, bluzë dhe pantofla duke dalë nga dera e përparme.

Sapo kalon qoshen e rrugës, del një diell verbues.

Në atë moment, e intriguar, Roza ndalon zonjën dhe i thotë:

– Më falni zonjë, por a mund të më shpjegoni si e dini kaq saktë si do të jetë moti?

– Unë kam një metodë shumë të thjeshtë. Para se të dal, shikoj burrin tim që fle lakuriq dhe, nëse anon djathtas, është mot i mirë, nëse anon majtas, është mot i keq.

– … Dhe nëse ai qëndron drejt?

– Nëse ai qëndron drejt… as që dal fare nga shtëpia…

Një vajzë thërret në telefon gjinekologun e saj:
“Më falni doktor, a nuk i lashë mbathjet tek ti?”
Dhe doktori: “Jo, zonjushe!”
Dhe ajo: “Ok, me sa duket i kam lënë tek dentisti!”

Po bisedojnë Roza dhe Nikolla:
Roza: -50 vjet më parë jetohej më mirë!
Nikolla: -Ishe ti në jetë 50 vjet më parë?
Roza: -Jo…
Nikolla: – Ja pse jetohej më mirë!

Një profesor i madh universiteti që jep filozofinë, siç e ka zakon tash e 20 vjet, mbërrin në klasë dhe shkruan në dërrasën e zezë.
SA TË KAM DASHUR TY
NUK KAM DASHUR KURRË NË JETË!
Me një zë të trishtuar si gjithmonë,
pyet studentët e tij.
Çfarë kam shkruar?
Të gjithë janë në siklet dhe heshtin.
Hajde, thotë mësuesi, lexohet lehtë.
Një vajzë ngrihet dhe lexon:
SA TË KAM DASHUR TY
NUK KAM DASHUR KURRË NË JETË!
Mirë, thotë profesori.
Mbrëmë ftova një grua në darkë e cila mundi të më bënte të ndjeja këto fjalë thellë në zemrën time.
Ne u takuam për 2 muaj.
Shpirtrat tanë dridheshin së bashku, gjithçka ishte e mrekullueshme.
Dje doja t’i kërkoja të martohej me mua.
E çova në darkë.
Gjithçka ishte përrallore.
Ajo ishte përrallore.
Ndjeva që zëri më kapej në fyt.
Nxora fletoren, grisa një copë dhe, siç bënim kur ishim fëmijë, i shkrova:
SA TË KAM DASHUR TY
NUK KAM DASHUR KURRË NË JETË!

Si një fëmijë, prisja të shihja një buzëqeshje në buzët e saj të bukura.
Fytyra e saj u zbraz.
Ajo filloi të qajë.
Ajo kërkoi falje sepse nuk mundi ta mbante veten dhe u largua.
E pabesueshme, e ndoqa.
Doja, duhej të dija pse ai reagim.
Në fund ajo u përgjigj:
Ju jeni një profesor i shkëlqyer i filozofisë.
Unë jam një profesore e nderuar e letërsisë.
Si mund ta bëje atë gabim?
Nuk mund ta besoj, NUK MUND!
Mund t’i kisha shpjeguar se e kisha bërë me vetëdije vetëm për të pretenduar se ishim përsëri fëmijë.
Për t’i treguar asaj se dashuria që ndjej për të është e aftë të më transportojë në atë kohë kur nuk mund të dalloja një O nga një U.
Por në atë moment e kuptova.
Të duash nuk do të thotë që të jesh i përkryer.
Të duash nuk është gjithmonë gjëja e duhur.
Ajo po kërkonte një dashuri të përkryer.
Nuk do ta kisha bërë kurrë të lumtur.
Nuk fola asnjë fjalë.

Gazetari në Kombinat, për një hetim mbi papunësinë, interviston një grup të rinjsh.
– “Si e ke emrin dhe me çfarë merresh?”
– “Unë quhem Turi dhe jam i papunë!”
– “Po ti tjetri?”
– “Unë quhem Titi dhe jam ndihmës i Turit!!”
– “Ah… po ju të tjerët çfarë punësh bëni?”
– “Eeeh çfarë bëjmë, nuk bëjmë asgjë… Atë që bëjnë Turi dhe Titi!!!”

Tani shkon në spital për të vizituar mikun e tij Tuni, i cili duhet të operohet.
– Tuni, çfarë ndodhi? E shoh se je i shqetësuar, çfarë tha doktori? eshte serioze?
Tuni: – Jo, doktori nuk tha gjë, foli infermierja dhe tha: “Mos u shqetëso, është një operacion shumë i thjeshtë, zgjat një orë dhe gjithçka mbaron.”
Tani: – Epo atëherë pse e keni atë fytyrë funerali?
Tuni: – Sepse infermierja nuk më fliste mua, po fliste me kirurgun.