Julian Amery (Lord Amery)
“Sons of the Eagle”
(Bijt( e Shqipӫs), pӫrkthim nga origjinali
Parathanie, fq. 20 : …”
“Ishin Muharrem Bajraktari, Fiqri Dine, Prenk Pervizi e Hysni Dema[1], që kishin ndjekun Zogun në Jugosllavi ata që luejtën një rol të randësishëm në revolucionin që ndodhi. Me kryerjen e detyrave që kishin, ata fituen influencë të madhe, por kur ata e plotësuen qëllimin e mbretit, Zogu ua theu fuqinë, e cila një ditë mund të rrezikonte dhe atë vetë. Në vend të tyne ai vuni njerëz të rinj që tregohëshin ma të ndigjueshëm ndaj dëshirave të tij sepse ishin ma të varun ndaj privilegjeve që ai u jepte. Kështu mbrenda një periudhe prej pesë vjetësh diktatura mbretnore u ba absolute.
Fq. 304-306 :
Nӫ mungesӫ tӫ Bazit ne kaluem nӫn kujdesin e Gjeneral Prenk Pervizit, ish “bashkӫpuntori”, Kryekomandanti i ushtrisӫ. Nӫ u nisӫm drejt veri-lindjӫs, nga Malibardhӫ, dhe pas dy orӫsh udhӫtim arritӫm tӫ shtabi tij, nӫ njӫ shtӫpi gurore ndӫr shtigje t’ashpra mes pyllit tӫ Skurajt. Gjatӫ shtigjӫve ishin vendosun roje pӫr ruejtjёn tonӫ, ku Gjenerali erdhi e na takoi i rrethuem nga shtabi tij. Ne shkӫmbyem pӫrshӫndetjet e rastit, siç ishin nӫn shi, duke i shprehun mirӫsӫardhjen. Oficerӫt shqiptarӫ u paraqitӫn me radhӫ, ndӫrsa Gjenerali jepte urdhna tӫ pӫrpikta dhe udhӫzime taktike qӫ ai kishte ndӫrmarrӫ pӫr mbrojtjӫn tonӫ. Kӫto urdhna i çudisnin civilӫt qӫ s’ishin mӫsue me disiplinӫ ushtarake, por qӫ ishin tӫ nӫvojshme, dhe ne e falenderuem Gjeneralin duke e pӫrmbajtun humorin qӫ na kishte kapun, e duke e ftue Gjneralin qӫ tӫ inspektonte trupat tona tӫ Turkomanӫve.
Prenk Pervizi kishte qenӫ deri nӫ ato çaste anmik yni, por, duke e kuptuar se lufta ishte kthye ne favorin tonӫ, ai kӫrkonte tӫ vendosej nje lidhje profesionale ushtarake me ne si oficerӫ. Si hap tӫ parӫ ai propozoi, mbeshtetur nӫ zakonӫt e ushtrisӫ Britanike, qӫ tӫ bahej njӫ dallim midIS oficerӫve dhe civilӫve. Ndӫrsa ishte mjaft zor me dallue se kush ishte oficer nӫ atӫ grumbull civilӫsh. Ne ishin mӫsue sipas kryetarӫve tӫ fisӫve, tӫ njihnim e dallonim rrethin tonӫ, nӫ Zogistӫ e Ballistӫ, pӫrkthyes, bodigardӫ, qӫ na ndiqnin kudo qӫ shkonim.. Ne s’e pranuem kӫtӫ lloj pune pӫr me ba dallime, qӫ do tӫ ngallte xhelozi, dhe midis atyne njerӫzve qӫ mbahӫshin trima nuk ishte e kӫshillueshme. Nӫ njӫ çast sikur nuhasёm njӫ krizӫ sociale, por befasisht m’erdhi njӫ frymӫzim. Unӫ i propozova Gjeneralit qӫ organizimi ynӫ mund tӫ njihёj si Shtab-madhor. Kӫshtu kjo çӫshtje, si me tӫ qeshun, u mbyll pӫr kӫnaqӫsinӫ tonӫ. ….
