DO TË VIJË VDEKJA DHE DO TË KETË SYTË E TU
Vdekja do të vijë dhe të ketë sytë e tu
Kjo vdekje që na shoqëron ne
Nga mëngjesi në mbrëmje, e pagjumë,
shurdhe, si një brejtje e vjetër e ndërgjegjes
apo një ves absurd. Sytë e tu
do të jenë një fjalë bosh,
një klithmë e pafjalë, një heshtje.
Kështu i shikon ti çdo mëngjes
Kur e vetme përkulesh
Mbi pasqyrë. O e dashur shpresë,
atë ditë do ta dimë edhe ne
që je jeta dhe je asgjëja.
Për të gjithë vdekja ka një pamje të vetën.
Vdekja do të vijë dhe do t’i ketë sytë e tu.
Do të jetë si të heqësh dorë nga një trill,
si të shikosh në një pasqyrë
Tek të rishfaqet një fytyrë e vdekur,
si të dëgjosh fjalë nga një buzë e heshtur.
Zbresim në vorbulla të nemitur.
VETJA TJETËR
Nga mëngjesi deri në mbrëmje ai pa tatuazhin
Në gjoksin e tij të butë: një grua e kolme
Shtrirë fshehtas në fushën e flokëve. Nën to
Ishte nganjëherë kaos, ajo brofte lart menjëherë.
Dita kaloi në mallkime dhe heshtje.
Nëse gruaja nuk do të ishte tatuazh por
Grua e vërtetë që e shtrëngonte pas vetes, ai
Do të thërriste me zë më të lartë në qelinë e ngushtë.
Symadh, ai u shtri heshtur në shtratin e tij.
Një rënkim i thellë si rënkim deti bymeu
Eshtrat e mëdhenj solidë të trupit të tij. Ai
U shtri si në kuvertën e anijes. Ai rëndoi në shtrat
Si dikush që zgjohet rrëmbimthi nga gjumi.
Trupi i tij, kripur me stërkala deti, derdhi
Djersë plot me rreze dielli. Qelia e ngushtë
Nuk mjaftonte për një trupmadh të tillë.
Duart e tij tregonin se ai po mendonte për një grua.
MENDIMET E DEOLËS
Deola e kalon mëngjesin ulur në kafè
e askush nuk e vë re. Në këtë orë në qytet rendin të gjithë
nën diellin ende të freskët të agut. Nuk kërkon askënd
as Deola, por e frymëmerr e qetë mëngjesin.
Gjersa doli në pension i është dashur të flinte deri në këtë orë
për të rimarrë forcë: rrogozin e saj mbi shtrat
e ndyenin me këpucë ushtarët dhe punëtorët,
klientët që ia kthenin shpinën. Por, e vetme, është ndryshe.
Mund të bëjë një punë më të vyer, me më pak mundim.
Zotëria i djeshëm, duke e zgjuar herët,
e ka puthur dhe marrë (do të ndalem, e dashur,
në Torino me ty, po të mundem) me vete në stacion
për t’i uruar atij udhëtim të mbarë.
Është e trullosur por e freskët tashmë,
e i pëlqen të jetë e lirë Deolës, i pëlqen të pijë qumësht
e të hajë kifle. Këtë mëngjes ajo është një gjysmëzonjë
e, nëse i shikon kalimtarët, e bën vetëm për t’u zbavitur.
Për të kaluar mbrëmjeve në lokale, duhet të biesh në sy
E në pension, pas tridhjetë vjetësh pune, bukuria i ka shterur.
Deola rri duke parë profilin në një pasqyrë
e shihet në syprinën e pasqyrës. Pak e verdhë në fytyrë:
nuk është tymi i duhanit ai që ndërpritet. Vetulla vrenjtet.
I vjen dëshira të cilën kishte Marìa, që pensioni
Të zgjasë (sepse, e dashur grua, burrat
Vijnë këtu për të kënaqur kapriçiot të cilat nuk ua plotësojnë
As gratë dhe as të dashurat) e Marìa punonte
E palodhshme, plot harè dhe kujdesej për shëndetin.
Kalimtarët para kafesë nuk e lëndojnë Deolën
që punon vetëm mbrëmjeve, ajo dërfrehet
Me muzikën e lokalit pranë. Duke ia hedhur një sy
Një klienti apo duke i qëndruar më këmbë atij, i pëlqejnë orekstrat
Që e bëjnë atë të duket si një aktore në një skenë dashurie
Me një djalosh të pasur. I mjafton një klient
Çdo mbrëmje dhe ka me çfarë të jetojë. (Ndoshta zotëria i djeshëm
Do të më merrte vërtetë me vete). Të rrish e vetme, po të duash,
në mëngjes, ulur në kafè. Pa kërkuar askënd.
