VOAL – Ermal Meta lindi më 20 prill 1981 në Fier, Shqipëri dhe në moshën trembëdhjetë vjeç u vendos në Itali, në Bari, me pjesën tjetër të familjes. Tradita muzikore vjen nga nëna, e cila luan muzikë klasike në një orkestër. Gjashtëmbëdhjetë vjeç Ermali fillon të ngjitet në skenë: banda e tij e parë është Shiva. Pasi provoi si solist, ai u bashkua me një grup të Conversano dhe më pas eksperimentoi me një duo të muzikës elektronike.

Më vonë ai takohet rastësisht me këngëtarin e Ameba, Fabio Properzi. Grupi, i cili fillimisht prodhon vetëm kopertina, ndryshon emrin e tij në Ameba 4, dhe Ermal Meta është kitaristi. Suksesi vjen pasi grupi dërgon demon e vet në Shtetet e Bashkuara prodhuesit Corrado Rustici.

Herën e parë në Sanremo

Ermal Meta e fillon si interpret jetën e tij dhe pak para diplomimit arrin mundësia që e bën atë të ndryshojë mendim për të ardhmen e tij profesionale. Në vitin 2006 Ermal dhe bashkëpunëtorët e tij morën pjesë në “Sanremo Festival”, me këngën “Rido… forse mi sbaglio” “Unë qesh … mbase gaboj”, në seksionin Rinia, por ata u eliminuan pas mbrëmjes së parë. Pasi nxori albumin “Ameba 4”, i cili përmban pjesën e kënduar në Sanremo dhe që prodhohet nga Sugar Music i Caterina Caselli, grupi u shpërbë.

Në vitin 2007, për këtë arsye, Ermal Meta vendosi të themelojë një grup tjetër, të quajtur La fame di Camilla, i cili botoi më 2009 albumin me të njëjtin emër “La fame di Camilla”. Në vitin 2010 ndjek “Buio e luce”. Në të njëjtin vit banda mori pjesë në “Sanremo Festival”, në seksionin Rinia, me këngën “Buio e luce”, dhe më pas u ngjit në skenë në Festivalin Heineken Jammin ‘.

La fame di Camilla prodhon gjithashtu një album të tretë, “Attesa”, i lëshuar më 2012. Pas kësaj banda u shpërbë.

Karriera e autorit

Ermal Meta përqendrohet kështu në një karrierë si autor, e cila e shtyn atë të shkruajë pjesë për Francesco Renga, për Emma Marrone, për Francesca Michielin, për Patty Pravo, për Francesco Sarcina, për Chiara Galiazzo, për Giusy Ferreri, për Marco Mengoni dhe për Lorenzo Fragola.

Kurator i aranzhimeve të disa pjesëve të Negrita, më 2013 Ermal Meta shkroi për Annalisa Scarrone “Non so ballare” “Nuk di të kërcej”, sjellë në Festivalin e Sanremos dhe për Patty Pravo “Non mi interessa” “Non mi intereson”, një pjesë e bërë me bashkëpunimin të Niccolò Agliardi. Në të njëjtën periudhë ai gjithashtu shkruan “20 sigarette”, “Pronto a correre” e “Natale senza regali”,   këngë të paraqitura në albumin e Marco Mengoni “Pronto a correre”.

Kompozitor dhe producent

Në vitin 2014 ai kompozon “Tutto si muove”, një këngë që është pjesë e kolonës zanore të “Braccialetti rossi”, një trillim i transmetuar në Raiuno që tregon historinë e një grupi fëmijëve në spital. Më vonë ai iu përkushtua “Lettera a mio padre” “Letër babait tim”. Pas një duetit me Niccolò Agliardi për “Volevo perdonarti, almeno”, përfshirë në kolonën zanore të sezonit të dytë të “Braccialetti rossi”, së bashku me Gianni Pollex nënshkruan singlen “Straordinario”, kënduar nga Chiara Galiazzo në 2015 “Sanremo Festival ”.

