VOAL

DORA – Poezi nga FASLLI HALITI

By voal.ch | July 6, 2016

facebook

Dora hapet,
Mbyllet.
Dora
Kap,
Lëshon,
Jep dhe merr,
Vë dhe heq pranga,
Lidh dhe zgjidh zinxhirë,
Vë dhe heq litarin,
Godet dhe përkëdhel,
Ngul dhe shkul,
Ngre dhe shemb;
Mbiell dhe korr,
Hap e mbyll dyer.
Dora lan
Dora lyen;
Dora lan dorën,
E majta lan të djathtën,
E djathta të majtën,
Të dyja lajnë njera – tjetrën;
Dora
Është flori,
Dora është topuz;
Ndan dhe bashkon
Dora, pykë,
Ndan dhe çan.
Dora pajton,
Dora bëhet grusht,
Bëhet pëllëmbë, qëllon,
Të lë pesë gishta në faqe
Dora përkëdhel;
Dor flet me gishta,
Flet pa gramatikë,
Pa sintaksë,
Pa morfologji,
Pa gabime ortografike, ortopeike,
Dora bën dhe çbën çdo gjë.
Dora
Autore e çdo vepre,
Autore e çdo ndërtimi,
Autore e çdo konstruksioni,
Autore e çdo shembjeje, shkatërrimi,
Dora firmos lindjet dhe vdekjet,
Dora
Fut dhe nxjerr,
Mbërthen e zbërthen,
Ndez dhe shuan;
Gris
Dhe arnon,
Ngjit
Dhe shqit,
Qep dhe shqep,
Zbardh dhe nxin.
Njeriu s’bën dot pa duar.
Vetëm Zoti bën dhe çbën.

Të bëhet tha Zoti!

Dhe u bë.
U bë dita, nata
Qielli, dielli, hëna,
Yjet.
U bë toka dhe ujërat,
U bënë erërat, breshëri, vetëtima, rrufeja…
U bënë kafshët, shpendët, hidrikët, reptilët, viruset.
Edhe çudibërësi i përrallës i thotë mbretit si një zot virtual:
Unë e shëroj djalin tënd madhëri.
Nëse më gjendet një kostum
Që të mos jetë prerë me gërshërë,
Të mos jetë qepur
Me gjilpërë,
Prerë e shpuar,

Vetëm Zoti dhe përrallat presin dhe qepin pa duar…

10 tetor 2010

Fjalë kyçe: FASLLI HALITI, pranga, zinxhirë, gramatikë, sintaksë, morfologji

Komentet

Cancel reply

Lajme të ngjashëm

Në prag të Mitingut të 56 të Poezisë Gjakovë – Poezi të zjedhura nga AGIM DEVA – Përgatiti për botim MUHARREM KURTI

RUBRIKA: NDERIM KRIJUESVE TË SHQUAR GJAKOVARË

Në prag të mitingut të poezisë, të 56-tit më radhë, prezantojmë poezi të poetit të shquar për fëmijë, Agim Deva! Krijimtaria e Z. Deva, vlerësohet ndër më të mira e letërsisë shqipe, për fëmijë. Mirënjohje të përjeteshme! MUHARREM KURTI, Kryetar i Klubit Letrar “Gjon Nikollë Kazazi”.

ËSHTË NJË VI QË I THONË KUFI

Ndoshta jam pak i moshuar

E ca gjëra s’i kuptoj;

N’të dy anët e një vije-

T’ njëjtat lugje e kaproj

I shoh yjet- natën vonë,

Xixëllojnë si në Opojë,

E n’ Kosovë të njejtat yje

Hedhnin dritëzat mbi Tropojë….

E ky zog që këtu e shoh,

E m’ligjeron për Dragobinë,

Disi m’duket se e njoh-

Nga një bli n’ Prishtinë.

I shoh retë si akullore

Lundrojnë qiellit anëmbanë,

I pashë t’ martën- në Gjakovë,

Të mërkuren- në Tiranë.

