KOSOVA

Kontrollet në Kosovë vijojnë pas kapjes së 400 kg kokainë të ardhura nga Brazili në Lipjan nëpërmjet një konteineri dhe të kamufluara si mish.

Sipas mediave të Kosoves, Policia ka vijuar kontrollet dhe janë gjetur në disa vende të ndryshme para në euro e denarë, armë, fishekë, celularë e kompjutera të cilat janë sekuestruar pasi kanë lidhje me kokainën e kapur.

“Rr. Lidhje e Prizrenit, Lipjan (NN) 17.05.2021-11:10. Drejtoria e Hetimeve të Trafikimit me narkotik në koordinim me policinë italiane dhe shqiptare, pas një hetimi të përbashkët gjatë kontrollit në depon e një kompanie kanë gjetur dhe sekuestruar një sasi substancë të dyshuar narkotike të llojit kokainë në peshë prej 400 kg, ndërsa gjatë kontrollit në disa lokacione tjera janë gjetur dhe sekuestruar: dy revole një TT dhe tjetra me gas, 50 copë fishekë të cal. 7.62 mm, 25925 €  para kesh, 200 denar MK, një veturë,  6 telefona celular,  6 PC,  dy llap top, katër DVR dhe një Hard Disc”, ka njoftuar policia.

Po ashtu sipas mediave të Kosovës janë 7 të arrestuar deri më tani të cilët kanë tërhequr drogën ose kanë lidhje me kokainën e kapur në Lipjan.

Në fakt, konteineri me 400 kg kokainë u nis nga Brazili, kaloi në Itali, madje erdhi dhe në portin e Durrësit në Shqipëri, por u mbajt nën vëzhgim pas informacionit të ardhur nga DEA dhe më pas u kap në Lipjan të Kosovës.

Ngarkesa e mishit ku ishte fshehur dhe droga ishte porositur nga kompania Mcfood, me ortakët Izet Sheqiri dhe Bledar Habili, me bazë në Kosovë, por që ka filial edhe në Shqipëri.

EMRAT E TË ARRESTUARVE

Izet (Osman) Sheqiri – 23.12.1968

Kadri (Shaip) Sheqiri – 12.09.1978

Faton (Nazmi) Vrajolli – 16.02.1976

Bajram (Lutfi) Maliqi – 05.09.1984

Kadri (Hakif) Brahimi – 06.11.1972

Enver (Ramiz) Belegu – 02.03.1956

Fehmi (Izet) Bytyqi – 16.07.1967

Analisti Fatos Lubonja, i ftuar në rubrikën “Opinion” në “News 24”, duke folur në 1-vjetorin e shkatërrimit të Teatrit Kombëtar, deklaroi se ne si popull jemi të paaftë që të bëhemi bashkë, përtej interesit të grupit.

Lubonja theksoi se këto zgjedhje i hapën rrugë shkatërrimeve të reja.

“Ne kemi paaftësinë që të bëhemi bashkë, përtej interesit të grupit. Jemi realisht të paaftë të bëhemi bashkë. Shqiptarët i ka mbajtur pranë më shumë klani sesa të shohin përtej klanit. Për mbrojtjen e Teatrit, pala që shfaqi papjekuri, ishte ajo më e fuqishmja, PD. PD edhe ju dha fjalën, edhe nuk ua dha protestuesve, edhe i mbështeti dhe jo. Në protesta hynë edhe përçarjet. Duhet të ishte gjetur mënyra e përbashkuar, kurse zotëron ideja se del një njeri dhe thotë do u bashkoj me forcë. Basha, por edhe të tjerët, kur flasin, shajnë dhe eliminojnë tjetrin, nuk shprehet që të bëhem të gjithë për kauzë të caktuar.

Këto zgjedhje i hapën rrugë shkatërrimeve të tjera, në emër të fuqizimit të njerëzve që janë bashkë me krimin e organizuar. Hapësirat publike po zaptohen. Normat e ndërtimit duhet të jenë të qarta. Kemi pabarazi sociale në këtë sistem ku jetojmë, dhe mungesë lirie”, tha Lubonja.

Duke folur për zhvillimet në PD, Lubonja vlerësoi se duhet një debat i hapur në Partinë Demokratike dhe se nevojitet po ashtu strategji e qartë, për të mbrojtur votën.

 

“Lulzim Basha kërkon ta mbyllë çështjen se kush do e  kryesojë PD-në. Në PD ka dy grupime, një grup që thotë se ishim mirë por zgjedhjet janë vjedhur dhe një grupim, që është ndarë më dysh, ku një pjesë thonë jo është faji i Bashës dhe çereku që thonë se pavarësisht se këtu është bërë vjedhje, Basha ka përgjegjësi se nuk mbrojti votën e duhet të ikë. Ajo që vë re është se kryetari nëse nuk do ta lëshojë, nuk e lëshon, duke thënë se zgjedhjet janë vjedhur, justifikohet e shprehet se unë punova mirë. Në PD duhet hapur një debat, se çfarë masash duhen marrë për të mbrojtur votat, duhet edhe strategji politike. Unë dua të ketë debat që të dalë diçka, por besoj se debat nuk do ketë. Duhet strategji për të mbrojtur votën. Unë besoj se PD do jetë faktor politik sepse ka gati 60 deputetë e duhet rezistencë më e mirë. Le të krijohen debate, por të ketë unitet e nuk duhet gjuhë eliminimi”, u shpreh Lubonja.

Më tej, Lubonja foli edhe për diskutimet në vend mbi konfliktin mes Izraelit e Palestinës, duke u shprehur se e ka pritur me pozitivitet faktin që në Tiranë kishte protesta në mbrojtje të palestinezëve.

“E kam parë me pozitivitet faktin që kanë dalë të protestojnë në mbrojtje të palestinezëve, myslimanë në Tiranë, por kam parë edhe organizatën politike, kam parë me shqetësim arrestimet skandaloze, që tregojnë se çfarë regjimi kemi, por edhe servilizmi. Servilizmi, sepse nëse protesta do ishte pro Izraelit, me siguri nuk do ishte bërë kaq skandal. Izolimi iu intereson shumë regjimeve dhe ndaj duhet të njihemi me atë që ndodh në botë. Këtu vazhdojnë me emra politikanësh, ndërsa jemi në lojë shahu, ku duhet të ketë më shumë artikulime”, përmbylli Lubonja.

(Publikuar fillimisht me datë 09.03.20 në: https://www.archined.nl/2020/03/re-founding-tirana-ideologies-of-colour/)

Tirana, kryeqyteti i Shqipërisë, është një vend magjepsës. Sipas artikujve të fundit mbi turizmin dhe aktiviteteve, ai është një kryeqytet evropian i modës dhe një destinacion emocionues për arsye të ndryshme. Saimir Kristo shkruan për atë që qëndron nën sipërfaqen e ndritshme, shumëngjyrëshe.

 

Pazari i Tiranës / foto Saimir Kristo

 

Pas Luftës së Dytë Botërore dhe rënies së fashizmit, Shqipëria ishte kolonia e vetme italiane në Evropë. Vendi ra nën ndikimin e një regjimi komunist dhe diktatorit të tij Enver Hoxha, i cili do të shtypte vendin për më shumë se 45 vjet, duke izoluar Shqipërinë nga botën e jashtme dhe duke e kthyer atë në një nga shoqëritë më të ashpra në Evropë. Fillimisht, regjimi kishte qasje të kufizuar në vendet në Evropën Lindore, ish Jugosllavinë dhe Bashkimin Sovjetik, dhe gjithashtu në Kinë deri në fillim të viteve 1980, duke lejuar një shkallë të vogël të shkëmbimit kulturor. Një grusht arkitektësh shqiptarë, mes tyre Sokrat Mosko, Valentina Pistoli dhe Enver Faja, studionin jashtë vendit. Më vonë, këta arkitektë do të drejtonin në disa fusha të zhvillimit në Shqipëri, duke lejuar që të zhvillohej një stil tjetër i estetikës, duke tejkaluar kufijtë ideologjikë të imponuar nga realizmi socialist.
Sidoqoftë, misioni i Hoxhës për të ndikuar dhe sunduar në Shqipëri nuk ishte i kufizuar në politikë, shoqëri, ekonomi etj. Si një sundimtar autoritar, ai donte të impononte fuqinë e tij në jetën e përditshme, duke formuar mënyrën se si njerëzit mendonin, jetonin dhe besonin në idealet. Imazhi i qytetit në atë kohë u formua nga parimet e uniformitetit, statusi ‘i barabartë’ që shoqëria duhet të reflektojë në vetvete, duke filluar me bulevardet kryesore të qytetit.

Nën këtë parim ideologjik ai shkatërroi një numër të konsiderueshëm të lagjeve historike në Tiranë, duke zhdukur ‘imazhin oriental’ të qytetit dhe në veçanti të qendrës së tij të qytetit, duke shkatërruar pazarin e vjetër, i cili ishte një nga elementët më thelbësorë të Tiranës që nga qyteti u krijua (Dhamo, Thomai, Aliaj, 2016). Gjithashtu, shumë kisha dhe xhami u shkatërruan pasi feja u shfuqizua në Shqipëri dhe vendi ishte i pari që u deklarua ateist. Hapësira historike të mbetura në lagjet e vjetra ishin të rrethuara nga blloqet e strehimit komunist, duke krijuar fasada të reja përgjatë rrugëve kryesore.