Së bashku me Matteo Buzzanca ai shkruan, në vend të kësaj, “Invincibile” “I pamposhtur”, një këngë e kënduar nga Marco Mengoni, për të cilën ai gjithashtu kompozon “Io ti aspetto” “Unë të pres ty” dhe “La neve prima che cada”, të pranishëm në albumin “Parole in circolo” dhe shkruar me bashkëpunimin nga Dario Faini. Për më tepër, për Lorenzo Fragola Ermal Meta shkruan “Resta dove sei” “Qëndro aty ku je” dhe “La nostra vita è oggi” “Jeta jonë është sot”, këngë të përfshira në albumin “1995”.

Ai është gjithashtu producent i “Female”, albumi i dytë solo nga Francesco Sarcina, së bashku me Roberto Cardelli dhe Fabrizio Ferraguzzo. Brenda diskut ka këngët “Benvenuta al mondo” “Mirësevini në botë”, “Ossigeno”, “Femmina” “Femër” (kompozuar me Sarcina) dhe “Un miracolo”  “Një mrekulli” (kompozuar me Antonio Filippelli), të gjitha fryte të krijimtarisë së tij.

Ermal Meta në Sanremo si solist

Pasi shkroi për Emma Marrone këngët “Arriverà l’amore” “Dashuria do të mbërrijë” dhe “Occhi profondi”, më 27 Nëntor 2015 Ermal Meta publikon singlin “Odio le favole”, me të cilin merr pjesë në “Sanremo Giovani” dhe zgjidhet të marrë pjesë në “Festivali Sanremo” vitin pasues midis Propozimeve të Reja.

I urrej përrallat dhe finalen e madhe sepse ajo që ka rëndësi është diçka për të cilën nuk ka fund. –

Nga: Unë i urrej përrallat

Në Shkurt 2016 ai publikoi “Umano”, albumin e tij të parë solo në studio. Më vonë ai shkroi për Francesca Michielin këngën “Un cuore in due” “Një zemër në dy”, për Lorenzo Fragola “Luce che entra”, “Con le mani” dhe “Scarlett Johansson”, për Sergio Sylvestre “No goodbye” dhe “Big boy”, për Alice Paba “Do të flas për dashurinë”, “Një rrugë e pafund” për Elodie dhe “Il bene” për Francesco Renga.

Më 12 dhjetor të të njëjtit vit Carlo Conti njofton se Ermal Meta do të jetë një nga njëzet e dy konkurrentët e edicionit 2017 të Festivalit Sanremo. Në skenën e teatrit Ariston këngëtari me origjinë shqiptare interpreton me këngën “Vietato morire” “Ndalohet vdekja”. Në fund ai vjen i treti, pas Fiorella Mannoia dhe fituesit Francesco Gabbani (me këngën Occidentale’s Karma).

Në vitin 2018 ai kthehet në Sanremo duke kënduar së bashku me Fabrizio Moro. Dhe është kënga e tyre “Non mi avete fatto niente “Ti nuk më bëre asgjë” që fiton trofeun e festivalit.Në “Eursong” fiton vendin e tretë me këtë këngë.

Kthehet në skenën e Sanremo 2021 me këngën “Un milione di cose da dirti” “Një milion gjëra për të të thënë” dhe fiton vendin e tretë dhe çmimin e kritikës./Elida Buçpapaj

 

 

“Love”, filmi shqiptar me regji të Dionis Papadhimitrit është vlerësuar me 6-të çmime në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Virxhinia të Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Lajmi u bë i ditur nga Gentian Zenelaj, i cili njëherit është edhe protagonist në film. Ai ka bërë të ditur lajmin përmes një postimi në rrjete sociale.

Ka fituar çmimin “Filmi më i mirë me metrazh të gjatë”, “Regjisori më i mirë, Dionis Papadhimitri”, “Skenari më i mirë”, “Aktori më i mirë dytësor, Gentian Zenelaj”, “Filmi më i mirë në gjuhë të huaj”. Aktori shprehet i lumtur në rrjete sociale, ku ka shkruar: “Sensacionale. Gjashtë Çmime për LOVE, në Festivalin Ndërkombëtar të Filmit në Virxhinia Veriore, SHBA.”