Rrëshqet Drini shtratit t’vet,

Përherë i kthjelltë e i ri,

Vet me vete sikur flet

Jam n’ Kosovë a n’ Shqipëri?…

Ndërsa koha bën të veten,

N’hartë një vi mes vete kemi,

Fëmijët si qengja na gjetën

Në këto lugje ku bashkë jemi…

Dhe, ja zbehet ajo vi,

Zbehen vulat n’pasaportë,

Je n’Tetovë a n’ Shqipëri?

Ec e ndaje këtë tortë…

Në Drenicë jam- ti në Durrës,

Edhe sytë na kanë- një ngjyrë,

N’ histori ne njeri tjetrin

E shikojmë porsi n’ pasqyrë.

Ndahet zemra në dy pjesë?

Fjala shqip në dy djepa rritet,

Arbëria- arbëri,

As nuk falet, as nuk shitet…

Bie shi në Pejë e Vlorë,

Një ylber pas diellit t’ri,

Me shtatë ngjyra n’ hark qiellor,

S’e kupton mes nesh këtë vi.

Ti m’i hape portat tua,

Unë t’i hap dyert e mëdha,

Si ta ndajmë- të njëjtën mëmë,

Si të ndahet fjala-

NËNËS

Puthjen e parë

Nënës.

Lulen e parë

Nënës.

Vizatimin e parë

Nënës.

Letrën e parë

Nënës.

Të fshehtën e parë

Nënës.

Se nëna më lindi,

Mua ne maj

Dhe askush tjetër,

S’më lindi përveç saj.

KËNGA E PADUKSHME.

Sa të njelmëta rrugët e qytetit tim

Putrat e të papunëve kripë e egër i gërryen

Dredhëzat e qershitë janë larg

Tepër larg

Çudi – edhe pa to

Na rriten e zbukurohen fëmijët

Kur bie shi

Qyteti mbetet edhe pa jargët e kotësisë së vet

Që ia zbraznin lukthin

Që e gërryente përbrënda

Mllefi im i heshtur

Një përbindësh i padukshëm

Më i madh se dinosauri

Posa teret qyteti

Rrugëve të kriposura zvarritet

Duke lëpirë kështu fatin tim

Edhe fatin tënd të shqepur

Ëndërrueshëm të shtrirë nën kësulat gri

Nëse ndonjë zezak pranë meje kalon

Do ta pyes – se a kanë ngjashmëri

E sotmja e ime

Me një të kaluar e tij…

TË MBJELLIM NGA NJË DRU

T’mbjellim te gjithe nga nje dru,

e çdo dru ta sjell nje zog,

e çdo zog ta sjell nje kenge,

e çdo kenge nje kenaqesi,

ajer te paster ne mushkeri,

e çdo gjeth me jete te vet,

pluhurin mbi ty- e pret,

si ombrelle,

qe t’kesh – shendet.

Vetem duhet – pak kujdes,

pak kulture e pak vullnet…

e te zbrese mali ne qytet.

Do t’i degjojme ciu-ci,

zogjte e tu e zogjte e mi.

LUTJE PËR ATË QË MBJELL – Poezi nga NËNË TEREZA

Zot,
bekoje këtë burrë dhe copën e tij të tokës,
me qëllim që fara e hedhur
të sjellë fruta shumë.
Bekoji frutat e kësaj toke
me qëllim që ai dhe familja e tij
të ushqejnë jetën dhe uria të humbë.

Ashtu si ti që ke ndarë me ne të gjitha
dhuratat e mbretrisë sate,
bëj që dhe ky burrë
të ndajë bollëkun me ata
që s’kanë as tokë e as ç’të mbjellin.

Jepi këtij fermeri,
O zot,
e të gjithë neve
një shpirt të dëlirë,
me qëllim që mbjellja jote
të sjellë kallinj mirësie në jetën tonë.