***
Miku dhe mbrojtӫsi ynӫ, Gjeneral Prenk Pervizi, pati njӫ rol tӫ randӫsishӫm nӫ revolucionin e 1924, dhe me Muharrem Bajrkatarin, Fiqri Dinӫn e Hysni Demӫn, formuen kuadrumviratin (sundimin e tӫ katӫrve) me forcӫn e tӫ cilӫve pushteti i Zogut u vendos midis Gegӫve. Kur ai e kreu detyrӫn e tij ndaj kauzӫs mbretrore, Zogu ia hoqi komandӫn dhe e caktoi nӫ njӫ detyrӫ pranӫ Shtabit tӫ Pergjthshӫm, ku ai gezone nderime por pa ushtrue influecӫ. Ma i zhdervjelltӫ se shokӫt e katӫrshӫs, Prenk Pervizi qӫndroi jashtӫ ambicieve politike dhe iu kushtue pӫrparimit tӫ karrierӫs ushtarake. Ai kishte fitue favorin e Gjeneral Parianit, kryetar i Misionit italian,, dhe u caktue nӫ shoqӫrimin e italianӫve nӫ Luftӫn e Abisinisӫ si vӫzhgues shqiptar. … Italianӫt i dhanӫ njӫ komandӫ gjatӫ fushatӫs sӫ Greqisӫ, por ai u dyshua pӫr marrӫveshje me anmikun dhe u transferue nӫ Shkodӫr si kӫshilltar shqiptar pranӫ komandӫs italiane. Dy vitet e fundit ai ia kushtoi krijimit tё njӫ fraksioni me oficerӫt shqiptarӫ, por ndejt jashtӫ revoltӫs kundӫr italianӫve, duke u tӫrhequn me mbӫshtetӫsit kryesor nӫ krahinӫn e tij tӫ Kurbinit. Kӫtu ai qӫndroi deri mӫ Nӫntor 1943, kur Kӫshilli i Regjencӫs i besoi Komandӫn Supreme tӫ Ushtrisӫ. Karriera e Kryekomandantit ishte e stuhishme, sepse, ndërsa politika e Gjermanëve ishte përçaj e sundo, Prenk Pervizi ishte i vendosun të mbante nën urdhnat e tij të gjithë forcat e armatosuna shqiptare. Konflikti me gjermanët ishte i pabarabartë, por përfundimisht ai doli fitimtar në rastin e parë të sfidës që i bahej autoritetit të tij. Gjermanët kishin vendosë të krijonin në Shqipni një Division SS për ushtrinë e tyne dhe ia kishin besue komandën e brigatës së parë një far Selami Çelës. Ky Çela ishte një kapiten rezervist dhe si i tillë ishte nën urdhnat e Prenk Pervizit. Natyrisht se Gjenerali ishte kundër formimit në Shqipni të një njësie ushtarake që nuk do t’ishte nën autoriretin e tij, dhe e kishte urdhnue Çelën që të hiqte dorë nga ajo punë. I këshilluem nga gjermanët sigurisht se Çela e hodhi poshtë atë urdhën. Një mëngjes Gjenerali e kishte pa atë që po hynte në shtabin e komandës gjermane i veshun me uniformën e kolonelit. I fyem në dinjitetin e tij, ai vendosi “ta bajë shëmbull” dhe dha urdhën për “ekzekutimin” e tij. Një orë ma vonë kur ky njeri i keq doli nga mbledhja, body garda e Gjeneralit e eliminoi atë në shkallët e Shtabit Gjerman me dy granata dhe një breshëri automatikësh. Gjenerali vetë e ndoqi ngjarjen nga dritarja e zyrës së tij ku një turmë e madhe njerëzish ishin grumbullue për të shfaqun aprovimin e tyne. Gjermanët u inatosën nga një sfidë kaq e madhe dhe kërkuen dorëheqjen e menjëhershme të Prenk Pervizit dhe denimin e tij. Regjenti i vjetër Mehdi Beu që e kishte eksperiencën politike të Perandorisë Otomane, duke ia terhequn vrejtjen Gjeneralit para Komandantit Gjerman i tha :
– Ju ftoj t’u kërkoni falje miqve tanë Gjermanë për gabimin që keni lejue në shkallët e derës së tyne. Herën tjetër kur ju duhet të pushkatoni ndonjë oficer, ta bani në kazermat e jueja dhe jo në rrugë.
Gjermanët morën mësim… Ma vonë ata e krjiuen një divison SS në Kosovë, por këtë punë nuk e përseriten brenda kufijve të Mbretnisë Shqiptare.
Prenk Pervizi i mbejetoi incidentit, por marëdhanjet me Gjermanët u prishën përfundimisht. Kërkesa e tij për armë dhe municione për ushtrinë shqiptare u refuzuen disa herë. Në një letër që ai i kishte adresue Gjeneralit Fistum me atë përmbajtje, iu kthye si një nxanësi për ushtrimin e pakënaqshëm me një “Nein” të zhgarravitun me bojë jeshile në gjithë letrën.
Ky ishte shkaku që ai të vihej kundër gjermanëve dhe tani që u kthye anmik me ta u çlirue nga çdo zemërim i ndrydhun. Akuza për “kolaboracionizëm” ndaj tij asht pak e besueshme, por nga ana tjetër del e qartë pazotësia mjaft patologjike e gjermanëve për me fitue simpatinë e një njeriu që ma kollaj mund të kishte qenë mik i tyne”.*
—————————
*– Julian Amery e pёrfundon kёshtu shkrimin e tij, sepse Prenk Pervizi me kulturё gjermane, e kishte mundёsinё qё tё afrohej e tё bashkёpunonte me ta. E kundёrta, ai i kundёrshtoi gjermanёt kur ata deshёn tё krijonin forca SS me oficerё shqiptarё dezertorё e renegatё nё Shqipёri, dhe nё tё tjera raste.