Filmi flet për një burrë pas të dyzetave që kthehet për të kërkuar qetësinë në Tiranë. I lodhur nga bashkëjetesa, personazhi Geri kërkon të takojë miqtë dhe mbase të gjejë dhe dashurinë. Filmi sjell me nota komike realitetin shqiptar të viteve të fundit.

VOAL – E njohur për bukurinë e ngrohtë të një lloj Brigitte Bardot mesdhetare, Claudia Kardinale (Klaudia Kadinale) ka pasur gjithmonë një ndikim të veçantë në publik.

Dhe jo vetëm kaq: vetëm mos harroni se Luchino Visconti dhe Federico Fellini, për kryeveprat e tyre përkatëse të xhiruara në të njëjtën kohë (“Il Gattopardo” dhe “Otto e mezzo”), duke mos dashur të heqin dorë prej saj, pretenduan që ajo të arrijë marrëveshjen për ta pasur atë në dispozicion nga një javë secili, dhe kështu duke e detyruar atë të lyejë flokët e saj vazhdimisht pasi në një film ajo duhej të kishte flokë korbi, në tjetrën bjonde.

Karriera e saj ishte e mahnitshme që askush nuk do ta parashikonte pavarësisht bukurisë së saj. Timbri shumë i veçantë i zërit të saj të ngjirur dhe të ulët, paksa tërheqës, Klaudias së re iu duk një e metë, por përkundrazi u bë një nga vetitë e saj më të njohura. Sidoqoftë, pasiguria ndaj dhuntieve të saj e bëri atë të largohej nga Qendra Eksperimentale e Kinematografisë, e vendosur t’i përkushtohej karrierës së saj si mësuese.

E lindur në Tunis më 15 Prill 1938 nga prindër me origjinë Siçiliane, Claudia Cardinale hedh hapat e saj të parë në botën e kinemasë në Tunizi, duke marrë pjesë në një film të vogël me kosto të ulët. Në vitin 1958 u transferua me familjen e saj në Itali dhe pa pritshmëri të mëdha vendosi të marrë pjesë në Qendrën Eksperimentale të Kinematografisë. Ajo nuk ndihet e qetë, ambienti e zhgënjen dhe mbi të gjitha nuk është në gjendje të kontrollojë diksionin e saj siç do të dëshironte, i cili ndikohet nga një theks i fortë francez.

1958 është viti i “I soliti ignoti”, kryevepra e Mario Monicellit që hap dyert e kinemasë për një grup aktorësh pak të njohur, përfshirë Vittorio Gassman, Marcello Mastroianni, Salvatori dhe Claudia Cardinale shumë e re, fotot e të cilëve u shfaqën në një revistë javore ishte vërejtur nga producenti Franco Cristaldi, kreu i Vides (i cili më vonë u bë burri i saj), i cili u kujdes që ta vinte nën kontratë.

E panevojshme të thuhet, filmi i Monicelli ishte një bum kumbues, duke u vendosur menjëherë si një nga kryeveprat e kinemasë italiane. Kardinale me këtë titull do të ishte shkruar zyrtarisht në historinë e kinemasë.

Për fat të mirë, pjesëmarrjet e tjera mbërrijnë duke përfshirë “Un maledetto imbroglio” nga Pietro Germi dhe “I delfini” nga Francesco Maselli, në të cilën Kardinale po ndërton progresivisht aktrimin e saj, duke u liruar nga klishetë e bukurisë së thjeshtë mesdhetare.

Luchino Visconti së shpejti e vëren atë i cili, përsëri në vitin 1960, e thërret atë në setin e “Rocco dhe vëllezërit e tij”, një tjetër kryevepër e kalibrit historik. Është parathënia për të hyrë në atë xhevahir tjetër të rindërtimit historik që është transpozimi kinematografik i “Il Gattopardo”, në të cilin bukuria e aktores tuniziane spikat në tërë hijen e saj aristokratike.