XXXVIII – 2020 VITI I AT GJERGJ FISHTËS – Lukë Kaçaj: “Lahuta e Malcis, kjo armë pa leje e diktaturës ” – Përgatiti për botim Fritz RADOVANI

Lukë Kaçaj: “Lahuta e Malcis, kjo armë pa leje e diktaturës ”

Prej librit “Legjendat nuk vdesin”

Kangtari i madh Loro SATA shkruen:

Në prag të Mitingut të 56 të Poezisë Gjakovë – Poezi të zgjedhura nga REXHEP HOXHA – Përgatiti për botim MUHARREM KURTI

RUBRIKA: NDERIM KRIJUESVE TË SHQUAR GJAKOVARË

Në prag të mitingut të poezisë, të 56-tit më radhë, prezentojmë poezi të poetit dhe prozatorit të shquar Rexhep Hoxha! Rexhep Hoxha është autor i dy veprave për fëmijë ” Lugjet e verdha” dhe “Verorja”, disa herë të ribotuara dhe ndër veprat më të mira të letërsisë shqipe! Mirënjohje të përjeteshme! MUHARREM KURTI, Kryetar i Klubit Letrar “Gjon Nikollë Kazazi”.

GJAKOVA

Në zjarr, në flakë e në tufan,

me rribë sulmova në errësirë

krenar unë ballin tim ta kam,

që bijtë e mi t`jetojnë të lirë.

Për ide t`shenjta, për vatan,

sokola dhash, fatosa të ri;

Dhe para plumbit e litarit

s`u thyen. Vdiqën me brohori.

Po folni eshtra në paçi gojë,

t`shpërndara kahdo anë e mbanë!

Kush mundet vallë të ma mohojë

atë gjak që bijtë e mi kanë dhënë.

Krahrorin unë e kam si dëbojë,

plot burra zemre, të vështirë,

që askënd s`donë ta shohin rob,

por edhe vetë të jenë të lirë.

Ti Mehmet Ali pashë Maxharri

ngrehu nga varri t`ndihet zani,

e pa ç`të gjet te Kullë e Drenit

çka bën Gjakova, jatagani.

O Dahë! Bajram! Rexhep Gërçari!

Hasim! Emin! Nama s`ju vati.

S`u trembët kurrë ku buçet zjarri

Kosova lum për ju q`ju pati.

ÇABRAT I LASHTË

Syqiellorë Çabrati i lashtë

kur të kujtoj, rritem,

zjarr ndizet në mua;

Kur dëgjoj poezinë tënde me rima e ritëm,

Çabrat i magjive tua,

shkrihem si qiriu

të kthehem në fajkua

për t`u ngjitur qiellit me flatra të lara

mbi krah misteresh fuqish të papara,

syqiellorë Çabrati të lashtë.

RINIA, AJO E DIELLIT

N`qaste fatale, kur shumë ngushtohem

prej t`zezave të njeriut mizor;

M`bie n`mend rinia edhe gëzohem

dhe e ndjej veten si zog qiellor.

M`bie n`mend rinia, ajo e zjarrit,

ajo e diellit tim ngadhnjimtar;

Ajo qe jetën shpëton prej varrit

e prej dhunuesit me shpirt kusar.

M`bie n`mend rinia e Skenderbeut,

ajo që n`zemër ka plot guxim;

Ajo që jenkët i zhbin prej dheut,

ajo që t`drejtën ka për parim.

O të pamëshirtat çaste fatale,

në zemrën time vlon diç e re!

Një këngë rinie, plot ideale,

që don krenare t`jetojë mbi dhe.

SHIRAT BIEN

Për ty zbardhin agimet,

Kosovë,

shirat bien

mbi ara tua e ugare

e rritesh me lule

e grunaja

e vlon me fëmijë,

fole burrëri.

Kosovë,

hapësirë yjesh të pashuar,

nga sytë e tu

drita shkëlqeu

e perdet e errësirës

me zemërim i shqeu.

Diell mos pafsha me sy

n`luajsha me ty,

Kosovë

tokë trëndafilash,

ti lindja ime dhe varri,

ti dorë martine,

shqipe me krah zjarri,

ti besë e përjetësuar,

që vdes vetëm atëherë

kur dielli

për herë të fundit

perëndon,

kur jeta shkon,

s`ka njerëz,

kur s`ka stinë,

s`ka lule,

s`ka pranverë.