Pas gjysmë shekulli izolimi dhe shtypjeje, Shqipëria që nga fillimi i viteve 1990 duket se ka bërë përpjekje të mëdha për t’u hapur dhe modernizuar. Vendi përballet me shumë vështirësi të ngjashme me ato në vendet fqinje, të tilla si korrupsioni në nivele të ndryshme, ikja e trurit dhe flukset e reja të emigracionit nëpër Evropë, dhe mënyra se si i trajton ato gjithashtu tregon shumë ngjashmëri. Ndryshimi politik në Shqipëri solli gjithnjë zhvillime të reja në qytetet e saj, veçanërisht Tiranën, ‘qendrën e shqiptarëve’. Qyteti është një shembull i shkëlqyeshëm sesi autoriteti politik imponon pushtetin në një përpjekje për të rishkruar historinë e një vendi. Kryeqyteti i Shqipërisë është bërë një vend ku bashkëjetojnë elemente racionale dhe të çuditshme, duke gjeneruar një identitet që nuk është i përhershëm, por gjithmonë i “vendosur” aty për të ndryshuar. Një portret i Tiranës – një qytet që provokon arkitektët të guxojnë më shumë – do të ishte një mozaik, një konglomerat i copëzave të ndryshme në qytet.

 

 

Sheshi Nënë Tereza / foto Saimir Kristo

 

‘Marrja i një qyteti përmes ngjyrave!’ – ‘Taking back the city through colors’!

Pas një dekade të kapitalizmit anarkik që pasoi 50 vjet sundim autoritar, popullsia e Tiranës u rrit nga 200,000 në gati 800,000 banorë. Në Tetor 2000, anëtari i Partisë Socialiste Edi Rama, artist dhe ish Ministër i Kulturës, u zgjodh Kryetar i Bashkisë së Tiranës. Si kryetar bashkie, ai trashëgoi një qytet post-komunist me ndërtesa të paligjshme, nivel të lartë krimi, pa hapësira të miëfillta publike, me një sistem të papërshtatshëm të ujërave të zeza, infrastrukturë për grumbullimin e mbeturinave dhe shumë të zymtë; ndërtesa të zymta, rrugë të zymta dhe jetë të zymta (Rama, 2012). Një strategji e ngjashme e zbatuar në Evropën post-komuniste u përqendrua në ndryshime sipërfaqësore, të tilla si piktura e fasadave, zëvendësimi i parullave të vjetra komuniste me tabela të reja dhe hapja e dyqaneve në nivelin e rrugës në shumë ndërtesa, si sjellja e kompanive të modës së fundit (Pusca, 2008).

Vendimi i Ramës për të pikturuar një qytet të tërë me ngjyra të ndritshme ishte një nga rreziqet më domethënëse që një kryebashkiak mund të ndërmerrte, por si piktor, ai ishte i vetëdijshëm se si ngjyra ndikon në psikologji.

Nisma e tij për të pikturuar fasadat e qytetit rezultoi në një ndryshim të suksesshëm dhe I i arritur me pak burime por të përkohshëm në imazhin dhe impaktin e qytetit në përmbajtje.

Artistët e mirënjohur ndërkombëtarë u ftuan të “lyenin” ndërtesat e Tiranës me motive dhe ngjyra të shumëllojshme. Qendra e Tiranës, nga kampusi qendror i Universitetit Politeknik deri te Sheshi Skënderbej, u shpall një zonë e mbrojtur. Në të njëjtin vit, zona filloi një proces rinovimi nën iniciativën ‘Kthimi në Identitet’ për të provuar se ndryshimi është i mundur.

Kishte një shpresë se Tirana dhe Shqipëria do të ndërtonin politika sipas “mënyrës së tretë’, siç shprehej Slavoj Zizek, në mënyrë që të krijonte një kulturë unike dhe forma të reja të mirëqenies’. (Mimica, 2010)

Në vijim, Tirana do të shihte një përpjekje të re për të realizuar qëllimin origjinal të Ramës për të ‘marrë përsëri qytetin përmes ngjyrave’. Ky plan në fazat e tij të hershme (2001-2003) rezultoi në projekte shoqërore radikale, por premtuese estetikisht, të tilla si; rizhvillimi i brigjeve të lumit Lana, duke përfshirë pastrimin e ndërtesave informale mbi to, rinovimin e Parkut Rinia dhe “lyerjen” e fasadave gri komuniste për të dhënë një frymë të re shprese. Ndërkohë, qyteti ishte nën ndërtim nga qendra në periferi, duke krijuar një flluskë të pasurive të patundshme dhe duke lejuar popullsinë të rritet katërfish, ndërsa ofronte infrastrukturë bazë dhe sistem të transportit publik jo të mjaftueshme.

Në këtë atmosferë dinamike, Tirana synoi të përfundonte planin fillestar brenda 15 vjetësh, duke transformuar fasadat e qytetit me zhvillimin e një zone në qendër të qytetit ndërsa siguroi hapësirë ​​për spekulime të mëtejshme në tregun e pronës së patundshme me zhvillimin e kullave të shumta dhe objekteve të banimit në qytet.

Në të njëjtën kornizë, u shfaq një strategji e re kombëtare për trajtimin e imazhit të qytetit, dhe shumica e shesheve kryesore publike në qytetet shqiptare u shtruan me pllaka të bardha, ndërsa ndërtesat përreth kushtuar administratës publike u lyen me të kuqe të thellë, siç u bë në bashkitë e Durrësit , Vlorës, Korçes, Patosit, etj. Kjo strategji synonte të krijonte një imazh të ri për qytetet shqiptare, megjithatë ajo thjesht i kthehu ato homogjene dhe fshiu karakterin e tyre lokal dhe origjinal.

 

Stadiumi Kombëtar / foto Saimir Kristo

 

Si pjesë e së njëjtës nismë, puna në Sheshin Skënderbej rifilloi dhe përfundoi falë mbështetjes së fortë politike qendrore dhe lokale që kushtoi gati 20 milion euro. Gjithashtu përfundoi rizhvillimi i ‘Pazarit të Ri’ për Tiranën, plot motive dhe modele me ngjyra kombëtare. Në kundërshtim me qëllimin, Pazari i Ri u kthye në një hapësirë tregu me bar-kafe, duke sfmumuar natyrën e një zonë dikur plot karakter dhe duke transformuar plotësisht identitetin origjinal të hapësirës publike.

E njëjta strategji u ndoq në shkatërrimin e stadiumit historik të Tiranës, projektuar nga Gherardo Bosio në fillim të viteve 1940. Në vend të tij, u zhvillua një stadium i ri ‘kuq e zi’. Projekti i mbushur me motive nacionaliste dhe patriotike, synojnë të promovojnë objektet komerciale dhe rezidenciale në ndërtesën e kullës të integruar në një stadium. Gjithashtu u shkatërrua në mënyrë të papreçedent Kompleksi i Teatrit Kombëtar, i projektuar nga arkitekti italian Julio Berté në vitet 1930 dhe pjesë e trashëgimisë kulturore të qytetit, në mënyrë që të ndërtohet një teatër i ri ‘shumëngjyrësh’.

Hapësirat e reja të mëdha publike të krijuara në të gjithë vendin, si Sheshi Skënderbej, shërbejnë si skena për shfaqje të shumta dhe ngjarje të organizuara për të tërhequr njerëz, edhe pse vetë hapësirat janë më shumë si zbrazëtira dhe kryqëzime sesa sheshe publike. Numri i madh i kantierëve të ndërtimit përreth sheshit tregon nivelin e spekulimeve në pronën e patundshme në Tiranë. Me 221 leje ndërtimi të lëshuara vetëm në tremujorin e parë të 2018 (Instat, 2018), dhe pothuajse 800 leje për të gjithë vitin, qyteti ishte bërë një qendër e gjallë e ndërtimit e rrethuar nga ngjarje publike për të mbajtur njerëzit të zënë dhe të pavetëdijshëm për shkatërrimin e hapësirave publike përreth.

Si përfundim, qartësisht hapësirat publike si Sheshi Skënderbej nuk janë krijuar për banorët e qytetit, por për të krijuar kushte më të favorshme me qellim rritjen e vlerës së pasurive te patundshme për. Një holl parahyrës për kullat e shumta shumëkatëshe që po ngrihen rreth tij.

 

Sheshi Skënderbej / foto Saimir Kristo

 

Në një kohë kur po ndodh një eksod i shqiptarëve drejt shteteve të tjera në kërkim të një të ardhme më të mirë, ndërtimi i këtyre kullave të reja dhe objekteve të banimit duket absurde dhe joreale. Sidoqoftë, duket se rritja në emër të fitimit është motivi i ri, e njëjta strategji apo e vjetër për një qytet që është përballur me disa përpjekje për të transformuar identitetin e tij me ideologji të reja dhe të imponuara. Ngjyrat dhe përdorimi i tyre janë një mekanizëm ideologjik i zbatuar në qytet, duke imponuar dhe kontrolluar sjelljen shoqërore.

Nuk është një përpjekje naive për të bërë lumturuar qytetarët e Tiranës, dhe duke i bërë ata të harrojnë sundimin autoritar që ishte në fuqi për gati gjysmë shekulli. Mbi të gjitha, është e pamundur të nisësh përsëri pas rënies së një regjimi. Sot, ne mund të vëzhgojmë tendencën e drejtpërdrejtë perëndimore për të pikturuar vendet post-komuniste si gri dhe paraqitjen e kapitalizmit dhe zhvillimin si “gjallëri” dhe “diversifikim” progresiv.
Strategjia për të aktivizuar fasadat kryesore të qytetit me ngjyra pa shtuar vlerë në ekonomi nuk i shërben interesit publik. Ehtë një teknikë për të tërhequr vëmendjen e publikut nga zhvillimi i madh në tregun e pasurive të patundshme, me ndërtimin e kullave të shumta shumëkatëshe që deformojnë horizontin e qytetit siç e njohim ne sot. Duke vëzhguar qytetin në këndvështrimin e një këmbesori, njerëzit shohin ngjyra, por nuk arrijnë të shohin urbicidin që po ndodh në Tiranë.