Në të njëjtën periudhë, aktorja lindi një djalë jashtëmartesor të adoptuar më vonë nga Cristaldi, dhe u përball me shumë dinjitet dhe guxim me skandalin dhe thashethemet që afera shkaktoi në mentalitetin ende të ngurtë të atyre viteve.

Këto ishin vite me popullaritet të madh për Cardinale i cili gjithashtu luajti “Otto e mezzo” të Federico Fellini (1963) dhe mori pjesë në prodhime të shumta të Hollivudit, të tilla si “The Pink Panther” (1963, nga Blake Edwards, me Peter Sellers), “Cirku dhe aventura e tij e madhe “(1964) përkrah John Wayne dhe” Profesionistët “(1966) nga Richard Brooks.

Në 1968, falë Sergio Leone, ajo merr një tjetër sukses të madh me “Njëherë e një kohë në Perëndim” (me Henry Fonda dhe Charles Bronson), në të cilin luan rolin e protagonistes femër.

Në të njëjtin vit ajo interpretoi në “Dita e bufit” të Damiano Damianit dhe me shumë profesionalizëm ajo merr rolin e një të zakonshmi sicilian, duke ofruar këtu një nga interpretimet e saj më të mira.

Pas martesës me Crystals, aktorja bashkohet në vitet ’70 me regjisorin Pasquale Squittirei i cili e drejton atë në filmat “Il prefetto di ferro”, “L’arma” dhe “Corleone”. Këto janë paraqitjet e vetme të dekadës në të cilën me amësinë e re aktorja vendos t’i përkushtohet kryesisht jetës së saj private.

Në vitet ’80 ajo u kthye përsëri në skenë, e paprekur në sharmin e saj që duket se rritet me kalimin e viteve, dhe është një aktore për Werner Herzog në “Fitzcarraldo”, për Liliana Cavani në “La pelle” dhe për Marco Bellocchio në “Henry IV”.

Më 1991 u kthye në punë me Blake Edwards së bashku me Roberto Benigni në “Djali i panterës rozë”.

E vlerësuar në Festivalin e Filmit të Berlinit 2002, ajo mori Ariun e Artë të merituar për Arritjet e Jetës./Elida Buçpapaj

 

voal.ch – Këngëtarja  e njohur shqiptare me emrin e artit “Annella” ka publikuar këngën e saj të re “You Make Me Wild”.

Annella ka lindur në Zvicër dhe pastaj prindërit kanë emigruar  në Danimarkë. Annella  nuk e mohon asnjëherë origjinën, madje flet shumë mirë gjuhën shqipe.

Kënga e re “You Make Me Wild” vë në spikamë zërin e saj të fuqishëm dhe  është pritur shumë mirë dhe komentet në “YouTube”.

Në faqen e saj lexon:

“Annella është një kantautores danezo-shqiptar i lindur në Zvicër. Muzika e saj kombinon elemente të EDM, jazz dhe pop.

Annella është e njohur për performancat e saj tërheqëse vokale që tregojnë aftësinë mbresëlënëse dhe një gamë të pasur të të shprehurit që shkon pa u përpjekur nga misteri magjepsës në pasionin provokues.

Bota vizuale e Annella është e mbushur me ndikime të stilit të lartë, shumëngjyrësh dhe të përjetshëm nga burleska dhe kabaret, dhe shfaqjet e saj mahnitëse të drejtpërdrejta shfaqin valltarë, bas, daulle, DJ, brirë, akrobatë – dhe një gjarpër!

Annella lindi në Zürich, Zvicër në një familje refugjatësh shqiptarë-kosovarë.

Tani jeton në Danimarkë.

Annella beson fuqimisht në bukurinë e diversitetit dhe shpreson të kontribuojë në një botë më mendjehapur dhe më tolerante.”

voal.ch i uron suksese !