VJERSHA NGADHNJIMTARE

O vjershë që linde prej dallgëve gjallnuese

dhe shprehesh ndër vala të jetës së re!

Shpërthe me gëzimin e rinisë vullnuese,

nxjerri gjithë jonet më të bukura që i ke!

Ti që linde të këndohesh ndër breze,

si lule e bardhë të jesh përgjithmonë;

Ngjitu kah dielli që me t`vetat rreze

dritë dhe nxehtësi i jep tokës sonë!

Vjershë, o vjershë ti! Vjershë, o shpirt i gjallë,

nxitë rininë si vashën me t`dashnu!

Atëherë, o vjershë, ti ke me qenë e rrallë

e ndër vjersha ti ke me ngadhnu!

NË SHKUP DIKUR – Poezi nga NËNË TEREZA

Befas e lashë qytetin tonë,
befas, por jo verbërisht.

E shenjtë ishte Nëna ime,
por nuk donte të më humbte,
u mbyll në dhomë gjithë ditën
dhe në mbrëmjen tjetër më tha:
” Po ta jap lejen, shko.
Vëre dorën mbi dorën e Jezuit
dhe vështro përpara.
Kurrë mos shih pas.
Përpara vetëm!”

Dhe ashtu bëra
Mirënjohje vështirësive.
Unë nuk të harroj…

Të kam gdhendur
në pëllëmbën e dorës time.
Të kam thirrur me emër.
Mua më përket,
Më e çmuara e syve të mi.
Të dua.

E bindur jam,
që sa herë themi
Zoti Ynë
Duart e veta shikon zoti,
Të kam gdhendur në pëllëmbën
E duarve të mia
dhe na gjen atje.

Nisia e dashurisë-Atlantida ime – Poezi nga MIRKO GASHI (2 janar 1939 – 12 shtator 1995)

Hëna lëshoi rrjetën
qyteti vazhdoi jetën

në muzgun e parë
si në zgjua
jeta vloi

të dashuruarit
bluanin
drithin e dashurisë

e zemra ime
vaj e në vaj
si zurkajë
as në këtë moshë
me dashuri
s’u josh

jetoja
pa mostra
bëja zustra

me cdo varg
shkoja larg
e më larg

shkrova
për renë e zezë
për nënën Terezë
por jo edhe këtë këngë
jetoja zi e më zi
skamnor e i pasur
por i tëri në poezi

taverna
më çeli
kaverna në çdo tavernë
nga një kavernë

po qe besa
s’më la shpresa
se njëherë në jetë do të më paraqitet
ajo kometë
e Halejit

prej tavernës më shpien
në orën letrare
atje poezia ime
qe abetare
e jetës së shkretë
e jetës së vërtetë

dhe aty
në odeonin e diturisë
zë fill i dashurisë

e gjeta

në syrin e qiellit
në zenitin e diellit
në orën e gjelit

nëpër tingujt e lahutës
me ata sytë e sutës
erdhi në livadhin tim

dre o dre
i pafre
sa gjumin e pamatur
e kishe pasur

dora dorës
zemra zemrës

me baticë i mbushur uri
për dashuri
unë urithi
pashë kometën e Halejit
u harruan tavernat
u mbyllën kavernat

në prehrin e henës
sa e lumtur
m’ishte jeta
edhe në shpirtin tim
tashti zbriti bleta

dre o dre
i pafre
zemra jote dorë
luan duallën kraharor

kush është Ikari
kush Arnstrongu

u dëgjua gongu

pa fijen e romantikës
do ta pushtoj
yllin më të largët
të Galaktikës
t’ia dhuroj
Etës flockë
Etës lockë

klithën yjet
nga gëzimi
i saj dhe imi

ajo Rrushë
imja
jo e Rexhës
i largoi
pas ferexhes
se reve

pastaj
diku larg
pelat hingëlluan
qentë kuitën
arat e thara
të dashurisë
s’u ujitën

kush na bëri magji
lenetit i dha gji

treti Eta
u zhduk drenusha
vajti nuse Rrusha

mua fati
Rexhën ati
mua ylli im i fatit
Rexhën thundra e atit

diku lart
flet një alt
Eta Eta
e jo Mauthia
Etaaa

e unë e hëna
vajtojmë
luajmë etida
ç’u bë nisia
ku është Atlandida.