Hapësirat që janë ndërtuar brenda kornizës së ‘rilindjes urbane’, janë sheshe publike por ato nuk janë ndërtuar për t’I sherbyer njerëzëve në mënyrë të drejtpërdrejtë por për të stimuluar spekulimin në e privat të ndërtimit të shfrenuar dhe shitjes së së pasurive të patundshme.

Në këtë kuptim, të gjitha kullat private shumëkatëshe përreth Sheshit Skënderbej do të përdorin vetë ‘sheshin’ si oborrin e tyre. Sidoqoftë, dinamika dhe atmosfera e gjallë që Tirana u ofron turistëve dhe vizitorëve të huaj duhet të tejkalojnë motivin e cekët të orientuar drejt fitimit për hir të ‘rritjes’ dhe ‘zhvillimit’. Fatkeqësisht, kjo strategji zbatohet edhe sot, ndërsa ekziston një nevojë e madhe për të krijuar një sistem të ri të të menduarit dhe të vepriarot me ndryshime strukturore që i japin përparësi cilësisë së jetës për shqiptarët.

Një spërkatje e ngjyrës nuk është më e mjaftueshme. Duhet shumë më tepër se kaq.

Saimir Kristo, P. hD. është një arkitekt dhe dizajner urban, aktualisht Zv/ Dekan dhe lektor në Fakultetin e Arkitekturës dhe Dizajnit në Universitetin POLIS.

Referencat:
Aliaj, Besnik, Keida Lulo, and Genc Myftiu (2003). Tirana, the Challenge of Urban Development. Tirana: Co-Plan and Seda
Emily Zsarko (2014), Fascist Architecture in Relation to Modernism, https://zsarkitecture.wordpress.com
Dhamo, Sotir, Thomai, Gjergj, Aliaj, Besnik (2016), Qyteti I munguar, POLIS Press, Tirana
Dhamo, Sotir, Aliaj, Besnik, Kristo, Saimir (2019), Albania, decades of architecture in a political context, Mury Salzmann, Vienna
Mimica Vedran (2010), Interview, ‘Six Answers on Albania’, by Gudrun Hausegger and Gabriele Kaiser, Hintegrund
Sylvia O’Brien (2003), The Psychology of Colour, Toronto
Kerry Kubilius (2019), The Significance of the Color Red in Russian Culture – From Communism to Beauty, Red Is Heavy with Meaning
Anca Pusca (2008), ‘The Aesthetics of Change: Exploring Post-Communist Spaces’, in Global Society, 22:3, 369-386,
Instat (2018), Lejet e ndertimit, T1, http://www.instat.gov.al/al/temat/industria-tregtia-dhe-sh%C3%ABrbimet/nd%C3%ABrtimi/publikimet/2018/lejet-e-nd%C3%ABrtimit-t1-2018/
Besnik Aliaj, Adolph Stiller, Sotir Dhamo, Saimir Kristo, Albania – decades of architecture in political context, Müry Salzmann (2019), isbn 978-3-99014-082-6

Shqipëria dhe Kosova janë dy shtetet, qytetarët e të cilave mund të blejnë më pak mallra dhe produkte në Europë, duke marrë në konsideratë të ardhurat e tyre vjetore për frymë (pa përfshirë shtetet e ish Bashkimit Sovjetik).

Të dhënat janë përditësuar nga Fondi Monetar Ndërkombëtar (FMN), që publikon treguesin e prodhimit të brendshëm për frymë, sipas standardeve të fuqisë blerëse, në dollarë ndërkombëtarë për frymë. Një dollar ndërkombëtar ka të njëjtë fuqi blerëse mbi prodhimin e brendshëm bruto (PBB) si një dollar amerikan në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Sipas FMN-së, në Shqipëri, prodhimi i brendshëm për frymë, sipas standardeve të fuqisë blerëse, në dollarë ndërkombëtarë për vitin 2020 ishte 14.2 mijë dollarë, shifër që është 5.5% më e ulët sesa Bosnjë Hercegovina, që renditet para nesh dhe 32-33% më e ulët sesa në Serbi dhe Mal të Zi, që janë dy shtetet e rajonit me më shumë të ardhura për frymë. Edhe në krahasim me Maqedoninë e Veriut, ky tregues është 30% më i ulët.

Shqipëria renditet në vendin e 90 në botë lë pas vetëm Armeninë (93), Ukrainën (95), Moldavinë (98). Ndërsa Kosova është absolutisht më e varfra e Europës, me 11.2 mijë dollarë amerikanë për frymë, duke u renditur në vendin e 108 në botë.

Nga rajoni kryeson Mali i Zi, në vendin e 70 dhe me 19.2 mijë dollarë amerikanë për frymë, e ndjekur nga Serbia (71), me 19.1 mijë dollarë amerikanë. Maqedonia e Veriut është e 79-a, me 16.7 mijë dollarë ndërkombëtarë.

Për shkak të rritjes me ritme më të shpejta të viteve të fundit, edhe Bosnjë Hercegovina renditet para Shqipërisë, në vendin e 83, me 15 mijë dollarë ndërkombëtarë.

Në raport me vitin e mëparshëm të ardhurat e shqiptarëve, të matura sipas treguesit të barazisë së fuqisë blerëse, kanë rënë me 2.1%, si rrjedhojë e pasojave që pandemia e Covid-19 dha në Shqipëri. Ndërsa në 2020-n, ky tregues pritet të arrijë në 15.2 mijë dollarë ndërkombëtare për frymë (me rritje 7.2%).

Në krahasim me mesataren e Europës Perëndimore, të ardhurat e shqiptarëve, të matura në dollarë amerikanë për frymë janë 3.3 herë më të ulëta (mesatarja e Europës perëndimore ishte 47.7 dollarë amerikanë në 2020-n).

Ndërsa në Kosovë, ky tregues është 4.2 herë më i ulët se mesatarja e Europës Perëndimore. Vitet e fundit, Shqipëria pothuajse ka ngecur në të ashtuquajturin proces të konvergjencës, që kërkon një rritje më të shpejtë të vendeve në zhvillim, me synim arritjen brenda një periudhe sa më të shkurtër të mesatares së shteteve të zhvilluara.

Shqipëria ka bërë përpara nga 2008-a deri në 2011-n, kur prodhimi i brendshëm për frymë, sipas fuqisë blerëse u rrit nga 25% e mesatares europiane në 30%. Më pas, mbeti në vend dhe në 2019-n, treguesi ishte sa 31% e mesatares së BE-së.

Në raport me shtetet e tjera të rajonit (pa përfshirë Kosovën), Shqipëria vijon të jetë e fundit në Europë. Ecurinë më të mirë e ka shënuar Mali i Zi, që ka arritur në 50% të mesatares së BE-së në 2019. Hendeku mes dy shteteve fqinjë është thelluar në 19 pikë përqindje, nga 17% në 2008-n.

Një gazetare shqiptare, e cila udhëtonte nga Tirana drejt Italisë, përmes aeroportit të Malpensas, jo vetëm që është refuzuar të hyjë në shtetin italian nga policia kufitare, por është mbajtur e izoluar për 27 orë. Ngjarja ka ndodhur mëngjesin e 13 majit, vetëm dy ditë para se shteti fqinj të lehtësonte kriteret e hyrjes në Itali.

“Udhëtoja bashkë me motrën dhe kushërirën dhe i kishim të gjitha dokumentet, konform rregulloreve për udhëtarët që hyjnë në Itali”, rrëfen gazetarja Suadela Balliu, e cila u mbajt e mbyllur në aeroportin e Milanos. Qëllimi i vizitës tre ditore në Itali, vijon gazetarja, ishte një vizitë okulistike. Ndonëse një nga arsyet që shtetasit nga kategoria e vendeve E, ku bën pjesë edhe Shqipëria, është edhe ajo shëndetësore, duket se policia kufitare aeroportuale e Malpensas nuk e ka marrë në konsideratë.

“Përveç rezervimit të vizitës okulistike në një klinikë të specializuar italiane, kisha tamponin negativ për Covid-19 të 48 orëve të fundit, një ftesë nga im vëlla, me leje qëndrimi afatgjatë italiane dhe një formular vetëdeklarimi”, ka vijuar rrëfimin ajo.

Sipas oficerëve të policisë kufitare, vizita okulistike nuk ishte mjaftueshëm serioze ndonëse në aneksin e formave të vedeklarimitqë argumentojnë udhëtimin drejt Italisë, nuk ka asnjë hollësi se çfarë cilësohet arsye shëndetësore. Pretendimi i oficerëve të policisë kufitare ishte se duhej të kryhej karantinimi dhjetëditore, ndonëse gazetarja kishte biletën e kthimit të paguar dhe qëndrimi në shtetin italian ishte vetëm 72 orë.

“Kur i pyeta përse duhej karantinim për aq kohë sa shteti italian e specifikon që nga ky detyrim përjashtohen ata që qëndrojnë më pak se 120 orë, më thanë se kjo ishte e vlefshme vetëm për ata që udhëtojnë për arsye pune”, vijon Balliu, e cila shton se sipas dokumentit të lëshuar nga autoritetet italiane, nga detyrimi i karantimit 10 ditor dhe përsëritja e një testi molekular apo antigjen Covid-19 përjashtohen ata që hyjnë në Itali duke mos i kaluar 120 orë, për arsye pune, shëndeti apo arsye thelbësore. Kjo rrëzonte pretendimin e policisë kufitare. Bashkë me gazetaren, hyrja në Itali iu refuzua edhe kushërirës së saj 24 –vjeçare.