 

TIRANË

Këngëtari Bujar Qamili ka rrëfyer në emisionin “Rrugëtim me Anilën” në News24 luftën me COVID-19. Këngëtari i njohur shkodran e ka kaluar këtë sfidë të vështirë në Itali, ku ka qëndruar për 21 ditë në koma dhe sipas tij, kanë qenë mjekët që e kanë rikthyer në jetë.

“Unë erdha në Itali më tepër për pushim. Nuk është hera e parë por e disata herë që unë kam problem veshkat. Për problemin e tyre jam shtruar dhe në spital në Austri dhe në Suedi, e kam pak problem. Këtu më kapën dhe u detyrova me shku në spital. Gjatë kohës që qëndrova në spital, telefonatën e parë që kam bërë me miqtë e mi në telefon, ka qenë me mikun tim të familjes, poetin Ramazan Çeka, dhe i kam thënë jam sëmurë, jam në spital me veshka dhe ai me të drejtë kur e kanë pyetur gazetarët ka thënë të njëjtën gjë. U bëra mirë dola nga spitali, më erdhi një ftesë nga Adrian Hila që të jem pjesëmarrës në koncertin ‘Këngë moj’, duhet të isha aty sepse sipas tyre do ishte e pamundur mos të isha aty për natën shkodrane. Shkova aty, mbarova këngën dhe kemi mbaruar shumë vonë nga ora 3 e natës. në hotel dhe të nesërmen në mëngjes i kam hipur avionit dhe kam ardhur në Itali, për pushime. Atë ditë kam ardhur në drekë, kam ngrënë bukë dhe pasdite më ka filluar një temperaturë e lehtë që shkoi duke u rritur, 38, 38.5 dhe me të drejtë pjesëtarët e familjes u bënë merak dhe u detyrova të shkoj në spital. Në spital unë prapë mendoja mos isha me veshka, më pas dola që kisha fituar dhe virusin”, tregoi Bujar Qamili.

Ai tha se 100% është infektuar në Tiranë.

“Pas një periudhe tepër të gjatë dhe të lodhshme jam mirë. Unë dua ta falënderoj shumë në radhë të parë mjekët italianë të cilët më qëndruan shumë afër dhe më sollën në jetë. Kam lindur për së dyti. Dua të falënderoj djalin, i cili ka qëndruar gjatë gjithë kohës afër meje, afër 1 muaj rresht.
Të jem i sinqertë, unë në fillim jo se kisha frikë, por ngaqë janë dëgjuar shumë fjalë, megjithatë vendosa të shkoj në spital. Në jetën time nuk kam pasur ndonjëherë jo vetëm siguri, por një përkushtim jashtëzakonisht të madh të tyre. Ata sillen me çdo pacient ashtu, por me mua krijuan një afrimitet, pasi djali iu tregoi të gjitha videot e mia në You Tube, ata u kënaqën krejt.
Kam qenë në gjendje të rëndë, në gjendje kome. Djali më ka thënë nuk dua të tregoj se çfarë ke kaluar”, rrëfeu këngëtari i njohur.

VOA

Taylor Swift dhe Billie Eilish fituan çmimet kryesore në ceremoninë e së dielës të çmimeve Grammy, në të cilën këngëtarja Beyonce u bë artistja më e vlerësuar në historinë e Grammyt.

Albumi befasues “Folklor” që Taylor Swift e nxori gjatë karantinës, u shpall albumi i vitit dhe “Everything I Wanted” e Billie Eilish u shpall regjistrimi i vitit.

Fitorja e së dielës e bëri këngëtaren Taylor Swift, 31 vjeçe, gruan e parë që mori për të tretën herë në shtëpi çmimin për albumin e vitit.

Katër çmime Grammy të fituara nga Beyonce të dielën e çuan në 28 numrin e fitoreve në karrierën e saj duke tejkaluar edhe këngëtaren Alison Krauss

Këngëtarja britanike me prejardhje nga Kosova, Dua Lipa, fitoi çmimin për albumin më të mirë pop, “Future Nostalgia”.