Në prag të Mitingut të 56 të Poezisë Gjakovë – Poezi të zgjedhura nga ALI MUSAJ – Përgatiti për botim MUHARREM KURTI

RUBRIKA: NDERIM KRIJUESVE TË SHQUAR GJAKOVARË

Në prag të mitingut të poezisë, të 56-tit më radhë, prezantojmë poezi të poetit bohem Ali Musaj! Musaj shquhej me poezinë e tij rebele dhe prozën poetike plot lirizëm. Mirënjohje të përjeteshme! MUHARREM KURTI, Kryetar i Klubit Letrar “Gjon Nikollë Kazazi”.

I SHTRIRË NË HAPËSIRË

Hijes së dajës tim, Bajram Currit

E dëboi dhimbjen

gjembat i ndrydhi me duar

i thau lotët

sytë s’i mbështolli me leckë

e piu gjakun e pëllumbit

e krojet e shterura pështyu

u betua në këmbët e thyera-

i shtrirë në hapësirë!

Marshoi drejt dritës –

ai që nuk vdiq i tërë

ai që lindi sërish

me lindjet e përmortshme

ai petrit i zjarrtë në zjarr

-trup shkëmbi

me shpirt furtunë!

Ai- e dëboi dhimbjen

gjembat i ndrydhi me duar

i thau lotët

sytë s’i mbështolli me leckë

dhe – mbërrin tek ne

i madhërishëm

me atë gjoks stolisur-

ngadhënjim;

me atë kokë mbi supe –

ngritur flamur!

Vetëm Ai –

përherë kudo sinorëve

i shtrirë krenar në hapësirë!

(Gjakovë, 1980.)

NË EMËR TË PREHJES

Të flakësh lotin nga syri

njësoj është si të vrasësh vdekjen

me vdekje barku

në emër të jetës

në emër të prehjes

të të gjitha rrugëve të gjakut

të të gjallëve dhe të të vdekurve në ne,

të flakësh lotin nga syri

mjafton që deri te lumturia

vetëm me lumturi

i lumtur të jesh sa ora

dhe pastaj të vdesësh

i gjallë në emër të vdekjes

në emër të skeletit të gjallimit tonë

në ne dhe –

në degët

e të gjitha zbrazëtive tona…

1972

SINQERISHT POHOJ

Pas vdekjes sime të qetë

s’kërkoj pavdekësi

Mbi varrin tim

s’dua kurora dafinash

dua vetëm kujtim zemre

të shokëve të mi bonjakë

të syve të trëndafiltë

që në jete më soditën urtësisht

dhe më dhanë durim

dhe më falën dritë

për jetën time bubullimë

të thërrmuar në furtuna

ndër currat e fëmijërisë

dhe – sërish të sajuar

në motet e ardhmërisë

që do t’ju takojnë

pinjojve tanë syshqiponja

si shigjetat në shënjestër

termales së Jetës –

me gjokse graniti

me duar çeliku

dhe hapa si troku i atit zemërshkëmb…!

Andaj –përherë do ta puth dorën time

për vargun e lënë peng

dhe këngën

që do të përsëdytet ndër brezni!

(Gjakovë, shkurt 1979)

GJYMTIM

Mundem edhe pa sy

mundem edhe pa duar

mundem edhe pa këmbë –

të përhidhem në vallen e jetës

mes jush o njerëz të mirë si toka,

por kurrsesi s’do të mundem

as t’ju flas

i ngarkuar me barrët e rënda

të përgojimeve qyqare –

smirëzeza e tinëzare

mbi kurrizin tim garravaç

që s’rëndon mbi supet tuaja!

s’mundem jo –

vetëm për hir të gjymtimit tim –

që flet me gjuhën e vet

dhe kurrë Bukurinë s’e vret –

mbi kokat tuaja njerëz të mirë si varri…!