Dr. Walther Peinsipp
“ Das Volk der Schyptaren” Wien, 1985
(Populli i Shqiptarve) pӫrkthim nga origjinali, fq.36.
Veshtrim historik
… Fill pas udhëzimit të Wermachtit, shefi i forcave të Himlerit, kreu i SS dhe Gjeneral і Policisë, Jozef Fistum, vendosi të krijojë në Shqipëri një division SS për forcimin e trupave të pushtimit. Komanda e një brigate iu besue kapitenit Selami Çelaj. Gjenerali і forcave t’armatosuna shqiptare, Preng Pervizi, vendosi, me mbeshtetjën e Regjencës, me e kundërshtue nismën e Fistumit e çdo orvatje tjetër për krijimin e atij divizioni. Një ditë, Pervizi, ndërsa hidhte një vështrim nga dritarja e zyrës mbi komandën gjermane kundruell, pa vartësin e tij me uniformë të një koloneli SS duke hy në atë komandë gjermane. Gjenerali shqiptar vendosi të nxierrë para përgjegjësisë vartësin në fjalë për mospërfilljёn e komandës të ushtrisë shqiptare. Duke qenë se komandatura gjermane u tregue moskokëçarëse , kapiteni u ekzekutue me armë automatike prej njerëzve të shtabit të Pervizit. Gjenerali e kishte pa vetë skenën nga dritarja e zyrës. Po ashtu Fistumi , se si ai kishte dhanë atë urdhnën, ku nuk mund t’i ikte papërgjegjësisë. Fistumi kërkoi nga Regjenca shqiptare shkarkimin dhe denimin e Gjeneralit. Anëtari Regjencës, Mehdi Bej Frasheri, musulman me origjinë shqiptare dhe dikur guvernator i Jeruzalemit, e mori çështjen në dorë të tij, që gjeneralit t’i jepte një mësim të përshtatshëm. E thirri Pervizin dhe e ftoi Fistumin që të ishte i pranishëm në takim. Ai e qortoi Gjeneralin në prani të Kreut të SS : “ Unë ju lus se pari * t’i kërkoni të fala mikut tone gjerman, për aktin që kanë krye njërëzit e tu para derës së shtëpisë tij, duke dhunue të drejtën e banesës. Unë ju kërkoj ngulmisht që here tjetër, kur të vendosni me ekzekutue ndonjë oficer, ta bani në kazermat e jueja dhe jo në rrugë”. Fistumi u detyrue të anullojë krijimin e divizionit SS në Shqiperi, prej kundërshtilmit të Pervizit. Këtë division ai e krijoi në Kosmet, ku nuk zbatohëshin urdhnat e shqiptarve. Përfaqësuesi i Himlerit u hakmuer ndaj Pervizit kur ky i kishte kërkue furnizim me armë e municione, që trupa e tij të kundështonin përpjekjet e komunistëve toskë për të marrë Tiranën. Kësaj kërkese Fistumi i kishte zhgarravitë sipër me bojë të kuqe një “Nein” të madh. Ky “Nein” i gjermanëve u vlejti Aleatëve, sepse i dha mundësi Pervizit të kalonte në krahun e tyne…
Robert Elsie – The Tribes of Albania
(Kurbini)
Prenk Pervizi
Born in the village of Skuraj in Kurbini tribal territory, Prenk Pervizi (1897-1977), also known as Preng Previzi, was a noted military figure of the 1930s and 1940s. He attended secondary school in Shkodra and a military academy in Vienna. He returned to Albania in 1918 and played an active role in the creation of armed forces after the Congress of Lushnja in 1920. In June 1924 he followed Ahmet Zogu (1895-1961) into exile in Yugoslavia, and returned with him in December of that year, taking over the region of Lezha. Pervizi was one of Zogu’s four officers (the quadrumvirate of chiefs) who played a major role in the Albanian military in the coming years, in particular in the suppression of anti-Zogist uprisings and in making Zogu’s rule absolute. From 1929 to 1934, he attended military colleges in Turin and Florence and accompanied Italian troops as a representative of the Albanian army during the Italian military campaign in Abyssinia in 1935-1936. He was in Korça at the time of the Italian invasion in April 1939 and helped King Zog and his family escape to Greece. Pervizi, however, returned to Korça. In the Italo-Greek war of 1940-1941, working with the Italians, he commanded Albanian forces in the Korça region. In the end, he and his men retreated from the front and Mussolini subsequently used them as scapegoats to explain the Italian defeat in Greece. In April 1943, Pervizi was appointed to command a new Albanian brigade and then headed the Albanian army formed at the Conference of Mukja in August 1943. When Italy capitulated on 8 September 1943, he took over command of the Albanian armed forces from General Dalmazzo (b. 1886) and was named minister of defence in October of that year, with the rank of a general. His opposition to German interference in domestic Albanian military affairs caused him to take to the hills with his men and join the British mission, with which he remained until October 1944. When the communists took power in November 1944, he went into hiding, spending two years in the mountains of Kurbini while waiting for an Allied intervention that never materialised. In September 1946, he escaped to Greece and lived there for nineteen years. The final years of his life were spent in Belgium, where he died.