“Ishte mahnitëse të shohësh kaq shumë gra të fitojnë sonte… Dhe ndjehem shumë krenare që jam pjesë e saj”, tha Dua Lipa pas shpalljes së çmimeve.

Autorët e “I Can’t Breathe” nga R&B H.E.R fituan çmimin për këngën e vitit. Ajo është shkruar në përgjigje të protestave Black Lives Matter në Shtetet e Bashkuara verën e kaluar.

Reperja Megan Thee Stallion u shpall artistja më e mirë e re dhe 26 vjeçarja e njohur për promovimin e fuqizimit të grave fitoi edhe dy çmime Grammy për shfaqjen e saj në këngën “Savage”, bashkë me këngëtaren Beyonce.

E drejtuar nga Trevor Noah, ceremonia ishte e mbushur me interpretime të regjistruara paraprakisht dhe interpretime të drejtpërdrejta nga artistë si Dua Lipa, Taylor Swift, Post Malone, Cardi B, DaBaby, Black Pumas dhe Mickey Guyton.

Artisti shqiptar, Ermal Meta, ishte konkurrent në edicionin e radhës të festivalit të “Sanremo”-s, ku për 3 net radhazi mbajti vendin e parë në klasifikim.

Në klasifikimin artistik, pa përfshirë atë të publikut, Meta mbante vendin e parë. Por në finalen e madhe të 6 marsit, ai zuri vendin e tretë me këngën “Un milione di cose da dirti”.

Mbrëmjen e djeshme, ai ka bërë një live në “Instagram”, ku komentoi të gjitha kritikat pozitive dhe ato negative që ka marrë këto ditët e fundit. Ai u ndal edhe te komenti “të kthehej në vendin e tij”.

“Mua këto komente nuk më prekin fare. Por unë dua të ndaloj tek to se nuk më duket aspak e drejtë që persona që janë shumë më të rinj se unë të më drejtohen në atë mënyrë, kur unë jam në realitet më shumë italian se ata, sepse jetoj në këtë vend prej më shumë vitesh, pavarësisht se kam ardhur nga një tjetër shtet. Është e çuditshme që këtë diskutim po e bëj në 2021-in dhe nuk po e prek këtë temë sepse më pëlqejnë polemikat, në fakt as nuk më plas për to. Ajo që dua të dini është fakti që të thuhen këto gjëra dhe t’i lësh të ikin i bën të duken normale. Të flasësh ashpër e t’i përmendësh origjinën dikujt nuk është aspak normale. Ne jetojmë të gjithë nën një qiell, të gjithë kemi një ndërgjegje të përbashkët kolektive. Kjo është urrejtje që unë nuk e pranoj dot sepse është idiotësi. Në fund dua të falenderoj të gjithë ata që më mbështesin dhe më ndjekin sepse më duan. Ndërsa për ju të tjerët kam vetëm diçka për t’iu thënë. Nëse do dinit vetëm pak fare nga historia e vendit nga unë vij, do ndiheshit krenar, njësoj si unë. Jam krenar për rrënjët dhe gjakun tim, e nëse ju do i njihnit ata do ndiheshit krenarë”, u shpreh Ermali. bw

Këngëtarja e famshme botërore me prejardhje nga Kosova Dua Lipa është bërë pjesë e kopertinës së revistës prestigjioze amerikane “The New York Times”.
Lajmin e ka bërë të ditur vetë Dua duke shpërndarë fotografi të cilat do të publikohen në numrin e datës 14 mars të gazetës së përditshme.

Këngëtarja 25 vjeçare shfaqet në fotografi me veshje serioze dhe elegante.
Kujtojmë se albumi i fundit i saj “Future Nostalgia” është bërë më i transmetuari për tri javë rresht në Spotify duke lënë kështu mbrapa edhe albumin e këngëtarit të famshëm amerikan The Weeknd “After Hours”.