RIKTHIMI I DEOLËS
Unë do të vij vërdallë në rrugë dhe t’i vështroj kalimtarët,
Do të jem vetë një kalimtare. Unë do të mësoj
Si të zgjohem dhe të braktis tmerrin
E natës dhe të dal të shëtis si zakonisht.
Unë do të vë mendjen time në punë për pak kohë,
Do të rikthehem atje, të rri në dritare, duke pirë duhan
Dhe të çlodhem. Por sytë e mi do të jenë të njëjtët,
Gjestet e mia po ashtu, dhe fytyra ime. Sekreti bosh
Që venitet në trupin tim dhe zbut vështrimin tim
Do të vdesë ngadalë nën ritmin e gjakut
Ku gjithçka shuhet.
Unë do të dalë jashtë një ditë,
Nuk dua të kem më shtëpi, do të dalë në rrugë;
tmerri i natës do të më ketë braktisur mua;
do të kem frikë nga vetmia ime. Por unë do të dua të jem vetëm.
Unë do t’i vështroj kalimtarët me buzëqeshjen e vdekur
Të dikujt që është rrahur, por nuk do të urrej apo të qaj,
sepse unë e di se që nga fati i kohëve të lashta –
gjithçka që ti ke qenë apo do të jesh ndonjëherë – është në gjakun tënd,
në murmuritjen e gjakut. Unë do t’i mrrol vetë
vetullat e mia, në mes të rrugës, duke dëgjuar një jehonë
të gjakut. Dhe atje nuk do të kem më asnjë jehonë të tij,
Unë do të ngre sytë dhe të shikoj rrugën tejetej.
DY CIGARE
Çdo natë është një çlirim. Shikohen pasqyrimet
E asfaltit mbi rrugët që hapen ndritshëm në erë.
Çdo kalimtar i rrallë ka një fytyrë dhe një histori.
Por në këtë orë nuk ka më lodhje: fenerët me mijëra
Janë të gjithë për ata që ndalet një çast për të ndezur një qiri dylli.
Shkrepseja ndriçon mbi fytyrën e një gruaje
Që më ka kërkuar një qiri dylli. Shuhet në erë
e gruaja e zhgënjyer kërkon një të dytë
Që po ashtu shuhet: gruaja tani qesh butësisht.
Këtu mund të flasim me zë të lartë e të thërrasim,
sepse askush nuk na dëgjon. Ngremë sytë
Në gjithë ato dritare, sy të shuar që flenë –
e presim. Gruaja mbledh supet
e ankohet se ka humbur shallin me ngjyra
Me të cilën natën ngrohej. Por mjafton të mbështetesh
Te qoshja kundruall dhe era është vetëm një frymë.
Mbi asfaltin e ngrënë është tani një cung.
Kjo sharpë vinte nga Rio, por thotë gruaja
Është e kënaqur se e ka humbur, sepse më ka takuar.
Nëse sharpa vinte nga Rio, ka kaluar natën
Mbi oqeanin e përmbytur nga dritat e transatlantikut.
Natyrisht, netë me erë. Është një dhuratë e një marinari të saj.
Marinari nuk është më. Gruaja belbëzon bisbiglia
se, po të shkoj me të, do ma tregojë fotografinë e
Kaçurelit ngjyrëbronxi. Udhëtonte me vaporë të ndyrë
Dhe pastronte makinat: unë jam më i bukur.
Mbi asfalt janë dy cungje. Shikojmë në qiell:
dritarja atje lart, ma tregon me gisht gruaja, është e jona.
Por këtu poshtë s’kemi me se të ngrohemi. Nata, avujt e humbur
kanë pak fanarë apo vetëm yjet.
Përshkojmë asfaltin të përqafuar, duke luajtur sikur po ngrohemi.
ISHTE VETËM NJË FLIRT
Ishte vetëm një flirt
Natyrisht ti e dije
Dikush ishte plagosur
Shumë kohë më parë.
Gjithçka është njësoj
Koha ka shkuar
Një ditë do të lindje
Një ditë do të vdesësh.
Dikush ka vdekur
Shumë kohë më parë
Dikush është orvatur
Por nuk e di.
I Shqipëroi: ELIDA BUÇPAPAJ
Komentet