(Sokograd, korrik 1978)

PROKLAMATË

I paudhi është i natës

I verbër i errësirës

Rrugëtimet e tij parashihen

Tek ndeshet me bijtë e Dritës

Sheshazi e shkoqurazi

Barbaritët me Djallin

Shkallësisht panda lehet

Rrethe përqark Njëmendësisë

E në te mbjell egër

E djeg e prish grunaja

Shqelmin shëlbimin në jetë

S’lejon njeri të pjesojë riskun e vet

Është horr i stërfëlliqur

I ndërkryer e i pafytyrë

Vetëm ditëlumja e sqotës

Qafet do na heqë

Të ta puthim shlirshëm

Agimin e fatit tonë të bardhë

E këngës sonë gëzimplote

Shteg të ri t’i çelim

Të të përqafojmë të plotë

Nënëlokja jonë –KOSOVË…!

12 tetor 1995

RRUGA IME

Ja krisi shiu sërishmi

lag e çull çdo gjë

djeg e freskon shpresa

e unë s’di assesi esëll

si të përmbytem mallshëm

shtjellave krahrrëmbyese

rrugëtimi im s’ka shenjë

as emër cirku

as mbishkrim varri

-vetëm me shiun çlodhet

e hapësira pëlcet

zëshëm me buçimë

çuditshëm si rrufeja

o rruga ime e pa skaj…!

BUZË VARRIT

Seç më plasi zemra

si kripa në zjarr

Seç m’u këputën damarët

si litari i palaços

Seç m’u ndërkryen ëndrrat

si trutë e derrit të egër

Seç më plandosën flakët

si kërpudhën shirat pikërënë

Seç u gëzuan hienat

si nimfat kur puthen me diellin

Seç më la kënga vetmitar

si cung mes pyllit të prerë

Seç m’u shter lumi i shpresës

si lotët e mallit për tokën e shkriftë

E – asgjë s’më mbetet për dashurinë

asnjë ashkël ngazëllimi

asnjë trohë shendi

asnjë shëndetje dore

asgjë veç frymimit

e një klithje namëmadhe

rreth kërthizës së kotësisë

buzë Varrit tim…!

Gjakovë, 12. IX. 1995

Uratë për të nëpërkëmburit – Poezi nga NËNË TEREZA

O Nëna Mari!

Sa shumë njerëz në botën e sotme janë të nëpërkembur
I shoh për çdo ditë
– burra, gra, fëmijë.
Po të kërkoj dashuri butësi
dhe një zemër të pastër.
Jepju të përndjekurve
fuqi dhe shpresë
dhe na mëso që mos ta godasim
asnjë qenie
– krijesen e mrekullueshme –
në të cilën Ati qiellor
e ka dhuruar jetën.

XXXVII – 2020 VITI I AT GJERGJ FISHTËS – Prof. PËRPARIM HYSI: Elegji për Atë Fishtën – Përgatiti për botim Fritz RADOVANI

Prof. PËRPARIM HYSI: Elegji për Atë Fishtën

Po të falem Atë i Dashur

Që po shkruaj pak me vonesë

Big Bang Poezi nga Elida Buçpapaj

dielli ra
në humnerë
dhe u thye
si pasqyrë
në miliarda
pasqyrka

dielli ra në hon
dhe u përhap
si jehonë
në miliarda
jehona

dielli ra
në det
si një top llave
vullkanore
i kuq,
gjigand
dhe mbeti i paharruar
në jetë të jetëve
pēr miliarda
sy që e panë

dielli ra
në kraterin
thithës
të një labiriti
tunel pa dalje
si rrugët qorre
që nuk e shohin botën
si rob lufte
si rob tranzicioni
si skllav kastash
si popull i burgosur

por kjo
nuk mund të ndodhte
që diellin
ta prangoste
terri apo
skllavëruesit
e lirisë
dhe atëher’
në miliarda
stërkala e stërkala
drite djesh
Big Bang
shpërtheu

Në prag të Mitingut të 56 të Poezisë Gjakovë – Poezi të zgjedhura nga MURTEZA XAJË NURA – Përgatiti për botim MUHARREM KURTI