Shpikësi i kasetës së regjistrimit, inxhinieri holandez Lou Ottens ka ndërruar jetë në moshën 94-vjeçare, transmeton Anadolu Agency (AA).

Sipas lajmit të BBC, familja e tij njoftoi se Ottens ka ndërruar jetë të shtunën më 6 mars në fshatin Duizel të provincës Brabanti Verior të Holandës.

Inxhinieri Ottens në vitin 1960 hyri në njësinë e zhvillimit të produkteve të një ndër kompanitë më të mëdha të elektronikës në botë Philips, ku bashkë me ekipin zhvilluan kasetën.

Shpikja e inxhinierit që për herë të parë u promovua në panairin elektronik të “Berlin Radios” në vitin 1963 e bëri muzikën të arritshme.

Vlerësohet se në të gjithë botën janë shitur 100 miliardë kaseta.

VOAL – Antidiva par excellence, Anna Magnani (Ana Manjani) ishte një figurë kryesore e neorealizmit italian, duke interpretuar me stil të paimitueshëm karakterin e të zakonshmit të zjarrtë dhe me gojë të keqe, por në të njëjtën kohë të ndjeshme dhe bujare, mishërimin e vlerave të mirëfillta të një Italie të vogël.

Personazhet e karakterizuar nga temperamenti i saj i zjarrtë dhe pasionant, por edhe të aftë për të prekur dhe ëmbëlsi të paparashikueshme, i përshtateshin asaj në mënyrë të përsosur. Anna Magnani mbahet mend për ngarkesën e saj njerëzore të paarritshme dhe pasionante, e cila nganjëherë rezultoi në shfaqje të përgjakshme të zemërimit ose afeksionit, dhe që e dallonte atë, si dhe një interpretuese të paarritshme, si një grua e fortë dhe e ndjeshme, edhe nëse vuante thellë.

Lindur më 7 Mars 1908, megjithë disa burime thonë se ajo lindi në Aleksandri, Egjipt, Anna Magnani gjithmonë ka pohuar se ka lindur në Romë, qyteti nga i cili ajo mori gjithë pasionin e saj të madh dhe forcën e saj të pakufishme të shpirtit. E rritur nga gjyshja e saj nga nëna në kushte të varfërisë ekstreme, Anna Magnani shumë herët filloi të këndonte në kabaretë romake dhe klubet e natës dhe në të njëjtën kohë studioi në Akademinë e Artit Dramatik.

Midis 1929 dhe 1932 ajo punoi në kompaninë teatrore të drejtuar nga Dario Niccodemi.

Ajo shpejt u bë një nga emrat më të njohur në teatrin italian. Ajo punon me Vittorio De Sica dhe me Totò, me të cilin luajti në shfaqje të shumta, të tilla si “Kur nuk e pret” (1940) dhe “Volumineide” (1942), të dy nga Michele Galdieri. Në kinema ajo zbulon veten në filmin “Teresa Friday” (1941), nga Vittorio De Sica, ku ajo luan një tekstshkrues të çuditshëm. Më vonë ajo do të interpretojë disa komedi të lehta (“Campo de ‘Fiori”, 1943; “Karriera e fundit me rrota”, 1944; “Kuarteti i Çmendur”, 1945), derisa zbulimi i saj i plotë të arrijë në filmin neorealist “Roma città aperta” ( 1945) nga Roberto Rossellini, me të cilin do të ketë një lidhje dashurie të stuhishme, por intensive.

Në këtë film të fundit Anna Magnani zbulon veten si një interpretuese e pajisur me një ndjeshmëri të jashtëzakonshme dhe të pësuar, në pjesën e Pinës, një i zakonshëm romak që vritet ndërsa përpiqej të arrinte kamionin në të cilin njeriu i saj do të dëbohet nga nazistët. Krahas një Aldo Fabrizi të jashtëzakonshëm, Magnani përfaqëson shpengimin e një populli, përmes cilësive të tij të mëdha njerëzore dhe morale, aq sa interpretimi i saj do ta bëjë atë të meritojë të parën nga pesë Shiritat e saj të Argjendtë.