Robert Elsie : The Biografical Dictionary of Albanian History, Taurus, 2013. (p. 327-328)
Pietro Sebastiano Monari
« L’Italia nella Seconda guerra mondiale :
La Guerra di Greqia – Roma, 2004.
Ruolo albanese
Sulla campagna di Grecia si evita di parlare delle forze albanesi che erano state coinvolte nel conflitto: alcuni battaglioni scaglionati nelle divisioni “Venezia e Giulia”. Un battaglione della milizia mercenaria albanese fu sacrificato, e sterminato dai greci avanzanti, dal comando italiano per proteggere la ritirata italiana. Benché non appartenesse all’esercito effettivo albanese, il comando albanese rappresentato dal colonello Prenk Pervizi protestò vivamente per questo impiego degli albanesi come “carne da cannone”. Il comando italiano decise che il battaglione effettivo albanese “Tomorri” avrebbe difeso la loro ritirata, come il primo. Il colonello Pervizi insieme al maggiore Spiro Moisiu e gli altri ufficiali convennero di ritirarsi dal fronte appena fosse cominciata l’offensiva greca e la ritirata delle truppe italiane, con l’ordine di non metter a repentaglio la vita di un sol soldato, insediandosi in posizioni sicure. Infatti il battaglione si ritirò senza alcuna perdita (un solo ferito). L’esercito italiano subì una disfatta memorabile che il maresciallo Badoglio avrebbe addebitato al “tradimento dell’esercito albanese”. In realtà il disastro fu conseguenza di uno scacco politico in quanto pochi giorni prima dell’attacco italiano il primo ministro greco Metaxas scoprì che alcuni alti ufficiali dell’esercito, nonché funzionari del governo, erano stati corrotti dal ministro degli esteri italiano, conte Ciano, affinché l’esercito ellenico non esercitasse una seria resistenza all’avanzata italiana. Fu così che le personalità corrotte furono sostituite in tempo ed arrestate. Questo fatto spiega anche perché l’attacco fu iniziato con un numero esiguo di unità da parte italiana. Fatto sta comunque che le truppe albanesi furono tolte subito dal fronte. Il comando italiano volle portare davanti al tribunale militare il maggiore Moisiu. Il colonello Pervizi, che godeva di grande influenza e reputazione sia nell’esercito che nel popolo si oppose: “Quel tribunale doveva coinvolgere tutto il comando albanese compreso lui”. Gli italiani non intrapresero niente, temendo disordini. Il colonello col suo staff di ufficiali e una parte delle truppe fu isolato nelle montagne di Puka (Nord d’Albania). Il maggiore Moisiu col suo battaglione fu trasferito à Laç (Albania centrale).
Paraqesim si shembёll versionin marrё nga Wikipedia anglisht, perdorur edhe nga nga Wikipedia nё gjuhё tё ndryshme dhe site tё tjerё si : Military Wiki-Wikia, WOW, Wikiwand, Dbpedia, Medianer connects, Oppen access articles etj.
Oppen Acces Articles – Prenk Pervizi
From Wikipedia
Prenk Pervizi(1897–1977) was an Albanian military figure, General of the Albanian army, and Minister of Defense. High preparation: Kadettenschule in Vienna, Austria 1914–1918, and the War College in Turin, 1930–1933. Great military figure protagonist in the foreground of the history of Albania for the period 1918–1944. Friend and right-hand man of King Zog which solved critical situations and remain faithful from the beginning to the end of the Kingdom of Albania, 1939. He opposed Italians withdrawing the Albanian troops from the Greek-Italian war. He did not allow the Germans to create SS troops in Albania. Bitter opponent of the communists, he is forced to go abroad in Greece and Belgium, as a political refugee, where he died at age 80, on September 6, 1977.
Family roots
The Pervizi family from Skuraj village in Kurbin region were an important Catholic lineage from north of Albania. The name comes from its founder Pervizi the Great from Skuraj of Kurbini, who lived in the fourteenth and fifteenth centuries. It was said that he had strenuously opposed the Ottoman invasion and had not agreed to bow to their tempting offers, for which he was treacherously killed by the Turks. They had to spend five centuries that the name of Pervizi returned to prominence in the history of Albania. This happened in the period of the National Awakening, when Gjin Pjeter Mark Pervizi from Skuraj distinguished himself as head of the popular uprising of Kurbini-Kruja(1912) against the Turkish domination conducted successfully and raising of the national flag in Milot, regional center, on the same day of the Albanian Declaration of Independence 28 November 1912 in Vlore, by patriots led by Ismail Qemali. Born May 4, 1897 at Skuraj, Kurbin, Albania, Prenk Pervizi came from a Catholic family noble and important, that of Pervizi Skuraj of Kurbini, who had left traces in the struggle against the domination Turkish. A character of great significance and importance in the modern history of Albania.