RUBRIKA: NDERIM KRIJUESVE TË SHQUAR GJAKOVARË

Në prag të mitingut të poezisë, të 56-tit më radhë, prezentojmë poezi të poetit, prozatorit, Murteza Nura! Nura, u shqua për qëndrim veritikal gjatë gjithë jetës, për këtë arsye u dergj me dekada prapa grilave të burgjeve komunisto-çetnike të ish jugosllavisë! Ishte dhe mbet në shërbim të vendit dhe letërsisë shqipe! Mirënjohje të përjeteshme! MUHARREM KURTI, Kryetar i Klubit Letrar “Gjon Nikollë Kazazi”.

NË PRITJE

Pres telefonatën e radhës

Të rishfaqet Hija e gjindit të ri

Të gojatiset i gudulisuri n’ambient ferri

Me zërin që shkund shkrumb buzësh

Pres pritje me ndarje

Dhe ndarje pa pritje

Pa qenë i pritur diku ndonjëherë

Në mëmën atdhe.

Kur telefoni cingëroi

Heshtja kishte pllakosur zgjimin

Avujt e idiles ishin bërë blozë

Durimi në pritje digjet … shuhet.

PORTRET

Po t’mos jam njeri

S’dua t’jam poet

Nuk mundem t’jam i tillë

Njeriu i butësisë

I maturisë e durimit

Mundës i centaurëve në labirinte

Vjelës i yjeve mbi Tokë e n’qiell

Latues i Pirgut me gjurmë të namit

Diçka tjetër e diçka ndryshe …

Folës me Hyun në gëzim e pikëllim

Gjetës i prurjeve të vlerës

I tillë mund të ligjëroj ndjenjën

Kur burim të saj e ka shpirtin

E përsëris:

Po t’mos shëmbëllej Njeri

S’dua t’imitoj timbra të gënjeshtrës

S’mundem të jem poet.