Në triumfin neorealist është një domosdoshmëri për të përshkruar figurën e një njeriu të thjeshtë të pafytyrë, me vullnet të fortë, gjithnjë të sigurt dhe madje të dhunshëm në mbrojtjen e vlerave të drejta, përmes qëndrueshmërisë së saj të mirë. Apoteoza e këtij karakterizimi është “E nderuara Angelina” e Luigi Zampa (1947), në të cilën ajo luan një grua fshati “të thirrur” për të bërë politikë, për të përfaqësuar interesat e njerëzve të varfër si ajo.

Më 1948 Rossellini e thirri atë për të interpretuar episodin Zëri njerëzor (marrë nga akti i vetëm i Jean Cocteau) i filmit “L’amore” (1948), në të cilin aktorja përfshihet në monologje të pasionuar dhe të ankthshme, një pjesë e aftësisë interpretuese, thirrja telefonike e një gruaje të braktisur nga i dashuri i saj.

Më 1951 një rol tjetër të madh: ai i gruas së irrituar që transmeton iluzionet e saj dhe ëndrrat e saj të prishura në karrierën e pamundur të filmit të vajzës së saj, madje edhe me koston e vënies së martesës së saj në krizë, në “Bellissima” të hidhur (1951) nga Luchino Visconti. Ky film gjithashtu i dha asaj një Shirit argjendi të merituar. Në vitin 1952 ajo luan rolin e Anita Garibaldi në filmin “Këmisha të Kuqe”.

1955 është viti në të cilin Anna Magnani fitoi edhe Oskarin për interpretimin e saj në filmin e Daniel Mann “The Rose Tatoo” (The Rose Tatoo, 1955), me Burt Lancaster, bazuar në romanin e Tennessee Williams. Më vonë ajo do të interpretojë në filma me cilësi të mesëm, të tillë si “Suor Letizia” (1956), “Në qytetin e ferrit” (1958) dhe “E qeshura e gëzimit” (1960), filmi i parë dhe i vetëm që e sheh përkrah te shoku i tij i vjetër në skenë Totò.

Më 1962 Magnani mori pjesë në filmin “Mamma Roma” nga Pier Paolo Pasolini, një film i pasuksesshëm, i cili e detyroi atë brenda kushteve të një përfaqësimi të ëndërruar dhe Brechtian të një shëtitësije të irrituar. Vitet 1960 nuk u ofruan atyre shumë në një nivel kinematografik, kështu që Anna Magnani u zhyt përsëri në teatër, duke interpretuar “La lupa” të Vergës, drejtuar nga Franco Zeffirelli dhe “Medea” të Anhouil, drejtuar nga Giancarlo Menotti, i cili e pa atë triumf në të gjitha skenat më të mëdha në Evropë.

Por këtu vitet e fundit Anna Magnani jeton një përvojë tjetër të mrekullueshme artistike, atë të televizionit. Midis 1971 dhe 1973 luajti katër filma të mrekullueshëm TV të shkruar dhe drejtuar nga Alfredo Riannetti, të tilla si “La sciantosa”, “1943: un incontro”, “L’automobile” dhe “… ishte viti i hirit 1870” .

Paraqitja e saj e fundit, e shkurtër, në ekran ishte në filmin e Federico Fellini “Roma” (1972), në rolin e vetvetes.

Aktorja romane kishte një djalë nga aktori Massimo Serato. Djali ishte goditur nga poliomeliti dhe nëna e tij ia kishte kushtuar pjesën tjetër të jetës së saj kujdesit për të. E shkëlqyera Anna Magnani vdiq nga kanceri në Romë më 26 shtator 1973, në moshën gjashtëdhjetë e pesë vjeç, e ndihmuar gjer në fund nga djali i saj i dashur Luca./Elida Buçpapaj