“Ndonëse në zyrat e policisë kufitare do të duhej të kryhej një verifikim i mëtejshëm, askush nuk na intervistoi për të dhënë argumentet tona, por në vend të kësaj kishte dyshime dhe paragjykime. Një oficer policie dyshoi nëse pasaporta ime ishte e rregullt, duke më komentuar se nuk njihesha pasi kisha ndryshuar ngjyrën e flokëve. Pasaporta mban vitin e lëshimit 2012”, thotë gazetarja, ndërsa iu desh të plotësonte një formular ku kërkoheshin detaje shumë personale si statusi civil apo nëse kishte apo jo fëmijë dhe kush ia kishte paguar biletën e udhëtimit.

“Një tjetër pretendim për “Respingimento alla frontiera” ishte mosbesimi i tyre për faktin se ne të dyja që u ndaluam ishim kushërira. Të gjithë shqiptarët janë kushërinj, thanë duke mos e marrë parasysh faktin se në Itali mund të udhëtojnë familjarët e personave që kanë një leje qëndrimi afatgjatë”, rrëfen më tej gazetarja.

Ajo është e mendimit se gjithçka ishte çështje interpretimi dhe jo mungese dokumentacioni. “Pasaporta ime është e mbushur me vula nga udhëtimet e mëhershme në Itali, ku maksimumi i qëndrimit ka qenë dy javë dhe kryesisht për arsye turizmi. Kushërira ime kishte për më tepër një vizë studentore të Bashkimit Europian, në kuadër të shkëmbimit Erasmus. Por këto nuk mjaftuan që ata të thoshin se shumë shqiptarë përdorin arsyet shëndetësore dhe hyjnë në Itali për motive të tjera. Për tri ditë qëndrim, nuk do të kisha kohë edhe po të doja të bëja turisten”, rrëfen ajo e indinjuar, duke shtuar se në fakt kishte shumë shqiptarë të tjerë që kishin qëllime shëndetësore apo vizita tek familjarët dhe atyre nuk iu tha se duhet të bënin karantinë 10 ditore.

Por ky ishte vetëm fillimi i ngjarjes, të cilën gazetarja dhe kushërira e saj e përshkruajnë si tronditëse. Pasi u dhanë në dorë formularin e zmbrapsjes në kufi, u thanë se do t’u konfiskonin edhe celularët dhe do t’i transferonin në një ambient tjetër, ku do të qëndronin deri në kthimin mbrapsht, me fluturimin e parë drejt Rinasit.

“Ndonëse u thamë të kërkonin një fluturim të po asaj dite, të cilin do ta paguanim vetë, na u përgjigjën që ishte e pamundur, pasi pasaportat tona ishin të sekuestruara. U përgjigjën negativisht edhe ndaj kërkesës për të na çuar në një hotel, deri në fluturimin e kthimit, të cilin sugjeruam ta paguanim vetë”.

Ndonëse motrës së gazetares, me profesion avokate dhe me leje qëndrimi italiane i thanë se do t’i dërgonin dy shtetaset e ndaluara në një lloj hoteli, pa pagesë, dy shqiptaret u çuan në disa ambiente të fshehta ku u mbajtën të mbyllura për 27 orë nën vëzhgimin e policisë dhe survejimin e kamerave.

“Na morën telefonat me pretekstin se nuk lejoheshin pasi aty brenda ku po na çonin, kishte ndodhur të kishte edhe meshkuj maniakë që u bënin fotografi vajzave të bukura. Kështu i tha një oficere grua kushërirës sime, duke e komfortuar të mos kishte frikë nëse do të kishte aty brenda ndonjë maniak, sepse na mbronte policia”.
Pas kontrollit fizik, nuk iu lanë të merrnin bagazhet e dorës dhe as portofolin. “I vetmi komunikimi ishte një telefon publik, me monedha ku mund të telefononim familjarët”, vijon ajo rrëfimin, duke përshkruar ambientin ku u mbajt e mbyllur për më shumë se një ditë. Ambienti ishte pa ndriçim natyral, pa dritare dhe nga i cili nuk mund të dilje, as për të marrë ajër.

“Një oficer, nga ata që na ruanin na tha se jo vetëm që nuk ishte burg, por ishte ambient luksi, pasi në vende të tjera të BE-së të mbyllnin në të tilla raste, në qeli”.

Të mbyllura aty brenda prej orës 8:30 të mëngjesit, do të duhej të kalonin edhe natën pasi fluturimi më i afërt u tha se ishte ai i së nesërmes së 14 majit, në orën 11:30. Dy anekse në atë ambient, ku kishte edhe një sallë pritjeje dhe tualete, shërbenin për fjetje. “Për shtretër kishin vënë ca që u ngjanin më shumë barela apo shezlongëve dhe duhej të luteshe shumë për të marrë një batanije shtesë, megjithëse kondicionerët e kishin ftohur shumë ambientin aty brenda”.

Gazetarja thotë se u njoftua më vonë nga familjarët, me të cilët komunikonte nga telefoni publik brenda ambientit të izoluar, kishte pasur dy fluturime Malpensa-Tiranë . Njëri prej të cilëve ishte me të njëjtën kompani ajrore që kishim udhëtuar dhe ishte në orën 10:40 të mëngjesit të 13 majit, pak pasi policia kufitare vendosi Zmbrapsjen në Kufi.

Në ambientet e izolimit ishin gjithsej tre shtetase shqiptare, ku veç gazetares dhe kushërirës së saj ndodhej edhe një grua e re, e cila po udhëtonte për në çështje gjyqësore. “Arsyet e zmbrapsjes së saj ishin të ndryshme nga tonat. Kishte shkelur afatin 90 ditor të qëndrimit në shtetin italian. Por ajo tha se kjo kishte ndodhur pranverën e vitit të kaluar, ku Italia ishte në izolim dhe nuk kishte asnjë mjet udhëtimi drejt Shqipërisë”.

Por nga hulumtimet që thotë se bëri me t’u kthyer në Shqipëri, një praktikë e tillë nga policia kufitare aeroportuale në Itali, ishte e zakonshme. Studimi i botuar në janar 2021, nga Shoqata për Studime Juridike mbi Emigracionin, njohur si (ASGI) kishte marrë në shqyrtim raste të dy viteve të fundit, që do të thoshte se praktika të tilla janë ndjekur edhe përpara kushteve të pandemisë. Studimi në fjalë kishte hyrë në kontakt me shumë shtetas të huaj, të ndaluar në zonat e transitit aeroportual në pritje për t’u kthyer mbrapsht.

Është e dukshme, vijon raporti, që shtetasit e huaj që gjenden në zonat e transitit janë titullarë të të gjithë të drejtave themelore, mes tyre edhe e drejta për të kërkuar azil, e drejta e mbrojtjes, lirisë vetjake dhe sigurisë dhe të mos u nënshtrohen trajtimeve çnjerëzore apo degraduese. Përdorimi sistematik i praktikave të dëmshme të shtetasve të huaj është bërë e mundur nga fakti se zona të tilla janë nën kontrollin ekskluziv të autoriteteve kufitare. Organizatat që do të duhet, të garantonin respektimin e të drejtave të shtetasve të huaj, nuk kanë mundësi të hyjnë në zonat e sigurisë në të cilat mbahen shtetasit e huaj dhe këta të fundit nuk kanë mundësi të kontaktojnë më mënyrë autonome.

Sipas raportit, abuzime të tilla mund të kenë efekte jashtëzakonisht të rënda në jetët e shtetasve të huaj. Personat e refuzuar në kufirin aeroportual gjenden të detyruar të presin në zonat e sigurisë në zonat e transitit, që kompania ajrore me të cilën kanë mbërritur në Itali t’i kthejë në shtetin e nisjes. Në disa raste, thekson raporti, kjo pritje mund të zgjasë edhe disa ditë.

Në ndërkohë personat mbahen në mënyrë arbitrare në kushte tejet të papërshtatshme dhe në mungesë të garancive thelbësore. Me pak fjalë u mohohet liria personale.
Ndalimi bëhet, në vende të papërshtatshme për mbajtje, të izoluar nga bota e jashtme, pa akses në ajër të hapur me pak mundësi për t’u konsultuar me një person të ligjit, pa pasur ndaj tij asnjë urdhër ndalimi dhe pa u bërë e vlefshme kjo nga një gjykatës.

“Motra ime u dërgoi e-mail një sërë instucionesh për të kërkuar sqarim të mëtejshëm për kushtet e ndalimit tonë aty”, vijon gazetarja.

Emaile drejtuar policisë kufitare aeroportuale të Malspensas, ambasadës shqiptare në Romë, konsullatës shqiptare në Milano që për fat të keq kishin pushim zyrtar me rastin e festës së Fiter Bajramit, policisë së shtetit italian, prefekturës së Milanos, ministrisë së Punëve të Jashtme në Itali, ministrisë së Punëve të Brendshme, Zyra e Emigracionit. Asnjë përgjigje në këmbim, deri të dielën e 16 majit, dita kur siç thotë gazetarja kishte planifikuar kthimin në Shqipëri.