PRAPË NË PRITJE

Prapë në pritje Njeri

Për maratonën nëpër dritë

Për cakun e sakrificës së fituar

Për ngjyrën me vlerë të qiellit

Pagëzimin me uratë të merituar

Për qëndismën e fatit si pelegrinim

Rri kruspull nën hije të vertikales

I rrokullisur shekujsh anemikë

Me profil të margjinosur

Në hapin e parë festiv të fitores

Dhe derdhi dergjën e harresave

Me pishtarë të shuar gjithandej rrezes

Dialogoj me vetveten për ankthet

Me trazime të përsheshura në to

Me vokal për etër

Ulërij të bëhem dikush këtu

Pohimi ndëshkohet me mallkim

Unë në pritje të mirëbesimit

Sorrolatëm kthinave me besë shpalosur

NJERIU

Kryefjalë në fraza të maksimuara

Bukuri në harmoni kozmike

Katalizator vlerash banale

Qenie hyjnore pas bletës

Gjithçka gjithqysh në përditësi

Emblemë piramidë altar

Kalorës jetik në kohëhapësirë

Njeriu – sintaksë universi

Seli shenjtorësh të yllëzuar –

Dhe kafsha më e përkryer ndyrësish

Si do të dukej natyra pa të

Çfarë shëmtire do të ishte koha pa të

A do të ishin mrekullitë e botës pa të

Kush tjetër do të projektonte mbijetesë gjallesash

Kush tjetër do ta himnizonte dashurinë

Lindjemortin farësojin e vet

Historikun e lumturisë së vetme

Mbetet kafshë ngordhacake

Dhe vlerë infinitiv …NJERIU

POROSI

Të varrosem pa kortezh t’pikëlluar

Një natë të errët

Mundësisht pas rrebeshit

Fishkëllimës e goditjes së vetëtimërrufesë –

Natën me dendësi errësire

Por gjithsesi ju lutem shumë

Me tinguj të KITARËS

Violinëflautës – me t’vetmin lirizëm

Pas aq shumë rropatjesh në katrahurë

E dikur (kurrë) të rivarrosëm në dritë

Bilbil kanarina virgjër të më ligjërojnë

Ju lutem shumë miq

Sado të pakët që jeni

Ma plotësoni dëshirën e fundit

Gjest njerëzor është-

Mos nguroni ju lutem

DHIMBJA

Sa e dhimbshme është jeta

Kur kohën e ke shterpë

Kur muzgu e frenon agimin

Kur bredh si asteroid hapësirës

Kur kuan bixhoz me Shenjat tua

Vërtet e dhimbshme është jeta

Kur shtigjet e bardha i mumizon

Kur klithjet t’i vrasin vetëtimat

E rrufeja i përpinë

Plagët e jetës në galeri festive

BURIMI I KËNGËS

Këndohet me pasion ndjesish

Kur ndjenjën dhimbja e kafshon

Kur pikëllimi bëhet ciceron

Dhe kur spirancën e ke të këputur

Për limanet e gëzimit.

Me brum pelini gatuhet e klithje

Të derdhura lotësh e ofshamash

Shtegton me jehonë të zgjuar

Bëhet balsam i kohëve

Vërtet këndohet me pasion

Kur pikëllimin e gdhend dhimbja

Dhe bëhet rrisk i fatit.

LUTJE PËR MAMANË E ARDHSHME – Poezi nga NËNË TEREZA

Zoti im,
jepi ngazëllim, kurajo dhe forcë
për ta sjellë në botë mrekullinë e re.

Bëj që të jetë krenare dhe mirënjohëse,
më e pasura e krijesave,
mamaja e foshnjës së vet.

Shën Mëri, më e ëmbla Nënë,
jepi kësaj gruaje zemrën tënde
prej dashurie dhe butësie,
e tregoji
kur është e lumtur një familje
ashtu siç ishe ti
në një stallë të Betlehemit.

Zot,
jepi përkujdesjet e tua kësaj gruaje
deri sa ajo të mund t’i derdhë
te foshnja e saj e sapolindur.

Atëherë foshnja,
aq e deshiruar dhe e shenjtë,
do ta përdorë jetën e vet
për t’u çuar njerëzve mbi këtë tokë
dashurinë tënde.

DORA – Poezi nga FASLLI HALITI

Komentet

Cancel reply

Lajme të ngjashëm

Në prag të Mitingut të 56 të Poezisë Gjakovë – Poezi të zjedhura nga AGIM DEVA – Përgatiti për botim MUHARREM KURTI

LUTJE PËR ATË QË MBJELL – Poezi nga NËNË TEREZA

XXXVIII – 2020 VITI I AT GJERGJ FISHTËS – Lukë Kaçaj: “Lahuta e Malcis, kjo armë pa leje e diktaturës ” – Përgatiti për botim Fritz RADOVANI

Në prag të Mitingut të 56 të Poezisë Gjakovë – Poezi të zgjedhura nga REXHEP HOXHA – Përgatiti për botim MUHARREM KURTI

NË SHKUP DIKUR – Poezi nga NËNË TEREZA

Nisia e dashurisë-Atlantida ime – Poezi nga MIRKO GASHI (2 janar 1939 – 12 shtator 1995)

Në prag të Mitingut të 56 të Poezisë Gjakovë – Poezi të zgjedhura nga ALI MUSAJ – Përgatiti për botim MUHARREM KURTI

Uratë për të nëpërkëmburit – Poezi nga NËNË TEREZA

XXXVII – 2020 VITI I AT GJERGJ FISHTËS – Prof. PËRPARIM HYSI: Elegji për Atë Fishtën – Përgatiti për botim Fritz RADOVANI

Big Bang Poezi nga Elida Buçpapaj

Në prag të Mitingut të 56 të Poezisë Gjakovë – Poezi të zgjedhura nga MURTEZA XAJË NURA – Përgatiti për botim MUHARREM KURTI

LUTJE PËR MAMANË E ARDHSHME – Poezi nga NËNË TEREZA

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

RRETH NESH

Komentet

Lajmet me interesante

Lajmet e fundit

ARKIVA E LAJMEVE

RRETH NESH

NEWS LETTER

SOCIAL