dhe harresa erdhi përsëri për ata që shkruajnë për kujtesën

u kap në ajër parandjenja fatale

prej shpirtrave të dobët ziliqar

që dinë të vrasin ata që kanë farë

se vetë janë tharë

dhe të shuajnë zjarrë

se vetë janë shuar

o mizori e trurit kallkan

që mban zgjuar instinktin e egër

bota për dreq, të është dorëzuar

dhe prerë trashë sipas shijes tënde

shfaqet prej ciklikave sërish barbari

gjëmbaç i shkretëtirës tartare

që rrëzon përdhe

lisin e malit

.

me lisa malesh shtrirë gjërë e gjatë, nën këmbët e monumenteve, që po iu vjen radha, grirë nga mizat e krimbat, mbushur kjo botë e marrë

ku shkojmë?

kokë e idiotit

të diturit po i ha kokën!

.

budallenjtë kanë fat

dhe po të kesh fat je dhe poet

për president as që bëhet fjalë

po meqenëse raca e budallenjve është shtuar

dhe poetët po shkasin

po bëhen të marrë

prandaj s’ka këngë

po vargje

është e kotë që me poezi t’ia marrësh mendjen një bukuroshke që të vjen për pare

.

zgërdhihen budallenjtë dhe bien fanfarat

gjithmonë në kohën e budallenjve ka luftra

dhe të mëdhenjtë munden

prej xhuxhmaxhuxhëve

.

poet jam

dhe fshihem

të shfaqem s’dua

kjo kohë erdhi

idiotët

të shënuarit i marrin me dru

dhe harresa erdhi përsëri për ata që shkruajnë për kujtesën