“Për italianët ishte thjesht fati ynë i keq dhe na këshillonin të mos ekzagjeronim, ndonëse na kishin hequr lirinë për 27 orë. Kur u thashë se do të shkruaja rreth kësaj përvoje të tmerrshme sapo të kthehesha në vendin time, menduan se do të bëhej fjalë për një recension negativ. A thua sikur bëhej fjalë për një turiste të pakënaqur me shërbimin. Isha një shtetase shqiptare, së cilës iu dhunuan të drejtat themelore të njeriut”.

Kryeministri shqiptar e cilëson skizofrenike zvarritjen e unionit për çeljen e negociatave, ndonëse vetëm pak ditë më parë nga Firence e pohoi se vendi nuk qe gati për të hynë në Bashkimin Europian. Dy vite më parë ishin çështje të politikave të brendshme me Francën dhe presidentin Macron që vuri veton kundër çeljes së negociatave me Shqipërinë dhe Maqedoninë e Veriut. Por, derisa Shqipëria të plotësojë kushtet e derisa Këshilli Europës që u rikujtua për dy vendet e Ballkanit, më shumë se një vit nga shpallja e pandemisë globale, shqiptarët do të trajtohen si qytetarë të botës së dytë, do të duhet të kalojnë në një tjetër hyrje ndryshe nga ajo për shtetasit e BE-së apo ata të vendeve të botës së parë. Shqiptarët do të shihen me dyshim, do të kthehen mbrapsht me një të rënë të lapsit nga policia kufitare, që nuk do t’ia dijë për shpenzimet e as për stresin e pësuar. ““Chissà perché non fanno entrare l’Albania in unione europea, lei sa meglio di me il perché”, iu përgjigj sime motre një prej oficerëve në dyert e zyrës së policisë kufitare”, thotë gazetarja ,duke përfunduar se e pa dritën e diellit pas 27 orëve, ndërsa pasaportën e saj e mori në dorë vetën në zyrën e policisë kufitarem në aeroportin e Rinasit.

Nëse shteti italian është në të drejtën e tij – edhe kur bazohet në interpretime në vend të dokumentacionit – të të mos lejojë hyrjën e të të kthejë mbrapsht, do të duhet t’u sqaronte shtetasve të huaj arsyen e ndalimit dhe izolimit dhe të bënte të mundur respektimin e të drejtave të njeriut. bw

Më shumë se kurrë më parë, pas 25 prillit, janë krijuar dy botë me dy realitete, sigurisht të kundërta, në të njëjtin truall. Në botën e “fitimtarëve“, zgjedhjet mbaruan, mandati i tretë ka legjitimitet të plotë, ata që nuk e njohin rezultatin “nuk dinë të humbasin”. Shqipëria po hyn në një dekadë të re, ku dhe humbësit duhet të jenë bashkëpunues.

Ka një ofertë për ta, mund t’u jepet ndonjë shpërblim po pranuan humbjen, të futen në Parlament dhe të luajnë rolin e opozitës, duke e ditur që nuk mund të bëjnë asgjë për të ndryshuar diçka.

Kur dëgjojnë togfjalëshin “masakër elektorale” përgjigjen me njohjen ndërkombëtare, që morën ende pa u mbyllur numërimi. Me fotografitë e ambasadorëve të lumtur përkrah yjeve të Rilindjes, apo qokat e infermierëve ku ambasadorët e BE dhe SHBA, duke hedhur 25 prillin pas krahëve sikur të ishte festë demokracie, po shkriheshin së qeshuri me nderimin që po refuzonte “fitimtari”.

Kur dëgjojnë “blerje votash” përgjigjen me sondazhet që, në shumicë absolute, e paralajmëruan fitoren e PS disa muaj përpara, deri ditën e fundit. Kur akuzohen për deformim rezultati, bëjnë llogarinë e votave, që për PS nuk kanë ndryshuar që nga 2009, për të treguar se kanë një grup të palëvizshëm votuesish, që nuk janë të blerë, por votojnë tradicionalisht PS.

Këto argumente, që serviren si fakte të pamohueshme, janë shumë më të forta se ato të botës tjetër, ku 25 prilli quhet si dita e instalimit të regjimit, që asgjësoi totalisht pushtetin e fundit që u kishte mbetur qytetarëve, zgjedhjet.

Në botën e dytë pretendohet se sondazhet janë të pabesueshme ose të kontrolluara nga manipulatorët e zgjedhjeve, se mbështetja ndërkombëtare është, ose lobim, ose mbyllje sysh përpara rrezikut të rikthimit të reformës në Drejtësi. Se votat e PS pas 8 vitesh keq-qeverisje, nuk mund të jenë as pak më shumë as njësoj me ato të 2009 dhe 2013.

Se blerja e votës ka qenë masive ashtu si blerja apo mbledhja nën presion e kartave të identitetit, ashtu si punësimet e kundraligjshme në 6-mujorin përpara zgjedhjeve, legalizimet në shkëmbim të votës, bonusi i bebeve që u bllokua për 1 vit vetëm që të jepet përpara zgjedhjeve, dëmshpërblimet e tërmetit që u bllokuan 1 vit e 4 muaj vetëm që të jepeshin në shkëmbim të votës etj.

Problemi është i njëjtë me atë që përballet opozita përpara KAS, që këto janë informacione të pavërtetuara, të padeklaruara përpara zgjedhjeve as nga vetë opozita dhe më shumë akoma të papërcaktuara në masën dhe ndikimin që patën në kuti. Kështu ka bërë çdo qeveri sa herë ka patur zgjedhje. Akuzat nuk po e prishin dot festën e botës së “fitimtarëve”, ku gjithçka përputhet, sondazhet, krahasimi me zgjedhjet e mëparshme dhe rezultati i 25 prillit.

Për një palë të tretë që ftohet të gjykojë, duket më i besueshëm versioni i fitores së mandatit të tretë për shkak të opozitës së dobët, gjë që e konfirmojnë shifrat por edhe perceptimi popullor.

Ky do të ishte version perfekt, nëse nuk do të kishte disa pika që propaganduesit nuk i shpjegojnë dot.

Për shembull, nëse është e vërtetë që kanë vepruar si çdo qeveri duke përdorur epërsinë e pushtetit, pse kanë marrë pothuajse të njëjtat vota dhe nuk kanë marrë më shumë?

Ku është shfaqur ndikimi i blerjes së votave nëse LSI që akuzohet si blerësja më e madhe mori më pak se gjysmën e votave të 2017?

Pse disa kompani anulluan exit poll- et 1 orë përpara se të mbylleshin kutitë dhe pastaj pranuan t’i japin, duke dhënë shifra të përafërta me rezultatin? Kur sondazhet jepnin fitoren e PS, për çfarë duhej bashkëpunimi me të skualifikuarit nga dekriminalizimi dhe të akuzuarit e drejtësisë?

Pse u shkri shteti me partinë, siç konstatoi OSBE – ODIHR kur sondazhet jepnin fitore të sigurtë të PS dhe cili është efekti i shkrirjes kur nuk ndryshoi asnjë votë nga parashikimi i sondazheve?

Këto pyetje nuk marrin dot përgjigje në versionin e “fitimtarëve”. Përgjigja gjendet në botën e “humbësve”. Teknologjia kapilare e tjetërsimit të votës popullore, buron nga baza e të dhënave personale që Partia Socialiste mori nga shteti, në procesin e shkrirjes së shtetit më partinë. Ajo bazë të dhënash që u publikua dhe nuk u hetua, është pikënisja e ndërtimit të një sistemi të detajuar për preferencat e qytetarëve, për pakënaqësitë dhe problemet e secilit që u bënë pastaj objekt i një sulmi të bashkërenduar të partisë dhe shtetit, të policisë dhe krimit, të biznesit klientelist dhe parave të pista, për të blerë një mandat të tretë. Një mandat për të cilin Rama bën sikur falenderon qytetarët, por në fakt falenderon aleatët okultë që po ndajnë asetet e Shqipërisë në festën e fitores. Prandaj nuk mund të quhen fitimtarë, por përfitues dhe të humburit nuk janë vetëm kundërshtarët, por edhe votuesit e vërtetë të tyre.

Të shtunën e kaluar u nda nga jeta, një gazetare, një përkthyese, një zë ndër pak zërat që Radio “Tirana” pati në gjuhët e huaja, një zonjë ndër të paktat intelektuale dinjitoze që kryeqyteti pati.
Iku në amshim zonja Dashuri Murati, Dashka, siç një jetë të tërë e njohu Tirana.
Siç ishte e natyrshme, pjesëtarë në këtë hidhërim të madh të familjes Murati, ishin gazetarë, por edhe diplomatët, bashkë me miqtë e familjes.

DASHURIA, SIÇ E THOSHTE EMRI…

Babai i saj, gazetari Fejzi Kembora i foli vajzës së sapolindur në qytetin e Lushnjës së vitit 1953, emrin Dashuri!

Çfarë mund të ketë ndikuar vallë te gazetari i viteve ’50-të, që ta quante vajzën e tij me emrin kuptimplotë Dashuri?

Ajo nuk ishte fëmija e parë që i lindi, e të thuash se babai i ri, në kulmin e gëzimit, si fryt të dashurisë së tij bashkëshortore, e regjistroi me atë emër.

Atëherë, pse e quajti Dashuri? Ndoshta instikti i gazetarit, i kishte parathënë atij, se si ishte ngjizur, e çfarë do të bëhej, ajo krijesë.

Në datën 11 Maj në 2021, sipas INSTAT-it, figurojnë 1185 femra shqiptare me emrin Dashuri në listë. E në këtë listë, është ende edhe Dashuri Murati. Sepse merr kohën e tij, veprimi i çrregjistrimit.