Initial engagement
Coming out from the Kadettenschule of Vienna in 1918, Pervizi was engaged in the army as commander of the Albanian district of Kruja in 1918, and later at the General Command of the Army, distinguishing himself in the operations for the expulsion of the Serbian armies from the north of the Albania, alongside of great patriots like Bajram Curri, Elez Isufi, Prenk Jaku ando others patriots during 1920–1921. Pervizi was a friend and collaborator of Ahmet Zogu, known each other since his stay in Vienna, and participating in the Congress of Lushnjë (1920) where Zogu became minister. Pervizi also defended Zogu and the government during the Albanian Revolt of 1922, when guerrillas of Elez Isufi and Zija Dibra marched down to Tirana and threatened to get control of the capital by force (March 8, 1922). The intervention of Pervizi and his gendarme units saved Albania from a crisis that could have had disastrous consequences for the very existence of it. This action earned him a promotion to Captain of First istance for war merits, and the “Gold Medal for Military Valor”.[2]
Service to Zogu
Pervizi was not able to hold a subsequent coup d’état, which began June 24, 1924. Zog with his government and the military loyal to him fled to Yugoslavia. This is known as the June Revolution.
In December 1924 he took part in the operations that brought to power Ahmet Zogu and overthrew Fan Noli’s government. Zog divided Albania into four military zones and Pervizi was in charge in the Center (Tirana) along with the other three captains (Muharrem Bajraktari to the north-est, Fiqri Dine for the north-west, an dHysni Dema to the south).
In November–December 1926, another rebellion had broken out in the Catholic regions of Dukagjin, Shala, and Shosh allegedly supported by Yugoslavia to destabilize the country. The rebels were initially successful in blocking the army and getting the local army commanders as prisoner. The rebels were preparing to attack and occupy Shkodra. At this point, Zogu called Pervizi giving full powers to quell the revolt. In three days the rebellion was quelled and its leaders Ndok Gjeloshi and DomLoro Caka fled from Albania while others were arrested and prosecuted. This success expanded Pervizi’s fame and influence in the army and the population.[2]
Relations with Italy
Pervizi remained in friendly relations with Italy. He had sent his children to educate themselves in Italy since elementary school, in Lanzo Torinese, in the College of Don Bosco, prestigious institution which enrolled also the children of the House of Savoy, the King and Prince Umberto II of Italy, with whom he followed the same course in the “School of War”. Pervizi had brought the whole family inTorino, his mother, wife and three children. They would spend three years in Torino and another two years in Florence. Pervizi was a special guest invited to the wedding of Prince Umberto, whose mother was Elena of Montenegro and who supported the theory that Montenegrins and Albanians were of the same Illyrian origin. Pervizi received the title “Officer of the Order of Chivalry SS Maurice and Lazarus”. The long stay in Italy allowed him to master the Italian language and to make many acquaintances and friendships in Italian society, particularly in the military. Later in 1965, when he would stop by in Italy as a political refugee, he would be asked to enroll as General in the Italian army, with the condition that he acquired Italian citizenship, which he did not accept and shortly after retired in Belgium.[3]
The Italian invasion of Albania
Further information:Albania under Italy
In 1929, now completed his duty, Pervizi was sent to the Military College of Torino, where he remained until 1933, then was appointed inspector of Albanian students in Italy until 1935.
On his return to Albania, he was in the “Commission of Foreign Observers” in the War of Abissinia (1935–1936) where he had the opportunity to meet the Generals Badoglio, De Bono and Graziani, besides other senior officers including several comrades of the Military College. For this war, Pervizi wrote a very detailed report and held a number of conferences in Albania.[3]
In this service he understood that the secon victim of Italy would be Albania, and inform the King Zog ti organize the defense of the ceoutry0 The King makes the deaf ear.
In August 1936, he represented Albania in a session of the Great Maneuvers of Italy in Irpinia, where he exchanged a few words with Benito Mussolini, who gave him to understand his intention to intervene in Albania. Pervizi went back and warned the King Zogu on intentions of Benito Mussolini. Ahmet Zogu was skeptical and did not give importance to the warning. On the occasion of the twenty-fifth anniversary of Albanian independence (1937), Pervizi advanced to the rank of colonel and received the “Order of Besa”, becoming also “Grand Officer of the Order of the Crown of Italy”.
At that time Italy was engaged in the war in Spain. But over this war, when April 1, 1939,Francisco Franco proclaimed victory and the end of Spanish Civil War, six days after Mussolini ordered the attack and invasion of Albania. In this situation Pervizi asked to King Zogu, while he fleeing the country, to proclaim the resistance over the mountains, but the King refused this proposal moving himself to Greece and sanctioning de facto the end of the Kingdom of Albania. Meanwhile, Albania was occupied by Italian in three days, without meeting any resistance. Pervizi with the order of King returns to Albania.
He was convened by the Generals Alberto Pariani and Alfredo Guzzoni, asking him to adapt to the situation and explaining that they were not interested in losing the existing Albanian army. Pervizi showed himself available and requested that the Albanian army did not participate in any action against his people alongside the Italian army. His request was accepted. He was formally given the rank Colonel, as Italians were aware of her figure and patriotic influence and sympathy that he enjoyed in the army and the population, and they were afraid to give a discontent that could deteriorate into an armed rebellion.[4]
The Italo-Greek War
Further information:Italo-Greek War
On October 28, 1940 the Italian campaign in Greece began. Some battalions of Albanian army were staged into the divisions “Venezia” and “Julia” with Pervizi representing the Albanian army at the high command of the operations.
Returning to the front after being recalled shortly in Tirana, he would come to a conflict with Italian generals who were making fun of the “poor quality of Albanian soldiers”, based on the fact that an Albanian unit had been decimated by the Greeks. Pervizi immediately returned to the headquarters and protested to the General Ubaldo Soddu and the Italian command about the fact that his men had been used as “cannon fodder”, remembering also that the command of the Albanian soldiers was its sole responsibility.
Given the negative trend of the operations, the Italian General Staff ordered the general retreat and consequently Pervizi did the same, he ordered the Albanian army to abandon the front, leaving the city of Korca guarded only by a company under the command of Major Spiro Moisiu. Italians, angered by this act, asked to bring those responsible before a military tribunal, but in the end, fearing the worst consequences, the only proceeding was the transfer of Albanian soldiers in the mountains of the north while Pervizi got dislocated and isolated in the area of Puka. In the meantime, however, he was promoted to General, to calm the situation and the people.[2]
Pervizi he was presente in the Conference of Mukje, in August 1943, where he was proposed as commander in chief of the Albanian army (acting as Minister of Defence), after the surrender of Italy on September 8, 1943.[5]
German occupation
Further information:Albania under Nazi Germany
Pervizi moved to Shkodër as a simple counselor. On September 8, 1943, he resumed his old powers, taking over the command from the General Dalmazzo. On October 23, he was elected Minister of Defense and promoted to the rank of General of Division, thus endeavoring to reform the Albanian army and strengthening the northern border to prevent attempts on re-annexation of Kosovo by Serbia. He also hindered the Germans in their recruiting for the Waffen-SS, which led him, along with the rest of the government, to abandon Tirana in favor of the mountains, where it joins the British mission in Albania (August 1944) in its region of Kurbini (Skuraj) in an attempt to organize the struggle against the Communists.
Exile
Pervizi joined the British mission sent in Albania, making the acquaintance of Colonel Neil McLean, and other officers as Julian Amery and David Smiley, who went away in October 1944. Pervizi was an anti-communist.[4]He took refuge in the mountains of Skuraj during 1944–1946 and in September 1946 secretly reached Greece, where he acquired the status of political refugee. After 19 years in Greece, 1 year in Italy and 11 years in Belgium, he died on September 6, 1977 in Brussels. During all this time his family, mother, wife and three children were locked up in prisons and concentration camps in Albania. The mother, wife and second son, died i these conditions of condemnation.
Liber i botuar nga Wikipedia frӫngjisht (edhe anglisht) pӫr gjneralӫ me emӫr ku asht radhit edhe Prenk Pervizi .
I pari ne radhe Alfredo Stroessner ish President i Parahguajt.
General: Alfredo Stroessner, Omar El-Bechir, Calixto Garcia, Adib Chichakli, Prenk Pervizi, Ioannis Metaxas, Omar Souleiman, etj. Ma (French) Paperback – 2011
Gjithӫ tӫ dhanat e Wikipedia nё gjuhё tё huaja janӫ marrӫ nga versioni i tekstit anglisht krijue nga ekipi i saj redaksional per fushat e ndryshme, ku zejne vend biografite e njerezve te permendur, ndёr ta edhe ushtarakё tё shquar, nё radhёn e tё cilёve ёshtё pёrfshirё edhe Prenk Pervizi.
DISA DOKUMENTA ARKIVORE
PROJEKTI I
GJENERAL PRENG PERVIZIT
1943-1944
Si duhet të jenë Forcat e Armatosura
Nga Kastriot Dёrvishi
Ky material u përdor në gjyqin special të mars – prillit 1945 si “prove hetimore” kundër të pandehurve Ishte një material studimor i cili në kushtet e luftës së përbotshme pas një pushimi thelbësor të shtetit shqiptar në vitet 1939 – 1943,
parashihte të ngrinte strukturën e re të një force të armatosur. Komandanti i Mbrojtjes Kombëtare gjeneral Preng Pervizi, i dërgonte më 5 dhjetor 1943 Kryesisë së Këshillit të Ministrave dhe për dijeni Këshillit të Naltë, propozimepër riorganizimin e Forcave të Armatosura të shtetit shqiptar. Ky projekt vinte pas kërkesës që kishte bërë kryesia në fjalë, rreth organizimit të këtyre forcave në kushtet e reja për shtetin shqiptar pas shtatorit 1943, në kushtet kur Italia fashiste kapitulloi.