Shkruesi i këtyre radhëve, është i sigurt se kanë qenë shumë më tepër femra shqiptare, me emrin Dashuri. Edhe grafiku i atij institucioni, këtë tregon. Ashtu siç është i sigurt, se vajzat që do të kenë këtë emër, do të pakësohen tmerrësisht, deri në zerim. Dhe… “me të drejtë”, sepse ky sistem që zgjodhëm të jetojmë, dashurinë për bashkënjeriun e ka shkulur me gjithë rrënjë nga themeli i tij, në kapitalizmin alla shqiptarçe që po ndërtojmë.

E kanë katandisur shoqërinë tonë, ashtu siç na e përshkruante ai “diktatori i poshtër”:-“Në kapitalizëm, njeriu për njeriun është ujk”! Dhe ujku, vetëm dashurinë nuk njeh.

Dashka shkëlqeu në gjimnazin e Lushnjës, e me ato nota iu drejtua dyerve të Universitetit shtetëror të Tiranës. Në degën e Historisë. E kishte marrë provimin e parë me notën 10, por shteti i asaj kohe, e pa të nevojshme të krijonte një grup special, për të mësuar gjuhën turke.

Për arsye historike, por edhe shtetërore gjeopolitike, të cilat nuk është vendi këtu t’i shtjellojmë.
Siç krijoheshin grupet speciale në shtetin serioz që patëm, do të ishin vetëm pesë studentë.
Aq sa të rrepta ishin kriteret (të cilat Dashuria i plotësonte), po aq e ashpër ishte konkurrenca për t’u regjistruar atje.

Atëherë, përveç notës, u tha se do t’i merrnin sipas renditjes alfabetike në regjistër. Prof. Ferit Duka dhe Dashuri Murati, “sido që ta rrotulloje renditjen” , ishin patjetër në listë.
Kuptohet, edhe u shkel renditja, u kapërcyen germat, deri edhe te germa N, madje deri edhe te germa Z.

Por të pestë e meritonin, sepse ishin të shkëlqyer.

Vajza e qashtër myzeqare, as u interesua fare, pa lere më të “lobonte”.

Në qytetin “Studenti” llampa e dritës në dhomën ku flinin studentet Dashuri Murati dhe Luli Hoxha, fikej vonë, shumë vonë.

Myzeqarja sedërtare kafshonte gishtin, kur nuk i ecte mirë studimi në gjuhën turke.
Falë asaj sedre, intelektit të lindur e të kultivuar, por dhe ndjenjës së përgjegjshmërisë, ajo arriti të shkëlqente si pak të tjerë.

Por pa mbushur ende 20 vjeç, fati e goditi rëndë.

I mori vdekja pikën e referimit dhe të krenarisë që kishte, babain e saj, gazetarin Fejzi Kembora.
Qysh atëbotë, ajo u lidh me “aleatin” sa ngushëllues aq edhe të pabesë, cigaren.
Dhe e përfundoi shkollën, ashtu siç e nisi. Shkëlqyeshëm.

Në Radio Tirana, e cila ishte superfuqi asokohe, pasi transmetonte në 24 gjuhë të huaja, Dashuri Murati filloi punën dhe iu imponua ambientit, sa me vlerat njerëzore që kishte, aq edhe me kompetencën profesionale.

Nuk është thënë më kot shprehja :-Fati, me njërën dorë të hedh, e me dorën tjetër të pret”…
Asaj fati i kishte rezervuar një lidhje që shumë vajza të Tiranës së asaj kohe do ta kishin ëndërr.

Njohjen me njërin ndër katër-pesë gazetarët më të spikatur që kishte vendi, me ekspertin më të mirë të marrëdhënieve ndërkombëtare, që vendi pati dhe ka ende sot. Njohjen dhe lidhjen përjetësisht, me gazetarin Shaban Murati.

ATA I DHANË DINJITET SHTETIT…

Gazetarja e re dhe zëri i saj i ri, në një gjuhë që sapo kishte hyrë në transmetim në Radio, bënë vendin e tyre të padiskutueshëm.

Me sharmin e pashoq që kishte, me intelektin dhe nervin patriotik kombëtar, por edhe me gjuhët e huaja që zotëronte, zonja Dashuri Murati në krah të ambasadorit, ishte mbështetje e fortë për bashkëshortin e saj, por edhe një stoli shumëvlerëshe për shtetin.
Nuk i kërkoi ambasadorit kurrë, siç kanë bërë disa “zonja” të kolme “shqiptare” të cilat në kaq vite “na përfaqësojnë”, që ai të themelonte biznese familjare për të hapur llogari marramendëse. Siç bënë shumë të tjerë “ambasadorë të Shqipërisë”, prej atyre që emëroheshin nga partitë respektive, sa herë ndërrohej pushteti në Tiranë.

Me VKM-në e 7 janarit të vitit 2013 për shembull..

Përkundrazi, çifti dinjitoz e vuante rëndë, atë që u tha përfaqësuesi i një firme dinjitoze suedeze. Ambasador Murati e bindi një biznes të madh suedez, të merrte pjesë në një tender të madh në Shqipëri. Për interesa të Shqipërisë.

Firma suedeze, meqenëse u besonte dokumenteve të shteteve në botë, erdhi dhe u paraqit në Tiranë. Të merrte pjesë në tender, brenda të gjithë afateve, e me të gjitha letrat që kërkoheshin.

Por… tenderi kishte përfunduar, madje ishte shpallur dhe fituesi, pa u zhvilluar tenderimi fare!!!

Biznesmeni suedez kishte takuar kryeministrin e Tiranës, i cili pyetjes suedeze: “Përse nuk u zbatua asnjë kriter nga ata të shpallurit”?, iu përgjigj me pafytyrësi:- “I dashur mik! Është shumë e shkurtër jeta ime, që të udhëtoj me biletë të klasit të dytë, për në Athinë”!!!

Iku suedezi nga sytë këmbët, me linjën e parë që gjeti biletë, me tranzit, brenda asaj dite, vetëm të mos ia shikonte sytë kurrë më, këtij vendi.

Dhe arriti në Stokholm suedezi, por kujt t`i ankohej? Doemos ambasador Muratit, atij që i mbushi mendjen, e të cilit ia njihte ndershmërinë.

E ky i fundit edhe sot, e vuan poshtërimin që përjetoi për hir të sekserit të pa fytyrë, i cili veç të tjerave, merrte edhe rrogën e kryeministrit të Tiranës.

Këto dhe shumë të tjera, ambasadori ynë i shquar i ka shkruar në të famshmet “Antitabu” që ka botuar, për ata që dinë të lexojnë.

FAMILJA MURATI…

Qindra njerëzve që morën pjesë në ceremoni, por edhe qindra të tjerëve që ishin në pritjen që dha familja, iu ka mbetur përjetësisht në mendje dinjiteti i asaj familjeje. Një dinjitet, të cilin ajo familje e ka të shkruar në ballë, përditë e në gjithë jetën e saj, në tre breza sot.

Është në natyrën e familjeve të mëdha, që të jenë njësoj dinjitoze, edhe në dhimbjen më të madhe të tyre. Sepse familjet e mëdha nuk janë të tilla për shkak të numrit të anëtarëve, apo edhe për shkak të atij numri. Pasi shumë rrallë, sasia është edhe cilësi.
Talenti lind pavarësisht nga rregullat. Sepse lindja e talentit është një mister i vërtetë. Shumica e njerëzve këtë mister e quajnë rastësi. Por ja që rastësitë janë të pafundme, e shumë pak prej tyre kanë të bëjnë me talentin. Le të supozojmë se në botë kanë lindur 100 rastësi, të cilat janë njëherazi edhe talente. 99 prej tyre, nuk afirmohen, pra e humbasin potencialin dhe dhuntinë e talentit.

Por mes këtyre 100 talenteve, njëri arrin të shpërthejë, të realizohet, e të përfaqësojë edhe 99 të tjerët. Sepse vetë natyra nuk është mungesa e ligjeve, por është domosdoshmëria.

Sepse ne të gjithë jemi bij të rastit, por kemi një nënë të pazëvendësueshme; domosdoshmërinë…

…Lind pyetja: -Kush është më e përafërt me njeriun, emri i njeriut, apo personaliteti i tij? Dashuri Murati ishte ndër rastet tmerrësisht të rralla, ku emri përputhej me botën shpirtërore të saj.

Ajo ishte dhe mbeti, një grua shpirtbukur.

Të jetosh, do të thotë të vdesësh nga pak çdo ditë. Për të vdekur më në fund, përgjithmonë. Ky nuk është fatalitet, por cikli i Jetës.

Por çdo ditë të jetës së saj Dashuri Murati, la gjurmët e saj. Prandaj vdekja në rastin e saj, është konvencionale. Sepse ajo e ka ngjizur veten e saj te pasardhësit e saj.

Publiku shqiptar i njeh birin dinjitoz dhe bijën dinjitoze të familjes Murati, ndaj është i bindur se ikja e Saj është thjesht një konvencion…

Dashuria është një koncept kozmik. Dashuria e vërtetë është edhe ndarje. Por ndarja është prania e dashurisë në mungesë.

Dashuria universalizohet në botën e shpirtërave njerëzorë. Dashuria që mungon, në të vërtetë rishfaqet. Ajo që është, mund dhe të mos jetë. Por ajo që nuk është, patjetër edhe do të jetë.

Dashuria është e pamatshme. Është pa cak. Dashuria është më tepër e tejdukshme, sesa e dukshme. Dashuria e kapërcen materien fizike. dashuria nuk mund të shpjegohet dot. Ajo ndjehet. Por nuk përcaktohet. Ajo është e gjithfuqishme.
…Të vdekshëm janë të gjithë vdekatarët, por cilësitë e dinjitozëve nuk janë të vdekshme.

Ikën personi, por rron personaliteti i tyre.

Kjo po ndodh e do të ndodhë, edhe me Dashuri Muratin.

 

9 maj ishte Dita e Evropës, dhe data kur para 76 vitësh u mund fashizmi në Luftën e Dytë Botërore .Përputhja e këtyre datave natyrisht që ishte koincidencë.Edhe pse ka kaluar tashmë një kohë e gjatë . që kur është mundur fashizmi .Një shpjegim I tillë të gjenerata e re nuk ekziston shumë . Sigurisht ata pyesin si është mundur fashizmi , kur edhe sot po ndëshemi më te në të gjitha anët?,ndoshta më shumë së kurrë më parë! Erdhi edhe koha e rënjës së komunizmit si sistem në Evropë. Gjithashu ishim dëshmitarë të shpërbërjës së përgjakshme të ish krijesës të Jugosllavisë së Titos. U formuan mini shtetet e reja , të cilat vështirë po e kalojnë fazën e tranzicionit edhe pse kan kaluar tashme shumë vite. Nuk është hequr mëndësia e vjetër e ish sistemit komunist dictatorial, që natyrishtë ka elemente të fashizmit.Ju hapën dyert fashizmit të ri si me mendësi , sjellje, veprime …!A nuk janë metoda fashiste, kur politikanet më të madhe po shërbehen më rrena politike, më urrejtje, manipulime të masave , falsifikimeve edhe historike ,metodave të dhunës, të përshtatura mirë në kohë dhe hapësirë. Këtë e instaluan pas luftës nga niveli lokal deri në nivelët qendrore në Kosovë. Ky model I qeverisjës më I degraduari , e degjenerojë shoqërinë tonë të re , duke I stopuar kështu proceset zhvillimore dhe proceset demokratike .Një logjikë e tillë u instalua edhe në Parlament dhe qdo zingjirë tjetër komandues .Metodat neofashte, e varfëruan shumë Kosovën, e lanë të pa zhvilluar ekonomikisht, të izoluar, duke e shëndrruar në një vend jo të civilizuar . Ky përvezitet dhe licemerizëm , ka ofenduar forcat intelegjente e përparimtare në Kosovë.E ka ngulfatur trurin e shëndosh të kombit jo krejt pa fajin e tyre . Eshtë qudi të instalohet një logjikë e tillë, kur dihet së çfarë dëmesh njerëzore dhe materjale I solli njerëzimit në botë historikisht , kështu edhe neve më rastin e luftës në ish –Jugosllavi?!Madje u harrua edhe gjenocidi serb ?!Këto gjera jo të mira që na goditën pas luftës , nuk janë gjë tjetër veq naivitete të njerëzve të padijshem dhe të pa informuar ,së cili është sistemi capitalist liberal. Është e nevojshme që fashizmi I këtyre mërrdhënjëve dhe klima që është krijuar që shumë kohë ,në shoqërinë tonë të re, të tejkalohen nga forcat e reja politike në pushtet , e jo që edhe ata të rrëshqasin në livorën e njejtë të bananës! Vetëm më krijimin e një klime të re politike në Kosovë, si imperativ që kërkon koha e modernitetit, edhe mund ti arrijmë objektivat e synuara si shtet dhe si komb në Ballkanin Perëndimor.Fashizmi i epokës sonë , tejkalohet duke i fuqizuar të gjitha sistemet me logjikën antifashiste. Në këto rrethana në të cilat po punojmë dhe veprojmë , pa ndryshime shumë të mëdha edhe ideore , nuk mund të themi së fashizimi është mundur para 76 vitëve… !

Emigracioni nuk shkatërron jetën e emigrantëve! Harrojeni këtë budallik! Shkatërron jetën e atyre që mbeten. Prandaj i ngjan një dige të çarë, pas të parëve ikin të dytët, të tretët, të katërtët!

E vërteta është se askush në politikë nuk i do emigrantët më të kthehen në shtëpi. Një pjesë e madhe e tyre i ngjanë robërve te shpella e Platonit që kurrë nuk kishin parë dritë me sy. Njeri prej tyre, doli dhe pa që jashtë kishte diell. U kthye dhe ua tha të tjerëve. Ata e morrën për të çmendur! E rrahën, e shanë, e pështynë!

Prandaj nuk kthehen emigrantët! Kanë frikë se i marrin për të çmendur!

Cfarë thua mo? Ku ka dritë? Cfarë është kjo drita? Lidheni mo këtë se ky gënjen popullin!

Kështu edhe emigrantët janë shumë të emancipuar për të duruar jarabi-arabi-turqininë se jetojnë në lagjet e Londrës, Romës, Bostonit, etj. Nuk do njeri sepse ata votojnë të lirë dhe nuk ka patronazhist që i kap. Nuk ka sondazh që e parashikon votën e tyre. Doni fakte? E patë si ua mbyllën derën për votime atyre në Greqi! Se nuk i mbanin dot në karantinë dhe atje t’u çonin fletët e votimit! Sapo mbaruan zgjedhjet, i lanë përsëri të hyjnë! Nuk i do njeri sepse ata kudo t’i punësosh nuk durojnë dot politizimin e qendrave të punës, arbitraritetin e bosave. Ata kanë energji shpërthyese sepse kurdoherë ashtu e kanë pasur. Ata e dinë si organizohet shoqëria, nuk u ka vdekur delli i punës, dhe nuk mund t’i trajtosh si debila dhe t’u tregosh se një qytet do kulla, se pyllëzimi është të ngulësh në beton pemë prej letre, se matësi i elektrikut rrotullohet dhe kur nuk ke asnjë dritë hapur, se kjo e se ajo. Ata nuk pranojnë propagandë dhe bosin politik që fryhet nga televizioni në televizion. Për cdo kokërr qindarkë të harxhuar si taksa, ata duan shërbimin! Nuk i do njeri sepse për ta nuk ka vende pune, se ata kërkojnë garë me konkurrencë për vende pune.

Përndryshe mjaftojnë tre a katër masa të forta ekonomike dhe emigrantët duke qenë atje ku janë mund të integrohen shumë bukur në Shqipëri.

Emigrantët dhe Shqipëria! Në librin tim SHOQERIA PERIFERIKE kam treguar se çështja nuk është aspak ashtu sikurse shtrohet!

Lexojeni dhe më thoni! Mos e lini në rafte të myket!

Na gënjejnë!

Ju gënjejnë!

Nuk është e vërtetë se politika dëshiron që ata të kthehen, por të mos kthehen.

Politika do që ata të mos votojnë, jo të votojnë. Kush nuk kupton këtë ose është naiv, ose është i përdorur! Për përdorimin e tyre ne kemi edhe një ministri e përdorimit të emigrantëve, ose e budallallepsjes të emigrantëve!

Pa emigrantët, ta mbash në gjumë popullsinë, është gjëja më e lehtë në botë! Të administrosh ata që e kanë mendjen për të ikur është thjesht një lojë fëmijësh!

Hera e parë në histori që Shqipërisë i ndodh kështu që pas emigrimit të arbërve pas rënies së Krujës e më pas! Osmani nuk kishte problem të nënshtronte ata që mbeteshin!

Problemi i emigrimit nuk është fati i keq i emigrantëve ! Mos u gaboni! Emigracioni shkatërron jetën e atyre që mbeten në Shqipëri. Nuk është ashtu si kujtoni!

Unë e kam vërtetuar këtë dhe nuk ka njeri që e luan!

Analisti Artur Zheji dhe Blendi Kajsiu, të ftuar në emisionin “Pikat mbi i” në “News 24” kanë analizuar deklaratat e Ramës, i cili deklaroi se PS do të bëjë gjithçka për të shkarkuar Metën, pasi sipas tij, presidenti është antishtet.

Zheji thekson se Rama ka bërë thirrje për luftë sërish, duke çuar lart emocionet dhe zbritur arsyen.

Artur Zheji: Ka bërë thirrje për luftë, ndaj i them ndonjëherë marshall. Ai nxit establishmentin e vet në luftë të re. Kjo sepse duke e mbajtur të karikuar elektoratin, Rama mban në “jetë” propagandën. Ai është edhe kontravers. Rama po godet vetëm Metën, sepse e di se PD pa një forcë që vjen nga e majta e ka të vështirë të vijë në pushtet. Mendoj se kjo është thirrje për luftë. Rama çon lart emocionet dhe zbret arsyen. Prsh në Komisionin Hetimor është Murrizi, që nuk ka fituar vota në zgjedhje. gjithashtu është edhe Baba Taku, që dikur ka qenë me LSI.

Blendi Kajsiu: Rama dha urdhër publikisht e haptaz, si lideri i shumicës, ua dha të vetëve, PS-së, përfaqësuesve të tij në parlamente natyrisht deklaroi se nuk është thjesht në dorën e socialistëve, shkarkimi i Met, shkarkimi i Metës. Kjo është betejë e fituar për Ramën. Si të shkarkohet Meta, si mos të shkarkohet Meta, Rama e PS fitojnë.

Po nisin spekulimet edhe në media nëse Basha po tradhton apo jo. Rama nuk e sheh LSI-në si opozitë, sepse Lëvizja Socialiste për Integrim shkon me atë që fiton. Meta ka aprovimin si president më të ulët nga populli. Disa sondazhe ndërkombëtare e kanë nxjerrë këtë përfundim. Meta është i vetmi president që është përballur me Amerikën dhe është kreu i shtetit më i politizuar, duke humbur staturën e tij, që është mbi palët.