Asokohe shteti shqiptar në ndodhur në konfliktin botëror u mundua të ruajë integritetin dhe statusin e vet. Natyrisht ishte e
vështirë. Riorganizimi që propozohej të ndodhte synonte të kryente edhe “spastrimin e turbulluesve, ndjekjen e çetave”.
Projekti merrte në considerate se hëpërhë Forcat e Armatosura
të shtetit shqiptar mund të organizoheshin në tre pjesë kryesore:
-Ushtria (përfshi dhe Rojën e Kufirit).
-Xhandarmëria.
-Forcat kreshnike.
Ushtria
Projekti parashikonte që rekrutimi ishte në fuqi e në veprim vetëm në tokat e liruara, në të cilat ishin formuar 2 regjimente me nga dy batalione dhe ishin në formim e sipër 4 batalione të tjera, të gjitha të këmbësorisë. “
Gjendja kërcënuese e shkaktuar nga çetat sllave, nuk lejon përdorimin e këtyre reparteve gjetiu, pasi ata në dislokimet ku ndodhen, sigurojnë mbrojtjen e atyre viseve, jo vetëm për këtë arsye, por tërheqja prej andej e tyre do të ulte moralin e popullatës dhe elementët ushtarakë të tokave të çliruara e një hap i tillë do të prodhonte dëshpërim” – thuhej në raport.
Projekti ndante mënyrën e rekrutimit në Shqipërinë e vjetër (atë të 1913-s d.m.th.) në dy mënyra:
a- Në Shkodër dhe Dibër. Panjë marrëveshje me krerët e vendittë bëhej thirrja e rezervistëve dherekrutëve. Kjo do të rregullohej menjë raport ku ¼ do të ishin rekrutëtdhe ¾ do të ishin rezervistët.Koha e shërbimit për rezervistët do
të ishte 3 muaj dhe për rekrutët do të ishte 6 muaj. Në Shkodër do formohej një regjiment me 3 batalione këmbësorie dhe në Dibër 1 regjiment prej 3 batalionesh këmbësorie. Mundësia e formimit të kësaj trupe ishte në dorën e krerëve të zonave kua ato mendohej të
ngriheshin.
b – Në vise të tjera të Shqipërisë. në viset e Shqipërisë së vjetër do bëhej rekrutimi i detyrueshëm pasi të jetë stabilizuar qetësia. Vetëm me qetësi të plotë rekrutimi mundtë bëhej gradualisht. Gjykohej se rekrutimi në forma të tjera mund të lindte probleme dhe mund të sillte efekte negative. Rekrutimi gradual mendohej të bëhej së pari në Prefekturën e Tiranës e më tej në prefekturat e Durrësit, Elbasanit
Roja e Kufirit
Forcat e kësaj trupe, do të ishintë gjitha me pagesë si dhe të vendosura në vijën kufitare që ndante shtetin shqiptar me vendet
fqinjë. Për vetë natyrën e këtyre forcave, mendohej që këto të mos përdoreshin për veprime operacionalenë brendësi të territorit.
Xhandarmëria
Ishte forca që kishte pasur konsolidim edhe aftësi profesionale në të kaluarën. Pas shkrirjes së forcave të xhandarmërisë pas pushtimit fashist të 7 prillit 1939 dhe bashkimit të tyre me forcat e karabinierisë italiane, në mars 1943, u rikrijuaxhandarmëria nga qeveriae Maliq Bushatit. Ky “eksperiment” kishte rikrijuar kësisoj përherë të fundit në historinë e shtetitshqiptar armën e xhandarmërisë e cila do të jetonte e dobët vetëm në vitet 1943 – 1944. Tradita shqiptare e kishte pasur Shpreh bindjen time të plote se libri “GjeneraJ Prenk Pervizi”do të ndikoje pozitivisht në edukimin atdhetar
D okumenti I Projektit të Prenk Pervizit paraqitur Këshillit Ministrave dhe Këshillit të Lartë të Regjencës më 1943 .
Komandanti i Mbrojtjes Kombëtare gjeneral Preng Pervizi, i dërgonte më 5 dhjetor 1943 Kryesisë së Këshillit të Ministrave dhe për dijeni Këshillit të Naltë, propozimet për riorganizimin e Forcave të Armatosura të shtetit shqiptar. Ky projekt vinte pas kërkesës që kishte bërë kryesia në fjalë, rreth organizimit të këtyre forcave në kushtet e reja për shtetin shqiptar pa shtatorit 1943, në kushtet kur Italia fashiste kapitulloi.
a- Kuadri. Për kohën që po shkruajmë shihej i nevojshëm plotësimii kuadrit organik të xhandarmërisë. Ishte vërejtur se mungontekuadri kryesor i kësaj arme,pra fillonte një vështirësi qysh në fillim nga koka. Ajo që binte në sy ishte fakti se projekti parashikonte që rekrutimi i kuadrit duhej pranuar edhe me defekte dhe në të ardhmen ky defekt mund të korrigjohej.