Për herë të dytë Kuvendi ndërmerr iniciativën për shkarkimin e Presidentit Meta. Shumë media, analistë dhe opinionistë vëndas dhe të huaj e kanë konsideruar këtë përpjekje të dytë si një taktikë për të larguar vëmendjen e opinionit publik kombëtar dhe ndërkombëtar nga problematika serioze zgjedhore e 25 prillit 2021.

Të tjerë analistë dhe opinionistë e kanë quajtur këtë përpjekje të dytë për të njëjtin qëllim të Kuvendit si orvajtje e dështuar nga një kuvend një partiak, pa legjitimitet, pa kurrëfarë morali dhe me një komision hetimor plotësisht jashtë kohe.

Në numër të shumtë kanë qënë edhe opinionet sipas të cilave një iniciativë e dytë e Kuvendit kundër Presidentit Meta është tërësisht politikisht e motivuar nga mazhoranca për të kapur edhe institucionin e fundit që i ka bërë rezistencë regjimit hibrit të ngritur në Shqipëri mbas vitit 2017.

Nga analiza e përgjithshme rezulton se e vërteta më së shumti është shumatorja e të gjitha vlerësimeve të mësipërme: pra Kuvendi pa legjitimitet, pa moral dhe komisionin hetimor i lamtumirës tërësisht jashtë kohe ndërmarrin për herë të dytë një përpjekje për shkarkimin e Presidentit të Republikës Meta, së pari, për të zhvendosur sa më shumë që të jetë e mundur vëmendjen e opinionit politik, publik e mediatik, kombëtar dhe ndërkombëtar rreth problematikave serioze të zgjedhjeve të 25 prillit 2021 dhe, së dyti, për të bërë përpjekjen e fundit për kapjen e të vetmit institucion shtetëror që ka mbetur rezistent kundër regjimit hibrid që është ngritur në Shqipëri mbas zgjedhjeve të 2017 dhe atyre vendore të vitit 2019. 

1. Kuvend i përdorur, i shpërdorur dhe i abuzuar

Kuvendi në ikje do mbahet mënd në historinë e pluralizmit shqiptar si një prej institucioneve më të dështuara. Ai nuk ka kryer funksionet themelore të tij që janë pavarësia, legjitimiteti, llogaridhënia e gjithëpërfshirja. Ky kuvend në ikje ka qënë një partiak, ka qënë nën kontrollin absolut të ekzekutivit dhe është përdorur, shpërdorur dhe abuzuar thellësisht politikisht sa dhe si e ka dashur Kryeministri i vëndit.

Ky Kuvend në ikje e nisi me inkriminim të madh dhe përfundoi me sharlatanizëm akoma më të madh. U miratuan dhjetra ligje, vendime e buxhete të paqëndrueshme, një pjesë u hodhën poshtë nga presioni kombëtar dhe ndërkombëtar, shumë të tjerë i rrëzoi koha deri tek të fundit të rrëzuar nga Gjykata Kushtetuese.

Ky kuvend në ikje miratoi buxhete të dështuara, PPP, Koncesione, projekte e marrëveshje pa kurrëfarë transparence publike dhe kështu me hije të shumta dyshimesh dhe abuzimesh financiare. Ky kuvend në ikje nuk dëgjoi asnjëherë institucionin e lartë të auditimit shtetëror për qindra miliona euro shpërdorime të financave publike nga ekzekutivi. Ky kuvend u bë mashë qorre e pëpjekjeve të ekzekutivit për të shtrirë duart edhe mbi pushtetet e tjera, duke futur nën këmbë pushtetin vendor dhe duke u përpjekur me turlilloj marifetesh për të shtënë nën pushtet edhe sistemin e drejtësisë. Me pak fjalë ky Kuvend në ikje nuk ishte gjë tjetër, vecse vazhdimi partiak sipas modeleve që shqiptarët kanë lënë pas në vitet 90’të.

Një Kuvend i tillë në ditët e fundit të ekzistencës së vet po zhytet akoma më thellë në batakun politik të përdorimit, shpërdorimit dhe abuzimit të tij nga ekzekutivi, lidershipi partiak dhe kreu u Qeverisë. Nga ‘barku’ i këtij Kuvendi doli një komision hetimor hibrid, i lodhur, i dërmuar nën drejtimin e një kryetari që mbeti jashtë listës Rama 3 dhe që po i bën më shumë hysmetin vetes sesa Kuvendit. Është thjeshtë komisioni i lamtumirës. Dhe gjithka po rrjedh jashtë kohës. Kuvendi në ikje dhe komisioni hetimor i lamtumirës po përpiqen në minutat e fundit të ekzistencës ose, më saktë, të mos ekzistencës së tyre, t’i vënë njollën më të madhe të turpit dhe të dështimit veprimtarisë së vet.

2. Presidenti Meta-Asnjë akt dhe dekret antikushtetues

Kuvendi në ikje dhe komisioni i pamoralshëm dhe i dështuar hetimor i lamtumirës në gjithë daljet e tyre publike po rreken në mënyrë groteskte të paraqesin si ‘fakte’ dhe si ‘prova’ për antikushtetushmëri të Presidentit Meta disa deklarata publike të bëra nga ky i fundit gjatë fushatës elektorale të 25 prillit 2021. Në asnjë nen të Kushtetutës së Shqipërisë Presidenti nuk ndalohet për të shfaqur mendimet e opinionet e veta politike për zhvillimet në vënd. Në mënyrë të vecantë në situata të komplikuara sic ishin ato të zgjedhjeve të prillit 2021, Presidenti në gjithë daljet e tij publike ka shpalosur shqetësimin e tij vetëm e vetëm për garantimin e zgjedhjeve të lira e të ndershme si rruga e vetme për hapjen e negociatave të Shqipërisë me BE.

Asgjë më shumë dhe asgjë më pak Presidenti nuk ka bërë. Madje edhe përdorimi i metaforave ’cfurqe”, ‘sëpata’ dhe ‘hanxharë’ ka pasur vetëm e vetëm kuptim tërësisht pezhorativ me qëllim sensibilizimin e opinionit publik shqiptar për pjesëmarrje në votime dhe për mbrojtjen e votës. Stili metaforik dhe ngjyresat pezhorative, që i ka kaq për zemër edhe Kryeministri i timonit dhe tepsisë, të përdorura nga Presidenti Meta nuk janë akte dhe veprime konkrete të ndërmarra nga Ai.

Metaforat dhe pezhorativizmat e përdorura nga Presidenti Meta janë stilistë e tij personale vetëm e vetëm në kuadër të retorikës gjatë fushatës zgjedhore. Metaforat dhe pezhoristika e Presidentit Meta nuk bartin asnjë akt e veprim konkret antikushtetues, por vetëm lirinë e shprehjes së tij me qëllimin madhor për zgjedhje të lira e të ndershme, për tërheqjen masive në zgjedhje dhe për mbrojtjen e votës nga vetë qytetarët. Zgjedhjet e lira e të ndershme, votimi masiv dhe mbrojtja e votës kanë qënë qëllimi i Presidentit Meta, ndërsa metaforat dhe pezhorativizmat kanë qënë mjetet gjuhësore për arritjen e qëllimit. Asgjë anikushtetuese nuk ka këtu.

Një prej funksioneve themelore të Presidentit të Republikës në Shqipëri është komptenca e Tij ligjvënëse për dekrete ligjore. Presidenti Meta ka qënë tejet aktiv në dekretimet e tij gjatë tërë kohës. Dekretet e tij janë bazuar në Kushtetutën e ligjet themelore të vëndit. Natyrisht në kushtet e mungesës së Gjykatës Kushtetuese për afro tre vjet, dekretet e Presidentit shpesh herë janë hedhur poshtë nga Kuvendi në ikje dhe janë injoruar nga ekzekutivi, madje edhe duke mos i botuar në Fletorën Zyrtare.

Përplasja President-Kuvend-Qeveri ka shoqëruar gjatë edhe procesin e reformës në drejtësi, përplasje e cila është bërë objekt gjykimi në opinione të Komisionit të Venecias, i cili dukshëm ka mbështetur në sugjerimet e tij qëndrimet e Presidentit Meta. Pra politikat dekretive ligjore të Presidentit Meta kanë qënë dhe janë tërësisht kushtetuese dhe ligjore. Asnjë dekret dhe akt juridik antikushtetues nuk ka firmosur Presidenti Meta gjatë ushtrimit të detyrës së tij edhe përgjatë fushatës zgjedhore të Prillit 2021.

Pra, Kuvendi në ikje dhe komisioni hetimor i lamtumirës nuk mund të gjejnë asnjë akt, veprim, dekret apo ligj të Presidentit Meta, si provë faktike e konkrete antikushtetuese të Tij. Kuvendi në ikje dhe komisioni hetimor jashtë kohe duan të rreken rreth retorikës metaforike dhe pezhorative të lirisë politike të shprehjes së Presidentit të Republikës. Po qe për gjykimin e metaforave dhe stilit pezhorativ të retorikës politike në Shqipëri, Kuvendi në ikje dhe shumë komisione hetimore duhej të ngriheshin në Shqipëri për Kryeministrin e ‘timonit e tepsisë’, që i ka aq shumë për zemër metaforat dhe stilin pezhorativ në retorikën e Tij dhe që e ka futur Shqipërinë në rrugën e një regjimi hibrid.