b- Formimi i njësive shëtitëse. Kërkohej të bëhej si shtesë e kuadrit të xhandarmërisë. Projekti parashihte që batalionet
shëtitëse të përdoreshin gjatë periudhës së parë. Regjistrimi i personelit duhet të bëhej nga vullnetarët që regjistroheshin si dhe nga ato që dërgonin prijësit e krerëve të vendit. Për t’i prerë hovin njerëzve të pakualifikuar ishte parashikuar që të jepej titulli ndihmësxhandar. Kjo sepse në kohëra të tjera të vendosej në vend emërtesa e duhur. Sasia e batalioneve shëtitëse do të varej nga mundësia financiare që do jepej. Mënyra e organizimit të xhandarmërisë, nuk ndryshonte nga ajo e traditës.
Forcat Kreshnike
Këto forca hynin pak a shumë në trupa të përzgjedhura, por me traditë popullore. Për nga ndarja ato vinin në dy kategori:
1- Forcat Kreshnike të Rojës së Kufirit. Këto forca mobilizoheshin nga banorët e rripit kufitar dhe kryetarët me ndikim të tyre emëroheshin “oficerë kreshnikë”, sipas forcave që mblidhnin e komandonin. Kreshnikët paguheshin si rojet
kufitare vetëm gjatë kohës së ishin në shërbim. Këta kërkoheshin të ishin të gatshëm për veprime në kufi dhe jo në zona të tjera.
- Forcat Kreshnike të Ushtrisë. Këto ishin fuqi vullnetareqë kur kërkoheshin, paraqiteshinnga prijësi i tyre.Kryetarëve të tyre ju jepeshin grada pikërisht për këtë lloj cilësie. Por për të bërë të mundur produktivitetin e këtyre forcave, ato duhet të regjistroheshin në Forcat e Armatosura. Forcat në fjalë liheshin të komandoheshin
prej krerëve të lartë drejtues.
Konsideratat
Për trupat në fjalë jepej ideja që armatimi i përdorur duhej të ishte ai me pushkë, bomba dhe sipas rastit mitraloza e lehtë. Nevoja e koordinimit sillte nevojën e dekretimit prej Këshillit të Naltë të një komande operacionale, komandanti i së cilët duhej emëruar po nga Këshilli i Naltë. Po ashtu ky i fundit vendoste edhe lidhjen e drejtimeve të operacioneve të forces në fjalë. Pjesa e fundit e propozimeve ka të bëjë me çështje të prapavijës, etj.
“ “
Kopie e dokumentit orgjinal
Pas n“jë marrëveshje me “ krerët e vendit të bëhej thirrja e rezervistëve dhe rekrutëve. Kjo do të rregullohej me një raport ku ¼ do të ishin rekrutët dhe ¾ do të ishin rezervistët. Koha e shërbimit për rezervistët do të ishte 3 muaj dhe për rekrutët do të ishte 6 muaj. Në Shkodër do formohej një regjiment me 3 batalione këmbësorie dhe në Dibër 1 regjiment prej 3 batalionesh këmbësorie
Në vise të tjera të Shqipërisë:
Në viset e Shqipërisë së vjetër do bëhej rekrutimi i detyrueshëm pasi të jetë stabilizuar qetësia. Vetëm me qetësi të plotë rekrutimi mund të bëhej gradualisht. Gjykohej se rekrutimi në forma të tjera mund të lindte probleme dhe mund të sillte efekte negative.
I XOXES,
Lista e dokumentёve nё shtesё tё librit :
- Vendim i emërimittë Gjenral Prenk Pervizit në postin e Ministri të Mbrojtës., fq. 378
- Njoftim Ministrive Gjeneral Prenk Pervizi për marrjen e detyrës së ministri të Mbrojtjës, fq.379.
- Formimi i Komandës Përgjitshme të Fuqive Vepruese, fq. 380-381.
- Direktiva dhe ndarje në pesë zona ushtarake të Forcave Vepruese, fq.382-383
- Raport pёr dergimin oficerё shqiptare pёr iorganizimin e forcava vullnetare çame kundёr ZERVA-s, fq. 384.
- Raport derguar Kesh3 Nlatë mbi pëngesat e gjermanëve, fq. 385
- Mbi formimin e Bataljonëve Shëtitës, fq. 386-387
- Gradim oficeri për merita lufte, fq. 388
- Letër e major Preng Jakut Prenk Pervizit për ndërhyrje falje pranё Ahmet Zogu, fq. 389-390.
- Projekti i krijimit tё Ushtrisё Kombёtare Shqiptare. 39
Vendimi i emërimit të Gjeneral Prenk Pervizit në postin
e Ministrit të Mbrojtjes Kombëtare
[1] Siç e kemi thane, ishte Hysni Dema i katerti dhe jo Xhemal Herri, siç gabimisht ka venë Amery.
Komentet